Przykłady dla dzieci Roberta Lewandowskiego. Córki, które grają w piłkę nożną

Prezes Boniek poszedł nawet o krok dalej i zaproponował, by za kilkanaście lat siostry Lewandowskie stworzyły duet w ataku kobiecej kadry, a na środku obrony grały razem Victoria i Valentina, czyli córki Kamila Glika.

Takie pomysły należy oczywiście traktować z przymrużeniem oka. Tym bardziej, że córki utytułowanych piłkarzy rzadko idą w ślady ojców. Dużo częściej dzieje się tak w przypadku synów. Tylko na polskim podwórku mamy przecież Euzebiusza Smolarka, Macieja Terleckiego, Jakuba Koseckiego czy Wojciecha Szczęsnego.

Zawodowym piłkarzem, który zaczynał karierę w Odrze Opole, był również Józef Klose, ojciec Miroslava. I właśnie w Niemczech najłatwiej spotkać piłkarki, w których żyłach od urodzenia płynęła futbolowa krew.

A na końcu wygrywają Niemcy...

W Budapeszcie urodziła się Dzsenifer Marozsan – blisko stukrotna reprezentantka Niemiec, najlepsza niemiecka piłkarka w latach 2017-19, MVP ligi francuskiej przez trzy sezony z rzędu, wielokrotnie obecna w jedenastce roku, jednym słowem – jedna z najlepszych piłkarek świata ostatnich lat.

Czterokrotna triumfatorka Ligi Mistrzów w wieku czterech lat przeniosła się z Węgier do Niemiec, bo jej ojciec podpisał kontrakt z 1.FC Saarbruecken. Janos Marozsan był zawodowym piłkarzem, czterokrotnym reprezentantem Węgier. Córka zdecydowanie go jednak przerosła. Od małego trenowała z chłopcami, a zabiegi niemieckiej federacji szybko doprowadziły do tego, by naturalizować całą rodzinę, co pozwoliło młodej Dzsenifer grać dla kobiecej kadry już od szczebla U15.

Efekt: w 2016 roku Niemki wygrały finał olimpijski w Rio i zdobyły dla kraju pierwsze złoto w piłce nożnej od 40 lat, a Marozsan strzeliła w finale ze Szwecją gola na 1:0.

Rok wcześniej, zanim zamieniła 1.FFC Frankfurt na europejskiego hegemona – Olympique Lyon – Marozsan doszła z niemieckim klubem do finału Ligi Mistrzów. Frankfurt mierzył się z PSG z Katarzyną Kiedrzynek w bramce. Długo utrzymywał się wynik 1:1, ale w 92. minucie Marozsan dośrodkowała na głowę Mandy Islacker, która zapewniła zwycięstwo Niemcom.

Islacker – obecnie piłkarka Bayernu Monachium – również jest córką zawodowego piłkarza. Frank Islacker nie miał jednak szczęścia. Po zaledwie trzech ligowych meczach w barwach VfL Bochum, w wieku 19 lat był zmuszony przerwać karierę. Zmusiła go do tego poważna kontuzja kolana.

Piłkarska synowa

We wspomnianym finale Ligi Mistrzów gola na 1:0 dla Frankfurtu strzeliła Celia Sasić, z domu Okoyino da Mbabi. Jej tata był Kameruńczykiem, a mama Francuzką. Celia urodziła się jednak w Niemczech. Choć sama nie ma piłkarskich korzeni, to jej teść – Chorwat Milan Sasić – jest byłym piłkarzem i doświadczonym trenerem. Prowadził m.in. drużyny Kaiserslautern i Duisburga.

Nikt jednak nie rozsławił klanu Sasiciów tak, jak jego synowa. Rozegrała 111 meczów w reprezentacji Niemiec, w których strzeliła 63 gole. Dwukrotnie wybierana piłkarką roku w Niemczech i raz najlepszą piłkarką Europy w 2015 roku zakończyła karierę. Gdy rok później jej koleżanki zdobywały złoto olimpijskie, ona cieszyła się z narodzin pierwszego dziecka.

Dwie Borussie

Niemcy to potęga w futbolu kobiecym, zbudowana po części dzięki imigrantom. Ale w innych krajach również znajdziemy przykłady piłkarskich relacji ojciec-córka.

Austriaczka Laura Feiersinger w dzieciństwie próbowała swoich sił w biathlonie, lekkiej atletyce i biegach przełajowych aż w wieku 15 lat postanowiła iść w ślady taty. Wolfgang Feiersinger był 46-krotnym reprezentantem Austrii, a w latach 1996-2000 odnosił sukcesy (w tym triumf w Lidze Mistrzów) z Borussią Dortmund. Jego córka grała w Bayernie i Frankfurcie, a w austriackiej kadrze uzbierała już 77 występów.

Norweg Kai Erik Herlovsen spędził siedem lat w Borussii Moenchengladbach. W tym czasie 34 razy wystąpił w reprezentacji swojego kraju. W Moenchengladbach na świat przyszła jego córka, Isabell Herlovsen, która w kadrze kobiet zadebiutowała już w wieku 15 lat, a na Euro 2005 została najmłodszą strzelczynią gola w historii kobiecych mistrzostw Europy. Do dziś uzbierała 67 goli w 133 występach w reprezentacji, a w karierze klubowej zaliczyła nawet epizod w chińskim Jiangsu Suning.

Czarna karta Islandczyków

Zostańmy jeszcze w Skandynawii, by pochylić się nad pewnym piłkarskim rodem. Sif Atladottir – córka Atliego Edvaldssona – przyszła na świat w Duesseldorfie, bo jej ojciec był wówczas piłkarzem Fortuny. Edvaldsson to jeden z najlepszych islandzkich piłkarzy w historii, były kapitan reprezentacji, w której rozegrał 70 spotkań. Później był też selekcjonerem.

Jego syn, Emil, nie powtórzył jego sukcesów. Grał jedynie w kadrze U21. Za to córka – wspomniana Sif – reprezentowała seniorską reprezentację Islandii ponad 80 razy. Również stryj Sif i brat Atliego – Johannes "Shuggy" Edvaldsson – był piłkarzem. Występował m.in. w Celticu (przez pięć lat), FC Metz, Hannoverze 96 czy... Cape Town City z Republiki Południowej Afryki.

Losy tej piłkarskiej rodziny potoczyłyby się inaczej, gdyby statek, którym ojciec Atliego i Johannesa – Evald Mikson – uciekał w 1946 roku do Wenezueli, nie osiadł na mieliźnie u wybrzeży Islandii. Uciekał przed procesem – Mikson był zbrodniarzem wojennym, który jako szef policji w Tallinnie, stolicy Estonii, przyłożył rękę do zamordowania wielu tamtejszych Żydów. Zmarł w 1993 zanim Estońska Komisja Historyczna potwierdziła jego winy. Przed wojną rozegrał siedem meczów w reprezentacji Estonii na pozycji bramkarza.

Córka legendy futsalu

W poszukiwaniu kolejnych "cór futbolu" musimy opuścić Europę. Kilka takich przykładów jest w Australii i Nowej Zelandii, a najciekawszy to rodzina Coxów. Barbara Cox w latach 1975-87 rozegrała 34 mecze w reprezentacji Nowej Zelandii, a po latach All Blacks reprezentowały również jej córki: Michele (18 razy) i Tara (4-krotnie). Być może wynikało to z niskiej konkurencji...

Tej nigdy nie brakowało wśród piłkarek w Stanach Zjednoczonych. Ale żadna reprezentantka (ani reprezentant) USA w soccerze nie doczekała się następczyni na tym samym poziomie. Ciekawy jest natomiast przypadek Victora Nogueiry. Ten urodzony w Mozambiku bramkarz rozegrał sześć sezonów w amerykańskiej NASL (poprzedniczka MLS), ale nigdy nie doczekał się debiutu w reprezentacji. W połowie lat 80. przebranżowił się bowiem na piłkę halową i w tej został legendą. Pod dachem grał w piłkę przez ponad 20 lat.

Jego córka postawiła jednak na klasyczną wersję soccera. Casey Nogueira w latach 2007-10 zaliczyła pięć występów w kobiecej kadrze USA. W 2012 roku poślubiła Zacha Loyda – trzykrotnego reprezentanta w kadrze męskiej. Dziś oboje trenują w Teksasie dzieci uchodźców zza południowej granicy.

Koleżanka Roberta urodzona w Betlejem. Kim jest Gina Lewandowski?

Czytaj też

Koleżanka Roberta urodzona w Betlejem. Kim jest Gina Lewandowski?

Na tym ta krótka lista właściwie się kończy. W Polsce, podobnie jak w Anglii, Włoszech czy Francji, córki zawodowych piłkarzy rzadko idą w ślady ojców. Sukces w futbolu osiągają kobiety o innych korzeniach. Najlepsze polskie piłkarki pochodzą z małych miejscowości. Rodzice Ewy Pajor hodują krowy, a tata Katarzyny Kiedrzynek owszem, grał w piłkę, ale na poziomie piątej ligi, a zaczął w wieku 55 lat...

Ojcowie wielu z reprezentantek Polski byli trenerami, ale na szczeblu lokalnym albo juniorskim. Skupiali się na tym, by zaszczepić w nich pasję do futbolu. Dzieci zawodowych, utytułowanych piłkarzy mają nieco inną perspektywę i inne możliwości. Ale kto wie, może za parę lat któraś z panien Glik lub Lewandowskich przełamie ten schemat...

Koleżanka Roberta urodzona w Betlejem. Kim jest Gina Lewandowski?

Czytaj też

Koleżanka Roberta urodzona w Betlejem. Kim jest Gina Lewandowski?