W Oberhofie odbył się konkurs skoków, o jakim marzą kibice tej dyscypliny. Rekord skoczni, 12 lotów powyżej rozmiaru skoczni w jednej serii, odwaga jury. Ale to nie Puchar Świata, tylko zawody juniorów. Skoro dzieci mogą latać, dlaczego FIS tak boi się o seniorów?
>> WARTO PRZECZYTAĆ: DEBIUT LOTÓW KOBIET, A W FIS OBAWY. "OBY BEZ KONTUZJI"
Podczas gdy w Pucharze Świata trudno spodziewać się obecnie lotów w granicach rekordów skoczni, w niższych ligach skoków narciarskich zabawa trwa w najlepsze. Oczywiście, na wczesnym etapie szkolenia kształtowanie odwagi juniorów to istotny element treningu, niemniej okazało się, że w oficjalnych konkursach ci też potrafią daleko lądować. W weekend w Oberhofie odbyły się zawody Alpen Cup, które prawdopodobnie przejdą do historii dyscypliny.
W drugim konkursie na obiekcie K90/HS100 w Niemczech padły niedorzeczne rezultaty.
Szalony konkurs skoków w Oberhofie. Jury odwołało finał, ale wcześniej pozwoliło na spektakl
Rozegrano tylko jedną serię, ale tyle wystarczyło, żeby nieliczni kibice obejrzeli aż 12 prób powyżej rozmiaru skoczni. I to jakich! Austriak Louis Obersteiner poprawił rekord, pewnie lądując na aż 113. metrze – 13 metrów za drugą czerwoną linią. Triumfator pokonał rodaka Stephana Embachera, któremu zmierzono 112,5 m, w dodatku wykończone doskonałym telemarkiem. Zachowując proporcje, to tak, jakby na Wielkiej Krokwi najlepsi rozstrzygali o wygranej na niemal 160. metrze.
"Absurd" – ekscytują się świadkowie tej rywalizacji, ale wskazują, że w Oberhofie sprzyja temu architektura. Rennsteig-Schanze jest bowiem przyklejona do zeskoku obiektu K120, więc za granicą bezpieczeństwa wciąż utrzymuje się duża stromizna zeskoku.
Z protokołu zawodów wynika, że jury konkursu mierzyło się z mocnym i nierównym wiatrem pod narty – niekiedy przekraczającym 4 m/s w uśrednionym pomiarze, ale to jest tylko częścią prawdy. Francuski ekspert ds. skoków Romain Durand przekazał, że o ile w połowie zeskoku podmuchy nie były jeszcze tak silne, to już w dolnej części pod narty zawodników uderzała wichura. I to – twierdzi – aż tak nienaturalnie wydłużało ich próby. Delegat techniczny konkursu robił, co mógł, ale skoro zawody zaczęły się z 18. belki, a potem rekord padł z nr 13, nie miał wyjścia i odwołał finał.
Belka w dół dla bezpieczeństwa – tak. Ale nie, kiedy nie ma uzasadnienia
Obniżanie belki doprowadziło do kuriozalnej kolejności zajmowanych miejsc. Przykładowo, jeden zawodnik z wynikiem ponad 100-metrowym zajął dopiero 27. miejsce, bo startował z dużo wyższej belki. Niemniej, w tej sytuacji obniżanie najazdu miało sens – chodziło o bezpieczeństwo juniorów. Ci jednak potwierdzili, że nawet ekstremalne próby nie stanowią dla nich problemu.
Inaczej jest w Pucharze Świata, gdzie jury regularnie na wyrost troszczy się o zdrowie zawodników i manipuluje długością rozbiegu, nawet kiedy nie ma to racjonalnego uzasadnienia. Problemem – uważa od dawna środowisko – jest duża czułość sprzętu na warunki. Przy konkursach, w których wiatr zmienia kierunek i siłę podmuchu, wystarczy minimalna różnica, aby przesadna asekuracja jury pozbawiła kolejnych zawodników szans na długi lot. Ofiarą takiego postępowania w poniedziałek w Lillehammer padł m.in. Andreas Wellinger, który pomimo świetnej formy nie był w stanie choćby przejść kwalifikacji.
Podobne przykłady można mnożyć w nieskończoność. To ogromny problem wizerunkowy dla dyscypliny, z którym FIS – niestety – kompletnie sobie nie radzi. Albo go nie dostrzega.
