04 mar 2020 | Lekkoatletyka

Lekkoatletyka. Anna Jagaciak-Michalska po zakończeniu kariery zajęła się fotografią

Anna Jagaciak-Michalska (fot. PAP, Getty Images)

Niektórzy zostają trenerami, inni skupiają się na polityce, walcząc o polepszenie sytuacji sportowców. Zdarzają się też tacy, którzy na emeryturze rozwijają pasje z młodzieńczych lat. Idealnym przykładem jest Anna Jagaciak-Michalska, specjalizująca się w trójskoku. – Nie pasowało mi bycie sportowcem i artystą jednocześnie. W końcu jest odpowiedni moment. Dałam upust zapędom artystycznym – stwierdziła w rozmowie z TVPSPORT.PL.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Nowa perła sprintu. "Uchyliłem furtkę do lepszego świata"

Czytaj też

Nowa perła sprintu. "Uchyliłem furtkę do lepszego świata"

Życie byłego sportowca na emeryturze wcale nie musi być nudne. Dobrym przykładem jest historia specjalizującej się w przeszłości w trójskoku i skoku w dal Jagaciak-Michalskiej. Trzydziestolatka w ostatnich miesiącach poświęciła się fotografii.

– Jest co robić, nie brakuje zajęć. Tym bardziej, że nadal w pełni nie zeszłam z bieżni. Cały czas śmigam po stadionach w jedną i drugą stronę. Jedyna różnica jest taka, że mam ze sobą aparat, nie kolce. Dobrze, że udało mi się płynnie przejść z jednego zajęcia w drugie. Nie odczuwam, czegoś, co doskwiera wielu sportowcom po zakończeniu kariery. Chodzi o chęć powrotu na areny sportowe. Powoli wydaje mi się, że się spełniam. Nie mogę jeszcze w stu procentach określić, jaki rodzaj fotografii wybiorę, ale sport to moja bezpieczna ścieżka. Wybadany teren – mówiła.

Uczestniczkę igrzysk olimpijskich z Rio de Janeiro (10. miejsce) podpytaliśmy także, jak wyglądają jej kontakty z rywalizującymi podczas mityngów. – Na pewno jest drobna taryfa ulgowa. Fotografowie sportowi na co dzień nie spotykają się z brakiem chęci do współpracy ze strony zawodników. Chyba czasami aż za bardzo się z nami spoufalają. Nie chciałabym przeszkadzać nikomu w trakcie rywalizacji, ani rozpraszać, ale koledzy widząc mnie po prostu się uśmiechają. Trudno się dziwić, przecież to moi dobrzy znajomy jeszcze z czasów treningów i startów. Dużo czasu nie minęło. Nadal mamy miły kontakt, luźną relację. Nie staram się tego wykorzystywać za wszelką cenę – dodała.

Pomysł na pozasportowe życie u medalistki mistrzostw Europy juniorów pojawił się jeszcze w szkolnych czasach. – Uważałam siebie za artystyczną duszę. Lubiłam szeroko pojętą sztukę. Swego czasu marzyłam, by dostać się na Akademię Sztuk Pięknych. Mocno się to gryzło z moim wyobrażeniem zawodnika. Nie pasowało mi bycie sportowcem i artystą jednocześnie. To się chyba nie klei. Postawiłam na coś innego. Odkładałam to długo w czasie. W końcu jest odpowiedni moment. Dałam upust zapędom artystycznym. Najpierw chodziłam na kurs rysunku, potem stwierdziłam, że nie mam aż tyle cierpliwości do rysunku. W fotografii czułam się zdecydowanie swobodniej – opowiadała.

Nowa perła sprintu. "Uchyliłem furtkę do lepszego świata"

Czytaj też

Nowa perła sprintu. "Uchyliłem furtkę do lepszego świata"

Lekkoatletyka: Lewandowski i Kszczot mają nowego trenera

Lekkoatletyka: Lewandowski i Kszczot mają nowego trenera

Mistrz 400 metrów: w sporcie trzeba być masochistą

Czytaj też

Mistrz 400 metrów: w sporcie trzeba być masochistą

Pierwszy aparat dostała od rodziców po zdaniu matury, za dobre wyniki w nauce. Była to dla niej dodatkowa motywacja. Mimo odwieszenia kolców nadal na bieżąco śledzi lekkoatletyczne wydarzenia z udziałem Polaków.

– Nie wyobrażam sobie, by ominęła mnie jakaś duża impreza. Najbardziej bym chciała siedzieć na trybunach albo biegać z aparatem wokół bieżni, ale nie zawsze jest to możliwe. Nie jestem też na etapie, żeby realnie o tym marzyć. Tak samo igrzyska. Dostać akredytację to szczyt marzeń. Jestem w sumie na takim etapie, że nie ciągnie mnie do ponownych startów. Wykonując zdjęcia, obserwuję zawodników i myślę: "jak fajnie, że to nie ja się męczę i tarzam w piasku". Mam sentyment, sport dał mi wiele w życiu, ukształtował jako osobę – kontynuowała i zapewniła:

– Cały czas się ruszam. Nie jest tak, że z momentem podania informacji o zakończeniu kariery przestałam robić cokolwiek. Sportowcy mają we krwi drobne ADHD. Nie da się w pełni odejść i rzucić sportu. Bardzo ubolewam, że w mojej konkurencji została pustka w gronie biało-czerwonych. Nie tylko wśród pań, bo panowie także prezentują się przeciętnie. Kilka osób dobrze się zapowiadało, ale niewiele z tego wyszło. Byłam oszołomiona wynikiem Wenezuelki Yulimar Rojas, która biła niedawno rekord świata sprzed czternastu lat (poprawiła rezultat Tatjany Lebiediewej o 7 cm – aktualny wynik 15,43 m). Jest fenomenalna. Śmiałam się, że z tym moim skakaniem po 14,50 m byłam żenującą, kreaturą, haha. Dobrze, że idzie nowe. Będzie interesująco – podsumowała.

30-latka urodzona w Zielonej Górze wypowiedziała się także na temat igrzysk olimpijskich, które mają zostać przeprowadzone w japońskim Tokio. – Nigdy nie powiem, że będzie słabo, gorzej niż kiedyś, na przykład w Rio de Janeiro. Nie można tak do tego podchodzić. Mamy duży potencjał kadrowy. Ekipa jest zadowalająca. Pokazali to już na arenach międzynarodowych. O lekką jestem spokojna. Jeśli nie starczy to na wór medali i tak zawodnicy będą mogli wracać do domu z przekonaniem, że zadanie zostało wykonane w stu procentach – zakończyła.

Mistrz 400 metrów: w sporcie trzeba być masochistą