18 cze 2020 | Piłka nożna

Nie tylko Arkadiusz Milik i Piotr Zieliński. Polscy triumfatorzy pucharów

Polscy zwycięzcy krajowych pucharów – Arkadiusz Milik, Tomasz Hajto, Tomasz Wałdoch, Robert Lewandowski, Łukasz Piszczek, Jakub Błaszczykowski (fot. Getty Images) — Polscy zwycięzcy krajowych pucharów (fot. Getty Images)

W środowy wieczór Arkadiusz Milik zapewnił Napoli szósty w historii Puchar Włoch. To do niego należała bowiem decydująca "jedenastka", która dobiła Juventus. Wraz z nim po trofeum sięgnął także Piotr Zieliński, który boisko opuścił jeszcze przed konkursem rzutów karnych. Polacy z Neapolu dołączyli tym samym do Wojciecha Szczęsnego i Zbigniewa Bońka, którzy w przeszłości również triumfowali w Coppa Italia. Z racji "polskiego" sukcesu postanowiliśmy przypomnieć innych piłkarzy znad Wisły, którzy wygrywali najważniejsze krajowe puchary.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Polscy zwycięzcy Pucharu Włoch – Coppa Italia

Choć wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, my wybierzemy się w odwrotnym kierunku. Wieczne Miasto będzie jedynie pierwszym przystankiem wędrówki po międzynarodowych boiskach. To właśnie na Stadio Olimpico, w środowy wieczór, Napoli ograło Juventus, sięgając po szósty w historii Puchar Włoch. Kluczowymi zawodnikami zespołu Gennaro Gattuso byli dwaj Polacy – Arkadiusz Milik i Piotr Zieliński. W kadrze na to spotkanie znalazł się także Hubert Idasiak, ale młody bramkarz mecz obejrzał z trybun.

Zieliński rozegrał niemal całe spotkanie, a Milik pojawił się na placu gry w końcówce. To on zadał jednak kończący cios, pokonując Gianluigiego Buffona w konkursie rzutów karnych. Napoli wygrało, a dwóch kolejnych Polaków mogło cieszyć się z triumfu w Coppa Italia.

Przed nimi tej sztuki dokonało bowiem niewielu. Bo choć Arkadiusz Reca i jego Atalanta Bergamo dotarli do finału w zeszłym roku, nie zdołali pokonać Lazio. Podobne odczucia z finałowych zmagań zapamiętał Władysław Żmuda. W 1982/83 oglądał porażkę Hellasu Werona z Juventusem z trybun, rok później już z ławki rezerwowych.

Występów Polaków w finałach Coppa Italia nie można sprowadzać jednak do martyrologii. Już w latach osiemdziesiątych zwycięski szlak przetarł Zbigniew Boniek. To jego Juventus wygrał bowiem mecz z Hellasem Żmudy. Trzy lata później "Bello di Notte" świętował już w innych barwach. Po drugi puchar sięgnął grając dla AS Roma. Ostatnim Polakiem, który, przed Milikiem i Zielińskim, wygrał Coppa Italia był ich kolega z kadry. I środowy rywal, który miejsce w pierwszym składzie oddał jednak Gianluigiemu Buffonowi. Wojciech Szczęsny zdobył Puchar Włoch w sezonie 2017/18.

Wojciech Szczęsny świętujący zwycięstwo w Pucharze Włoch (fot. Getty Images)

Polscy zwycięzcy Pucharu Anglii – FA Cup

Choć polski bramkarz znakomicie odnalazł się we Włoszech, większość kariery spędził jednak na Wyspach Brytyjskich. To tam sięgnął także po dwa krajowe puchary. Jeszcze w barwach Arsenalu dwukrotnie triumfował w FA Cup – w 2014 i 2015 roku.

Jego kolegą z zespołu był wówczas Łukasz Fabiański, który również może pochwalić się zwycięstwem w tych rozgrywkach. We wspomnianym meczu z 2014 roku to on był "jedynką" w bramce Arsenalu, a Szczęsny obserwował go z ławki. Rok później sytuacja wyglądała już inaczej. Fabiański odszedł do Swansea, a popisy Szczęsnego śledził rezerwowy David Ospina.

Mirosław Okoński – gwiazda HSV (fot. Getty Images)

Polscy zwycięzcy Pucharu Niemiec – DFB Pokal

Polacy zwyciężali więc zarówno w kolebce "footballu", jak i "calcio". Najwięcej triumfów odnieśli jednak tuż za naszą zachodnią granicą. To w Niemczech, od lat osiemdziesiątych, stanowili o sile swoich zespołów. Już w finale rozgrywek 1986/87 naprzeciw siebie stanęło dwóch zawodników znad Wisły. Po zaciętym boju Mirosław Okoński z HSV okazał się lepszy od Kazimierza Kmiecika ze Stuttgarter Kickers. Podobnie było rok później, kiedy to Andrzej Iwan z VfL Bochum uległ Eintrachtowi Frankfurt Włodzimierza Smolarka i Janusza Turowskiego.

Choć w kolejnych latach brakowało takich potyczek polsko-polskich, po jednej ze stron wciąż występowali Polacy. W 1991 roku Andrzej Rudy stał się nawet antybohaterem FC Koeln. Wszedł na boisko w 96. minucie, by w konkursie rzutów karnych zmarnować pierwszą jedenastkę. Rok później inny z Polaków – Roman Wójcicki – udźwignął tę odpowiedzialność. W finale trafił z karnego, przyczyniając się do triumfu Hannoveru 96.

Pięć lat później kolejnym polskim triumfatorem DFB Pokal został Radosław Gilewicz, który był zawodnikiem naszpikowanego gwiazdami VfB Stuttgart, prowadzonego przez Joachima Loewa. W 1998 roku o swój pierwszy Puchar Niemiec walczył też Tomasz Hajto, którego Duisburg przegrał jednak tę batalię.

Przełom wieków był jednak owocnym czasem dla polskich piłkarzy występujących w Bundeslidze. W 1999 roku po DFB Pokal sięgnął Paweł Wojtala z Werderu, w 2000 roku Sławomir Wojciechowski z Bayernu Monachium, a w 2001 i 2002 roku dwaj obrońcy z Schalke 04 – wspomniany Hajto oraz Tomasz Wałdoch. Świetną serię zakończyła w 2003 roku porażka FC Kaiserslautern, którego piłkarzem był Tomasz Kłos.

Na kolejne sukcesy trzeba było poczekać dekadę. W 2012 roku "polskie trio z Dortmundu" wygrało swój pierwszy puchar, a bohaterem finału z Bayernem był Robert Lewandowski. Ustrzelił hat-tricka, przypieczętowując wygraną 5:2. Następne triumfy w DFB Pokal święcił już w barwach Bawarczyków.

Zwycięstwo z 2012 roku było zarazem pierwszym i ostatnim dla Jakuba Błaszczykowskiego. Bo choć dwa lata później zagrał jeszcze w jednym finale, ten zakończył się niepowodzeniem. Z porażki z 2014 roku wnioski wyciągnął za to Łukasz Piszczek, który w 2017 roku sięgnął po swój drugi w karierze DFB Pokal.

Niedoścignionym liderem wśród polskich piłkarzy na niemieckich boiskach stał się jednak Lewandowski. Do triumfu z 2012 roku w barwach Borussii dołożył dwa kolejne trofea z Bayernem. W tym roku ma szansę na następny tytuł – 4 lipca zagra finał z Bayerem Leverkusen.

Przemysław Kaźmierczak i Andrzej Juskowiak (fot. Getty Images)

Polscy zwycięzcy Pucharu Portugalii – Taca de Portugal

Patrząc po statystykach – Polakom najlepiej grało się niedaleko od domu. To w Niemczech, tuż za zachodnią granicą, święcili największe triumfy. Kłam tym wyliczeniom zadaje jednak Portugalia, gdzie kilku naszych "stranieri" również walczyło o najwyższe cele.

Wszystko zaczęło się od Józefa Młynarczyka, który pod koniec lat osiemdziesiątych wygrał swój jedyny Puchar Portugalii wraz z FC Porto. W kolejnej dekadzie Andrzej Juskowiak i jego Sporting Lizbona dwukrotnie grali w finale tych rozgrywek. W 1994 roku przegrali z Porto, rok później ograli Maritimo.

W latach dziewięćdziesiątych o swój kolejny tytuł walczył także Andrzej Woźniak. W 1998 roku był już "księciem Paryża", chciał więc zostać "królem Lizbony". Jego SC Braga przegrała jednak z Porto, a on sam cały mecz przesiedział na ławce rezerwowych.

Zostając przy FC Porto, równo dziesięć lat później kolejną szansę na polski triumf miał Przemysław Kaźmierczak. Ponownie się jednak nie udało. Złą passę przełamał dopiero Paweł Kieszek, który w 2011 roku wraz z Porto sięgnął po Taca de Portugal.

Polskie trio z Chicago: Roman Kosecki, Jerzy Podbrożny i Piotr Nowak (fot. Getty Images)

Polscy finaliści pucharów w innych krajach

Jeśli chodzi o Półwysep Iberyjski, Polacy dużo lepiej czuli się w Portugalii. W Hiszpanii zaszczytu gry o Puchar Króla dostąpił bowiem tylko Grzegorz Krychowiak. W sezonie 2015/16 jego Sevilla uległa jednak Barcelonie.

Rok później reprezentant Polski był już jednak w Paryżu, gdzie wraz z Paris Saint-Germain wygrał Coupe de France. Oprócz niego takim osiągnięciem mógł pochwalić się tylko Ludovic Obraniak, który dwukrotnie sięgał po Puchar Francji – z Bordeaux i Lille. Jako trener dokonał tego też Henryk Kasperczak z FC Metz. Szansę na triumf miał także Marek Jóźwiak i jego Guingamp, lecz to w rozgrywkach 1996/97 nie zdołało pokonać Nicei.

Wracając jednak do Hiszpanii – w latach dziewięćdziesiątych o Copa del Rey walczył też Betis Wojciecha Kowalczyka, ale Polak nie znalazł się w kadrze na finałowy mecz z "Dumą Katalonii". W Madrycie i Pampelunie doskonale radził sobie za to Roman Kosecki, który również nie miał okazji zagrać w tym najważniejszym meczu. Zrobił to jednak w Turcji, sięgając po krajowy puchar z Galatasaray w 1991 roku.

Kilka lat później, wraz z Piotrem Nowakiem i Jerzym Podbrożnym, był już na innym kontynencie. W 1998 roku cała trójka stanowiła o sile Chicago Fire, które to stało się rewelacją rozgrywek w Stanach Zjednoczonych. Założony rok wcześniej klub w debiutanckim sezonie sięgnął nie tylko po wygraną w MLS, ale także po puchar kraju.

Wędrówkę po międzynarodowych boiskach rozpoczęliśmy więc w mieście "wiecznym", a zakończyliśmy w tym "wietrznym". Polacy sięgali bowiem po krajowe puchary niemal pod każdą szerokością geograficzną. Nie tylko w tych najmocniejszych ligach.