Jewgienij Kafielnikow: Hubert Hurkacz może być czołowym tenisistą świata

Pobierz nową aplikację mobilną TVP Sport. Dostęp do sportu 24/7!

Maciej Łuczak, Hubert Błaszczyk: – Ostatnie informacje, jakie udało nam się znaleźć, to że pełnisz rolę wiceprezesa rosyjskiej federacji tenisowej. Czy to aktualne?
– Tak, pełnię dokładnie tę funkcję. Odpowiadam za wyszukiwanie i rozwój utalentowanych zawodników.

– Kiedyś Rosja była tenisową potęgą. A jak obecnie postrzegasz wasz status?
– Wszystko tak naprawdę najlepiej widać w rankingach. Mamy dwóch zawodników w czołowej dziesiątce ATP. U kobiet jest nieco inaczej, znacznie gorzej niż kilkanaście lat temu, gdy mieliśmy sześć zawodniczek w TOP 10. Jeśli chodzi o juniorów to też nie jest łatwo. Mamy kilka talentów, ale czeka ich mnóstwo pracy, żeby znaleźć się wśród najlepszych. To bardzo długa i trudna droga.

– Dlaczego tak bardzo obniżył się poziom wśród kobiet? Teraz najwyżej sklasyfikowana zawodniczka, Jekatermina Aleksandrowa, jest w czwartej dziesiątce.
– Straciliśmy pewną ciągłość pokoleniową. Piętnaście lat temu mieliśmy sześć dziewczyn w TOP 10. One rywalizowały między sobą, wzajemnie się napędzały. Natomiast zabrakło młodych tenisistek, które by do nich dołączyły. One pojawiały się w tourze, o wielu z nich mówiło się jako o talentach, ale ich rozwój nie poszedł w dobrą stronę. Jestem jednak przekonany, że niebawem się to zmieni. Często w tenisie mamy pewne cykle, podobnie było wśród mężczyzn. Pięć lat temu nasz najlepszy zawodnik nie był nawet w TOP 30, a teraz mamy trzech zawodników, którzy grają na najwyższym poziomie.

– Andriej Rublow i Danił Miedwiedwiew są w czołowej dziesiątce, obaj mają wielkie możliwości. Ten drugi był już w wielkoszlemowym finale, przegrał w Nowym Jorku z Rafą Nadalem. Twoim zdaniem w 2021 roku jest gotów na triumf w Wielkim Szlemie?
– Jeśli pytasz mnie o opinię, to uważam, że większy potencjał na wielkoszlemową wygraną ma Rublow, jest w stanie szybciej tego dokonać. Nie chcę mówić, że Daniłowi się to nie uda, on też ma duże możliwości. Natomiast Andriej ma więcej bezpośrednich atutów, dlatego jego szanse oceniam wyżej. W ostatnim czasie stał się bardziej dojrzały, obserwuję go, widzę jak trenuje, jak jest oddany pracy i na ile poprawił swoje słabości. Pół roku temu łatwiej było znaleźć w jego grze wady, ale teraz ich już nie dostrzegam.

– Rozmawiamy o męskim tenisie, a kilka lat temu widziałem, że powiedziałeś, iż dominacja wielkiej trójki cię męczy. Nadal tak uważasz? Jeśli tak, to czym to jest spowodowane?
– To jest nudne dla mnie, osobiście, jako byłego zawodnika. Tak naprawdę w Wielkich Szlemach oni grają głównie ze sobą. Chciałbym wiedzieć więcej rywalizacji. Jestem przekonany, że niebawem do niej dojdzie, bo Roger Federer skończy 40. lat, nikt nie wie, jak długo jeszcze pogra, ale nawet jeśli jeszcze wygra wielkoszlemowy turniej, to nie będzie ich dużo. Chciałbym zobaczyć, jak młodsi zawodnicy nie tylko nawiązują rywalizację, ale z nimi wygrywają. To się już dzieje i będzie działo. Jestem przekonany, że dominacja wielkiej trójki przechodzi do historii. W tym roku zobaczymy nowego zwycięzcę Wielkiego Szlema.

– Kiedy grałeś w męskim tourze, to w tym świecie pojawił się Roger Federer. Czy było już widać, iż to może być postać wybitna?
– W młodym wieku Roger był kruchy, delikatny. Nie wyglądał na kogoś, kto będzie w stanie zdominować tenis. Natomiast trafił na odpowiednich trenerów, na odpowiednich ludzi wokół siebie, którzy pozwolili wykorzystać mu ten wielki talent.

– Na przestrzeni lat tenis się zmienia. Jest więcej długich wymian, zawodnicy są coraz lepiej przygotowani fizycznie. Jak ty to oceniasz w porównaniu do twoich czasów?
– Nie da się na to jednoznacznie odpowiedzieć. Tenis się rozwija, zawodnicy mają coraz bardziej rozbudowane sztaby, technologia coraz bardziej wkracza w produkcję rakiet, piłek, to wszystko staje się coraz bardziej jakościowe. Brakuje mi gry na różnych nawierzchniach, oczywiście w teorii one są różne, ale w praktyce nie do końca tak to wygląda. Moje pokolenie grało w hali na szybkim dywanie, na jego wolniejszych wersjach, trawa była znacznie szybsza. Jeśli Nadal miałby zagrać w hali na szybkim dywanie, to nie sądzę, żeby sobie poradził. Uważam, że tenis byłby ciekawszy i bogatszy jeśli nastąpiłby odwrót od ujednolicania nawierzchni.

– W trakcie kariery miałeś okazję rywalizować z wieloma świetnymi tenisistami: Agassim, Samprasem, Rafterem, Ivaniseviciem i wieloma innymi. Który z nich był najtrudniejszy do pokonania?
– Oni wszyscy byli znakomici, tak naprawdę trudno mi wybrać jednego. Natomiast zawsze uwielbiałem grać przeciwko Samprasowi i to mimo że w jedenastu pojedynkach tylko raz wygrałem. Również z Beckerem i Agassim miałem minusowy bilans, ale spotykanie się z nimi na korcie było wspaniałe.

– Skoro miałeś z Samprasem taki zły bilans, to co powodowało, że tak lubiłeś przeciwko niemu grać?
– To był najlepszy zawodnik mojej ery. Zawsze powodował, iż potrafiłem grać najlepiej, nie grałem na 100 procent, a na 120 procent. To rzadko wystarczało, ale zawsze było wielkim wyzwaniem wyjść z nim na mecz.

– Triumfowałeś nie tylko w Wielkim Szlemie w singlu, ale też grze podwójnej. Teraz raczej najlepsi singliści odpuszczają debla, czasem tylko pojawią się w turniejowej drabince, ale raczej dla zabawy.
– Traktowałem grę podwójną jako przygotowania do singla. Kiedy potrzebowałem popracować nad pewnymi elementami mojej gry, czyli odbiorem albo wolejem, to debel był do tego najlepszy. Nie wiem, dlaczego obecnie zawodnicy tak rzadko zapisują się do gry podwójnej. Cały czas narzekają, że grają za dużo, ale jeśli spojrzeć w przeszłość, to potrafiłem zagrać około 150-160 meczów w roku, a obecnie u czołowych zawodników jest to 60-70. Nie sądzę żeby przez najbliższe sto lat ktoś wygrał singla i debla w tym samym wielkoszlemowym turnieju.

– Wielu tenisistów chętnie zagrałoby też w Wielkim Szlemie do dwóch wygranych setów.
– To mnie denerwuje jeszcze bardziej niż narzekanie na liczbę meczów. Gra do trzech wygranych setów w Wielkim Szlemie to historia tego sportu. Nie rozumiem, dlaczego miałoby się to zmienić. Zawodnicy dostają ogromne pieniądze za to, że ludzie chcą ich tak licznie i długo oglądać. To powinno sprawiać im radość.

– Wiele lat temu w jednym z wywiadów opowiadałeś, jak ważne było dla ciebie zwycięstwo w Pucharze Davisa. Te rozgrywki w ostatnim czasie przeszły ogromną rewolucję. Jak ją oceniasz?
– Byłem im absolutnie przeciwny. To podobnie jak Wielkie Szlemy historia tenisa, nie powinno się ot tak zmieniać regulaminu. To była ogromna przyjemność grać przed własną publicznością. Jeśli chodzi o emocje, to nie było meczów, które zawodnicy bardziej przeżywali, myślę, że zdecydowana większość by się z tym zgodziła. Reforma, za którą stoi ITF to wielki błąd.

– Wydaje się, że coraz mniej poważany jest też turniej tenisowy w igrzyskach olimpijskich. Co ty, jako złoty medalista z Sydney, o tym sądzisz?
– Po raz pierwszy miałem okazję zagrać w Atlancie. Wtedy nie do końca to uszanowałem, nie potraktowałem na równi z najważniejszymi turniejami. Ale później się to zmieniło. Będąc zupełnie szczerym, ludzie w Rosji nie znają mnie ze zwycięstw w Wielkim Szlemie, ale przede wszystkim dzięki wygranej w Sydney. Igrzyska są raz na cztery lata, nie mam pojęcia, dlaczego tenisiści nie traktują tego na równi z Wielkim Szlemem. Dla mnie są tak same ważne.

– Jednym z młodych tenisistów, którzy weszli do światowej szerokiej czołówki jest Hubert Hurkacz. Miałeś okazję go oglądać?
– Tak, widziałem kilka jego meczów. Myślę, że to bardzo utalentowany zawodnik. Wygrał między innymi z Andriejem Rublowem w Rzymie. Jeśli w tak młodym wieku wygrywa turnieje ATP, to tylko świadczy o jego dużych możliwościach. Musi mądrze dobrać ludzi wokół siebie, ale na pewno ma atuty, żeby wejść do czołowej dziesiątki rankingu.

– Pozostając przy temacie polskiego tenisa. Wielu uznanych później zawodników jak np. Rafael Nadal i Roger Federer, miało okazję grać w młodości na polskich kortach. Słyszeliśmy, że ty również, na początku lat 90, pojawiłeś się w Polsce.
– Jeśli dobrze pamiętam, to nawet dwa razy zagrałem w Poznaniu, bodajże w 1992 i 1993 roku. Trudno mi oczywiście przypomnieć sobie, z kim dokładnie grałem, minęło prawie 30 lat, ale pamiętam, że na pewno wygrałem w pierwszej rundzie, a później odpadłem.

– Widzieliśmy, że oprócz bycia wiceprezesem rosyjskiej federacji grasz też w pokera, w golfa. A nie chciałeś, podobnie jak np. Agassi i Becker, zostać trenerem?
– Czy chciałbym? Tak, bardzo chętnie. Jestem otwarty na taką pracę, ale pozostaje kwestia tego, komu miałbym pomagać. Wielu młodych zawodników uważa, że bardzo dużo wiedzą, że nie potrzebują kogoś starszego, doświadczonego, kto im doradzi. Natomiast jeśli pojawiłaby się taka możliwość, jeśli znalazłbym kogoś z odpowiednim podejściem mentalnym, kogoś kto przede wszystkim chciałby słuchać i się uczyć, to z przyjemnością bym się tego podjął.