Kasperczak uwięziony w domu. "Jestem już na emeryturze"

Mateusz Miga, TVPSPORT.PL: – W Polsce utknęliśmy w domach. A we Francji zostaliście do tego wręcz zmuszeni, prawda?
Henryk Kasperczak: – Tak. We Francji jest o tyle bardziej dosadnie zrobione, że weszła ustawa, która zakazuje opuszczania mieszkań. Jeśli chcesz wyjść, musisz ściągnąć z internetu specjalny formularz i tam dokładnie opisać cel wyjścia. Jeżeli by nas policja zatrzymała, musimy to pokazać. Z żoną utknęliśmy więc w mieszkaniu i jesteśmy na tzw. kwarantannie.

– Jak sobie radzicie choćby z zakupami?
– Mieliśmy na to czas w weekend. Decyzja została podjęta w piątek, prawie tydzień temu. Dano ludziom dwa dni, by zrobić zakupy, przygotować się na to, że nie będzie można wychodzić na zewnątrz. Teraz jesteśmy w ciągłym kontakcie z rodziną, a właśnie zrobiliśmy sobie takie zbiorowe spotkanie w internecie.

– Z pewnością tęskni pan za wnukami. Niedawno powiedział pan, że ze względu na wiek lubi mieć rodzinę blisko siebie.
– To zawsze interesujące patrzeć na rodzinę, jak się rozwija. Jak małe dzieci podrastają. To cykl rodzinny, który uważam za bardzo ważny. Chodzi o to, żeby coś nas łączyło, żebyśmy byli razem w różnych sytuacjach. Teraz jest inaczej, bo wszyscy muszą siedzieć w domach i na to nie ma rady. Musimy to wytrzymać. Gorsze informacje są takie, że prawdopodobnie nam tę kwarantannę przedłużą o kolejne dwa tygodnie. We Francji sytuacja jest trudna, jest dużo zakażeń, umiera sporo ludzi. Trzeba zrobić wszystko, by wpłynąć jakoś na epidemię tego koronawirusa.

– Jesteście w mieszkaniu w Saint Etienne czy w waszej posiadłości poza miastem?
– W mieszkaniu. Dla nas to jest bardziej interesujące. Chcemy być tu, blisko innych ludzi i rodziny.

– Kto rządzi w kuchni? Pani Małgorzata? Czy pan też czasem zajrzy do garnków?
– Przy sprawach kulinarnych zawsze rządzi żona, a ja jej pomagam, szczególnie w porządkach. I w ważnych decyzjach, bo czasami trzeba do tego sklepu wyskoczyć i coś kupić. Na razie żeśmy zrobili zapasy na dłuższy okres, więc chodzić nie musimy. Staramy się jakoś sobie umilać ten czas. Gramy sobie w karty, coś sobie przeczytamy... Oglądamy telewizję, także tę polską, by wiedzieć co się w Polsce dzieje. By wiedzieć, jak się rozwija sytuacja na całym świecie.

– Przepisy we Francji pozwalają na wyjście na krótki spacer. Korzystaliście już?
– Od poniedziałku jeszcześmy się nie zdecydowali, ale często otwieramy okna, by przewietrzyć mieszkanie. Rozmawialiśmy właśnie z żoną, by może wyjść na chwilę, bo na razie byliśmy co najwyżej na balkonie. Przepisy jednak są bardzo restrykcyjne. Nie możesz wieczorem pójść na spacer całą rodziną.

– Od nas gorąca prośba, byście uważali na siebie. Nie chcę panu w PESEL zaglądać, ale jest pan już w grupie ryzyka.
– Oczywiście. Uwzględniliśmy to. Zresztą dzieci mówią nam, byśmy unikali wyjść, bo w naszym wieku jest większa możliwość zakażenia. Ale we Francji choruje także dużo ludzi po czterdziestce.

– Przeżył pan wiele, przez wiele lat mieszkał w Afryce. Spotkało pana kiedyś coś podobnego?
– Muszę się przyznać, że przydarzyło się mi coś takiego i to w Polsce. Z drużyną Stali Mielec byliśmy we Włoszech, gdzie zaraziliśmy się cholerą. Po powrocie do kraju musieliśmy przejść tygodniową kwarantannę. Umieszczono nas w miejscowości Potok, między Jasłem i Krosnem.

– A to ciekawa historia.
– Bardzo ciekawa. Kwarantannę musieli przejść wszyscy – piłkarze, działacze, sztab trenerski i medyczny.

– Skoro byliście całą drużyną to chyba nie było nudno?
– No tak, ale już wcześniej długo byliśmy we Włoszech, a teraz doszedł jeszcze ten pobyt. Taka przygoda. Ale takie były przepisy i do tego się dopasowaliśmy. Nie da się tego porównać z tym, co dzieje się dzisiaj. Teraz ludzie podróżują po całym świecie, więc opanowanie takiego koronawirusa nie jest łatwe.

– Odkażaliście się podczas tej kwarantanny?
– Braliśmy lekarstwa. Przewagą w porównaniu do dzisiejszej sytuacji było to, że były szczepionki i lekarstwa na cholerę. Szczepiliśmy się, a potem czekaliśmy na wyniki, a lekarze obserwowali nasze organizmy. Dzisiaj na koronawirusa nie mamy ani szczepionki ani lekarstwa.

– Rozmawiając z panem mam wrażenie, że spokojnie pan podchodzi do sprawy, bez paniki.
– Nie panikuję, bo człowiek dużo przeżył, ale trzeba być na posterunku. Pilnować, uważać, dopasować się do tych wszystkich wymogów. Unikać kontaktu i często myć ręce. Staramy się też tak co drugi dzień dezynfekować klamki. Nikt do nas nie przychodzi, jesteśmy tylko z żoną. Profilaktycznie staramy się robić wszystko, co należy, by uniknąć koronawirusa.

– Kto wygrywa w karty? Pan czy żona?
– Gramy i uczymy się nowych gier. Nieważne, kto wygrywa, ważne, by mieć zajęcie.

– Maciej jakąś ulubioną grę czy próbujecie nowych?
– Grywamy w brydża, ale to gra dla czterech graczy, więc we dwoje nie za bardzo jest ciekawa. We Francji popularne są też Belote czy Coinche. To gra podobna do 66 znanego w Polsce.

– Kto ma szczęście w kartach, nie ma szczęścia w miłości?
– Tak się mówi. Dlatego nie ma co ryzykować w małżeństwie, Bo jak jedna osoba wygra to można to różnie interpretować (śmiech).

– Skoro nie odbywają się żadne mecze popularne jest oglądanie starych spotkań. Pokazał pan już wnukom mecze z czasów, gdy był pan piłkarzem?
– Oni sami oglądają sobie. W internecie z łatwością odnajdują to, czego szukają. Ja oglądam różne materiały, niedawno widziałem rozmowę z Antonim Szymanowskim, widziałem Kamila Kosowskiego, Maćka Żurawskiego. Ciągle żyję też Wisłą Kraków. Jestem zadowolony, że to poszło w dobrym kierunku, mieli długą serię zwycięstw. Szkoda, że została przerwana, bo pewnie dalej notowaliby dobre wyniki. Zobaczymy, co będzie dalej. Na pewne mistrzostwa Polski nie zostaną w tym sezonie dokończone. A co później? Najważniejsze jest zdrowie. Decyzja o zawieszeniu rozgrywek była bardzo słuszna. Gra meczów bez widowni nie jest atrakcyjna. Mistrzostwa Europy też zostały już przełożone. Nie ma co ryzykować, zresztą przecież Bartosz Bereszyński już jest zakażony. W Juventusie sytuacja Wojciecha Szczęsnego też jest nieciekawa.

– Nie wierzy pan w dokończenie ligi?
– Nie wierzę. Wirus jest bardzo niebezpieczny i szybko się rozprzestrzenia. Raczej nie będzie czasu, żeby ukończyć rozgrywki w tych terminach, które były przewidziane.

– Miał pan w planie wizytę w Polsce?
– Miałem. Jako honorowy prezes stowarzyszenia trenerów byłem zaproszony na konferencję trenerów, która była zaplanowana na 1 maja. Nie mam jeszcze informacji, by miała zostać odwołana, ale nie wierzę, że zdążymy. Jak mam myśleć o podróży do Polski, skoro nie mogę nawet wyjść z domu? Jak miałbym się do Polski dostać? Samoloty nie latają, a jadąc samochodem utknąłbym w 50-kilometrowym korku na granicy. Inne granice w Unii Europejskiej też są pozamykane, więc podróże są bardzo utrudnione.

– Nadal myśli pan o powrocie do pracy w roli trenera czy czuje się pan już jak na emeryturze?
– Jestem już na emeryturze. Swoje przeżyłem, wiele widziałem, ale dziś to już emerytura. I już się przyzwyczaiłem.

– A jednak podjął pan tę decyzję. Więc teraz więcej czasu, by odpocząć i powspominać.
– Jest dużo czasu. Teraz mogę spokojnie przyjrzeć się temu, co za mną. Jest też dużo zajęć rodzinnych związanych z dziećmi, wnukami. To jest interesujące. Często się odwiedzaliśmy, teraz pozostają nam spotkania przez internet. Na jakiś czas to musi wystarczyć.