Przyjemny powrót do Sapporo

Pierwszy raz przeżywałem konkursy w Sapporo ze stanowiska komentatorskiego (oczywiście w warszawskim studio) w 2001 roku. Trzy dni wcześniej Adam Małysz przewrócił się w Hakubie i stracił pozycję lidera Pucharu Świata. Z lekkimi obawami czekaliśmy więc na kolejne zawody i jego pojedynek z Martinem Schmittem. Wspaniały sukces i dwie wygrane Polaka! Potem nie udało się już Adamowi ani razu ujarzmić Okurayamy na tyle, abyśmy mogli na koniec transmisji wysłuchać Mazurka Dąbrowskiego, ale zawsze było ciekawie…

Magiczne, niemal bajkowe miejsce. Zawsze piękna zima, dużo śniegu i... mało kibiców pod skocznią. Prawie dwumilionowe miasto i taka słaba frekwencja… I tak rok po roku przez 8 kolejnych lat, jedynie z przerwą w 2007, kiedy pucharowe konkursy zastąpiła rywalizacja o mistrzostwo świata… Przyznam, że mocno zżyłem się z tymi konkursami rozgrywanymi w sobotni ranek i sobotnią noc…

Co zapamiętam z tegorocznej rywalizacji? Przede wszystkim wygrane Polaków, potem Petera Prevca oddającego puchar za pierwsze miejsce Maćkowi Kotowi, który na najwyższym stopniu podium stanął po raz pierwszy w karierze oraz w miarę płynny przebieg zawodów, mimo tradycyjnych problemów z wiatrem. Poza tym bolesne dla mnie doświadczenie z rekordem skoczni ustanowionym przez Polaka.

Kilka lat wcześniej z inicjatywy Waltera Hofera wprowadzono zapis, że za rekord skoczni uznaje się najdłuższy skok na danym obiekcie w punktowanych zawodach najwyższej rangi jakie na niej rozegrano. Oddzielne były tylko zapisy dot. skoczni do lotów, gdzie brano pod uwagę także skoki treningowe i próbne poprzedzające oficjalne zawody. Intencja była po pierwsze taka, aby brać pod uwagę zawody z udziałem najlepszych, kiedy platforma startowa ustawiona jest niżej niż w zawodach mniejszej rangi, a po drugie, aby brać pod uwagę te skoki, które są oceniane przez sędziów punktujących styl, a zatem także i kwalifikacje.

Tyle że byłem przekonany, że kwalifikacje kończą się przed ostatnią dziesiątką zawodników, którzy mogą, ale nie muszą już brać w nich udziału i których skoki nie są punktowane przez sędziów… No cóż – moja interpretacja FIS-owskich zapisów okazała się błędna i choć wydają mi się one trochę niekonsekwentne, to jednak obowiązują… Wstyd zatem i konieczność przeproszenia i Maćka, któremu zupełnie nieświadomie odebrałem rekord i kibiców, których wprowadziłem w błąd. Przepraszam.

Śledziłem też internetową dyskusję na temat pracy Borka Sedlaka, który w tym sezonie zastąpił Mirana Tepesa w roli zapalającego zielone światło dla zawodników czekających na skok. Akurat w Sapporo miał wyjątkowo niewdzięczną rolę, bo niezwykle trudno o zbliżone warunki dla kolejnych uczestników konkursu, wiatr kołuje niesamowicie, a profil skoczni w niekorzystnych warunkach nie pozwala daleko polecieć.

Moim zdaniem Sedlak jednak poradził sobie znakomicie. Robił co mógł i starał się z jednej strony o płynny przebieg zawodów, a drugiej o bezpieczeństwo skoczków. To raczej, przy niektórych próbach, pogubili się sędziowie oceniający styl. Słusznie zauważył Rafał Kot w naszym studio, że ta kwestia wymaga oceny i weryfikacji arbitrów, szczególnie w perspektywie zbliżających się Mistrzostw Świata w Lahti.

Ale na razie przed nami dwa konkursy w Pjongczang. Cieszę się, że będę także mógł się nimi emocjonować z widzami Programu 1 TVP. Będziemy „odkrywać” olimpijskie obiekty i ściskać kciuki za Biało-Czerwonych, no i… zaliczać im rekordowe skoki z kwalifikacji. Zapraszam.