Lekkoatletyka. Joanna Jóźwik – 30. urodziny polskiej biegaczki na 800 metrów

Pobierz nową aplikację mobilną TVP Sport. Dostęp do sportu 24/7!

Wychowywała się w rodzinie, w której od małego uświadamiano, co to ciężka praca i wysiłek fizyczny. Nie było narzekania. Kiedy mama i tata wstawali o 4 rano, żeby nakarmić kury, prosiła, by budzić ją o świcie. Po śniadaniu wyruszała na autobus, który wiózł ją do szkoły. Wracała do mieszkania, jadła obiad i znowu goniła ile sił w nogach, żeby zdążyć na pekasea. o 17:30 rozpoczynała trening. Moment na naukę był dopiero wieczorem. Tak przeżyła czasy gimnazjum i liceum. Choć bywały gorsze chwile, nie poprzestała w realizacji celów. Efekty pojawiły się po latach wyrzeczeń.

Urodziny w samolocie

– Nadal czuję się dobrze, w formie. Nie ma na co narzekać. Mam motywację. Nie ma u mnie zmęczenia "materiałem". Nie wiem czy się cieszyć, czy nie. Ha, ha. Tak długo już trenuję, a wciąż mi się to podoba i czerpię z tego maksimum przyjemności – mówiła Jóźwik w rozmowie z TVPSPORT.PL.

Jako pierwszy z tłumu "wyhaczył" ją trener klubu lekkoatletycznego ze Stalowej Woli. Zasugerował nauczycielowi wychowania fizycznego, żeby zachęcił ją do treningów, bo widział ogromny potencjał. Miała wtedy 15 lat. Niektórzy uważali, że to za późno. Że najlepszy czas przeminął. Nic z tych rzeczy. Z roku na rok widać było rezultaty, często mozolnej, pracy. Na międzynarodowych arenach pojawiła się w 2010 roku, startując podczas mistrzostw świata juniorów w kanadyjskim Moncton. Osiągnęła półfinał. Otrzymała kolejny bodziec do działania. W 2014 roku cieszyła się z brązowego medalu mistrzostw Europy w Zurychu. Rok później była trzecia w halowych mistrzostwach Europy w Pradze. Apetyt rósł w miarę jedzenia. Mistrzostwa świata w Pekinie ukończyła na 7. lokacie, a najważniejsze starty na Starym Kontynencie na szóstej pozycji.

Kulminacją były igrzyska olimpijskie w Rio de Janeiro. W finale biegu na 800 metrów zajęła piątą lokatę. Była radość, ale i niedosyt. Media "furczały", podsycone wypowiedziami Jóźwik na temat Caster Semenyi. Z biegiem czasu polska lekkoatletka z większym dystansem podeszła do tego tematu. Żałowała słów, które wypowiedziała na temat koloru skóry rywalki. Te zostały źle zrozumiane, dostarczyły niepotrzebnych emocji. Teraz pozostaje skupić się wyłącznie na kwestiach sportowych. Kolejną szansą będą oczywiście przełożone na 2021 rok igrzyska w Tokio.

– Cały czas nad sobą pracuję, z pomocą psychologa. Nawet jeśli ktoś będzie "wbijał szpilki", to jakoś mnie to nie rusza. Trochę już zostałam nauczona, żeby nie przejmować się takimi rzeczami. Trzeba robić swoje. Bardzo chciałabym wrócić na poziom, który prezentowałam podczas igrzysk w Rio de Janeiro. Czy będzie 5. miejsce? Jeśli będą wyniki, to może będzie "piątka" i wyżej – stwierdziła 30-latka.

Po igrzyskach nie było już tak kolorowo. Wprawdzie wywalczyła jeszcze półfinał mistrzostw świata w Londynie, ale potem nękały ją kłopoty zdrowotne. Nie mogła spać, leżeć na boku. Zamiotła problem pod dywan, co nie okazało się strzałem w "10". Przeżyła trudne chwile. Te dodatkowo ją zbudowały. Wracała stopniowo. Zyskiwała pewność siebie. Poprawiała się z biegu na bieg, a w 2020 roku wzniosła ręce w geście triumfu podczas mistrzostw kraju we Włocławku. Nie miała sobie równych w finale rywalizacji na 800 metrów. Całkiem dobry prognostyk przed japońskimi zmaganiami...

– Zmieniło się moje podejście do sportu. Do życia poza nim. Kiedyś, gdy była brzydka pogoda bardzo nie chciało mi się wychodzić na trening. Teraz myślę: "super!". Trochę mi przykro, że już wracam do Polski ze zgrupowania i będzie mróz... Przyzwyczaiłam się do słońca i 16-17 stopni Celsjusza. Było bardzo przyjemnie. Urodziny spędzę na walizkach – podsumowała.

Przyjaciółki na zabój!

Sukcesów nie byłoby, gdyby nie ludzie, otaczający biegaczkę. Mowa nie tylko o sztabie szkoleniowym. Trudno odnaleźć się w środowisku, w którym presja i oczekiwania nie odstępują na krok. Na szczęście, Asia ma przyjaciół. Bardzo ją wspierają. Z grona biało-czerwonych najbliżej trzyma się z inną znakomitą biegaczką, Sofią Ennaoui.

25-latka, razem z Jóźwik, przygotowywała się w ostatnich dniach do sezonu w portugalskiej miejscowości Monte Gordo. Wprawdzie powrót do domów zaplanowano na 29 stycznia, ale na dzień przed wylotem udało się spędzić czas w najbliższym gronie i trochę poświętować. – Wszyscy usiedliśmy, wypiliśmy lampeczkę szampana. Akurat w sobotę rozjeżdżamy się do miejsc, w których będziemy się przygotowywać do sezonu. Fajnie się od czasu do czasu spotkać – przekazała w rozmowie z TVPSPORT.PL.

Ennaoui zdradziła, jak w ogóle doszło do tego, że wspólnie z Asią są jednymi z najlepszych znajomych. – Rozmawiałyśmy w czwartek na kolacji, że czas bardzo szybko mija. Z Asią poznałyśmy się właśnie na obozie w Portugalii. W 2014 roku po raz pierwszy przyjechałam w to miejsce się przygotowywać. Wtedy opiekował się mną wcześniejszy trener Asi. W taki sposób się zapoznałyśmy, zakolegowałyśmy, zaprzyjaźniłyśmy. Okazało się, że ta znajomość przetrwała do teraz. Super relacja. Śmiejemy się, że Asia jest ode mnie starsza o jeden cały olimpijski cykl. Mam od niej doświadczenia mniej właśnie o cztery lata. Dobrze jest mieć na obozach bratnią duszę, do której zawsze można się odezwać. Zwrócić w trudnej chwili. Mamy to szczęście, że nie przyjaźnimy się tylko na wyjazdach. Jeśli jest czas i możliwość, to staramy się spotykać także w zaciszu domowym.

Rutyna startowa im nie przeszkadza. Bywały zawody, gdzie napędzały się wzajemnie, by próbować atakować rekordy życiowe i krajowe. Nie ma dla nich straconych chwil. Nie ma kłótni i sprzeczek w hotelowych pokojach i na wspólnych spotkaniach. – Bardzo często jesteśmy razem w pokojach na obozach i zawodach. Wiadomo, że tego czasu jest bardzo mało, dlatego w takich momentach korzystamy i spędzamy ze sobą wolne chwile. Na co dzień nie mieszkamy obok siebie. Ja siedzę w Zachodniopomorskiem, Asia, aktualnie, pod Warszawą. Mamy do siebie bardzo daleko. Ostatnio nie mogłam przyjechać, kiedy przeprowadzała się do Ciechanowa, na nowe mieszkanie. Szkoda, ale sport to ogromne wyrzeczenia. Niekiedy trzeba to zrozumieć i mieć trening na pierwszym miejscu – dodała.

Babskie tematy. Z dala od sportu

A czy kończą się tematy do rozmów? To praktycznie niemożliwe. – Praktycznie w ogóle nie rozmawiamy o sporcie. Są tematy typowo prywatne, babskie. Sport spada na drugi plan. Między innymi dlatego, że mamy go na co dzień. Z Asią rozumiemy się bez słów. Kiedy spędzamy ze sobą trzy tygodnie na obozie, to rozmawiamy o tym, kto co robił podczas treningów. Jakie mamy plany, itp. – mówiła Ennaoui.

W przyjaźni bywają również gorsze chwile. Wicemistrzyni Europy z 2018 roku z Berlina pomagała Asi, gdy ta "walczyła" z przeciwnościami losu i kontuzjami. Te okres jeszcze bardziej zbliżył je do siebie. – Sport to nie jest pasmo nieustających zwycięstw. Raz jest dobrze, raz źle. Najlepszych przyjaciół poznaje się po tym, że nic nie zmienia się w relacji, niezależnie od danej sytuacji w życiu. Mam wrażenie, że od 2014 roku trwa naturalna znajomość. Kiedy Asia potrzebowała dobrego słowa, służyłam pomocą. To wyjątkowy rok. Każdy mocno przygotowuje się do igrzysk. Z drugiej strony, nie poruszamy z Asią często tego tematu. Chcemy przygotować maksymalną formę na najważniejszą imprezę. Nie ma potrzeby, żeby o tym dyskutować. Dla nas najpiękniejsza jest teraz sama droga do igrzysk. Czy wszystko nam wyszło będzie widać w najbliższych miesiącach. Trzeba działać!

***

Rekordy życiowe Jóźwik:
Bieg na 600 metrów – 1:25,04 (9 sierpnia 2015, Szczecin) nieoficjalny rekord Polski
Bieg na 800 metrów (stadion) – 1:57,37 (21 sierpnia 2016, Rio de Janeiro)
Bieg na 800 metrów (hala) – 1:59,29 (10 lutego 2017, Toruń) halowy rekord Polski
Bieg na 1000 metrów – 2:34,93 (28 lipca 2016, Sopot)

Starty Jóźwik w najważniejszych imprezach:

2010 – mistrzostwa świata juniorów w Moncton (półfinał, 2:05,09)
2014 – mistrzostwa Europy w Zurychu (3. miejsce, 1:59,63)
2015 – halowe mistrzostwa Europy w Pradze (3. miejsce, 2:02,45)
2015 – mistrzostwa świata w Pekinie (7. miejsce, 1:59,09)
2015 – mistrzostwa Europy w Amsterdamie (6. miejsce, 2:00,57)
2016 – igrzyska olimpijskie w Rio de Janeiro (5. miejsce, 1:57,37)
2017 – mistrzostwa świata w Londynie (półfinał, 2:01,91)