22 cze 2019 | Piłka nożna / Reprezentacja U21

ME U21: zupełnie inna walka o awans. Ostatnie igrzyska dali nam Szkoci

Wojciech Kowalczyk na igrzyskach olimpijskich w 1992 roku (fot. Getty Images)

Reprezentacja Polski do lat 21 jest o krok od wywalczenia historycznego, bo pierwszego w XXI wieku, awansu na igrzyska olimpijskie. Wystarczy "tylko" nie przegrać z Hiszpanią. Jeśli zawodnikom Czesława Michniewicza uda się tego dokonać, marzenie się spełni. I dojdzie do tego w sposób znacznie mniej kontrowersyjny niż w 1992 roku...

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

ME U21: Hiszpania – Polska w TVP 1, TVP Sport, TVPSPORT.PL i aplikacji mobilnej [transmisja, gdzie oglądać, stream, na żywo]

Reprezentacja Polski miała kiedyś szczęście do igrzysk olimpijskich. Zagrała w nich siedmiokrotnie, z czego aż trzy razy wracała do kraju z medalem, a raz się o niego otarła. Największe triumfy święcono w czasach Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej – złoty medal z Monachium 1972 i srebrny z Montrealu 1976 przywiozło najlepsze pokolenie w historii.

Wtedy recepta na sukces była odmienna niż dziś – graliśmy pięknie, ofensywnie, szczególnie w 1972 roku pod batutą jednego z największych piłkarskich dyrygentów tamtych czasów Kazimierza Deyny. Drużyna Michniewicza szczęściu pomaga środkami znacznie bardziej przyziemnymi, ale realnymi – obecnie na igrzyska może zaprowadzić nas tylko pragmatyzm. Po raz ostatni biało-czerwoni wystąpili na igrzyskach w Barcelonie w 1992 roku. Chociaż dotarli do finału, to sam awans nie był wcale taki oczywisty…

Duński szok. W sukurs poszła Szkocja...
Biało-czerwoni dostali się na igrzyska dzięki udziałowi w mistrzostwach Europy do lat 21, a tak naprawdę dzięki regulaminowi. Wówczas turnieju nie organizowano w jednym kraju, przypominał raczej rozgrywki w europejskich pucharach, nawet o medale walczono w systemie mecz i rewanż.

Przez fazę grupową eliminacji zawodnicy Janusza Wójcika przeszli jak burza – wygrali między innymi dwa mecze z reprezentacją Anglii. Schody zaczęły się w ćwierćfinale właściwego Euro, gdzie na ich drodze stanęła Dania. Skandynawowie nie byli faworytami, ale w dwumeczu nie pozostawili na Polakach suchej nitki – pierwsze spotkanie wygrali aż 5:0, wszystkie gole strzelając jeszcze w pierwszej połowie. Dla losu srebrnej generacji najistotniejszy był jednak rewanż.

Następne

00:02:15

W drodze po olimpijskie złoto. Polska – NRD 2:1 [zobacz gole]

00:01:25

Monachium 1972: Polska – ZSRR 2:1, Szołtysik idealnym jokerem

00:04:14

Finał IO 1976, Montreal: Polska - NRD 1:3 (skrót)

W drodze po olimpijskie złoto. Polska – NRD 2:1 [zobacz gole]

Monachium 1972: Polska – ZSRR 2:1, Szołtysik idealnym jokerem

Finał IO 1976, Montreal: Polska - NRD 1:3 (skrót)

Powodem wspomniany regulamin. Wcześniej potrzeba było jednak trochę szczęścia, a raczej umiejętności Szkotów. W ćwierćfinale mistrzostw Europy U21 ci mierzyli się wówczas z Niemcami – medalistami poprzednich igrzysk w Seulu (RFN sięgnęło po brąz). Gra o półfinał toczyła się do końca, a zespół Craiga Browna zapewnili sobie awans dopiero w 87. minucie rewanżu. Wtedy gola na 4:3 strzelił Alex Rae, a jego drużyna wyeliminowała rywali (w pierwszym spotkaniu było 1:1).

Szkoci na igrzyskach zagrać nie mogli, bo nie byli i nadal nie są członkiem MKOl. Stało się jasne, że piąty zespół ze Starego Kontynentu, który wystąpi w Barcelonie, trzeba będzie wyłonić w inny sposób. Europejczycy mieli szansę na jeszcze szerszą reprezentację na igrzyskach, bo o awans walczyła też Holandia. W barażach przegrała jednak z Australią (1:1 i 3:3, przesądziła większa liczba goli na wyjeździe).

Awans przez regulamin
Miejsce Szkotów miał zająć zespół, który odpadł w ćwierćfinale ME U21, ale uwzględniano także wyniki… eliminacji. A te w wykonaniu zawodników Janusza Wójcika były rewelacyjne. Wtedy sposób pracy tego trenera był nad Wisłą innowacyjny, niespotykany, nawet na poziomie reprezentacji seniorskiej. Stąd "szczęście" w awansie było w istocie ciężką pracą całego sztabu i drużyny skompletowanej już na początku eliminacji mistrzostw Europy.

Regulamin nie był jednak prosty i przejrzysty. Polacy dostali gwarancję, że remis w meczu z Austrią – rozgrywanym dwa dni po spotkaniu Szkotów – da im udział w igrzyskach dopiero… w przerwie meczu. Po pierwszej połowie przegrywali z Duńczykami 0:1. Informacja podziałała na nich mobilizująco – w 71. minucie wyrównał Andrzej Juskowiak i historyczny awans stał się faktem. Według regulaminu pod uwagę wzięto liczbę zdobytych punktów we właściwym turnieju i eliminacjach, podzielono to przez liczbę meczów (większość grup eliminacyjnych miało po cztery zespoły, ale dwie z nich trzy i pięć). Punkt z remisu był kluczowy.

Historia pokazała, że regulamin wyłonił wtedy zespół, który na awans absolutnie zasługiwał. Nie padło na drużynę przypadkową, ale silnie osadzoną w młodzieżowej piłce. Teraz walka o awans odbywa się w innych okolicznościach. Polacy pojechali do Włoch jako zespół określany w sporcie określany mianem "underdoga", który szybko zamienił się w czarnego konia. Sposób gry jest inny, ale jeśli drużyna Michniewicza awansuje do Tokio, zrobi to ze znacznie mniejszą pomocą szczęścia niż srebrni poprzednicy.