18 wrze 2021 | Siatkówka / Reprezentacja

Klątwa bezradności

Reprezentanci Polski po przegranym półfinale mistrzostw Europy siatkarzy ze Słowenią w Katowicach (PAP/Andrzej Grygiel) — Vital Heynen po przegranym półfinale mistrzostw Europy siatkarzy ze Słowenią w Katowicach (PAP/Andrzej Grygiel)

Reprezentacja Polski siatkarzy przegrała w półfinale mistrzostw Europy ze Słowenią. Po raz kolejny ten właśnie zespół stanął biało-czerwonym na drodze do dalszej gry w czempionacie Starego Kontynentu. I to wcale nie jest klątwa drużyny rywala, a klątwa bezradności.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

ME: Polacy czekają na rywala. Kiedy mecz o brązowy medal?

Przed półfinałem polscy zawodnicy mówili – nie ma żadnej klątwy. To wymysł, bzdura. Przecież Słowenia została przełamana wygranym meczem o finał Ligi Narodów 2021. Mimo to w mistrzostwach Europy nasz zespół po raz czwarty z rzędu przegrał z tym rywalem w decydującym dla siebie starciu.

Co za tym stało? Nie było w tym mistyki, nie warto również wyolbrzymiać siły przeciwnika. Była bezradność, którą już w trwającym sezonie widzieliśmy. Czwarty set dobitnie to pokazał. Co miał robić Fabian Drzyzga, kiedy przyjmujący grali na 37 procentach przyjęcia? Do kogo miał kierować tak dograne piłki? Odpadało mu pierwsze tempo do środkowych. Bartosz Kurek? Z sześciu piłek skończył punktem… zero. Michał Kubiak? Przy całej krytyce, która od tygodni kierowana jest w stronę przyjmującego, nie można nie zauważyć, że dostawał trudne zgrania do ataku. W tych najważniejszych akcjach nie zapisywał punktów na koncie swojego zespołu, został więc Wilfredo Leon. I to on kilka razy ratował nam skórę, gdy Słoweńcy mieli kolejne piłki meczowe.

Kurek o sędziach: można by dziś opowiadać dużo ciekawych rzeczy

Kurek o sędziach: można by dziś opowiadać dużo ciekawych rzeczy

Gdzie jeszcze było widać bezradność? W koncepcji drużyny od lat opartej na utartym schemacie. Wprawdzie w mistrzostwach Europy zespół był nieco rotowany, czasami na pierwszy plan wychodzili nominalni zmiennicy, jednak w najważniejszych starciach wybór był jeden. Mecz z Serbią – Michał Kubiak gra na 32 procentach w ataku, wychodzi w czterech setach w podstawie. Finlandia? 44 procent. Rosja? 38 procent. Słowenia? 39. I nie, to nie jest uderzenie w samego kapitana. On bardzo chce dać swojemu zespołowi wszystko, co ma najlepsze. Sam nie wystawia się jednak do wyjściowej szóstki. Sam nie decyduje o personaliach w kadrze i jednocześnie nie jest odpowiedzialny za przygotowanie zmienników. Bo skoro trzyma się go na boisku w wielu trudniejszych sytuacjach, to oznacza, że nikt nie zagra za niego lepiej, prawda? Na to wskazywałaby logika. Po spotkaniu z Serbią Kamil Semeniuk podkreślał jednak, że podoba mu się określenie joker i ma nadzieję, że trener da mu więcej szans… Poza tym od Tokio Aleksander Śliwka był traktowany jako zmiennik numer jeden na przyjęciu. Gdzie był w półfinale ze Słowenią?

Ale to nie jedyny taki przypadek. Wspomniany Bartosz Kurek miał zero skończonych ataków w czwartym secie. Łukasz Kaczmarek nie dostał realnej szansy na grę. Grzegorz Łomacz? Od Tokio nie ma szczęścia do częstego pojawiania się na boisku. Wydaje się więc, że Vital Heynen wierzył w schemat i ten schemat w mistrzostwach Europy w najtrudniejszym meczu nie zdał egzaminu. A gdy już zmieniał, to czekał do ostatniej chwili – jak stan 5:13 w trzecim secie, kiedy na boisku pojawił się Semeniuk. Gdy działo się źle, wydawał się bezradny. Bał się zareagować aż do momentu, w którym było już za późno.

Heynen: demony Tokio? Tutaj nagle zabrakło zagrywki

Heynen: demony Tokio? Tutaj nagle zabrakło zagrywki

Czy po porażce ze Słowenią w półfinale jest za późno, by nadal liczyć na medal? W końcu nie po raz pierwszy w tym sezonie reprezentacja Polski siatkarzy przegrała kluczowe turniejowe spotkanie. Została mentalnie rozbita, bo wierzyła w mistrzostwach Europy w grę o złoto. Oby Vital Heynen – jak sam powiedział – w jeden wieczór był w stanie poukładać kawałki drużyny. Oby tym razem był w stanie odpowiednio i nie bezradnie zareagować.