Mundial 2018. Ronaldo vs Suarez, czyli pojedynek podobieństw w 1/8 finału MŚ 2018

Piłkarski światek zaznajomił się z wyczynami strzeleckimi Ronaldo i Suareza już dawno. Od ponad dekady zachwycają, pokonują kolejnych bramkarzy i walczą ze reprezentacjami o trofea. W staraniach są tak skuteczni, że choć stali się już najskuteczniejszymi strzelcami w historii swoich kadr.

Suarez ma na koncie 53 gole i dystansuje, wciąż aktywną, konkurencję. Drugi na liście wśród Urugwajczyków jest Edinson Cavani, który zdobył dla Błękitnych 43 bramki, ale zagrał w trzech spotkaniach więcej niż gracz Barcelony. Trzeci jest Diego Forlan z 36 trafieniami, ale swojego wyniku już nie poprawi. Cała trójka długo występowała w reprezentacji wspólnie.

Ronaldo to nie tylko najlepszy strzelec w historii reprezentacji Portugalii – jego 85 goli daje mu drugie miejsce wśród wszystkich graczy w historii piłki reprezentacyjnej. Niedawno wyprzedził Ferenca Puskasa (84 bramki zdobyte dla Węgier), ale lepszy wciąż jest Ali Daei z Iranu, który strzelił w kadrze aż 109 goli.

Gorący temperament
Zarówno Suarez, jak i Ronaldo słyną z "charakterku", który objawia się jednak w zupełnie inny sposób. Urugwajczyk czasem traci nad sobą kontrolę, a wtedy ma skłonność do... gryzienia rywali. Sam wyjaśnia, że nie wie, skąd bierze się u niego taki odruch, mimo to zdarzyło mu się to trzykrotnie. Najsławniejszy jest przypadek z mundialu w 2014 roku, kiedy zaatakował w ten sposób Giorgio Chielliniego z Włoch. W efekcie został zawieszony i nie mógł pomóc reprezentacji w spotkaniach fazy pucharowej, co przyczyniło się do przegranej w 1/8 finału z Kolumbią i odpadnięcia z turnieju.

Ronaldo z kolei to człowiek wielkiego ego. Wszystko i wszyscy muszą być ułożeni pod jego osobę, a gdy tak nie jest, stroi fochy. W reprezentacji Portugalii nie tworzył tego typu problemów, ale w Realu Madryt zdarza mu się to, co kilka miesięcy. Ostatni raz po finale Ligi Mistrzów, kiedy powiedział kontrowersyjnie: – Świetnie było grać w tym klubie.

Zwycięska mentalność
W Realu Madryt i Barcelonie nie trudno o sukcesy, bo te kluby naznaczyły ostatnią dekadę w europejskiej piłce. Zwycięstwa z reprezentacjami Portugalii i Urugwaju to jednak zupełnie inna sprawa, bo choć obie drużyny są solidne, to nikt nie zalicza ich do grona ścisłych faworytów do wygrywania największych turniejów.

W takich wypadkach osoba lidera drużyny jest niezwykle istotna. To on potrafi wznieść zespół ponad granicę możliwości i doprowadzić do zdobycia medalu. W tej roli Suarez i Ronaldo sprawdzają się wyśmienicie. Portugalczyk poprowadził swój kraj do zwycięstwa w finałach mistrzostw Europy w 2016 roku i nawet, gdy doznał kontuzji w finale, wspierał zespół z boku boiska niczym trener.

Suarez z kolei podobnego wyczynu dokonał w 2011 roku. Wówczas Urugwaj wygrał Copa America, a napastnik został uznany najlepszym graczem turnieju. Walnie przyczynił się do zdobycia tytułu, strzelając cztery gole.

Obaj błyszczeli także na mundialach, choć tutaj o złoto było trudniej i jak do tej pory żadnemu nie udało się go wygrać. W 2006 roku Ronaldo nie był jeszcze zawodnikiem bramkostrzelnym, mimo to obok Luisa Figo uchodził za lidera portugalskiej kadry i zdołał doprowadzić zespół do półfinału rozgrywek. Tam lepsza okazała się jednak Francja, a drużynie nie powiodło się także w meczu o trzecie miejsce, w którym przegrała z Niemcami.

Suarez też nie ma w dorobku medalu z mundialu, ale był bliski osiągnięcia celu w 2010 roku. Być może los potoczyłby się inaczej, gdyby wystąpił w półfinale. Nie mógł tego zrobić, bo w ćwierćfinale dostał czerwoną kartkę za celowe zagranie ręką w dogrywce z Ghaną. Dzięki niemu Afrykanie nie zdobyli bramki (wybił futbolówkę zmierzającą do bramki, a rzut karny później przestrzelono). Zachował się kontrowersyjnie, ale w ogólnym rozrachunku pomógł zespołowi awansować do półfinału. W meczu o trzecie miejsce Błękitni także przegrali z Niemcami.

Królowie tych samych państw
Zostać najlepszym strzelcem Premier League lub La Ligi to świetne osiągnięcie, ale dokonać tego w obu ligach – wręcz ogromne. Udało się to i Cristiano Ronaldo, i Luisowi Suarezowi, choć Portugalczyk zawsze był pierwszy.

W sezonie 2007/08 Ronaldo udowodnił światu, że jest wybitnym strzelcem. To był pierwszy sezon w jego wykonaniu, w którym zadziwiał pod kątem liczby zdobytych goli. W Premier League miał ich na koncie aż 31 i został najskuteczniejszym zawodnikiem w tych rozgrywkach w XXI wieku, wyprzedzając Thierry'ego Henry'ego (30 zdobytych bramek w sezonie 2003/04).

Ronaldo zdołał dorównać tylko Suarez. W kapitalnym dla niego sezonie 2013/14 też strzelił 31 goli, będąc blisko zdobycia tytułu mistrzowskiego z Liverpoolem. Ostatecznie musiał zadowolić się tylko koroną dla najlepszego strzelca.

Po przejściu do Barcelony Suarez zdołał wywalczyć tytuł króla strzelców w Primera Division. W sezonie 2015/16 zdobył 40 bramek, co plasuje go na trzecim miejscu wśród rekordzistów, bo lepsze wyniki osiągali tylko Leo Messi i Cristiano Ronaldo.

Portugalczyk wywalczył ten tytuł trzykrotnie – w sezonach 2010/11, 2013/14 i 2014/15. Najwięcej goli strzelił w ostatnim z nich, wtedy jego licznik zamknął się na liczbie 48. To drugi najlepszy wynik w historii rozgrywek (Messi w sezonie 2011/12 zaliczył 50 trafień).

Ewolucja
Ronaldo i Suarez łączą też zmiany w stylu gry, jakie przeszli w ciągu ostatniej dekady. Zaczynali z innego pułapu, bo ich początkowe pozycje były różne, zmierzają jednak w podobnym kierunku.

Jeszcze w finałach mistrzostw świata w Niemczech w 2006 roku Ronaldo był uznawany raczej za kreatywnego skrzydłowego. Strzelał gole, ale nie było to jego domeną, a częściej asystował. Podczas meczów trzymał się lewej flanki boiska i to stamtąd próbował tworzyć zagrożenie.

Z biegiem czasu zaczął brać na siebie odpowiedzialność za zdobywanie bramek, co przejawiło się szczególnie w sezonie 2007/08. Przez lata robił to regularnie ze skrzydła, ale jego charakterystyka zaczęła zmieniać się w dwóch ostatnich sezonach. Portugalczyk coraz bardziej przypomina środkowego lub drugiego napastnika, coraz mniej zaś skrzydłowego.

Suarez na początku kariery był właśnie napastnikiem drugim, wspomagającym, bardziej wszędobylskim od typowej "dziewiątki", obok której grywał. W Ajaksie ciężar zdobywania bramek spoczywał na barkach Klaasa Jana Huntelaara, a Urugwajczyk błyszczał przede wszystkim efektownością.

To zaczęło zmieniać się już w przełomowym sezonie w Liverpoolu, ale wtedy Suarez nadal był raczej drugim napastnikiem niż "dziewiątką". Tą w klubie został w Barcelonie, gdzie musiał podporządkować się grze z Neymarem i Messim. Efekt okazał się znakomity i przyniósł wspomniane wcześniej 40 goli w jednym sezonie.

Jeszcze wcześniej na tej pozycji występował w Urugwaju. Przed mundialem w 2014 roku to Edinson Cavani w klubach grał jako środkowy napastnik, mimo to w kadrze biegał bliżej boku boiska, a pozycję centralną okupował Suarez. Z dobrym skutkiem, bo zespół Oscara Tabareza stawał się dzięki temu groźniejszy.