"Sport to najbrutalniejsza zabawa na świecie". Katarzyna Bachleda-Curuś o zakończeniu kariery i zapaści polskiego łyżwiarstwa

Dawid Brilowski, TVPSPORT.PL: – To było naturalne, że igrzyska w Pjongczangu będą dla ciebie ostatnimi?
Katarzyna Bachleda-Curuś: – Tak. Po urodzeniu drugiego dziecka wiedziałam, że celem jest zakwalifikowanie się do Pjongczangu i że to będą moje ostatnie igrzyska. Po przewartościowaniu tego wszystkiego stwierdziłam, że czas na nowy rozdział.

– Kiedy zapadła ostateczna decyzja?
– Bezpośrednio po igrzyskach miałam operację bioder. Zdrowie zaczęło dokuczać. Mam dwoje dzieci, swoje lata na karku. Stwierdziłam, że czas poświęcić się czemuś innemu.

– Pytam o to, bo trochę mnie boli, że odchodzicie w cień ot tak, po prostu. Medaliści olimpijscy znikają z dnia na dzień. Po prostu publikują kilka zdań i nie pojawiają się na kolejnych zawodach.
– Być może nie powinno tak być. Ale przecież sama nie zrobię sobie pożegnania. To, jak nas żegna świat sportowy, jest kwestią tego świata – czy jest w stanie docenić to, co zrobiliśmy i czy to ma sens. Każdy z nas powiedział po prostu "do widzenia" i tyle. Odeszli prawie wszyscy. Bez echa.

– Twoje ostatnie igrzyska w Pjongczangu były w jakimś stopniu bolesnym doświadczeniem?
– Nie, w żadnym wypadku. Pjongczang mnie nie rozczarował. Wiedziałam w jakim momencie sportowym jestem i że od stycznia miałam pęknięte biodro. Cieszyłam się, że mogę tam wystartować. To było miłe zakończenie mojej igrzyskowej historii.

– Nie nastawiałyście się na kolejny medal w drużynie?
– Nie wiem jak dziewczyny, ale ja nie. To co drużyna pokazywała przez cały sezon nie stawiało nas w gronie kandydatek do medalu.

– Kłopotem było to, że Kasia Woźniak się nie zakwalifikowała?
– Takie są przepisy. Żeby jechać w drużynie, trzeba się zakwalifikować indywidualnie. Kasia startowała z nami cały rok, a tu nagle nie mogła. Sport to najbrutalniejsza zabawa na świecie. Brak Kasi był pewnym wybiciem z rytmu, ale przecież do drużyny przygotowywałyśmy się we cztery i trzeba było mieć na uwadze, że jeśli dojdzie do jakiejkolwiek kontuzji czy niedyspozycji, to ta czwarta wskoczy.

– Ogólnie to nie był dobry czas polskiego łyżwiarstwa. Wszyscy byli w dołku.
– Złe rzeczy zadziały się po Soczi. Tam osiągnęliśmy nasz absolutny top. Przez następne cztery lata nie zostało zrobione nic, żeby wykorzystać ten potencjał i zbudować coś na kanwie tego sukcesu. To zostało przespane. Nastąpiło zmęczenie materiału. Nie było nikogo nowego i o ile ja odpoczęłam od sportu podczas przerwy macierzyńskiej, o tyle dziewczyny były eksploatowane bez przerwy. Jeśli nie było jakiejś kontuzji, skład był niezmienny.

– Byłyście stałymi punktami kadry. Teraz, gdy was nie ma, trzeba budować niemal od zera.
– Zastanawiam się, czy będziemy mieć kogoś w Pekinie. Kogokolwiek. Uważam, że w tej chwili jest ogromna zapaść w polskim łyżwiarstwie.

– Pojawiają się takie nazwiska jak Karolina Bosiek czy Kaja Ziomek.
– Zapewne zdołają się zakwalifikować. Akurat dwie wymienione dziewczyny są diamencikami tej kadry i trzeba o nie bardzo dbać. Natomiast biegów długich nie ma u nas kompletnie. Średnio to widzę.

– Biegów długich nie ma już od dłuższego czasu. Jan Szymański był ostatnim, który jeździł na światowym poziomie.
– I on też się w pewnym momencie przekwalifikował, bo nie da się samemu tego wszystkiego ciągnąć. Szkoda, że młody chłopak, który mógłby się jeszcze ścigać na najbliższych igrzyskach, zakończył karierę.

– I tworzymy wszystko od nowa. Staliście się historią.
– Gdy byłam młoda, też mówiono, że pani Pilejczyk zdobyła kiedyś medal.

– Czekaliśmy 50 lat, żeby ktoś to powtórzył.
– Mam nadzieję, że następni nie będą musieli czekać aż tyle. Choć zastanawiam się czasem, czy mój rekord na 3000 metrów będzie tak nieśmiertelny, jak długi czas były rekordy Erwiny Ryś-Ferens. To przykre, bo rekordy są po to, żeby je poprawiać. Paradoksalnie potrafiliśmy robić to, gdy nie było hali, a gdy ją mamy nie ma nic.

Nie możemy – broń Boże! – wyciągnąć z tego wniosku, że źle nam zrobili stawiając Arenę. Uważam po prostu, że od 2010 roku robimy grube błędy w szkoleniu młodzieży. Być może jesteśmy zbyt zapatrzeni w czołówkę. Mamy kadrę A, w której wszystko kręci się wokół garstki osób, a brakuje zaplecza.

– U was też tak chyba trochę było. Wy – medaliści – i brak kogoś, kto mógł was odciążyć.
– Póki startowaliśmy, nie mieliśmy się z kim ścigać. Ale teraz jest chyba jeszcze słabiej. W mistrzostwach Polski na najdłuższych dystansach startują po cztery zawodniczki. Musiałaby się jedna przewrócić, żeby nazwiska inaczej się ułożyły. To smutne, bo dyscyplina, która w polskiej historii olimpizmu jest bardzo medalodajna, zaczyna podupadać.

– Myślę, że dużym problemem łyżwiarstwa jest też brak pieniędzy. W Pucharach Świata trudno o pieniądze.
– Słabe dofinansowanie sportu olimpijskiego to nie tylko problem łyżwiarstwa. Jeśli nie jesteś w "ósemce" na świecie i nie załapiesz się na stypendium, to bieda z nędzą. Na pewno jest trochę tak, że mamy tę wyrwę, bo przez lata my jeździliśmy na Puchary Świata. Przez to inni nie mogli się dostać na mistrzostwa świata, a nie będąc tam nie mogli dostać finansowania. Nie mieli pieniędzy – kończyli karierę. Kółko się zamykało.

– W ten sposób przepadło kilka roczników.
– Nie możemy dojść do absurdalnego wniosku, że przez to, że byłyśmy dobre, nie rozwinęło się łyżwiarstwo. Uważam, że związki sportowe i akademickie powinny wyjść naprzeciw takim zawodnikom, którzy są jedną nogą w karierze, a drugą w nie-sportowym życiu i zastanawiają się co dalej zrobić. Wiadomo, ze łyżwy to nie skoki narciarskie i takich pieniędzy nigdy nie będzie.

W Holandii przecież jest wielu, którzy nie jeżdżą na Puchary Świata, a dalej pozostają w sporcie. Można znaleźć jakieś rozwiązania systemowe, szkolić młodzież. U nas wszyscy zachłysnęli się sukcesami. Były medale, więc było dobrze. Nikt nie przejmował się przyszłością.

– Może obraz zaciemniły też sukcesy juniorskie Karoliny Bosiek? Było przekonanie, że ten talent produkuje się sam z siebie.
– Niestety, nic się nie dzieje samo z siebie. Karolina ma niewątpliwie wielki talent do jazdy na łyżwach. Wierzę, że da radę się odbudować po tym, co jej zrobiono. Bo w wieku 17 lat przeszła gruby trening seniorski. Została klasycznie zamęczona. Mam nadzieję, że igrzyska w Pjonczangu nie były jej pierwszymi i ostatnimi. Bardzo trzymam za nią kciuki, kibicuję jej i widzę, że ma ogromne możliwości.

– Tam w Pjongczangu wskoczyła do składu drużyny za ciebie. Jakie były kulisy?
– Mnie wykluczyła kontuzja. Najgorszym momentem wyścigu był dla mnie start. O ile w biegach indywidualnych miałam czas, żeby się rozpędzić, o tyle przy drużynowym biodro nie wytrzymało. Miałam złamany obrąbek stawu biodrowego i zerwane trzy mięśnie pośladkowe. Był to taki moment w mojej karierze, że rozgrzewka trwała godzinę, a trening 15 minut. Podjęłam próbę typu: może pójdzie, może nie pójdzie. I nie poszło. Bezpośrednio po biegu przeprosiłam dziewczyny. Wiedziałam, że nie ma sensu, żebym dalej jechała.

W kolejnych dniach nie wyszłam na lód. Nie pojechałam też później na mistrzostwa świata do Amsterdamu. Miałam ochotę w nich wystartować i zakończyć karierę właśnie tam – na otwartym stadionie. Mogłam jeszcze to ciągnąć, zaryzykować z nogą. Ale przecież nie chodzi o to, żeby zalać się krwią i biczować na arenie.

– Szkoda, że nie wyszło z tymi mistrzostwami świata. Impreza pod względem sportowym była może nie najlepsza, ale atmosfera niesamowita. Ten padający deszcz podczas kluczowych wyścigów…
– Czego można było się spodziewać w marcu w Holandii oprócz wiatru i deszczu? Ale po tylu latach trenowania w Zakopanem, Sanoku czy Tomaszowie, na obiektach otwartych, czułabym się tam jak ryba w wodzie. Fajnie byłoby zakończyć karierę właśnie w taki sposób – przy kilkunastu tysiącach kibiców. Jeśli chodzi o ten ostatni sezon, to chyba tylko tego mi szkoda...