Lekkoatletyka. Marcin Lewandowski: po igrzyskach olimpijskich dostałem zakrzepicy

Marcin Lewandowski nie będzie współpracował z Polskim Związkiem Lekkiej Atletyki

Zmiany u mistrza olimpijskiego. "Nie czułem się gotowy, na aż tak szybkie bieganie"

Czytaj też

Zmiany u mistrza olimpijskiego. "Nie czułem się gotowy, na aż tak szybkie bieganie"

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Wraca pan do pełni sił po igrzyskach olimpijskich?
Marcin Lewandowski: – Najważniejsze, że jest zdrowie. Wchodzę w trening. Cieszę się, że szybko uporałem się z kontuzją. Były scenariusze, że zakrzepicę żylną będę musiał leczyć pół roku. Trwało to jednak półtora miesiąca. Zakrzep się rozpuścił. Byłem gotowy do treningu.

– "Zakrzepica" – brzmi groźnie...
– Miałem z tyłu głowy, że to niebezpieczna przypadłość. Podejrzewałem, że szybko z tego wyjdę – znam siebie bardzo dobrze. Mieliśmy nad tym pełną kontrolę do samego końca. Po rozpuszczeniu zakrzepu przez kolejne dwa tygodnie kontrolnie brałem leki przeciwzakrzepowe. W tym momencie w pełni biegam i trenuję. Czuję się świetnie. Nic mnie nie boli. Nie został nawet ślad po zerwanym mięśniu. Nie ma też blizny, która powodowałaby dyskomfort.

– Za panem najtrudniejszy rok w sportowej karierze.
– Tak źle nigdy nie było. To moja pierwsza poważna kontuzja. Wcześniej zdarzały się drobne urazy. Było ich bardzo mało. Szkoda, że problem zdrowotny pojawił się w kluczowym momencie. Forma była wyśmienita. Poświęciłem dla igrzysk pół życia. Były najważniejsze, w nie celowałem. Od wielu lat wiedziałem, że Tokio będzie kluczowe. Widać to było podczas mityngów. W 2021 roku ustanowiłem trzy rekordy Polski. Czułem się świetnie. Zajmowałem wysokie miejsca na mityngach Diamentowej Ligi. Wierzyłem w sukces w Japonii. Kontuzja to jednak kwestia niezależna ode mnie. Taki scenariusz został mi widocznie napisany. Muszę wziąć to na klatę. Nie zamartwiam się. Nie wspominam startu. Nie użalam się.

– Oglądaliście jeszcze "nieudany" bieg z Tokio?
– Nie, nie jestem tego typu sportowcem. Przed igrzyskami wydarzyła się tragedia życiowa u bliskiej mi osoby. Zrozumiałem, że to są prawdziwe tragedie, a nie brak awansu do finału. Oczywiście, było mi żal i przykro. Ludzie mają jednak dużo większe problemy.

– Mimo wszystko da się odczuć, że wciąż ma pan ogromną motywację.
– Dziękuję! Czuję się świetnie. Mam jeszcze wiele do udowodnienia – przede wszystkim sobie. Inaczej by było, gdybym od dwóch lat "kulał" się po bieżni i zerwał mięsień. Może byłby to dobry moment na zakończenie przygody ze sportem. Tak się jednak nie dzieje. Miałem przecież formę życiową. Od wielu lat jestem na topie. Żal to zaprzepaścić. W 2022 roku będę bronił trzech medali: halowe wicemistrzostwo świata, brąz mistrzostw świata na stadionie oraz wicemistrzostwo Europy na stadionie.

Zmiany u mistrza olimpijskiego. "Nie czułem się gotowy, na aż tak szybkie bieganie"

Czytaj też

Zmiany u mistrza olimpijskiego. "Nie czułem się gotowy, na aż tak szybkie bieganie"

Nowy rekord Polski! "Pobiłam go już wcześniej, ale nie został uznany"

Czytaj też

Nowy rekord Polski! "Pobiłam go już wcześniej, ale nie został uznany"

– Po powrocie z Tokio był w ogóle czas na "leżakowanie"?
– Był, ze względu na uraz. Miałem całkowity zakaz aktywności fizycznej. Nie mogłem doprowadzić do sytuacji, w której serce będzie mocniej pompowało krew. Zakrzep mógłby się wtedy oderwać. Nie mogliśmy doprowadzić do zatoru. Siedząc w domu nie robiłem nawet pompek i brzuszków. Tylko i wyłącznie odpoczynek.

– Trudno było wysiedzieć?
– Tak, ale miałem inne ciekawe czynności. Większość czasu spędziłem z rodziną, najbliższymi. Znalazła się nawet chwila na wędkowanie. Dobrze wykorzystałem te momenty. Nie siedziałem załamany w pokoju. Nie rozmyślałem o igrzyskach. Cieszyłem się każdą chwilą.

– Czyli wiek to tylko liczba?
– Tak jak mówiłem: czuję się fantastycznie. Nie ma co myśleć o kolejnych igrzyskach. Do Paryża daleka droga. Na tę chwilę nie ma takiej opcji. Co będzie, czas pokaże. Pewne jest to, że do kolejnego roku utrzymuję 110 procent koncentracji i zaangażowania. Tak jak do tej pory. Być może lekko zmienią się plany treningowe. Filozofia ćwiczeń.

– Czuć oddech młodzieży na polskiej bieżni?
– Bezpośrednio tego nie odczuwam. Mój koronny dystans to 1500 metrów. Mimo wszystko fajnie patrzy się na to z boku. Szok, że w Polsce piąty wynik na 800 metrów to 1:44.80. To aż niemożliwe! Cieszę się, że pojawiają się młode wilczki. Miło, że to po części moja zasługa i Adama Kszczota. Napędzaliśmy taki scenariusz od wielu, wielu lat. Młodzież potrzebuje przykładów. Zdobywaliśmy medale najważniejszych imprez świata. Walczyliśmy z najlepszymi. Najmłodsi poczuli, że można. Zmienili myślenie. Niech zasuwają! Ja wiecznie biegać nie będę.

– Czujecie się nauczycielami?
– Bardziej przykładem. Widać to niekiedy w wywiadach. Mieliśmy tradycję bardzo dobrego biegania na 800 metrów. Niech to trwa jak najdłużej.

– Trener Piotr Rostkowski zostaje z panem?
– Oczywiście. Zasuwamy razem. Jesteśmy w stałym kontakcie. Dogadujemy się i fajnie to wychodzi. Bardzo dobra współpraca. Postawiliśmy wspólne cele. Nic się nie zmienia. Piotr widzi we mnie duży potencjał. Twierdzi, że nie jestem "normalnym" zawodnikiem. Widzi coś innego niż u większości biegaczy. Trzeba to wykorzystać. Chcę zaryzykować. Podkręcę trening. Chcę wziąć wszystko albo nic. Nie interesują mnie pośrednie rzeczy.

– Pozostajecie z bratem Tomaszem na łączach (były trener – przyp. red.)?
– Jasne. Wymieniamy się poglądami. Pracujemy na wielu płaszczyznach. Wszystko u nas w porządku.

Nowy rekord Polski! "Pobiłam go już wcześniej, ale nie został uznany"

Czytaj też

Nowy rekord Polski! "Pobiłam go już wcześniej, ale nie został uznany"

Zwycięstwo Polki w Krakowie. "Bardzo mi na tym zależało"

Czytaj też

Zwycięstwo Polki w Krakowie. "Bardzo mi na tym zależało"

– Jaki jest plan na karierę pozasportową?
– Wdrażam w życie nowe projekty. Są na bardzo zaawansowanym etapie. Największy z nich to produkcja suplementów diety. Powstaje moja marka. Skierowane będą głównie dla biegaczy, ale nie tylko. Przydadzą się w sportach wytrzymałościowych i siłowych. Wielu zawodników z kraju będzie mogło skorzystać. Kierujemy to także do amatorów długiego biegania. Ciekawy projekt. Mi przez większość życia brakowało gotowych odżywek. W trakcie powstawania jest też akademia biegowa Lewandowskiego. Zajmuję się też najmem namiotów wysokogórskich. Sam z nich dużo korzystam. Nowość dla amatorów. Zgłaszają się też profesjonaliści.

– Hipoksja naprawdę pomaga?
– Tak. Jeśli jest możliwość wyjazdu w góry i trenowania w naturalnych warunkach, to trzeba z tego korzystać. Gdy nie ma jednak pieniędzy albo wolnego na wyjazd do dalekiej Kenii, to alternatywa spania w takim namiocie jest świetna. Sam z tego korzystam. Efekty są widoczne.

– Nie brakuje głosów, że Norwegowie muszą się pana obawiać...
– Żyję z nimi bardzo dobrze! Często tworzy się medialną nagonkę na nasze "pojedynki" na bieżni. Być może to podejście marketingowe braci Ingebrigtsenów. Na co dzień jesteśmy kumplami. Lubimy się i rozmawiamy. Szczerze trzymam kciuki za Jakoba. Cieszę się, że zdobył złoto w Tokio. To co robi, jest niesamowite. Wywalczył to sobie ciężką pracą. Być może ma inne podejście do życia niż ja. Jako sportowiec jest świetny. A ja? Nie muszę nikomu niczego udowadniać.

– Jak będzie wyglądać pana współpraca z PZLA?
– Prawdopodobnie nie podpiszę kontraktu z Polskim Związkiem Lekkiej Atletyki. Nie będę szkolony przez nich. Wszystko wskazuje na to, że będę szkolony ze środków własnych, przede wszystkim za fundusze od sponsorów – Wojsko Polskie, Grupa Azoty, Decathlon, itp..

– Chodzi o konflikt?
– Po części. Czas zacząć mówić o takich rzeczach. Ludzie nie są świadomi wszystkiego. Jako obecny potrójny medalista mistrzostwa świata i Europy, gdzie miałem świetny sezon olimpijski, zostało mi zaproponowane stypendium w wysokości 800 złotych na miesiąc. To kwota ze środków ministerialnych. Takie są ustawowo. PZLA nie chce się do tego "dorzucić". Trochę śmiech. Siła wyższa, zerwałem mięsień w półfinale. Bez tej współpracy sobie poradzę, chcę jednak, by ujrzało to światło dzienne. Mi krzywdy nie zrobią. Chodzi jednak o to, że wielu zawodników osiąga sukces życia, na przykład zdobywając medal HME i to ich jedyne źródło utrzymania. Jesteśmy profesjonalistami. Nie pracujemy w sklepach czy innych miejscach. Poświęcamy się w pełni bieganiu. 800 złotych to śmiech na sali. Warto, żeby to ujrzało światło dzienne. Być może w przyszłości to się zmieni.

– Trener Rostkowski też na tym "ucierpi"?
– Trener ma zapewnione osobne źródło dochodu, inne niż ja. Chcę mówić wyłącznie o sobie. A to, co się stało można podsumować słowem: "wstyd".

Zwycięstwo Polki w Krakowie. "Bardzo mi na tym zależało"

Czytaj też

Zwycięstwo Polki w Krakowie. "Bardzo mi na tym zależało"