Igrzyska olimpijskie 2026 w Mediolanie i Cortinie d'Ampezzo. Co nas czeka za cztery lata?

Nowy zimowy świat. Chiny budują olimpijską potęgę

Razem ku igrzyskom

W ostatnich latach Włosi ubiegali się głównie o organizację letnich igrzysk olimpijskich. Oczywistym kandydatem wydawała się stolica Italii. Pierwsze zapowiedzi starań o goszczenie igrzysk 2020 pojawiły się dziesięć lat przed planowaną datą. Kryzys finansowy sprawił, że włoski rząd zdecydował się na wycofanie aplikacji. Po dojściu do władzy premiera Matteo Renziego pojawiły się pomysły złożenia kandydatury na 2024 rok. Dwuletnie działania komitetu konkursowego zostały przerwane przez zmiany polityczne we władzach Wiecznego Miasta.

Więcej szczęścia miał Mediolan. Włoski komitet olimpijski zaproponował miastu zgłoszenie się do roli gospodarza zimowych igrzysk w 2026 roku. Poprzedni włoski pomysł zakładał współpracę międzynarodową i kandydaturę Innsbruck-Bolzano-Trydent. Austriacy nie wyrazili zgody, zatem zastępczego kandydata trzeba było szukać w kraju. Historia poprzednich takich inicjatyw pokazała wszystkim, że kluczowa jest współpraca lokalnych struktur politycznych z tymi sportowymi. Tym razem w tym aspekcie obyło się bez tarć. Zainteresowanie imprezą wyraził Turyn. Władze centralne chciały postawić na łączoną aplikację Mediolanu, Turynu i Cortiny d'Ampezzo. Problem tkwił w tym, że Turyn chciał grać pierwsze skrzypce w tym projekcie. Brak zgody na te żądania skłonił gospodarza igrzysk z 2006 do rezygnacji ze wspólnej przedsięwzięcia.

O prawo do organizacji zimowych igrzyska olimpijskie w 2026 roku starały dwie łączone kandydatury: włoskie Mediolan - Cortina d'Ampezzo i szwedzkie Sztokholm – Are. Niezależnie od decyzji podjętej przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski igrzyska byłyby wiekopomne. Owszem, organizowanie zmagań w kilku miastach było chlebem powszednim imprez olimpijskich. Sęk w tym, że nigdy przedtem więcej niż jedno miasto nie było oficjalnym gospodarzem igrzysk. Rywalizacja była zacięta, a Włosi przedstawili odpowiednie gwarancje finansowe, co przesądziło o ich wygranej w głosowaniu na 134. sesji MKOl w Lozannie w czerwcu 2019 roku.

Pekin 2022: ponad przeciętność, poniżej standardu. Igrzyska tchnęły świeżość w polski sport

Bondowskie klimaty, dalekie podróże

Kilka miesięcy po wyborze włoskiej kandydatury Lombardia została szczególnie dotknięta przez kryzys pandemiczny. Ze strony organizatorów pojawiły się zapewnienia o niezakłóconym toku przygotowań do igrzysk. Wystąpiły jednak pierwsze spięcia we współpracy z MKOl, które dotyczyły toru bobslejowego. Komitet chciał uniknąć kolejnych wydatków ze strony organizatorów. Koszty przeprowadzenia igrzysk w Soczi i w Pekinie przyprawiały o zawrót głowy, odbijając się na całym ruchu olimpijskim. Stąd też MKOl proponował wykorzystanie już gotowych obiektów, jak na przykład toru w szwajcarskim Sankt Moritz. Włosi pozostali przy idei odnowienia toru używanego podczas igrzysk w 1956 roku.

Koszty renowacji są szacowane na 50 milionów euro. Tor został zamknięty w 2008 roku. W czasie swojej działalności pochłonął wiele istnień ludzkich. MKOl ugiął się po tym, gdy organizatorzy zaproponowali finansowanie prac ze środków pochodzących spoza budżetu olimpijskiego. Jeśli wszystko pójdzie pomyślnie, pierwszych zawodników ujrzymy tam już w 2024 roku. Obiekt ma spore znaczenie dla Włochów ze względu na swoje położenie i historię. Pojawił się w filmie z serii o Jamesie Bondzie "Tylko dla twoich oczu".

James Bond w tej produkcji odwiedził również Olimpijski Stadion Lodowy w Cortinie d'Ampezzo. Konstrukcja, na której odbyły się ceremonie otwarcia i zamknięcia igrzysk w 1956 roku, po nagraniu filmu przeszła przebudowę i dorobiła się dachu. Na przyszłych igrzyskach mają się tam odbywać zawody curlingowe, gdzie Włosi będą bronić tytułu w turnieju par mieszanych.



W czasie igrzysk w 1956 roku wszystkie areny były położone bardzo blisko siebie, jedynie łyżwiarstwo szybkie rozgrywano na oddalonym o kilkanaście kilometrów od Cortiny jeziorze Misurina. Ostatni raz w historii igrzysk zawody organizowano na zamarzniętym akwenie. Takich atrakcji za cztery lata nie ujrzymy. Olimpijskie zmagania podzielono na cztery klastry.

Znane i lubiane

Klaster w Cortinie dopełnią trasy biathlonowe w Anterselvie, która jest stałym punktem w kalendarzu Pucharu Świata. Miejsce to miło się kojarzy polskim kibicom. To tam Tomasz Sikora w 1995 roku zdobył mistrzostwo świata w biegu indywidualnym. Ważnym punktem na olimpijskiej mapie będzie położona przy granicy ze Szwajcarią dolina Valtelliny. W Bormio, oprócz zawodów w narciarstwie alpejskim mężczyzn dojdzie do debiutu nowej dyscypliny na igrzyskach, czyli skialpinizmu. O jego dodanie do programu olimpijskiego zabiegali organizatorzy imprezy, uzasadniając swoją prośbę dużą popularnością tego sportu we Włoszech. Elementy składowe tej dyscypliny to wspinaczka, chód na nartach i zjazd. Pobliskie Livigno ugości snowboardzistów i narciarzy dowolnych.

Przedstawiciele narciarstwa klasycznego swoje miejsce znajdą w Val di Fiemme. Konkursy skoków narciarskich będą się toczyć na znanych nam skoczniach w Predazzo, gdzie Adam Małysz zdobywał dwukrotnie mistrzostwo świata w 2003 roku, a dziesięć lat później w światowym czempionacie triumfował Kamil Stoch. Kombinatorzy norwescy i oby kombinatorki, bo ich udział na igrzyskach wciąż jest niepewny, do skoków w Predazzo dołożą bieg w pobliskim Tesero. Trasy zostały odnowione na poprzednie mistrzostwa świata i rokrocznie odbywają się tam zawody w ramach biegowego Pucharu Świata. Biegaczy narciarskich zobaczymy tam też na igrzyskach.



Kontrowersyjną kwestią była lokalizacja rozgrywania konkurencji w ramach łyżwiarstwa szybkiego. Pojawił się pomysł wykorzystania Arena Civica w Mediolanie, która służy jako stadion miejscowej drużynie rugby. MKOl kręcił nosem. Ostatni raz panczeniści rywalizowali o medale pod gołym niebem 30 lat temu w Albertville. Utrzymanie dobrego stanu pokrywy lodowej było bardzo utrudnione, zatem nikt potem nie podejmował się tego zadania. Na razie postanowiono pozostać przy organizacji zawodów w hali. W tym celu dojdzie do renowacji obiektu w Baselga di Pine. Koszty? 37 milionów euro. Wciąż jednak nie wyklucza się opcji z Arena Civica.

Piękny Mediolan, jeszcze piękniejsza Werona

Oczywiście najważniejszym punktem na olimpijskiej mapie będzie Mediolan. Ceremonia otwarcia odbędzie się na San Siro, które w roku rozegrania igrzysk będzie liczyło sobie dokładnie sto lat. Wszyscy sportowcy będą odbierać swoje medale w najbardziej reprezentacyjnym miejscu w mieście, czyli Piazza del Duomo (Placu Katedralnym).

Jesienią mają zacząć się prace budowlane nad główną halą hokejową. Koszt wzniesienia PalaItalii wyniesie 180 milionów euro, ale obiekt ma służyć przez lata. Na trybunach będzie mogło zasiąść 15 tysięcy kibiców. Odpowiednie inwestycje są czynione w kierunku transportu i budowy odpowiednich dróg dojazdowych. Duże środki zostaną również przeznaczone na odbudowę hali Palasharp, która niszczeje od ponad dziesięciu lat. W przeszłości organizowano tam gale wrestlingowe WWE, za cztery lata mają tam grać hokeiści. Może przyjadą nawet ci z NHL?

Takie środki nie będą potrzebne w przypadku Mediolanum Forum, hali położonej w oddalonym o trzy kilometry od Mediolanu Assago. Znana z wielu imprez, w tym z poprzednich mistrzostw świata w siatkówce, może pomieścić prawie 13 tysięcy kibiców. W czasie igrzysk będą się oni tłumnie gromadzić na trybunach, by obejrzeć łyżwiarstwo figurowe i short track.

Igrzyska zakończą się w wyjątkowym miejscu. Ceremonia zamknięcia zostanie przeprowadzona 22 lutego 2026 roku w amfiteatrze w Weronie. Budowla z I wieku naszej ery jest szczególnie ważna dla fanów opery. Każdy koncert może obejrzeć około 15 tysięcy widzów. Arena jest znana w środowisku sportowym ze względu na ceremonie zakończenia Giro d'Italia, które odbywały się tam niejednokrotnie. W 1988 rozegrano w niej siatkarski mecz między reprezentacjami USA i ZSRR.

Wspomnienia dawnych przełomów

Jak widać, budowa niektórych obiektów dopiero ma się zacząć. Podobnie jest z drogami. Głównym celem jest umożliwienie podróży między poszczególnymi arenami w nie dłużej niż dwie godziny. W ramach igrzysk zostanie wykorzystanych sześć wiosek olimpijskich, a dojazd z nich do pobliskich obiektów ma zająć nie więcej niż 20 minut. Komitet organizacyjny przyznaje, że dochodzi do opóźnień w realizacji planów. Zastrzega się, że miejsce rozgrywania niektórych konkurencji może się zmienić.

Igrzyska w Cortinie d'Ampezzo w 1956 roku były przełomem dla zimowych igrzysk olimpijskich. Po raz pierwszy prowadzono transmisje telewizyjne, które były dostępne w Europie Zachodniej dzięki Interwizji. Na nich pierwszy medal zdobyła Polska, a konkretniej Franciszek Groń-Gąsienica, brązowy medalista w kombinacji norweskiej. Na zimowych igrzyskach zadebiutowała reprezentacja Związku Radzieckiego, która wygrała klasyfikację medalową i rozpoczęła dominację w olimpijskich turniejach hokejowych. Owszem, wtedy też nie brakowało przeciwności losu. Brak śniegu na trasach alpejskich spowodował, że transportem białego puchu z gór musiała zająć się armia.

Flagę olimpijską na ceremonii zamknięcia igrzysk w Pekinie odbiorą dwaj burmistrzowie. Giuseppe Sala, obecny burmistrz Mediolanu oraz Gianpietro Ghedina, burmistrz Cortiny d’Ampezzo. Prezentacja miast ma się skupiać na kooperacji. Dzięki współpracy można wiele zdziałać, jak głosi nowe olimpijskie hasło. Oby świat doczekał się dzięki niej pięknych igrzysk.