26 cze 2023 | Tenis / WTA (kobiety)

Tenis. Tomasz Świątek: jestem najbardziej dumny z sumienności córek

Iga Świątek ma już na koncie wygrane cztery Wielkie Szlemy. Mimo zaledwie 22 lat już wdrapała się na tenisowy szczyt. Duża w tym zasługa jest ojca, Tomasza, który zaszczepił w niej pasję do sportu. — Starałem się nie stawiać sobie żadnych celów. Nie kalkulowałem, że mogę na tym zarobić. Liczył się dla mnie rozwój sportowy dziecka i dobra zabawa — stwierdził.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Świątek doceniona. Jest ambasadorką prestiżowej marki

Świątek ponownie zagra w Polsce! Coraz mniej biletów. Sprawdź szczegóły

Czytaj też

Iga Świątek ponownie zagra na kortach Legii w Warszawie (fot. Getty)

Świątek ponownie zagra w Polsce! Coraz mniej biletów. Sprawdź szczegóły

Dominik Pasternak, TVPSPORT.PL:— Ma pan trudniej niż inni ojcowie?

Tomasz Świątek:— Myślę, że nie. Przyzwyczaiłem się już do życia w mediach. Nie czuję z tego tytułu jakiejś presji. To naturalne, że jeśli sportowiec osiąga sukcesy, wzrasta zainteresowanie i popularność. Trzeba tylko umiejętnie tym wszystkim zarządzać.

— Z jakiej wartości wpojonej Idze jest pan najbardziej dumny?

– Najbardziej dumny jestem z sumienności. Obie córki to mają, a to klucz do osiągnięcia sukcesu. Jeżeli przekonają się do czegoś, to robią to na 100 procent. Od najmłodszych lat było to po nich widać. Cieszę się, że ta wartość nigdy nie zanikła.

— Sport miał w tym wszystkim duże znaczenie?

– Zdecydowanie. Trudno przekazywać jakiekolwiek wartości, jeśli samemu się ich nie realizuje. Sport nauczył mnie wielu rzeczy, które mogłem przekazać córkom, a sumienność to jedna z nich. I sport był świetnym narzędziem nauki sumienności czy wytrwałości.

– A poza sumiennością? Widzi pan jakieś podobieństwa między Igą a panem, gdy był pan w jej wieku?

– Gdybym był w wieku Igi, to mogłaby mnie trzy razy kupić i sprzedać (śmiech). Na pewno jest dużo bardziej dojrzała i świadoma pewnych rzeczach. Natomiast trudno mi wskazać jedną cechę, która faktycznie łączy mnie z nią, gdy byłem w jej wieku.

– Czym powinien charakteryzować się ojciec, który chciałby mieć sportowca w domu?

– Są dwa czynniki. Na pewno nie zrobimy tego w ciągu przysłowiowych pięciu minut. Potrzebna jest wytrwałość i sumienność. To, czy dziecko będzie sportowcem, jest złożonym tematem. Składa się na niego wiele czynników m.in. kontuzje, chęci, atmosfera w klub itp.

– Który moment w karierze Igi był dla pana takim, że stwierdził pan, że idzie to w dobrą stronę i trzeba się mocniej zaangażować?

– Starałem się nie stawiać sobie żadnych celów. Nie kalkulowałem, że mogę na tym zarobić. Liczył się dla mnie rozwój sportowy dziecka i dobra zabawa. Oczywiście, to zawsze miłe, gdy jeździ się po świecie i gra turnieje, osiągając przy tym wyniki. Sam zwiedziłem pół świata jako sportowiec. Ale jeśli na starcie tak założymy, to nie ma gwarancji, że uda się to zrobić i może pojawić się frustracja.

– Był pan ojcem, który starał się wskazywać drogę, czy raczej namawiać do tego, by córka sama szukała właściwego rozwiązania?

– To przebiegało etapami. Początkowo trzeba jednak pomóc, by nakierunkować dziecko na dobry tor. Nie jest tak, że mądrość jest wyssana z mlekiem matki. Oczywiście, samodzielność jest ważna, ale we wszystkim trzeba zachowywać proporcje.

– Kiedy jest dobry moment, żeby dać swobodę w podejmowaniu decyzji?

– To musi nastąpić naturalnie. Ważne, żeby młody człowiek chciał robić to, co robi, bo inaczej nie ma mowy o tym, żeby myśleć o zawodowym uprawianiu sportu. Wszystko sprowadza się do tego, czy dziecko połknie bakcyla do danej dyscypliny. Jeśli pojawi się satysfakcja i radość, to znaczy, że obrany został dobry kierunek.

— Najtrudniejszy moment w wychowaniu sportowca to ten, kiedy trzeba sobie powiedzieć, czy idziemy w zawodowstwo czy szukamy innej drogi?

– Najtrudniejszym momentem są kontuzje. Niestety, ale one nie omijają ani zawodowców, ani amatorów. To złożona kwestia, bo później trzeba wziąć pod uwagę leczenie i dobór lekarzy. Do tego dochodzi rehabilitacja, która jest bardzo ważna. U młodych zawodników często brakuje cierpliwości i za szybko wracają do gry, przez co dochodzi do odnowienia urazu, nawet ze zdwojoną siłą.

– U Igi nigdy nie brakowało cierpliwości?

– Dzieci zawsze są w gorącej wodzie kąpane. Tu wychodzi też rola rodzica, żeby nie poganiać, a tłumaczyć, że najpierw trzeba być w pełni zdrowym, żeby później myśleć o powrocie na kort.

— Ma pan jeszcze drugą córkę. Nie było problemów, że czasami trzeba było spędzać więcej czasu z Igą?

– Nie pojawiała się zazdrość. Była między nimi rywalizacja. Iga chciała dogonić starszą siostrę i mocno ją to napędzało. I tu nie chodzi tylko o sport. Iga goniła ją na każdym polu, czy to na korcie, czy w nauce. Z racji wieku, Agata nie czuła żadnej presji. Taki układ, jaki miał miejsce w naszym domu, był bardzo dobry dla obu córek.

– Jaką dałby pan radę rodzicom, którzy są na początku drogi z dziećmi, chcących zostać sportowcami?

– Przede wszystkim nie wolno dziecka zmuszać do uprawiania żadnej dyscypliny. Każdy człowiek w sposób naturalny musi dojrzeć do tego, co chce w życiu robić. Wiem - na przykładzie tenisa - że wielu wydaje się, że w wieku 15 lat można już sięgać po Wielkie Szlemy i zdobywać cenne nagrody. To oczywiście fajnie sprzedaje się medialnie, ale ma niewiele wspólnego z prawdą. Tak młody organizm po kilku latach później nie daje rady i są problemy. Moje zdanie jest takie, żeby nie naciskać na dziecko, nawet gdy ma duży talent, tylko dać mu możliwość rozwoju w swoim tempie i nie zapominać o tym, że sport ma też przede wszystkim dawać radość.

Świątek ponownie zagra w Polsce! Coraz mniej biletów. Sprawdź szczegóły