Sonda TVPSPORT.PL: kto najlepszym piłkarzem sezonu, a kto największym rozczarowaniem? Czy przepis o młodzieżowcu zadziałał?

PKO Ekstraklasa. Kto najlepszym piłkarzem, a kto rozczarowaniem?

Nasi eksperci oraz dziennikarze zostali poproszeni o wskazanie:
1. Piłkarza sezonu
2. Rozczarowania sezonu
3. Trenera sezonu
4. Najlepszego młodzieżowca
5. Oraz odnieśli się do przepisu o obowiązkowym młodzieżowcu

Maciej Iwański:

1. Christian Gytkjaer. Oczywiście, wszyscy jesteśmy pod wrażeniem tego, co zrobiła Legia Warszawa. Trzeba też jednak pamiętać o postępie, który w porównaniu do poprzedniego sezonu zrobił Lech Poznań. Oczywiście, wszyscy zwracamy uwagę na młodych piłkarzy Kolejorza. Te wyniki byłyby jednak niemożliwe bez skuteczności Christiana Gytkjaera, który skończył sezon z 24. trafieniami.
2.  Arka Gdynia. Klub, który w ostatnim czasie dwa razy zagrał w finale Pucharu Polski i raz go wygrał, teraz żegna się z ligą. Wydawało się, że te sukcesy sprawią, że drużyna umocni swoją pozycję w Ekstraklasie i w niej zostanie. Stało się jednak inaczej, a duży niesmak pozostawią zawirowania organizacyjne, do których dochodziło w ostatnich miesiącach.
3. Aleksandar Vuković. Miał mocną konkurencję, bo kawał ciężkiej pracy ponownie wykonał Waldemar Fornalik, z dobrej strony pokazał się też Dariusz Żuraw. Trudno nie docenić jednak osiągnięcia "Vuko" i wygrania ligi dwie kolejki przed końcem.
4. Michał Karbownik i Jakub Moder. Gdybym jednak miał wskazać jednego, to na przestrzeni całego sezonu byłby to piłkarz Legii.
5. Jak najbardziej pozytywnie. Nie ma reform idealnych, trudno doprowadzić do sytuacji, w której polskie kluby da się totalnie odciąć od sprowadzania wielu słabych, a czasami bardzo słabych zawodników z innych krajów. Dla wielu z nich Ekstraklasa to ziemia obiecana pod względem zarobków. Na takie pieniądze nie mogliby liczyć nigdzie indziej. Gdy jednak spojrzymy na statystyki wprowadzania młodzieżowców, to liczby te wciąż nie powalają na kolana. Widać jednak postęp. Pro Junior System wciąż można jeszcze ulepszyć. 

Jan Tomaszewski:

1. Nikt. Każdą ligę weryfikują europejskie puchary. Nagrodę będzie można przyznać dopiero w grudniu, jeśli ktoś osiągnie sukces w Europie.
2. Lech Poznań. Mimo kapitalnej pracy z młodzieżą znów nie udało się powalczyć z Legią o mistrzostwo Polski. Po wznowieniu sezonu Kolejorz radził sobie naprawdę dobrze, ale to było za mało, by rzucić wyzwanie Wojskowym.
3.  To samo co przy piłkarzu sezonu. Dopiero wynik w europejskich pucharach pokaże, kto dobrze prowadził zespół.
4. Jakub Moder i Michał Karbownik. Ze wskazaniem na młodego zawodnika mistrzów Polski.
5. Bardzo dobra decyzja. Żałuję jednak, że jeszcze nie zdecydowano się na przepis o obowiązkowych dwóch młodzieżowcach. Niektórzy młodzi zawodnicy ośmieszyli działania władz klubów, które wcześniej stawiały na słabych obcokrajowców. 

Sebastian Mila:

1. Marko Vesović. Świetnie włączał się do ataku i dawał pole manewru na skrzydle. Grał jak boczny pomocnik z europejskiej półki. Bardzo dobrze zazębiała się też jego współpraca z Pawłem Wszołkiem.
2. Korona Kielce. Przede wszystkim przez politykę transferową i zarządzanie klubem. Nie mogę zrozumieć, jak w czasach, gdy Ekstraklasa jest tak dobrze pokazywana przez telewizję i jest ciekawym produktem, nie można zadbać o to, by drużyna miała ręce i nogi. Tym bardziej, że w Kielcach jest sporo zdolnej młodzieży, co pokazała nie tylko ostatnia kolejka, ale i poprzedni sezon Centralnej Ligi Juniorów.
3. Aleksandar Vuković. Nie ma wątpliwości. Przychodził do klubu w trudnym momencie, a mimo tego podejmował niepopularne decyzje. Pozbył się Carlitosa, a w zimowym okienku ściągnął Mateusza Cholewiaka. Dziś widzimy, że te wybory się obroniły – Legia grała stylowo i została mistrzem Polski.
4. Michał Karbownik i Kamil Jóźwiak. Trudno oceniać, który rozegrał lepszy sezon. Obaj, mimo młodego wieku, byli kluczowymi zawodnikami swoich zespołów. Byli też najbardziej wyróżniającymi się młodzieżowcami w całej lidze.
5. Jest znakomity. Wiele lat grałem w Ekstraklasie i często widziałem, jak obcokrajowcy mieli miejsce w pierwszym składzie tylko dlatego, że zarabiali więcej. Nie było tak, że Polacy byli słabsi... A co do samego przepisu – widać, że nie obniżył on poziomu, a poznaliśmy dzięki niemu kilku nowych graczy. Uważam, że taki Jóźwiak czy Karbownik nie przestaliby grać tylko dlatego, że straciliby status młodzieżowca. Są po prostu zbyt dobrzy. Od początku popierałem tę regułę i już nie mogę się doczekać kolejnego sezonu i następnych młodych zawodników.

Robert Podoliński:

1. Artur Jędrzejczyk. Był najrówniej grającym obrońcą całej PKO Ekstraklasy, a finalnie sięgnął po mistrzostwo. Był kluczowym elementem Legii Warszawa.
2. Jagiellonia Białystok. Przez kilka ostatnich sezonów plasowała się wysoko w tabeli i wskoczyła do ligowej czołówki. Teraz wyglądało to inaczej i skończyła rozgrywki na ósmym miejscu. Wpływ na to mogło mieć zwolnienie Ireneusza Mamrota i zmiana trenera. Moim zdaniem po pandemii jeden z najsłabiej grających zespołów.
3. Aleksandar Vuković. I tego wyboru za bardzo nie trzeba tłumaczyć. Mistrz Polski – i wszystko jasne.
4. Michał Karbownik. Podobnie jak przy "Vuko", jedyny możliwy zwycięzca tej kategorii. Tym bardziej, że przez cały sezon grał na nowej pozycji – boku obrony, a w młodym wieku stał się kluczowym zawodnikiem mistrza Polski.
5. Od początku jestem na tak. Liczba bramek zdobytych przez piłkarzy Lecha Poznań jeszcze bardziej mnie w tym utwierdza. Mam nadzieję, że ci zdolni zawodnicy zatamują zalew kolejnych obcokrajowców do Ekstraklasy.

Jacek Kurowski:

1. Christian Gytkjaer. Najskuteczniejszy piłkarz wicemistrza Polski. Równa forma przez cały sezon i ogromny profesjonalizm. Choć wiedział, że odchodzi, grał na maksimum możliwości do samego końca. Ze znaczną przewagą wygrał też klasyfikację króla strzelców.
2. ŁKS. Przede wszystkim słabość mentalna i chroniczna nieumiejętność wygrywania meczów. Do tego ciągłe błędy i brak wyciągania wniosków. Spore rozczarowanie.
3. Dariusz Żuraw. Zapanował nad problemami Lecha Poznań i skończył sezon tuż za Legią. Jego zespół w końcówce grał coraz efektywniej, a przy tym cały czas efektownie. Żuraw nie zapominał bowiem o zasadzie, że gra ma cieszyć oko. A przy tym wszystkim umiejętnie wprowadzał młodzież.
4. Przemysław Płacheta. Przede wszystkim za kreatywność i przebojowość. I, wybiegając w przyszłość, za transfer do Norwich. Zasłużył sobie na to dobrą grą.
5. Świetny pomysł. Jak widać, można wprowadzać do drużyny młodych Polaków, którzy dodatkowo nie obniżają jej poziomu. Wydaje mi się, że to dobry kierunek. Ci, którzy zadebiutowali, tacy jak Jóźwiak, Moder, Filip Marchwiński czy właśnie Płacheta pokazali, że to oni często odgrywali kluczowe role w swoich zespołach.

Rafał Patyra:

1. Marko Vesović. Do momentu odniesienia kontuzji motor napędowy Legii Warszawa. Często niezauważany, bo bramki strzelali inni. To on nadawał jednak tempo i impet atakom zespołu, a także potrafił je zakończyć celnym strzałem lub dokładnym dośrodkowaniem. Był nie do zabiegania – grał tak, jakby miał żelazne płuca. Do tego charakteryzował go gen wojownika.
2. Krzysztof Zając, prezes Korony Kielce. Każdy gol młodego piłkarza strzelony dla Korony w końcówce sezonu był kamyczkiem do jego ogródka. Wydaje mi się, że uzbierało się ich już na tyle dużo, że na jego posesji nie widać już trawnika. Są same głazy. Prezes Zając przez kilka lat staczał klub w pierwszoligową otchłań i w końcu dopiął swego. Spadek jest bowiem efektem wieloletnich zaniedbań. Można mieć w kieszeni diamenty, a płacić nimi na targu za pietruszkę.
3. Aleksandar Vuković. W końcu doczekał się wsparcia właściciela Legii, co nie było przecież w Warszawie regułą. Przepracował cały sezon, dając klubowi to, czego ten najbardziej potrzebował – stabilizację. Przy Łazienkowskiej brakowało bowiem cierpliwości. Vuković jest odpowiednim człowiekiem na odpowiednim miejscu i ma "legijny gen". Terminował wcześniej u sześciu poprzednich trenerów, a teraz wykorzystał to doświadczenie we własnej pracy. Liczy się dla niego zespół, a nie poszczególne gwiazdy.
4. Kamil Jóźwiak. Miał największy wpływ na swój zespół. Potrafił podrywać go do ataków. Uważam, że to piłkarz, który jest gotowy do gry w pierwszej jedenastce reprezentacji Jerzego Brzęczka. Dojrzał w tym sezonie i pokazał ogromny potencjał, który w nim drzemie. Jest gotowy do kolejnego wyzwania – wyjazdu zagranicę.
5. Już na początku byłem nastawiony do niego optymistycznie, a teraz jestem wręcz euforycznie. Uważam, że to coś najlepszego, co mogło spotkać polską piłkę. Dzięki temu przepisowi nasza "Ekstraklasowa panna", która do tego sezonu była pięknie przystrojona – w stadiony i oprawę – zyskała jeszcze jeden atut – młodość. Nie ma zmarszczek i łatwo się w niej zakochać. Dzięki przepisowi o młodzieżowcu możemy być drugą Chorwacją. Zachód kupuje potencjał, a my możemy takich piłkarzy mu dostarczać.

Tomasz Sokołowski:

1. Christian Gytkjaer. Król strzelców, kluczowa postać Lecha Poznań. Ogromna szkoda, że odchodzi, ale zapracował na transfer skutecznością. Był egzekutorem.
2. Korona Kielce. Na tym wyborze zaważyła fatalna polityka klubu. Tym bardziej, że ostatnia kolejka pokazała, że można było postawić na innych zawodników. Zwłaszcza utalentowanych Polaków.
3. Aleksandar Vuković. Wykonał ogromną pracę i często szedł naprzeciw. Poradził sobie z presją, mimo odpadnięcia z pucharów. Podejmował niepopularne decyzje, a ostatecznie wyszło na jego – został mistrzem Polski.
4. Jakub Moder i Bartosz Białek. Obaj weszli do Ekstraklasy bez kompleksów i pokazali się ze znakomitej strony. Obaj byli też skuteczni i wykręcili świetne statystyki.
5. Mam nadzieję, że przepis się obroni w przyszłym sezonie. I że piłkarze, którzy skończyli już wiek młodzieżowca wciąż będą grać. To będzie prawdziwa weryfikacja tych regulacji.

Szymon Borczuch:

1. Jorge Felix. Lider Piasta Gliwice, który miał największy wkład w wyniki zespołu. Grał efektywnie, a przy tym efektownie, co w Ekstraklasie nie zdarza się przecież często. Brakuje nam w lidze piłkarzy niebanalnych, a on takim z pewnością jest.
2. Marko Vejinović. Po udanym wypożyczeniu przeniósł się do Gdyni na stałe i z każdym miesiącem wyglądał coraz słabiej. Zarabiał gigantyczne pieniądze i w pewnym momencie wpadł w strefę komfortu. Od tego czasu jakby zniknął, czym niejako przyczynił się do spadku Arki Gdynia.
3. Aleksandar Vuković. Stworzył drużynę po swojemu, nie bacząc na komentarze. Nie bał się ryzykownych rozwiązań i stawiał na zawodników niekoniecznie z pierwszego planu. Dzięki temu wykreował kilku graczy. Chociażby Radosława Majeckiego czy Michała Karbownika. Jego pomysły wykreowały też najmocniejszego lidera Ekstraklasy od lat. Legia, pomimo kryzysu w ostatnich meczach, pewnie sięgnęła po mistrzostwo Polski.
4. Michał Karbownik. Był bezkonkurencyjny i przyćmił kilku innych kandydatów do miana młodzieżowca sezonu. Równą formą zdystansował między innymi zawodników Lecha Poznań. Kamila Jóźwiaka pokonał przede wszystkim tym, że został mistrzem kraju. Oprócz tych graczy widziałbym w tym gronie jeszcze Bartosza Białka, ale jego talent eksplodował trochę za późno.
5. Jestem pozytywnie zaskoczony tym przepisem. Choć początkowo nie byłem jego zwolennikiem, to trochę się do niego przekonałem. Obawiałem się, że sporo młodych piłkarzy będzie wciskanych do zespołu na siłę, tylko po to, by spełnić wymóg. Okazało się, że spora grupa młodzieżowców potwierdziła, że zasługuje na miejsce w Ekstraklasie. Aczkolwiek ich weryfikacja nastąpi gdy ten status stracą i będą traktowani na równych prawach.