Odrzucony przez NBA, teraz mówi o nim świat. Wyboista droga Mateusza Ponitki [SYLWETKA]

Trener Słowenii wskazał przyczyny klęski. "Polacy to wykorzystali"

Gdy jesteś trzecim w historii Eurobasketu zawodnikiem, który może poszczycić się triple-double – i to najbardziej efektownym triple-double, wiedz, że coś się dzieje. Do środy sztuka ta powiodła się tylko legendarnemu Toniemu Kukocowi (15 punktów, 12 zbiórek i 11 asyst) oraz Andreiowi Mandache z Rumunii, który miał 14 punktów, 10 zbiórek i 11 asyst. W meczu ze Słowenią, który śmiało można okrzyknąć największą sensacją polskiego basketu XXI wieku, Mateusz Ponitka zdeklasował te wyniki, rzucając 26 punktów, dokładając aż 16 zbiórek i 10 asyst. Było to pierwsze triple-double kapitana reprezentacji Polski w karierze. Moment wybrał idealny.

I, co więcej, zagrał tak idealnie, że Luka Doncić widzi dla niego miejsce w NBA. – Świetny koszykarz, świetny lider. Nie jestem menedżerem, lecz zawodnikiem, ale Ponitka to najpewniej jest zawodnik godny gry w NBA – stwierdził na pomeczowej konferencji prasowej. Na ściance się nie zatrzymał. Jeszcze dochodziło do niego, co ze Słowenią zrobiła Polska z Ponitką na czele!

Biało-czerwoni wyeliminowali wciąż aktualnych mistrzów Europy, choć jeszcze w tym roku, podczas kwalifikacji olimpijskich, przegrali z nimi 35 punktami. Choć w eliminacjach do mistrzostw świata przepadli z kretesem, choć w prekwalifikacjach do właściwych kwalifikacji do EuroBasketu również im się nie wiodło. Kapitan pokazał najlepsze oblicze. Nie tylko na parkiecie, co podkreślił inny bohater, Aleksander Balcerowski. – Bez Mateusza nie byłoby mnie tutaj, gdzie teraz jestem. To dzięki niemu wziąłem się za siebie, zacząłem pracować. To on dał mi pewność siebie po długich miesiącach, gdy myślałem, że do niczego się nie nadaję – przyznał środkowy reprezentacji Polski. A jego obraz burzy negatywny mit, jaki zdawał się obrastać Ponitkę w kręgach koszykarskiego środowiska.

Historia Mateusza Ponitki. Jak przebiega jego kariera?

To, że urodzony w 1993 roku w Ostrowie Wielkopolskim zawodnik ma wielki talent, wiadomo było od dawna. Już w wieku 16 lat Ponitka dołączył do AZS-u Politechnika Warszawska. Rok później podczas campu Basketball Without Borders został wybrany MVP zgrupowania, a nagrodę wręczył mu Pau Gasol. Kolejny rok później podczas turnieju Nike Hope Summit w Portland został bohaterem zespołu Reszty Świata, rzucając 17 punktów w meczu pokazowym z USA. Do hali, na której występują Trail Brazers, nie wrócił. Został koszykarzem Asseco Prokomu Gdynia – i zgasł. Miał wówczas 19 lat, a to ważny moment jego historii...

Z zawodnika, który doskonale pokazywał się poza Europą i najchętniej wybieranego do Meczu Gwiazd PLK, Ponitka stał się jednym z wielu. Zmienić miał to pierwszy zagraniczny transfer – do belgijskiego Telenetu Oostende. W planach był podbój Belgii, a następnie krok w kierunku upragnionej NBA. Skończyło się na dwóch krajowych pucharach i przystąpieniu do draftu. W nim jednak nie znalazł się wśród wybranych 60 nazwisk.

Powrót był podwójny: nie dość, że do Europy, to jeszcze do Polski, do Zastalu Zielona Góra. W nim Ponitka udowodnił, że na nasze warunki jest prawdziwym liderem, w europejskich pucharach notując średnią powyżej 10 punktów i 7 zbiórek na mecz. W 2016 roku miał przystąpić do draftu, lecz w ostatniej chwili zrezygnował. Spróbował jednak swych sił w lidze letniej NBA. Zapowiadało się dobrze. Przed próbą podboju amerykańskich parkietów, Polak otrzymał nagrodę "Rising Star" dla wschodzących gwiazd EuroCup. Na turniej w Las Vegas niski skrzydłowy zaproszony został przez Denver Nuggets. Wyróżniał się zbiórkami (ponad 7 na mecz), odstawał zdobyczą punktową (2,5 na mecz). Również dlatego, że nauczony europejskiego stylu szukał gry zespołowej – a w lidze letniej każdy gra pod siebie, chcąc wywalczyć kontrakt. Skończyło się na czterech meczach. Próba podboju Stanów Zjednoczonych została zarzucona. Na pamiątkę została koszulka z "20".

Mateusz Ponitka – z kim i kiedy w barwach Nuggets? #tblpl https://t.co/iIlKc3krZd pic.twitter.com/DMSuGuExQz

— PolskiKosz.pl (@polskikosz) July 2, 2016

Zamiast gry za wielką wodą były pobyty w Turcji, na Wyspach Kanaryjskich i w Rosji. Wszędzie jednak, aż do czasu dołączenia do Zenitu Petersburg, Ponitka spędzał ledwie jeden sezon. Niektórzy kwestionowali jego charakter, inni uważali, że ciągle szuka dla siebie miejsca. Gdy zagrzał je nad Newą, już jako wiodący koszykarz ósmej drużyny świata i wiodąca postać Zenita, Rosja zbrojnie zaatakowała Ukrainę, a koszykarze, którzy zdecydowali się pozostać w kraju Putina, uznawani byli za wspierających reżim.

Ponitka po raz ostatni zagrał w barwach Zenita 14 marca, za co został skrytykowany przez Marcina Gortata, z którym nigdy nie było mu po drodze. "Mateusz Ponitka zawsze był indywidualistą. Zawsze chodził swoimi ścieżkami (czasami to dobre, czasami złe). Podjął decyzję, jakiej można było się po nim spodziewać… Pomyślał jedynie o sobie. Przykre jest to, że pełni on rolę kapitana naszej kadry" – napisał wówczas Gortat. A Ponitka niecały tydzień później rozwiązał kontrakt i wraz z prezesem PZKosz zwołał konferencję prasową, która była wylęgarnią cytatów.

Gortatowi dostało się, za rezygnowanie z meczów kadry, za podburzający charakter i jątrzenie wewnątrz reprezentacji. – Nie dziwi mnie w ogóle po tych całych latach w NBA, Marcin Gortat ma ksywką jaką ma, czyli "Polski Młot" – stwierdził na koniec. I nie wiadomo było, czy śmiać się, czy płakać.

Konflikt Mateusza Ponitki z bratem Marcelem

Wewnętrzna wojenka rozlała się jeszcze bardziej po wypowiedzi brata Mateusza, Marcela Ponitki, który w rozmowie z Jakubem Kłyszejką wystosował poważne oskarżenia. – Mateusz nie akceptuje mojej osoby w kadrze i nie widzi możliwości, by wspólnie ze mną pracować na konto sukcesów kadry narodowej. Nie zostałem powołany na EuroBasket, bo Mateusz ma wpływ na powołania. Nie rozumiem, dlaczego za wszelką cenę stoi na drodze mojej karierze – mówił środkowy z braci.

I to wyznanie rozwścieczyło kapitana kadry, który na łamach "Przeglądu Sportowego" zdementował oskarżenia i rzucił na sprawę nowe światło. I tu warto się cofnąć aż do 2012 roku, a więc czasu, gdy Ponitka miał 19 lat i wyraźny zjazd formy. – Poszedłem swoją drogą życiową w wieku 19 lat. Otrzymałem ultimatum od rodziców: albo oni, albo moja żona. Wybrałem miłość i osobę, która dba o mnie codziennie przez ostatnie 10 lat. Od tego czasu ja i moja żona byliśmy ciągle obrażani przez moich rodziców, a później dołączył do nich Marcel. Rozmawiałem z nim i ostrzegałem go, że rodzina zrobi wszystko, by mnie odizolować, bo postąpiłem nie po ich myśli – wyznał.

– Ludzie uwielbiają męczenników i wielce poszkodowanych, a nikt nie zna prawdy, którą trzeba teraz powiedzieć. To rodzinne sprawy. Mój ojciec uciął nawet kontakty ze swoją matką, która mieszka dwie ulice od niego. Dlaczego? Ponieważ zaprosiła mnie z żoną na Wigilię – dodał. Zauważył też, że to brat kończył przygody z klubami na drodze konfliktu i że Rosję opuścił ledwie kilka dni wcześniej. – Po tym wszystkim, gdyby Marcel został powołany do kadry, nie przyjechałbym – zakomunikował. Wskutek nieobecności brata, pozostał kapitanem reprezentacji – i to poskutkowało. Choć trzeba przyznać, że za odpowiedzi w kierunku brata i Marcina Gortata mocno mu się dostało.

Jakby konfliktów było mało, Ponitka w sezonie przed EuroBasketem miał też spore problemy zdrowotne. Jeszcze w barwach Zenitu Petersburg doznał poważnej kontuzji nosa. Stało się to podczas treningu przed wyjazdowym meczem Euroligi z Anadolu Efesem Stambuł. Lekarze z Turcji stwierdzili, że nos nie jest złamany i dopuścili Polaka do gry. Ten wystąpił, ale nic nie pamiętał. Potem wraz z klubem wybrał się na kolejny mecz, z Realem Madryt. Przed nim zaniemógł zupełnie, a gdy nieco bardziej kompetentni lekarze zbadali stan zdrowia Polaka, zaniemówili. Potrzebna była szybka operacja. O mało co nie doszło do zakażenia rany. – Usłyszałem od pani doktor: w ciągu następnych trzech dni możesz dostać poważnej infekcji w nosie, tak blisko mózgu. Jeśli wystąpi sepsa, umrzesz – mówił portalowi BasketNews. Na szczęście wszystko udało się zoperować i zaleczyć. A Ponitka podczas EuroBasketu stał się lekiem na całe zło reprezentacji Polski.

Sezon pełen perturbacji tuż przed najważniejszą imprezą. Kłótnie, kontuzje i walka o możliwość odejścia z klubu. Chyba żaden kadrowicz nie miał tak bardzo pod górę, jak Mateusz Ponitka. I żaden nie przekuł aż tak sportowej złości w sukces. W najważniejszym momencie kapitan pokazał, dlaczego jest kapitanem. – Pozostaje mi tylko podziękować wszystkim hejterom. Napędzacie mnie. Róbcie tak dalej – zaśmiał się na koniec rozmowy z Szymonem Borczuchem. Paliwa po przejściach z ostatnich miesięcy powinno wystarczyć mu aż do finału. Albo aż i do podpisania kontraktu z nowym zespołem. Umowę z Reggianą można rozwiązać, wpłacając 25 tysięcy euro. Chętnych znajdzie się wielu. Może nawet za wielką wodą.

Brawo Mateusz Ponitka, zachwyty nad jego Trójkami rzucanymi Słowenii, sprawiły, że kapitalnie jest promowany w dzisiejszym Sport Center największym sportowym telewizyjnym magazynie Ameryki na ESPN. Skauci NBA to widzą ���������� #KoszKadra #koszykowka

— Chris Reiko �������� (@ChrisReiko) September 15, 2022