Wrócić na strzeleckie tory. Losy Złotej Piłki zależą od skuteczności "Lewego"?

Spotkanie zarządu Bayernu. Rozmawiali o... odejściu Lewandowskiego

8 października ogłoszono listę nominowanych w plebiscycie France Football. Składa się ona z trzydziestu nazwisk. Trzeba przyznać, że niektóre z nich zaskakują. Mason Mount, Simon Kjaer, Gerard Moreno czy Cesar Azpilicueta zbyt dużych szans na zwycięstwo jednak nie mają. Faworytów jest kilku. To Jorginho, N’Golo Kante, Lionel Messi, a także Robert Lewandowski. W niesamowitej strzeleckiej formie jest Karim Benzema, jak na zawołanie trafia też Cristiano Ronaldo, ale jego szans może przekreślać słabiutki sezon w Juventusie.

Here are the other 10 nominees for the Men’s #ballondor pic.twitter.com/auEMazmpEy

— #BallondOr (@francefootball) October 8, 2021

Na niekorzyść Polaka przemawia fakt, iż Bayern Monachium w poprzednim sezonie nie zdobył już tyle trofeów, co w sezonie 2019/2020, kiedy to plebiscyt został odwołany ze względu na pandemię koronawirusa. Kapitan reprezentacji nie odniósł także sukcesu z reprezentacją podczas Euro 2020, choć dwoił się i troił. Niejako na pocieszenie pozostało mu mistrzostwo Niemiec i pobity rekord wszech czasów Gerda Muellera, dotyczący liczby zdobytych bramek w jednym sezonie Bundesligi.

Od czasu, gdy rozpoczęte zostało głosowanie na piłkarza roku, Lewandowski nie wpisał się jeszcze na listę strzelców. I to pomimo faktu, że grał między innymi przeciwko San Marino. W meczu z Albanią również gola nie strzelił, choć walnie przyczynił się do wygranej Polaków 1:0. Czy nieco gorsza skuteczność w kluczowym momencie plebiscytu może mieć znaczenie przy wyborze 180 dziennikarzy z całego świata? Historia pokazuje, że takie rzeczy miały miejsce.

W 2019 roku Złotą Piłkę odebrał Lionel Messi, który o zaledwie siedem punktów pokonał Virgila van Dijka. Sezon 2018/19 miał wybitnie udany, lecz więcej mówiło się o popisach holenderskiego stopera. Gdy ogłoszono nominacje, Messi grał jak natchniony. Spośród dziewięciu meczów, Barcelony i kadry Argentyny, gola nie strzelił tylko raz – ze Slavią Praga w Lidze Mistrzów. W starciu z Celtą Vigo pokusił się o hat-tricka, z Realem Valladolid do dwóch trafień dołożył dwie asysty. Ostatecznie to on mógł się cieszyć ze Złotej Piłki. I to pomimo faktu, że rzekomo wręcza się ją za osiągnięcia w sezonie poprzednim.

Nieco inaczej było w 2018 roku. Hegemonię Messiego i Cristiano Ronaldo przełamał Luka Modrić, który doprowadził Chorwację do wicemistrzostwa świata, zaś Real Madryt do triumfu w Lidze Mistrzów i Klubowych Mistrzostwach Świata. Choć w początkowej fazie kolejnego sezonu, gdy ogłoszono już nominacje do nagrody piłkarza roku, nieco przygasł i tak zdeklasował rywali. Drugiego Cristiano Ronaldo wyprzedził o prawie trzysta głosów, zaś trzeciego Antoine’a Griezmanna o 339. Portugalczyk wskoczył przed Francuza dzięki dobrej grze po ogłoszeniu nominacji. Ze swoją kadrą na mundialu wszak niczego nie osiągnął. Griezmann zaszedł zaś nieco, nieco dalej.

I w 2017 roku Złota Piłka trafiła w ręce zawodnika, który znacznie lepiej spisywał się w sezonie 2016/17 niż na początku kolejnego. Był nim Cristiano Ronaldo, który poprowadził Real Madryt do triumfu w La Lidze, Lidze Mistrzów, Superpucharze Europy i Superpucharze Hiszpanii. Lionel Messi deptał mu po piętach, w pierwszych kilkunastu meczach nowego sezonu zdobywając 16 bramek, przy zaledwie siedmiu golach Portugalczyka. I tak to do tego drugiego trafiła nagroda, a różnica wynosiła 276 punktów.

Złota Piłka: kto przegrywał na ostatniej prostej?

Podobnie "okradziony" w 1992 roku mógł czuć się Christo Stoiczkow. Zresztą, znany z ciętego języka Bułgar wprost stwierdził, że palce w oszustwie przy wręczaniu Złotej Piłki maczał sam Silvio Berlusconi. A to dlatego, że w konkursie triumfował Marco van Basten, który został królem strzelców Serie A i wywalczył mistrzostwo Włoch z Milanem.

Ese año se lo mereció Stoichkov pero en aquel momento Berlusconi tenia mucho poder lo mismo que Florentino este año con Modric

— wikirebel (@wikirebel) May 14, 2019

Dorobek Stoiczkowa z sezonu 1991/92 był znacznie bardziej efektowny. Gracz Barcelony wygrał wszystko co było możliwe w piłce klubowej: Puchar Europy, mistrzostwo Hiszpanii, Superpuchar Europy i Superpuchar Hiszpanii – i na nic się to zdało. Na początku sezonu 1992/93 obaj piłkarze prezentowali się podobnie, ale media zachwycały się serią Milanu, który nie przegrał 58 spotkań z rzędu. To miał być czynnik, który przechylił szalę na stronę Holendra. Niedługo później doznał on urazu, który w zasadzie zakończył jego piłkarską karierę. Złota Piłka była jej zwieńczeniem. A Stoiczkow doczekał się upragnionej nagrody dwa lata później.

Dwa lata oczekiwania to coś, czego nie zalecamy Robertowi Lewandowskiemu. Choć znany jest on ze zdrowego trybu życia, to w wieku 35 lat o zdobycie Złotej Piłki może być mu trudniej niż obecnie. Do głosu coraz bardziej dochodzi także młode pokolenie. Rada jest więc prosta: znów zacząć strzelać gole seryjnie. Tak, by dogonić albo i przegonić niesamowitego w ostatnich tygodniach Karima Benzemę, a potem czekać na werdykt.