20 zawodników, których warto oglądać na tenisowych kortach w 2022 roku

Czytaj też: Craig Boynton: Hubert Hurkacz bardzo wydoroślał. Stara się brać coraz więcej odpowiedzialności

Carlos Alcaraz (Hiszpania, ATP 32)

W Hiszpanii już zastanawiają się czy to talent na miarę Rafaela Nadala i... mają rację. Przez 2021 rok przeszedł jak burza. Przebił się z drugiej setki na 32. miejsce w rankingu ATP. Pokonał wielu wyżej notowanych rywali, ma na rozkładzie między innymi Stefanosa Tsitsipasa i Jannika Sinnera. Za 12 miesięcy może być w czołowej dziesiątce rankingu.

Sebastian Korda (USA, ATP 41)

Talent nieco mniejszy niż Alcaraz, ale to jak pokonuje kolejne tenisowe szczeble musi robić wrażenie. Nie ustrzegł się jednak w tej drodze kryzysów. Miał dobry początek sezonu, by później przegrać kilka razy w pierwszych rundach. Na pewno potrzebuje większej stabilizacji, ale pierwszy sezon w cyklu ATP może zapisać na plus. Do znalezienia się w TOP30 potrzeba jednak dalszego rozwoju i mniejszych wahań formy.

���� @SebiKorda and Brandon Nakashima testing the venue of the @intesasanpaolo #NextGenATPFinals �� pic.twitter.com/QEnt8Oz6TL

— Next Gen ATP Finals (@nextgenfinals) November 8, 2021

Jenson Brooksby (USA, 56)

Cóż za ręka do tenisa. Amerykanin zaliczył niesamowity rozwój w sezonie 2021, który zaczynał poza czołową 300 rankingu ATP. W drugiej części sezonu grał już w głównym tourze. Był w finale w Newport oraz półfinałach w Waszyngtonie i Antwerpii. Zagrał też kapitalny mecz przeciwko Asłanowi Karacewowi w US Open. Jeśli kochacie tenis i nieszablonowe rozwiązania, to musicie obejrzeć Brooksby'ego w 2022 roku.

Lorenzo Musetti (Włochy, ATP 57)

Jeśli prowadzisz 2:0 w setach z Djokoviciem w turnieju wielkoszlemowym, to nie jesteś przypadkowym tenisistą. Włoch mocno "odchorował" porażkę z Serbem we French Open, ale na ziemi to zawodnik znakomity do oglądania. Musi poprawić grę na twardych kortach, bo nawet w Next Gen ATP Finals nie był w stanie wyjść z grupy, grając z rówieśnikami. Trzeba jednak pamiętać, że to nadal młody zawodnik i potrzebuje większej liczby turniejów, żeby okrzepnąć w tourze.

Arthur Rinderknech (Francja, ATP 58)

Nie ma może takiego success story jak wcześniej wymienieni zawodnicy, ale robi systematyczne postępy. 2022 rok powinien być atakiem na TOP30 w jego wykonaniu. Nie ma w jego tenisie w zasadzie słabych punktów. Przy 1,96 metra wzrostu bardzo dobrze się porusza, zaliczył kilka znaczących zwycięstw na mączce.

Sebastian Baez (Argentyna, ATP 97)

Zaimponował podczas kończących sezon Next Gen ATP Finals w Mediolanie. Wielu postrzegało go jako zawodnika jednowymiarowego, mogącego osiągać dobre wyniki tylko na mączce. Argentyńczyk zaprzeczył tej tezie, pokonując Hugo Gastona i Musettiego, czyli tenisistów dużo bardziej ogranych na poziomie ATP. Później jakby nigdy nic wrócił do Ameryki Południowej i... wygrał kolejnego challengera na mączce.

Holger Rune (Dania, ATP 103)

Wielki talent, choć momentami ponosi go jeszcze gorąca głowa i młodzieńcza fantazja. To najmłodszy zawodnik na tej liście wśród mężczyzn, a już puka do bram czołowej setki. Przed nim jeszcze długa droga, ale nie zdziwi nikogo, jeśli rok skończy w TOP50.

Maxime Cressy (USA, ATP 112)

Historia na dobry film. Jeszcze kilka lat temu nie łapał się do składu drużyny uniwersyteckiej. Na sparingach ledwie wygrywał kilka gemów, a teraz jest pewien występu w głównej drabince Australian Open. Gra w stylu serve & volley, który już dawno wyginął. Wymyka się spod wszelkiej logiki, ale wyniki wskazują, że nie powiedział ostatniego słowa. O mocy jego tenisa przekonał się Pablo Carreno Busta, który musiał uznać jego wyższość w US Open. Dobrą końcówką roku w challengerach poprawił znacząco ranking i po wycofaniu kilku zawodników jest pewien gry w Melbourne Park.

Tomas Machac (Czechy, ATP 131)

Czech od dłuższego czasu pokazuje spory potencjał, ale nie może wygrzebać się z challengerów. Pokazał się z dobrej strony w Pucharze Davisa, pokonując Dana Evansa i Richarda Gasqueta. Ma papiery, żeby regularnie grać na poziomie ATP i sprawiać niespodzianki.

Jack Draper (Wielka Brytania, ATP 250)

Nie pękł przy wypełnionym Korcie Centralnym Wimbledonu, gdy po drugiej stronie siatki był Djoković. Wygrał na Queen's z Jannikiem Sinnerem i Alexandrem Bublikiem. Ma duże papiery na grę, ale musi ustabilizować formę. W challengerach radził sobie ze zmiennym szczęściem.

Emma Raducanu (Wielka Brytania, WTA 19)

Zobaczymy czy pójdzie drogą Igi Świątek, czy może Sloane Stephens lub Jeleny Ostapenko, które nieco przepadły po niespodziewanym wielkoszlemowym zwycięstwie. Na pewno nie będzie miała łatwo, bo w Wielkiej Brytanii stała się gwiazdą pierwszego formatu. Tabloidy śledzą każdy jej krok. Na domiar złego złapała COVID-19 przed pokazówką w Abu Dhabi. Plusem jest to, że w pierwszej części sezonu nic nie musi, bo nie będzie bronić zbyt wielu punktów. Może zbudować komfort psychiczny przed kluczowymi turniejami, którymi będą dla niej wielkoszlemowe Wimbledon i US Open.

Cori Gauff (USA, WTA 22)

Skutecznie udowadnia sceptykom, że już jest znakomitą tenisistką. Przez wielu nazywana produktem marketingowym. To jednak niesprawiedliwe dla Amerykanki, która za chwilę może być w czołowej dziesiątce rankingu. Jest bardzo wszechstronna, co pokazała osiągając znakomite wyniki na mączce. W wieku 17 lat jest zawodniczką, przed którą przyszłość rysuje się w niezwykle jasnych barwach.

Leylah Fernandez (Kanada, WTA 24)

Wydaje się, że pomimo przegranego finału US Open ma większe papiery na grę od Raducanu. Dłużej terminuje w poważnym tenisie, jest ograna i pozostało jej już tylko kilka kroków, żeby wyprzedzić bardziej utytułowane rywalki. Ma bezkompromisowy styl gry. Gdy ma dzień, tenisistka po drugiej stronie siatki może niewiele zrobić.

Liudmiła Samsonowa (Rosja, WTA 38)

W terminologii pięściarskiej można napisać, że "ma ciężkie ręce". Tenisistka nie uznająca kompromisów. Chce zawsze wygrać na własnych warunkach i... coraz częściej się to jej udaje. Na rozkładzie ma kilka topowych nazwisk, z mistrzynią olimpijską Belindą Bencic włącznie.

Marta Kostiuk (Ukraina, WTA 50)

Tenisistka, która mimo 19 lat, już zaliczyła twarde lądowanie. Zna smak niespodziewanego zwycięstwa jak i gorzkiej porażki. Po znakomitym Australian Open 2018 długo nie mogła wrócić na zwycięską ścieżkę. Poprzedni sezon miała jednak bardzo dobry, awansowała o blisko pięćdziesiąt miejsc w rankingu. Zrobiła dwa duże kroki w kierunku czołówki, w najbliższych dwunastu miesiącach powinna to potwierdzić. Pracuje nie tylko ciężko na korcie, ale też w siłowni, co przekłada się na jej dobre występy.

Camila Osorio Serrano (Kolumbia, WTA 55)

Może przebijać piłkę do jutra, a oprócz talentu i smykałki do tenisa ma też cechę niemierzalną - wielkie serce do gry. Niesamowicie waleczna, o czym przekonała się w Magda Linette w Charleston. Na Wimbledonie wygrała pięć meczów z rzędu, awansując z eliminacji do trzeciej rundy. Bardzo wszechstronna, wygrała pierwszy turniej WTA w karierze na mączce w Bogocie.

Ana Konjuh (Chorwacja, WTA 67)

Już prawdopodobnie nigdy nie będzie grała w tenisa bez żadnych ograniczeń. Operowany łokieć, który uniemożliwiał Chorwatce kontynuowanie kariery, nadal doskwiera, ale nie w takim stopniu, żeby przerwać jej sportowe marzenia. Zanotowała powrót sezonu 2021. Wiele bardzo wartościowych zwycięstw, w tym nad Igą Świątek w Miami Open. Była też w finale w Belgradzie.

Jacqueline Cristian (Rumunia, WTA 71)

Tenisistka może nie na największe światowe korty, ale robiąca regularny postęp. Z eliminacji doszła do finału turnieju w Linz na koniec sezonu. Będziemy śledzić czy był to jednorazowy wyskok, czy może zapowiedź bardzo dobrych wyników.

Warwara Graczowa (Rosja, WTA 77)

Bardzo nierówna, talent ma jednak niezaprzeczalny. Brakuje jednak stabilizacji i lepszych wyników w niżej notowanych turniejach. Wygrywała ze Sloane Stephens, Clarą Tauson, potrafiła też urwać seta Pauli Badosie.

Linda Fruhvirtova (Czechy, WTA 279)

16-latka, która będzie niebawem bardzo wysoko. Talent czystej wody. Trenuje w akademii Patricka Mouratoglou w Nicei i może podążyć drogą nieco starszej koleżanki - Cori Gauff. Już wygrywała pojedyncze mecze w turniejach WTA, ma też na koncie pierwszy zawodowy tytuł.