Karolina Kowalkiewicz: moja choroba nie idzie w parze z byciem fighterem [WYWIAD]

Patryk Prokulski, TVPSPORT.PL: – Jesteśmy w Shark Top Team Fit Fabric razem z Karoliną Kowalkiewicz, która już lutym ponownie wejdzie do oktagonu i zmierzy się z Chinką Yan Xiaonan. Czy były jakieś inne propozycje walki?
Karolina Kowalkiewicz, zawodniczka wagi słomkowej UFC: – Tak naprawdę propozycję walki dostałam już na przełomie lipca i sierpnia, a walczyłam przecież w czerwcu. Dlatego od razu zgłosiłam przedstawicielom UFC, że jest to dla mnie za wcześnie i potrzebuję nieco więcej czasu żeby dojść do siebie, bo miałam niefajny rok. Powiedziałam, że będę chciała walczyć na początku 2020 roku. Ale już wtedy dostałam propozycję walki z Yan. Powiedziałam że ok, ale w późniejszym terminie. Niedawno Łukasz [Zaborowski – trener Kowalkiewicz – przyp.red. ] dał mi znać, że pojawiła się propozycja występu 22 lutego w Nowej Zelandii. Jak usłyszałam tę datę i lokalizację, od razu powiedziałam: "bierzemy to, chcę tam walczyć". No i już w momencie, kiedy ten pojedynek był "klepnięty", zapytałam: "a z kim?"

– To rywalka, która nie jest co prawda notowana w rankingu dywizji, ale ma bardzo mocne wejście do UFC i solidny bilans. Czy to odpowiednia rywalka na odbudowanie?
– To jest bardzo ciężka rywalka. Yan była pierwszą Chinką, która została zakontraktowana do UFC – trafiła tu jeszcze przed obecną mistrzynią, Weili Zhang. Jest niepokonana od dziesięciu pojedynków, w tym czterech w UFC. Więc na pewno nie jest to przeciwniczka na przetarcie.

– Wspomniałaś, że masz za sobą ciężki rok – można powiedzieć, że nie tylko na płaszczyźnie sportowej, ale również zdrowotnej. Te dwie kwestie są chyba ze sobą mocno powiązane. Masz problemy z tarczycą – jak wpływa to na przygotowania i na samą walkę?
– Jakiś czas temu zdiagnozowano u mnie niedoczynność tarczycy i chorobę Hashimoto. Niestety nie do końca idzie to w parze z byciem zawodowym fighterem. Bardzo to przeszkadza, utrudnia treningi… aczkolwiek da się to zrobić, tylko trzeba się tego nauczyć i potrzeba troszeczkę czasu, żeby się to wszystko ogarnąć.

– Kiedy odkryłaś tę przypadłość i jakie podjęłaś kroki, żeby sobie z tym radzić?
– Już od jakichś dwóch-trzech lat czułam spadek formy, spadek siły. Czułam się bardzo przemęczona i to był główny symptom tej choroby – czułam się po prostu bez siły. Zdiagnozowano to u mnie miesiąc przed walką z Jessicą Andrade [we wrześniu 2018 roku – przyp. red.] i troszeczkę źle do tego podeszłam. Na początku wydawało mi się, że nie istnieje coś takiego jak Hashimoto, że jest to modne słowo i wymysł XXI wieku. Myślałam, że tak naprawdę nic mi nie jest i to tylko kwestia nastawienia psychicznego. Okazało się, że tak nie do końca. Moja dietetyczka użyła takiego fajnego określenia, że tarczyca to menadżer organizmu – jeżeli zaczyna wariować, zaczynają wariować hormony, to dzieje się tak z całym organizmem. Ale teraz nauczyłam się to kontrolować. Jestem cały czas pod opieką endokrynologa i przyjmuję syntetyczny hormon tarczycy. Przykładam dużo większą wagę do regeneracji po treningach. Dbam o odpowiednią ilość snu, od jakiegoś czasu jestem też na diecie wegańskiej – bardzo mi to służy i czuję się coraz lepiej.

– Masz teraz na koncie trzy porażki z rzędu – z Jessicą Andrade, Michelle Waterson i Alexą Grasso. Po tej ostatniej walce napisałaś na Instagramie dosyć emocjonalnie, że być może nie jesteś już taką zawodniczką jak wcześniej i nie masz w sobie tego ognia. Jak teraz do tego podchodzisz?
– Zacznę od tego, że bardzo nie lubię w sporcie słowa "porażka". To jest przegrana walka. Porażką byłoby, gdybym nie mogła robić tego, co kocham. Gdybym nie podjęła wyzwania i weszła do oktagonu. Nie poniosłam porażki, lecz przegrałam trzy walki z rzędu. To jest bardzo niemiłe doświadczenie. Ale wyciągnęłam z tego wnioski. Co do tego wpisu – być może tak jest, być może nie wróci już stara Karolina… chociaż wierzę w to, że teraz, gdy zmieniłam całe swoje życie, uda mi się jeszcze odnosić sukcesy i wrócić na zwycięskie tory. Nie chcę składać żadnych deklaracji. Mam nadzieję że będzie ok i naprawdę w to wierzę.

– Czy twoje problemy z tarczycą wpływają bardziej na życie sportowca czy to codzienne?
– Tak naprawdę w życiu codziennym za bardzo tego nie odczuwam. W momencie, gdy wchodzę na treningach na wyższe obroty, zaczynam przygotowania do walki i zbijam wagę – ta regeneracja jest wolniejsza, spada mi odporność. Cały czas choruję. Czasami podskakuje mi też waga i mam problem z jej zbijaniem. W ostatnim czasie naprawdę mnie to wykańczało. W życiu codziennym, gdybym trenowała rekreacyjnie, robiąc nawet jeden luźny trening dziennie, raczej bym tego nie odczuwała. Ale gdy przygotowuję się do walki, to jest ciężko. Nie jest to coś nie do zrobienia, bo przygotowania zawsze są trudne – to pokonywanie własnych barier. Wierzę, że uda mi się przeskoczyć kolejną poprzeczkę.

– Wszyscy liczymy na to, że to nie będzie twoja ostatnia walka w UFC. Masz obawy, że tak może być? I czy ewentualnie wyobrażasz sobie starty w innej organizacji?
– Nie wyobrażam sobie tego. Jeśli moja cudowna przygoda z UFC dobiegnie końca, to prawdopodobnie nie będę walczyć już nigdzie… chyba że zmusiłaby mnie do tego sytuacja życiowa, przymierałabym głodem – na szczęście tak nie jest. Więc tak naprawdę gdyby moja przygoda się skończyła, to po prostu skupiłabym się na innych rzeczach. To byłby po prostu sygnał, że czas rozpocząć kolejny etap w życiu… aczkolwiek wierzę, że ta przygoda się jeszcze teraz nie skończy. Nawet gdybym przegrała najbliższą walkę, to raczej UFC mnie nie zwolni. Nie jestem nową zawodniczką, która dopiero do nich trafiła. Stoczyłam dla nich dziesięć pojedynków – pięć wygranych i pięć przegranych. Walczyłam o mistrzostwo świata na największej gali w historii MMA w Madison Square Garden [UFC 205 w 2016 roku; walka Kowalkiewicz z Jędrzejczyk była co-main eventem, w walce wieczoru Conor McGregor pokonał Eddiego Alvareza – przyp. red.], więc wątpię, żeby mnie zwolnili nawet gdybym przegrała. Nie dobieram sobie rywalek. Wzięłam bardzo ciężką walkę, nigdy żadnej nie odmówiłam. W UFC też to doceniają. Dodam tylko, że chociażby Holly Holm po znokautowaniu Rondy Rousey [o mistrzostwo wagi koguciej na UFC 193 w 2015] roku też przegrała trzy walki z rzędu…

– …I jak wiemy, wciąż jest aktywna. Niedawno stoczyła kolejny pojedynek o mistrzostwo UFC, niestety dla niej przegrany. Wspomniałaś, że po zakończeniu kariery chciałabyś zająć się innymi aktywnościami. Jedną z nich jest chyba prowadzenie nowo otwartego gymu, którego jesteś współwłaścicielką, prawda?
– Tak naprawdę po przeniesieniu siłowni do nowej lokalizacji zrzuciłam z siebie tę odpowiedzialność prowadzenia klubu. To nie szło w parze z byciem aktywnym sportowcem – przynajmniej w moim przypadku. Nienawidzę wszelkiej "papierologii". To mi zabierało mnóstwo energii i teraz, kiedy jesteśmy tutaj, odeszło mi bardzo dużo obowiązków. Mogę skupić się na trenowaniu.

– Mówiłaś o nowej mistrzyni dywizji, Weili Zhang. Odkąd Joanna Jędrzejczyk straciła pas, mieliśmy już trzy nowe mistrzynie. Jak oceniasz szanse Asi w marcowej walce z Chinką?
– Weili jest niesamowita. Jej rekord mówi sam za siebie – ma 20 wygranych pojedynków [bilans 20-1, jedyna przegrana odniesiona w pierwszej walce w karierze – przyp. red.]. To jest coś praktycznie niespotykanego w damskim MMA. Jest bardzo mocna, ma nokautujące uderzenie, jest dynamiczna… ale Asia też jest bardzo doświadczoną, rewelacyjną zawodniczką. Wydaje mi się, że jednak Aśka odbierze ten pas i wygra decyzją sędziów. Jest świetną taktyczką i jeśli dobrze rozegra ten pojedynek, tak jak w starciu z Jessicą Andrade, gdzie dużo pracowała na nogach, będzie wykorzystywała swój zasięg, to może wypunktować Weili.

she really put joannas face on her punching bag i cant STAND yo ass pic.twitter.com/jqDFQtCahY

— shana (@ufcshana) December 23, 2019

– Czy wydaje ci się, że skoro Asia była mistrzynią przez długi czas, a jej następczynie bardzo szybko tracą pas, podkreśla jej wcześniejszą dominację i fakt, że przewyższała całą stawkę?
– Na pewno. Na pewno tak jest… aczkolwiek gdy my zaczynałyśmy, tych zawodniczek było niewiele. Teraz pojawia się nowe pokolenie żeńskiego MMA – są dużo silniejsze, dużo bardziej wszechstronne. Wydaje mi się, że te byłe mistrzynie, które dominowały kiedyś, w starciu z młodym pokoleniem wypadłyby kiepsko. Aczkolwiek nie ujmuję niczego Asi. Była świetną mistrzynią i wydaje mi się, że znowu wróci do niej tytuł i pas.

– Na zakończenie: widzę, że wciąż jest w tobie ten ogień i chcesz dalej walczyć. Ale wspominałaś też już wielokrotnie, że w niedalekiej przyszłości chciałabyś zostać mamą. Wiesz, ile czasu chcesz jeszcze spędzić w oktagonie?
– Kiedy zaczynałam startować zawodowo, miałam 27 lat i wymarzyłam sobie, żeby moja kariera trwała dziesięć lat. Chciałabym walczyć do 37. roku życia, potem zakończyć karierę i skupić się na założeniu rodziny. I mam nadzieję, że mi się to uda!