Łukasz Achruk: mecze żony mnie stresują. Chcę, żeby grała jak najlepiej i wróciła w jednym kawałku [WYWIAD]

Damian Pechman, SPORT.TVP.PL: – Mistrzostwa Europy stresują bardziej ciebie czy żonę – Kingę?
Łukasz Achruk: – Myślę, że żonę, bo to ona będzie grała. Na pewno będę się jednak trochę stresował przed telewizorem. Chcę, żeby żona zagrała dobrze, podobnie jak cała reprezentacja.

– Czego się spodziewasz po polskiej drużynie?
– Nie chcę niczego zapeszać. Chciałbym, żeby dziewczyny grały jak najlepiej, pokazały się z dobrej strony i zajęły jak najwyższe miejsce.

– Kluczowy będzie mecz z Serbią.
– Zawsze pierwsze spotkanie jest najtrudniejsze. Jeśli je wygrają, to później będzie już łatwiej.

– Zaznaczyłeś w kalendarzu, kiedy żona wróci do Polski?
– Nie zaznaczyłem i… nie chcę zaznaczać.

– Mistrzostwa Europy to inny turniej niż mistrzostwa świata, ale… Myślisz, że reprezentacja może sprawić taką niespodziankę jak w 2013 czy 2015 roku?
– Tutaj w grupach grają mocniejsze zespoły. Oczywiście chciałbym, żeby sprawiły taką niespodziankę, jak w mistrzostwach świata w 2013 czy 2015 roku, gdy zajęły 4. miejsce. Będzie bardzo ciężko, ale będę trzymał kciuki.

– Czy zdrowie nie przeszkodzi Kindze w grze we Francji? Ostatnio docierały niepokojące informacje.
– Wszystko jest w porządku, jest tylko trochę zmęczona. Media pisały o Achillesie, ale to nic poważnego.

– Z czego się wzięło to przemęczenie?
– Może za dużo spotkań? Tak jest skonstruowana nasza liga i tak wyglądają terminy EHF, że trudno to pogodzić. Będąc profesjonalnym sportowcem trzeba to jednak znosić.

– Często narzeka na zmęczenie?
– Nie, jest twardą kobietą i nigdy nie mówi, że coś ją boli. Jeśli nawet tak jest, to zaciska zęby i idzie do przodu .

– Obok Karoliny Kudłacz jest jedną z liderek reprezentacji. Taka rola nie jest łatwa, bo wymaga od niej więcej niż od innych.
– Kinga jest środkową rozgrywającą, więc odpowiada za zagrywki i grę zespołu w ataku. Występuje też na środku obrony i także tutaj musi dyrygować koleżankami. Radzi sobie nie najgorzej, czasami nawet bardzo dobrze . Mam nadzieję, że będzie trzymać wysoką formę także na mistrzostwach.

– Kojarzysz z czymś szczególnym MŚ 2015?
– Właśnie nie…

– Twoja żona zszokowała wtedy kibiców, publikując zdjęcie posiniaczonych nóg i rozciętego policzka.
– Wracamy do blizny pod okiem… Przyznam, że o tym zapomniałem, bo przeszliśmy nad tym do porządku dziennego. Dla mnie nie ma tematu. Cóż, to jest sport i urazy się zdarzają. Blizny i siniaki to norma.

– Okazuje się, że w piłce ręcznej kobiet nie zawsze jest miło i przyjemnie.
– Jeśli się gra w mistrzostwach Europy i świata, to trzeba dać z siebie wszystko. Wsadza się głowę tam, gdzie nie powinno się wsadzać. Trzeba walczyć na całego, nie można odpuszczać.

– Takie sytuacje cię nie stresują?
– Trochę stresują. Chciałbym, żeby żona wróciła z mistrzostw w jednym kawałku… Sam grałem w piłkę ręczną i wiem, że czasami tak musi być.

– Wyobrażasz sobie w ogóle reprezentację bez Kingi?
– Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Tak szczerze, to na razie chyba sobie nie wyobrażam.

– W wywiadach podkreśla, że w sprawach piłki ręcznej jesteś jej głównym doradcą. Bywasz surowym cenzorem?
– Czasami mnie pyta, czy w jakiejś sytuacji zrobiła błąd, czy to była jej wina… Jeśli rzeczywiście popełniła błąd, to czasami trzeba ją zganić, ale często się to nie zdarza.

– Grałeś, a może nadal będziesz grał w piłkę ręczną. To chyba pomaga ją zrozumieć.
– Oczywiście. Mogę się wczuć w jej rolę. Mniej więcej wiem, co czuje na boisku i co powinna w danym momencie zrobić. Rozumiem ją lepiej niż wszyscy.

– Gdy rozmawialiśmy w maju zasugerowałeś, że Kinga może grać jeszcze lepiej. Podtrzymujesz to?
– Tak. Jeśli jeszcze bardziej uwierzy w siebie, to może góry przenosić.

– Tej wiary jej do tej pory brakowało?
– Ta wiara jest dosyć duża, ale jeśli będzie jej więcej, to będzie grała jeszcze lepiej. Udowodniła to choćby w końcówce ubiegłego sezonu.

– W naszej rozmowie wspomniałeś też, że może ją czekać co najmniej roczna przerwa w grze…
– Podtrzymuję to, ale co los przyniesie? Zobaczymy. Planowanie rzecz stracona, ale w sporcie zawodowym czasami trzeba. Wiele zależy od klubu. Chcielibyśmy, ale plany mogą się zmienić.

– Nie żałujecie powrotu do Polski i przeprowadzi do Lublina?
– Myślę, że nie popełniliśmy błędu. Tutaj zaczęliśmy nowe życie i zaczęliśmy ustawiać niektóre sprawy na przyszłość, jak na przykład pracę.

– Lublin to ostatni przystanek w karierze Kingi? Nie planujecie już wyjazdu za granicę?
– Na ten moment nie, ale nie wiemy, co przyniesie życie. W sumie się nad tym nie zastanawiałem, bo Kinga ma jeszcze ważną umowę z Perłą i chcielibyśmy tutaj zostać. Gdyby jednak los tak dziwnie się poskładał, to nie wykluczam, że jeszcze gdzieś wyjedziemy.

– Byłeś w szoku, że ten pierwszy sezon przyniósł aż tyle sukcesów?
– O ile mistrzostwo i Puchar Polski były w zasięgu zespołu i były do zrealizowania, o tyle triumf w Challenge Cup mnie pozytywnie zaskoczył.

– A jesteś zaskoczony, że Perły nie ma już w tym sezonie w europejskich pucharach?
– W eliminacjach trafiły na bardzo trudnego rywala – niemiecki Bietigheim, który jest bardzo dobrym, klasowym zespołem. Inna sprawa, że obecna drużyna jest zupełnie inna niż w ubiegłym sezonie. Dziewczyny potrzebują czasu, żeby się zgrać i zrozumieć filozofię trenera Lisa.

– Nie obawiasz się, że Liga Mistrzyń to cel nieosiągalny także w kolejnych sezonach?
– Nie, to jest jak najbardziej osiągalne. Jak wspomniałem – drużyna potrzebuje jednak czasu. Zawodniczki muszą się nauczyć grać ze sobą bez słów.

– Zdradzisz, jak Kinga ocenia współpracę z trenerem Robertem Lisem w Lublinie, a jak z Leszkiem Krowickim w kadrze?
– Powiem krótko: i tu, i tu jest ok. Kinga jest zadowolona. Nigdy się nie żali na swoich trenerów. Stara się jak najlepiej wykonywać ich polecenia.

– W którym miejscu jest twoja kariera? Już czas na podsumowanie, czy masz ochotę wrócić na boisko
– Każdego sportowca ciągnie na boisko. Może w przyszłym roku wrócę, ale jeszcze nie wiem, w jakiej roli. Może jako trener, a może jeszcze zagram? Dużo zależy od mojego zdrowia.

– Nie brakuje ci w domu poklejonych ubrań?
– Nie, bo żona przynosi...

– W tym roku rozpocząłeś pracę w prywatnym liceum w Lublinie. Traktujesz sport jako zabawę, czy masz cel, żeby wychować piłkarza ręcznego?
– Chciałbym się tym zajmować i ciągnie mnie do pracy trenera. To fajna sprawa, gdy widzisz, jakie postępy robią dzieci i młodzież. Mam nadzieję, że w przyszłym roku zostanę trenerem jednej z grup młodzieżowych albo obejmę zespół w 1. czy 2. lidze. Może pojawi się jakaś propozycja? Na razie się nad tym nie zastanawiam. Co będzie, to będzie.

– Łatwiej byłoby pracować z dziećmi czy seniorami?
– Dzieci trzeba uczyć podstaw, z kolei seniorzy mają już wiedzę na temat piłki ręcznej. Tutaj praca trenera ogranicza się do pomocy w podejmowaniu decyzji na boisku.

– Już ustaliłeś z żoną, kto będzie pierwszym trenerem, gdy kiedyś stworzycie duet na ławce?
– Nie wiem, czy to jest dobre połączenie, ale nie mówię "nie". Jeśli mielibyśmy prowadzić żeński zespół, to ona byłaby pierwszym trenerem, a u mężczyzn – ja. Na razie wciąż się uczę i uzupełniam wiedzę. Na pewno w przyszłości chciałbym poprowadzić drużynę w Superlidze.

Czytaj więcej o ME kobiet:
– Robert Lis: niech Polki grają beznadziejnie i... wygrywają jedną bramką
– Gwiazda serbskiej kadry: mecz z Polkami będzie kluczowy
– Wielkie wzmocnienie rywalek Polek. "Cudowne" ozdrowienie Dunki