26 lip 2021 | Tokio 2020 / Surfing

Surfing w Tokio. Miał być hit, taki dla młodych. Ale nie złapał fali

Surfing zadebiutował w Tokio w programie igrzysk olimpijskich. Ale nie jest to debiut spektakularny (fot. Getty)

Idealnie włączyć to, będąc zdenerwowanym. Szum morza, śpiew ptaków, nic się nie dzieje, nikt się nie odzywa – to jeden z i tak łagodniejszych komentarzy na temat olimpijskiego debiutu surfingu, na jaki można trafić w sieci. Dyscyplina, która miała być "cool" i "trendy", pokazała się jako kompletnie nietelewizyjne przedstawienie. W dodatku na wybrzeżu pod Tokio akurat nie ma fal. Tajfunu, który ma przejść we wtorek, wyczekuje się z takim wytęsknieniem, że specjalnie pod jego nadejście przesunięto termin finałów.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Surfing to żywioł. Kto widział obrazki choćby z wybrzeża przy portugalskim Nazare, rozumie, że w wodzie na kilkunastometrowych grzbietach walczy się o przeżycie. Najlepsi na świecie, najodważniejsi śmiałkowie mają w swoich środowiskach status półbogów i portfele wypchane gotówką od sponsorów oraz z prowadzonych na plażach szkółek. – To szczególne, duchowe przeżycie, w dodatku powtarzalne po każdym przejeździe – zachwycał się Frederico Morais, jeden z najlepszych Europejczyków, jeszcze zanim jego występ na igrzyskach w Tokio zrujnował pozytywny wynik testu na COVID-19.

I rzeczywiście, emocje, jakie wywołuje ujarzmianie wody, są trudne do opisania. Niestety jak pokazały transmisje olimpijskie, jeszcze trudniej pokazać je w telewizji.

Surfing without waves now officially the most boring sport #Olympics
— Michael Pascoe (@MichaelPascoe01) July 25, 2021

Tokio 2020: tajfun może zrujnować logistykę

Czytaj też

Kanadyjskie softballistki boją się, że nie zdążą na samolot po turnieju, jeśli przełożą im mecz (fot. Getty, Twitter)

Tokio 2020: tajfun może zrujnować logistykę

Surfing w Tokio 2020. Miał być szał, zostało "ał"

Kiedy w 2016 roku MKOl ogłaszał nowy zaciąg do olimpijskiego programu, postawił na zwrot w stronę młodzieży. W Lozannie, podobnie jak wszędzie w sporcie, zauważono odpływ zainteresowania u nowego pokolenia. I chociaż szczęśliwie (na razie) zrezygnowano z kontrowersyjnego romansu z e-sportem, to zaproszenie skateboarderów i surferów miało jasny przekaz.

– To wprost idealne specjalizacje, aby promować ruch olimpijski wśród młodzieży. Sporty, które przecież od jej samej w zasadzie wyszły. Integracyjne, uprawiane poza profesjonalnymi arenami, będące wynikiem pasji i hobby najpierw amatorów, którzy określili nimi swój lifestyle, sposób na życie – komentował prezydent MKOl Thomas Bach.

Z tego samego powodu za trzy lata w Paryżu poznamy pierwszego mistrza olimpijskiego w breakdance. Czy to słusznie – każdy oceni sam. W każdym razie na parkiecie przynajmniej będą mieli pewną pogodę, dynamikę i być może łatwiejsze do wytłumaczenia "kanapowemu kibicowi" reguły oceny. Na rozgrywany aktualnie surfing właśnie za brak tych elementów padają gromy.

"Nic się nie dzieje"
"Najbardziej niezrozumiały sport igrzysk już poznaliśmy, niech to się kończy"
"Idealnie włączyć tę transmisję, będąc zdenerwowanym. Szum morza, śpiew ptaków, nic się nie dzieje, nikt się nie odzywa"
"Oby pierwszy i ostatni raz" – to tylko niektóre komentarze środowiska sportowego, które (oczywiście nie w całości) nie zostawia na debiucie nowej dyscypliny IO suchej nitki.

If the boomers think skating in the Olympics is boring, I hope they’re not watching surfing. Watching people sit in the water to catch a couple sad waves over 30 minutes. I feel for these surfers having shitty conditions.
— Dry Bones (@drybones_69) July 25, 2021

Niestety trudno polemizować z przynajmniej częścią tej krytyki. Tylko dlaczego? Głównym problem wydaje się brak zrozumienia dla tego wybitnie elitarnego i zamkniętego świata. Kojarzoną raczej z wolnością i brakiem reguł aktywność ujęto w ramy i skomplikowane punktacje. 20 kobiet i mężczyzn najpierw podzielono na kilkuosobowe grupy. Oceniany jest przejazd na każdej fali w skali 0-10, za takie cechy jak różnorodność, trudność, prędkość czy płynność. Surferzy mogą zdobywać punkty na wiele sposobów — od trików w powietrzu po czyste, płynne przejazdy po fali. Pod uwagę bierze się dwa najlepsze przejazdy. Dla zawodników to z pewnością zastrzyk adrenaliny i temat wieczornych rozmów. Tyle że oglądający to po raz pierwszy nie mają żadnych szans pojąć gołym okiem, kto jest najlepszy. Ale nie wszystko. Jedna sesja oceniana trwa 30 minut. W tym czasie surferzy więcej czasu spędzają na dopływaniu do fal niż na rzeczywistym wyczynie sportowym. Nie ma też żadnej kolejności. Obrazki, które odbierają kibice w telewizorach, bywają chaotyczne.

'We love Makinohara, the waves were a little small, but the beach was beautiful and we had a lot of fun,' Team USA surfer Carissa Moore delighted locals by speaking in Japanese in a small surfing town southwest of Tokyo https://t.co/rpOwHDTT4v #Olympics pic.twitter.com/xsSq75hTNf
— Reuters (@Reuters) July 21, 2021

Tokio 2020: tajfun może zrujnować logistykę

Czytaj też

Tokio 2020: tajfun może zrujnować logistykę

Olimpijczycy mają dość maseczek! MKOl reaguje

Czytaj też

Olimpijczycy mają dość maseczek! MKOl reaguje

Trochę za małe fale macie w tej Japonii, ale przynajmniej ładną plażę

Surfing walczył o status sportu olimpijskiego od ponad stu lat. Wtedy w MKOl publicznie upomniał się o to Hawajczyk Duke Kahanamoku, co ciekawe, już jako mistrz olimpijski w tradycyjnym pływaniu. Tyle że zasady wejścia do elity są surowe, a dopiero pół wieku później (w 1964) światowa federacja zaczęła organizować mistrzostwa świata, tym samym próbując jakoś nadać tej aktywności konkretne ramy.

Japończycy zorganizowali zawody w Makinoharze, ok. 200 kilometrów na południowy zachód od Tokio. To jeden z topowych w kraju "spotów" do uprawiania tej aktywności. O ile tylko wieje. A akurat nie wieje, fal też brak. Oczywiście, bywają momenty, gdy ocean zaczyna się poruszać, ale momentów, na które po cichu czekają zawodnicy obejrzeliśmy jak na lekarstwo. Surfing zamiast sportu-walki z żywiołem okazał się sportem treningu cierpliwości. Oczywiście, kandydaci do medali radzili sobie z problemem, zmieniając strategie przejazdów (przy słabych falach opłaca się wykonywać więcej skoków), jednak i u nich pojawiała się frustracja.

Wyraz zniecierpliwienia dała nawet czterokrotna mistrzyni świata Carissa Moore, która na plaży po japońsku wygłosiła przemowę dla nielicznej publiczności:

– Trochę są tu za małe fale, ale i tak kochamy Makinoharę. Przynajmniej plaża jest piękna. Naprawdę, czerpiemy mnóstwo frajdy z bycia tu na igrzyskach – wygłosiła. 28-latka przed IO mówiła w "USA Today", że taki debiut to najlepsza okazja, aby rozkochać w surfingu szerszą publiczność i sprowadzić do szkółek nowych adeptów. Prawdopodobnie po przyjeździe na miejsce wiedziała już, że to może okazać się trudniejsze niż sądziła.

Daje! �� #Surfing #ItaliaTeam pic.twitter.com/fjB6JZN26n
— Vane (@VaneGenevieve) July 26, 2021

Surfing jest wyjątkowy, dlatego że jako jedyna dyscyplina z rozgrywanych na IO w Tokio nie miała żadnego konkretnego harmonogramu. Ustalono jedynie okienko pogodowe, a z pomocą prognoz pogody działa się na zasadzie: "może się coś odbędzie, a może nie". Za decyzję w Tokio odpowiada m.in. dedykowany meteorolog Kurt Korte. I w Japonii ten ma pełne ręce roboty. Właśnie musiał zdecydować, żeby zamiast w środę, z powodu nadciągającego tajfunu rozegrać finały we wtorek rano. Zawodnicy na zmiany są przygotowani. Ramówki stacji telewizyjnych, które miałyby to masowo pokazywać na świecie, pewnie już nieszczególnie.

Paradoksem jest, że dla Korte'go i surfingu tajfun po dniach flauty będzie zbawieniem. Przesunięcie finałów wynika nie z ucieczki przez załamaniem pogody, a z chęci wykorzystania jego mocy.

Olimpijczycy mają dość maseczek! MKOl reaguje

Czytaj też

Olimpijczycy mają dość maseczek! MKOl reaguje

Poniedziałek w pigułce. Sprawdź wyniki Polaków

Czytaj też

Julia Kowalczyk (w białym kimono) (fot. Getty)

Poniedziałek w pigułce. Sprawdź wyniki Polaków

Surfing będzie też w Paryżu. Ale trudno spodziewać się w nim Polaków

Możliwości uczynienia z surfingu sportu ogólnoświatowego i zrozumiałego dla szerokiej publiki są niewielkie. To dyscyplina na otwartym akwenie, w dodatku zawodnika napędzają siły natury. Wyłącznie nieprzewidywalne. Nie da się, jak proponują krytycy, np. ustalić zawodnikom jednego toru, żeby łatwiej było porównać ich dokonania. Jedynym elementem oceny będzie ten subiektywny, czyli punktacja sędziów. Nadzieję na to, że za trzy lata w Paryżu dyscyplina wypadnie obiektywnie lepiej, niesie również lokalizacja kolejnych zmagań. Surferzy w 2024 roku mają spotkać się na Tahiti, wyspie wchodzącej w skład Polinezji Francuskiej. Niewielka miejscowość Teahupo'o to jedno z najważniejszych centrów światowego sufringu i w przeciwieństwie do Makinohary słynie z ogromnych, mocnych fal, w tym najbardziej pożądanych "super tubes".

Jakie są szanse, żeby za trzy lata na liście państw uczestniczących w zawodach znaleźli się Polacy? Niewielkie, choć w zawodach międzynarodowych można zobaczyć m.in. występy Maksymiliana Michalewskiego, Jakub Kuzi, Karoliny Wolińskiej czy Karoliny Marczak. Mimo że w kraju powstało Polskie Stowarzyszenie Surfingu, a szkolenia i zawody organizuje się nawet nad Bałtykiem, to z powodów proceduralnych dotychczas nie udało się zarejestrować go jako związku sportowego. Także dlatego określenie grupy trenujących kadrą narodową byłoby nadużyciem. Najlepsi rozwijają się z prywatnych środków. A żeby to robić, trzeba poświęcić mnóstwo pieniędzy już na same podróże.

– W naszych zawodach startuje około 50 seniorów i 25 seniorek oraz 40 juniorów – mówił przed rokiem Jerzy Kijkowski, prezes PSS na łamach "Przeglądu Sportowego".

Poniedziałek w pigułce. Sprawdź wyniki Polaków