Przyszłość Jagiellonii. Chciał rzucić piłkę nożną [WYWIAD]

Przed pandemią z wypożyczenia, ze Stali Mielec ściągnął go z powrotem Iwajło Petew. Olszewski dostał swoją szansę w meczu z Wisłą Płock, ale jej nie wykorzystał. Wkrótce w Jagiellonii zmienił się trener. Bułgarskiego szkoleniowca zastąpił Bogdan Zając, a Paweł Olszewski otrzymał czystą kartę. 21-latek, dzięki wytężonej pracy wywalczył miejsce w pierwszym składzie żółto-czerwonych. Rozegrał dobry mecz przeciwko Legii, a z Podbeskidziem zanotował asystę. Został wyróżniony w "jedenastce" kolejki.

Robert Bońkowski, TVPSPORT.PL: – Wrocław piękne miasto. Mają dobry klub piłkarski. Po co ci były przenosiny do Białegostoku?
Paweł Olszewski, piłkarz Jagiellonii Białystok: – Chciałem się rozwijać. Nie grałem na początku mojej przygody w Śląsku, tylko w FC Wrocław Academy. Zaczynałem, mając sześć lat. Spędziłem tam dekadę. W wieku 16 lat kilka klubów z Ekstraklasy chciało mnie pozyskać.

– Jako prawego obrońcę?
– W FC Wrocław Academy występowałem jako środkowy pomocnik. Dzięki trenerowi Bartłomiejowi Zalewskiemu, który szkolił kadrę U16, zmieniłem miejsce na boisku. Był wakat na prawej obronie młodzieżowej reprezentacji. Trener przestawił mnie i tak już zostało.

– Jakie kluby były zainteresowane?
– To była Legia, Lech, Zagłębie, Śląsk i Jagiellonia.

– Kto cię wypatrzył z Białegostoku?
– Obecny prezes Podlaskiego Związku Piłki Nożnej Sławomir Kopczewski.

– Nie chciałeś zostać na miejscu?
– Do przejścia do Jagiellonii przekonało mnie zdecydowanie białostockiego klubu. Przedstawili konkretną ofertę, rozmawiałem z trenerem Probierzem. Coach powiedział, że widzi we mnie ogromny potencjał, dlatego chciałby dać mi szansę w pierwszej drużynie. Inne kluby oferowały mi grę w juniorach.

– Chciał cię już wypróbować na treningu, bezpośrednio przed rozmową…
– Przyjechałem do Białegostoku z rodzicami. Zostaliśmy zaproszeni na rozmowę w klubie z trenerem. Trener Probierz mnie zobaczył i powiedział, żebym pojechał na trening z zespołem. Niestety nie byłem przygotowany. Nie miałem obuwia sportowego.

– Z ojca na syna. Tata Andrzej zaszczepił w tobie pasję do piłki?
– Jak w przypadku innych zawodników… Tata nie był wielkim piłkarzem. Urodził się w Wałbrzychu. Całą swoją przygodę piłkarską spędził w tamtejszym Górniku. Nie zdążył zostać wielkim piłkarzem, bo uniemożliwiła mu to kontuzja. Zerwał ścięgno Achillesa.

– Co to oznacza?
– Był w moim wieku. Miał 21 lat. To była inna epoka medycyny. Nie udało mu się wznowić kariery.

– Zabrał na pierwszy trening?
– Chodziłem do "zerówki". Wtedy poszedłem na zajęcia do akademii. Musiałem mierzyć się ze starszymi od siebie o trzy lata kolegami. Początek przygody z piłką miałem jednak na turniejach Deichmann Cup. Rok wcześniej.

– Dobra pamięć.
– Długo pamiętamy wydarzenia, które są dla nas ważne.

– A rodzice pamiętają o odwiedzinach syna?
– Jak tylko pozwala im praca. Byli w Warszawie, przyjechali też na weekend, gdy Jagiellonia podejmowała Podbeskidzie. Po meczu była wymiana zdań z tatą. Zawsze mogę liczyć na jego wskazówki i rady. Był zadowolony.

– Co robisz poza boiskiem?
– Wykorzystuję ostatnie wolne dni. Rozpoczynam wkrótce studia na AWF.

– Specjalizacja?
– Chciałbym szkolić się w kierunku trenerskim, ale nie szefa sztabu, a trenera przygotowania fizycznego. Przykładam do formy sportowej bardzo dużą wagę. Nie pozwalam sobie na żadne nieodpowiednie dla sportowca jedzenie, picie ani używki. Interesuję się dietetyką.

– Sam rozpisujesz sobie dietę?
– Mam dobry organizm. Nie tyję, więc nie muszę rygorystycznie pilnować liczby przyjmowanych kalorii.

– Ty interesujesz się dietetyką, a partnerka to przyszła fizjoterapeutka…
– Jesteśmy zgraną parą. Niekiedy ćwiczy na mnie różne techniki masażu. Pomaga mi to po treningach.

– Podobno niewiele zabrakło, a Paweł Olszewski byłby sprinterem na dystansach krótkich.
– Mogłem też być pływakiem czy piłkarzem ręcznym. W szkole podstawowej zajmowałem się każdym możliwym sportem.

– Sukcesy osiągałeś jednak na bieżni.
– Do dzisiaj jako piłkarz bazuję na szybkości. W podstawówce biegałem krótkie dystanse i skakałem w dal. W wieku 12 lat zająłem trzecie miejsce na mistrzostwach Polski w biegu na 60 metrów. Dobrze mi szło też w szczypiorniaku. Trenerka chciała, bym został zawodnikiem klubu piłki ręcznej.

– Ostateczny wybór padł na piłkę nożną…
– Musiałem go dokonać idąc do gimnazjum…

– Chodziło między innymi o perspektywy na przyszłość i pieniądze?
– Nigdy nie myślę w ten sposób. To oczywiste, że piłka nożna jest lepiej opłacanym sportem, ale futbol wybrałem nie ze względu na pieniądze, a z racji miłości do tej dyscypliny.

– Trafiłeś do Jagiellonii. Był debiut, później wypożyczenie do Wigier i nieudany pobyt w Stali, aż w końcu z wypożyczenia ściągnął cię Iwajło Petew.
– Jestem trenerowi bardzo wdzięczny. W rozmowach indywidualnych mówił mi, że jestem potrzebny drużynie. Nie miałem najlepszego wejścia, bo w minionym sezonie popełniłem fatalne błędy przeciwko Wiśle Płock, ale sam fakt, że zostałem znowu piłkarzem Jagiellonii i mogłem trenować z pierwszą drużyną, bardzo mnie podbudował. Mam nadzieję, że tak jak za trenera Petewa nie udało mi się pokazać swoich umiejętności, tak za trenera Zająca to już mi się uda.

– Nie jest źle. Dobry mecz przeciwko Legii. Asysta z Podbeskidziem. Wyróżnienie w "jedenastce" kolejki.
– Dużo lepiej zacząłem niż w poprzednich rozgrywkach, ale spokojnie do tego podchodzę, z pokorą. Na pewno nie uderzy mi sodówka do głowy.

– Jak będziesz wspominał pracę z Petewem?
– Był bardzo krótko. Nie zdążyliśmy się dobrze poznać. Nie mogę niczego ocenić, niemniej jestem mu bardzo wdzięczny za szansę, którą mi dał.

– Nie taka Ekstraklasa straszna dla młodych piłkarzy, jak ją malują?
– Nasza liga jest bardzo niedoceniona przez polskich kibiców, ale też i w Europie. Pewnie przez pryzmat rzadkich awansów do faz grupowych europejskich pucharów. Nie jest to łatwa liga. Na pewno mamy piłkarzy z wysokimi umiejętnościami.

– Czym wyróżnia się trener Bogdan Zając od innych szkoleniowców, z którymi pracowałeś?
– Każdy szkoleniowiec ma swój warsztat. Trener Zając pod względem aspektów piłkarskich bardzo zwraca uwagę na dokładność w grze i koncentrację na treningu, tak by dać z siebie możliwie najwięcej na każdych zajęciach. Często z nami rozmawia, podpowiada warianty rozegrania. Po prostu żyje treningiem. Bardzo mi się to podoba. Lubię szkoleniowców, po których widać, że im bardzo zależy. To motywuje piłkarzy.

– Analizy nie męczą?
– Mnie nie męczą. Może dlatego, że jestem jeszcze młody i lubię odprawy, w których trener wskazuje konkretne błędy i podpowiada rozwiązania.

– Przez cierpienie do gwiazd… Co jest twoją gwiazdą?
– Chciałbym zagrać w seniorskiej kadrze, ale to odległe plany. Skupiam się na codziennej pracy. Wiem, że dzięki temu mogę się podbudować, a to otworzy przede mną drzwi do kolejnych etapów kariery. Na razie nie widzę innej możliwości niż gra dla Jagiellonii. To dla mnie najważniejsze.

– To cierpienie można też rozumieć dosłownie. Na wypożyczeniu w Wigrach Suwałki dopadła cię parszywa kontuzja.
– Obciążenia treningowe w kadrach seniorskich, a juniorskich, są bardzo różne. Początkowe problemy zaczęły się już wtedy, gdy dołączyłem do pierwszej drużyny Jagiellonii. Miałem tzw. kolana skoczka, czyli problemy z więzadłami rzepki. Trochę jest w tym mojej winy. Gdy miałem pierwsze objawy, lekarze podpowiadali mi, żebym odpoczął od treningów. Nie posłuchałem ich, chciałem trenować i stawać się lepszym. Niewiele zabrakło…

– A zakończyłoby to twoją karierę?
– Tak… Nie zdawałem sobie sprawy, ale robiłem sobie krzywdę treningami. Wszystko przez przerost ambicji. Chciałem po prostu pokazać się trenerom. Efektem były poważne stany zapalne więzadła rzepki w obu kolanach. Będąc na wypożyczeniu w Suwałkach, podczas jednego z meczów naderwałem to więzadło. Byłem przekonany, że wrócę po kilku tygodniach. Przerwa nic nie dała. Stany zapalne wywoływało nawet wejście po kilku schodach do mieszkania.

– Pomógł zabieg?
– Doktor Koryszewski mnie zoperował. To było w październiku 2017 roku. Rehabilitacja trwała 10 miesięcy. Poinformowano mnie przed zabiegiem, że muszę przygotować się na ewentualność, że nie wrócę już na boisko. Ten uraz zakończył karierę niejednemu zawodnikowi.

– Listopad 2017, ty i sala rehabilitacyjna, a za oknem jesienna szarówka.
– Za mną wiele nieprzespanych nocy. Przyznam, że po operacji byłem pełen optymizmu. Odetchnąłem, myślałem, że najgorsze za mną. Nic z tego. Przez pierwsze miesiące nie widziałem żadnych efektów rehabilitacji. Chciałem rzucić piłkę nożną, znaleźć sobie inne zajęcie. Myślałem nad tym, co mogę robić innego w życiu… Na szczęście udało mi się z tego wyjść.

– Udało ci się wyjść z kontuzji, tak jak udało się wyjść z więzienia Michaelowi Scofieldowi z serialu "Skazany na Śmierć".
– Moja ulubiona postać i mój ulubiony serial.

– Można jego treść przelać na życie piłkarskiej?
– Michael poświęcił się dla brata. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Tak samo jest w naszej drużynie. Każda indywidualność odpowiada za kolektyw drużyny.