Tokio 2020. Inspirująca droga Koszewskiej do Tokio. Mama na igrzyskach, mama w sercu

Reprezentanci Polski w boksie poznali rywali. "Są powody do optymizmu"

Karolina Koszewska wróciła do boksu olimpijskiego po 12 latach przerwy. Wcześniej postawiła na pięściarstwo zawodowe, zdobywając w niemieckiej grupie Universum mistrzostwo świata. Następnie poświęciła się macierzyństwu i wychowaniu dwóch synów – Pawła i Szymona. W 1/16 finału olimpijskiego turnieju zmierzy się z Uzbeczką Szachnozą Junusową.

Piotr Jagiełło, TVPSPORT.PL: – Spał trener spokojnie przed inauguracyjną walką Karoliny Koszewskiej?
Jacek Dymowski, klubowy trener Koszewskiej (Żoliborska Szkoła Boksu): – Spałem spokojnie i ten spokój towarzyszy mi przed pierwszą walką Karoliny. Jest bardziej doświadczona od Uzbeczki Szachnozy Junusowej i poradzi sobie w ringu. Zdecydowanie. Cieszę się tym, że igrzyska się rozpoczynają. Mocno żyję turniejem, na tyle, że zakupiłem nowy telewizor! Niektórzy mężczyźni takie numery robili podczas mistrzostw Europy w piłce nożnej, mnie akurat Euro mało interesuje, ale igrzyska interesują mnie bardzo.

– Z Junusową Karolina wygrywała w 2019 roku podczas mistrzostw świata. Zwycięstwo jednogłośne, zdecydowane, lekcja boksu po prostu. Tamto wspomnienie daje nam słuszne powody do optymizmu?
– To był koncert życzeń, ale minęły dwa lata. Ta młoda dziewczyna, która ma dzisiaj 22 lata, rozwinęła się. Tak przypuszczamy, bo w przeciwnym razie nie byłoby jej na igrzyskach olimpijskich. Nikogo z łapanki nie ma. Nawet pomimo tego rozwoju nie powinna zagrozić Karolinie, choć na pewno stworzy problemy. Dzisiaj rozmawiałem z Karoliną, jest w dobrym nastawieniu i mówi o tym, że dochodziły ją słuchy z Tokio, że Junusowa jest agresywniejsza niż w 2019 roku. Założenie jest takie, że ma wypunktować Uzbeczkę, a wypunktuje wtedy, gdy się rozluźni.

– Proszę powiedzieć więcej o nastawieniu Karoliny na bazie tej ostatniej rozmowy. Radzi sobie należycie z presją i da się wyczuć optymizm związany z obecnością na największej sportowej imprezie świata?
– Czuć to. Rano się zastanawiała czy na pewno brać udział w ceremonii otwarcia. Sam przemarsz przez stadion ma przebiegać dynamicznie, więc doradziłem jej, by nie odmawiała sobie tej przyjemności. To przejście jest piekielnie ważne. Każdy sportowiec o tym marzy. Słychać w jej głosie, że czuje się dobrze. Poradziłem jej: "masz się bawić dobrze, a w sobotę w ringu jeszcze lepiej. W sobotę też będzie dobra zabawa, bo ta przeciwniczka jest odpowiednia dla ciebie i spokojnie sobie z nią poradzisz. Wejdź do ringu i po prostu boksuj. Po co spinka?".

– Współpracę klubową w Żoliborskiej Szkole Boksu rozpoczęliście w 2019 roku. Co wymagało udoskonalenia, by dołączyć do europejskiej elity kategorii półśredniej?
– Skupiliśmy się mocno na tym, żeby radziła sobie dobrze z boksem do tyłu, z zejściami w jedną i drugą stronę. Nie kładliśmy nacisku na boks w ataku, bo to się raczej w jej przypadku nie dzieje. Praca na nogach do tyłu. Praca przedniej ręki, bo co to za mańkut, który nie będzie skutecznie wykorzystywał prawego prostego? Prawa ręka musi zwodzić, rozbijać, a lewa ręka nie może się spóźniać, ma nadziewać przeciwniczki na długie uderzenia. Te wszystkie elementy zaczęliśmy szlifować i to przynosiło efekty. W tę stronę szliśmy i igrzyska europejskie pokazały, że obraliśmy słuszny kierunek.

– Historia ze startem na igrzyskach europejskich w 2019 roku w białoruskim Mińsku jest zawiła i spowita rodzinną tragedią. Tuż przed wylotem zmarła mama Karoliny, a nasza zawodniczka musiała podjąć wyjątkowo trudną decyzję: zawody lub pogrzeb mamy. W głowie się nie mieści, jak mocną trzeba mieć psychikę, by z tym wszystkim się uporać.
– To była okropna historia... Był dzień zaprzysiężenia kadry narodowej w Polskim Komitecie Olimpijskim. Umówiliśmy się, że jedziemy razem. Byłem na miejscu o umówionej godzinie i Karoliny nie ma. Nie mogłem się do niej dodzwonić, telefon milczał… Po zaprzysiężeniu okazało się, że mama umarła. Dzwoni do mnie i mówi: "Jacek, mama umarła. Nie mogę pojechać na igrzyska. Nie wiem co będzie dalej" (Mama Karoliny przez dwa lata zmagała się z nowotworem – dop. red.). Poprosiłem, byśmy porozmawiali jutro. Chciała zrezygnować z wyjazdu. Po rozmowach z jej tatą przekonywałem, żeby pojechała. Przedstawiłem taki argument, że skoro tak się wydarzyło, a twoje przygotowania były tak mocne, to nie wierzę w to, że nie ma sprawiedliwości boskiej. Nie wierzę, że polecisz i przegrasz. Karolina pytała: "A co się wydarzy, jeśli polecę na igrzyska europejskie, nie pojadę na pogrzeb mojej mamy i wrócę z niczym? Nie poradzę sobie z tym". To był dla mnie argument nie do zbicia, ale nie dałem po sobie poznać, że mam jakiekolwiek wątpliwości. Naprawdę wierzyłem w jakąś nadprzyrodzoną sprawiedliwość, choć wiedziałem, że jeśliby przegrała, to miałaby gigantyczny problem, żeby się podnieść, bo nie mogła być na pogrzebie mamy... Wierzyłem, że pojedzie i zrobi dobrą robotę. Kurczę... Tak się stało, wróciła ze złotym medalem.

– Warto zaznaczyć, że gdyby nie tamten złoty medal, to...
– Nie byłoby Karoliny w Tokio, dokładnie tak. Tamtymi wynikami osiągnęła kwalifikację olimpijską. Ta historia nadal się toczy. Fizycznie Karolina może i nie jest tak mocna, jak przed laty, ale dysponuje za to potężnym doświadczeniem. Ma 39 lat, z czego ponad 20 lat spędziła w sportach walki. Czasem dokuczają jej stawy, czasem zaboli coś innego, ale nie ma przeświadczenia, że musi robić mniej niż kiedyś. Ona ciągle jest "w sztosie".

– Karolina miała przerwę w sportowej karierze, decydując się na macierzyństwo. Jest matką dwóch synów, których duma musi rozpierać. Od kołyski są przecież blisko ringu.
– Oczywiście, mama na igrzyskach olimpijskich to radość na całe życie. Synowie są bardzo zadowoleni, z tego co mi mówiła, dostrzegają jej sukcesy i trud. Największym kibicem jest tata, który dopinguje od samego początku kariery i bierze czynny udział. Wczoraj rozmawialiśmy o Junusowej. Kojarzy niemal wszystkie rywalki, ma swoje przemyślenia. Emocje są duże, choć przecież przywykł już do walk Karoliny.

– Ale nie takiej rangi.
– Takich emocji jeszcze nie było, prawda!