MLS. Gabriel Słonina: gdybym dostał powołanie do reprezentacji Polski, to bym je przyjął

Talent z Chicago chce grać dla Polski. Co może dać kadrze?

Gabriel Słonina w zeszłym sezonie niespodziewanie stał się pierwszym bramkarzem Chicago Fire. 17-latek, choć nie ustrzegł się błędów, to zachwycił trenera do tego stopnia, że od początku obecnej kampanii jest podstawowym golkiperem. Dotychczas w pięciu spotkaniach tylko raz wyciągał piłkę z siatki, notując przy tym cztery czyste konta. Mający polskie korzenie piłkarz w grudniu został powołany do reprezentacji USA, jednak nie dostał szansy debiutu. Jak sam twierdzi, wciąż jest otwarty na grę dla Polski i patrząc na rozwój "Gagi", warto byłoby nim się zainteresować. Klubowy kolega Kacpra Przybyłki przed startem rozgrywek był kuszony przez Chelsea, a wcześniej znalazł się w gronie 50. najlepszych piłkarzy młodego pokolenia na świecie według portalu "Goal.com". Dodatkowo ma też wielkie serce, bo nie zapomina o tym, co dzieje się naszą wschodnią granicą, przekazując gadżety na licytacje charytatywne.

Dominik Pasternak, TVPSPORT.PL: – Bardziej stresujący był dla ciebie debiut w MLS, czy wyjazd na zgrupowanie reprezentacji USA?
Gabriel Słonina (Chicago Fire): – Myślę, że bardziej stresujący był dla mnie debiut w MLS, bo jednak zagrałem pierwszy raz na najwyższym poziomie i też bardzo wyczekiwałem tego momentu. Nie wskoczyłem tam z marszu, tylko przez długi czas przygotowywałem się do tego debiutu, by być gotowym, gdy w końcu dostanę szansę. Jeśli chodzi o kadrę, to nie było łatwo, bo zgrupowanie było po sezonie i nie wszyscy byli w formie. Miałem jednak już zaufanie do siebie, że mogę grać na najwyższym poziomie.

– Co do twojego debiutu w MLS, to słyszałem, że w drodze na mecz zepsuł ci się samochód.
– Tak, jak jechaliśmy autostradą i przytrafił się nam wypadek. Nie wiedziałem, co robić, więc zadzwoniłem do klubu i zacząłem biec drogą, żeby dotrzeć do najbliższej taksówki. Na szczęście wyjechałem dużo wcześniej z domu, bo wiedziałem, że będę grał, dlatego udało mi się dotrzeć na czas. Kosztowało mnie to jednak sporo nerwów.

– Kierowca taksówki miał zdziwioną minę, jak mu powiedziałeś, co się stało?
– Tak, był w szoku. On był też fanem Chicago i mnie znał, dlatego mu powiedziałem, żeby jechał trochę szybciej, bo nie zdążę na mecz. Na szczęście obyło się bez mandatów, a ja dotarłem w jednym kawałku (śmiech).

– Wtedy pewnie jeszcze nie wiedział, że wiezie przyszłego reprezentanta USA. Byłeś już na pierwszym zgrupowaniu, ale nie zadebiutowałeś, czyli można powiedzieć, że temat gry dla Polski nadal jest otwarty?
– Gdybym dostał powołanie, to oczywiście bym je przyjął, bo bardzo chciałbym zobaczyć, jak to wygląda w Polsce. Jestem młody i nie chcę jeszcze podejmować jakichś wiążących decyzji, dlatego nie zamykam się tylko na kadrę USA.

– W ostatnich miesiącach był kontakt ze strony PZPN-u z tobą?
– Ze mną nie było żadnego kontaktu, ale czekam na rozwój spraw i mam nadzieję, że niebawem ktoś skontaktuje się z moim agentem lub ze mną.

– Miałeś okazję obejrzeć ostatni mecz ze Szwecją?
– Tak, kibicowałem mocno Polsce i na szczęście wygrali. Mocno zwróciłem uwagę na Wojciecha Szczęsnego – zagrał wielki mecz i z podziwem patrzyłem, na to, co wyrabia w bramce.

– Podpatrujesz jakichś polskich bramkarzy?
– Dużo oglądam spotkań Wojciecha Szczęsnego, zawsze jak jest mecz Juventusu, to włączam i śledzę jego grę. To jeden z najlepszych bramkarzy na świecie i staram się być taki jak on. Nie zamykam się tylko na niego. Obserwuję choćby Drągowskiego w Fiorentinie, czy Grabarę w Kopenhadze.

– Drągowski i Grabara to wciąż młodzi bramkarze, jednak ty przy nich jesteś w zasadzie jeszcze juniorem. Nie miałeś takich chwil załamania, gdy widziałeś, jak twoi rówieśnicy imprezują, spotykają się po szkole, a ty idziesz na trening i latasz po kraju, żeby grać mecze?
– Nie ani trochę nie mam o to żalu. Dla mnie najlepsze uczucie jest wtedy, kiedy kibice wykrzykują moje nazwisko na trybunach. Nie da się tego porównać do czegoś innego, to jest uzależniające, podobnie jak wygrywanie meczów i atmosfera po nich.

– Jakim ty jesteś typem bramkarza? Spokojnym, jak np. Łukasz Fabiański, czy takim, który lubi dać show na boisku i poza nim, jak Kamil Grabara?
– Zdecydowanie bliżej mi do Łukasza Fabiańskiego. Dla mnie najważniejsza jest forma na boisku, nie lubię się popisywać w wywiadach.

– Jak łączysz piłkę nożną z edukacją? Masz 17 lat, więc pewnie jeszcze trochę czasu w szkole musisz spędzić.
– Poświęcam bardzo dużo czasu piłce, bo chcę być na jak najwyższym poziomie. Szkołę mam przez Internet, bo nie dałbym rady codziennie do niej chodzić, z powodu nadmiaru obowiązków.

– Widziałem, że na jednym z meczów miałeś na sobie koszulkę z napisem "No war in Ukraine" (bez wojny w Ukrainie). Dużo rozmawiacie w szatni o tym, co dzieje za naszą wschodnią granicą?
– Próbujmy pokazywać, że życie jest ważniejsze niż sport i że nie można przechodzić obok tych wydarzeń obojętnie. Myślę, że my jako profesjonalni piłkarze musimy robić jak najwięcej, żeby pomóc, bo mamy wpływ na ludzi i trzeba to wykorzystywać do takich celów.

Bigger than the game. pic.twitter.com/oAduREXHl5

— Chicago Fire FC (@ChicagoFire) February 27, 2022

– W wywiadach piłkarze Chicago Fire mówią, że jak na swój wiek jesteś bardzo dojrzałym zawodnikiem. Skąd u ciebie taka mentalność dorosłego?
– Bardzo zmieniłem swoje podejście do życia, odkąd zacząłem regularnie występować w klubie. Jestem skupiony wyłącznie na sporcie i staram się podpatrywać, jak zachowują się starsi bramkarze, nie tylko na boisku, ale też w życiu. W szatni próbuje być bardziej dorosły, niż wskazuje mój wiek, bo to ważne dla trenera i zawodników, żeby ufali bramkarzowi.

– Wsparcie dotychczasowego pierwszego bramkarza, Bobby’ego Shuttlerwortha, dużo ci pomogło?
– Wiele się od niego nauczyłem. Pokazał mi, jak się zachowywać na boisku i to były cenne rady. On był trochę wkurzony, jak ja zaczynałem grać, ale to normalne, bo każdy chce walczyć o miejsce w składzie. Później jednak stał się dla mnie bardzo pomocny i podziękowałem mu, gdy odszedł od nas w ostatnim roku.

– Nie miałeś nieśmiałości w sobie, gdy wchodziłeś do drużyny i musiałeś krzyczeć na dużo starszych kolegów?
– Moi koledzy w szatni też nie są starzy i rozumieją, że bramkarz musi być swego rodzaju przywódcą. Cieszę się, że też mnie w tym wspierają, bo początki zawsze są ciężkie.

– Jak 17-latek dociera do starszych kolegów?
– Myślę, że oni widzą, co robię na boisku i bardzo się staram. Szanują moje podejście, bo jestem pierwszy do wejścia na boisko i ostatni do zejścia z niego. Cieszę się, że udało mi się zdobyć ich zaufanie, bo to na tym poziomie jest niezwykle ważne.

– Teraz masz też polskiego kolegę w szatni, Kacpra Przybyłkę. Mieliście okazję porozmawiać trochę o reprezentacji?
– Tak, rozmawialiśmy wielokrotnie o tym. To jest świetny gość poza boiska i na boisku. Dla mnie to jeden z najlepszych napastników w MLS i wszyscy tutaj wierzą, że to będzie lider naszego zespołu. Chciałbym, żeby on też otrzymał powołanie do reprezentacji, bo w mojej ocenie na to zasługuje.

Gabriel Slonina for #CF97 this season:

��️5 games
⏰450 minutes played
��4 shutouts
��10 saves
��2.0 (91%) Saves per game
��90.9% save percentage
��0.2 xCG

He’s only 17 years old pic.twitter.com/cTIleNtrC6

— Pedro Rondon H de Sá (@usasupersoccer) April 3, 2022

– Ty go wprowadzałeś do szatni, czy z jego otwartym charakterem, sam szybko złapał kontakt z kolegami?
– Nie, on sam sobie dał radę. Wszyscy go tutaj lubią, uśmiech nie schodzi mu z twarzy i na pewno jest to wartość dodana w szatni.

– Ciebie w USA porównują już do Maneula Neuera i Gianluigiego Buffona. Robi to na tobie wrażenie?
– Dla mnie to jest największa motywacja, gdy czytam takie rzeczy. Jestem młody i chcę być jak oni, a jak jeszcze słyszę od ludzi, że widzą we mnie podobieństwo do takich wielkich bramkarzy, to czuję, że mogę dawać z siebie jeszcze więcej. Moim marzeniem jest być takimi piłkarzami jak Neuer lub Buffon.

– MLS to dobra liga dla młodego piłkarza, żeby się rozwijać lub w ogóle stawiać pierwsze kroki w futbolu?
– Dla mnie to była najlepsza decyzja, żeby podjąć treningi w Chicago. Mogę zbierać tutaj doświadczenie i dostałem szansę w młodym wieku. Myślę, że w innych ligach mogłoby być o to trudniej, a nie ma nic lepszego dla młodego piłkarza, niż regularna gra.

Chelsea were in advanced talks to sign talented Chicago Fire goalkeeper Gabriel Slonina [born in 2004]. The plan was to sign Slonina for €6/7m fee, then loan him back to Chicago until 2023 ���� #CFC

Talks have now broken down due to UK sanctions.

�� More: https://t.co/b8bqGOQAa6 pic.twitter.com/SzbAsJoj9B

— Fabrizio Romano (@FabrizioRomano) March 25, 2022

– Kilka tygodni temu zrobiło się głośno o twoich przenosinach do Chelsea. Faktycznie było blisko, żebyś zasilił szeregi "The Blues"?
– Mój agent dba o to, żebym skupiał się na piłce i nie zaprzątał sobie głowy innymi sprawami. Przenosiny do Chelsea były możliwe, ale finalnie do nich nie doszło. Nie zmienia to jednak faktu, że dalej będę pracował nad tym, by w przyszłości taki transfer stał się faktem.

– Myślisz, że byłbyś już gotowy do gry w takim klubie jak Chelsea?
– Ciężko mi powiedzieć, bo to jeden z najlepszych klubów na świecie i rywalizacja w bramce jest ogromna. Myślę, że gdybym tam poszedł i popracował parę lat, to na pewno byłbym gotowy. Z marszu nie byłoby łatwo tam wejść, ale dla każdego piłkarza gra tam to ogromna szansa.

– Czyli Chelsea jeszcze nie, a jeśli chodzi o transfer do innego klubu z Europy, z trochę niższej półki, to byłbyś tym zainteresowany?
– Byłbym gotowy na taki transfer. Mam rodzinę w Europie i już powoli przygotowuję się do tego, że niedługo może się to wydarzyć. Na pewno to jedno z moich marzeń.