Lekkoatletyka. Marcin Lewandowski kończy karierę, to koniec duetu-ikon

Gwiazdy w Polsce! Znamy konkurencje Diamentowej Ligi

Nie wrzucał zdjęć z obozów, a zwykle to robił. Nie motywował kibiców, zapowiadając swoje występy, a wcześniej potrafił przecież nawet polecieć na dwa dni do USA, żeby przebiec się w jednych zawodach i wrócić do Europy na kolejne. Raczej zniknął z mediów, uśpił czujność. W środowisku o tym, co szykuje Marcin Lewandowski, plotkowano już od dłuższego czasu, ale teraz on sam rozwiewa wątpliwości: w zawodach już nie pobiegnie. To przedwczesne pożegnanie.

Marcin Lewandowski kończy karierę. Benefisu nie będzie

O tym, że po igrzyskach w Tokio polska lekkoatletyka może stracić część dużych nazwisk, mówiło się od dawna. Taką deklarację złożyła przecież kiedyś m.in. Anita Włodarczyk, którą trapiły kontuzje. Tyle tylko, że młociarka po wywalczeniu trzeciego olimpijskiego złota dziś zmienia zdanie i zapowiada: – chcę jeszcze czwarte, a do Paryża są tylko dwa lata.

Lewandowski z Tokio wrócił jednak w innym nastroju. Najpierw był upadek w eliminacjach, a później bolesna porażka w kolejnej rundzie, do której Polak został włączony po decyzji stolika sędziowskiego. I o ile nie tak miała kończyć się jego olimpijska droga, to w otoczeniu mistrza raczej mieli pewność, że ten zdecyduje się jeszcze przynajmniej na jeden pełny sezon. Mimo że już bez wsparcia swojego brata Tomasza – ten ostatecznie odciął wieloletnią współpracę po potężnej kłótni na linii trener-PZLA – i mimo że w wieku 35 lat, co na specjalistę od średnich dystansów jest już poważną metryką.

– Ja jestem młodzieniaszek, jeszcze tyle przede mną. Zobaczycie, ja się nigdy nie poddaję! – to w końcu jego słowa, bardzo często publikowane w charakterystycznym dla siebie stylu np. w relacjach na Instagramie. Tam Lewandowski zawsze był szatańsko pewny siebie. Był biegową bestią. Był wojownikiem, który nigdy nie pęka (to też jego słowa) i zawsze zostawi serce na bieżni.

Ten ostatni bieg, jak się wydawało, miał odbyć się w Memoriale Kamili Skolimowskiej we wrześniu – największej imprezie lekkoatletycznej w kraju, która zwykle odbywała się we wrześniu, dopóki w tym roku została włączona do Diamentowej Ligi, przez co należało ją przenieść na sierpień. Tam już wcześniej wiedzieli, że choć ubiegłoroczny benefis Piotra Małachowskiego, Kamili Lićwinko i Joanny Fiodorow udał się wspaniale, to tego lata powtórek nie będzie. A przynajmniej nie z Marcinem, który tak naprawdę już podjął decyzję i czeka, aż przyjdzie właściwy moment, aby ją ogłosić.

Finanse, współpraca z PZLA, rodzina. A może jeszcze coś innego?

O dokładnych powodach takiej decyzji dopiero mamy się dowiedzieć. Pewnie przyjdzie czas, w którym jedna z ikon polskiej bieżni w XXI wieku sama usiądzie do dłuższego wywiadu i otworzy się na szczerości. Ale powody – tylko gdybamy – mogły być różne. Po pierwsze, badania wykonane po upadku w Tokio wykazały, że w nodze mistrza pojawiła się zakrzepica. A to schorzenie, które przed laty zabrało nam do drugiego świata Kamilę Skolimowską. Po drugie, Lewandowski od rozstania z bratem-trenerem wielokrotnie narzekał na jakość współpracy z PZLA. I mimo że w duecie z Piotrem Rostkowskim nie szło mu wcale źle, zawsze podkreślał, że to Tomasz jest jego sportowym ojcem i to jemu zawsze ufał bezgranicznie. Swoją drogą, Adam Kszczot, który ogłosił pożegnanie kilka tygodni wcześniej, również jako jeden z głównych powodów odejścia ogłosił trudne relacje z krajową centralą. Czymkolwiek dokładnie te ich zdaniem są. Lewandowski wspominał o tym w marcu w rozmowie z Wirtualną Polską. I tam pierwszy raz tak otwarcie zresztą mówił, że jego czas na bieżni dobiega końca. Tylko że z zaznaczeniem: – Nie wiem, którego dnia to się stanie. Nie mam tak, że nakreśliłem konkretną datę, po której z góry uznam, że więcej nie będzie.

Lewandowski wspominał, że chociaż osiągnął wiele, to jego praca – bieganie – nie przynosi mu zadowalających pieniędzy. I że zaczyna kalkulować, w tym otwierać biznes tylko pośrednio związany z uprawianiem sportu. Stworzył akademię, kto wie, czy za jakiś czas sam nie zostanie trenerem.

Jednak poza wszystkimi wymienionymi jest jeszcze jedna kwestia, o której w sumie mówiło się najmniej. A to z uwagi na córkę tak naprawdę Marcin nie zdecydował się na występ w halowych MŚ w Belgradzie.

– Uczestniczyła w zajęciach gimnastyki artystycznej i podczas jednego z ćwiczeń z trenerką złamała udo oraz biodro. Przeszła poważną operację, a sytuacja była bardzo trudna. Od wypadku minęło sporo czasu, dopiero teraz córka na nowo uczy się chodzić. Przed nami jeszcze długa rehabilitacja – tłumaczył na łamach "Sportowych Faktów".

Ten Lewandowski, który zdobywał dla Polski medale

Tak czy inaczej, Marcina Lewandowskiego na bieżni już nie ma i nie będzie. W polskiej lekkoatletyce kończy się epoka. Walczak z Polic już nie wróci do rodzinnego miasta, nawet po porażkach witany przez sąsiadów racami i transparentem "Dla nas i tak jesteś mistrzem!". Choć właściwie, może dziś jest dobry moment na to, aby po raz kolejny mu taki wywiesić?

Po mistrzostwach świata w Dosze, gdzie Marcin wreszcie dopiął swego i stanął na podium mistrzostw świata na stadionie – już w biegu na 1500 metrów, na który przetransferował się z biegania na dwa okrążenia – dziennikarz "Rzeczpospolitej" Kamil Kołsut sformułował wymownego tweeta: "oto ten Lewy, który daje Polsce medale". Oczywiście, to było jedynie puszczone oko do kibiców, zwłaszcza tych rozczarowanych porażką piłkarskiej kadry na mundialu, zwłaszcza takich, którzy rzadko kiedy spoglądają poza futbol. Nikt nie przekreślał sukcesów Roberta, za to w lekkoatletyce kompleks wobec dużo lepiej opłacanej dyscypliny był od lat. A wyraz tego dał m.in. Kszczot. To po jego słowach z 2016 roku wróciła burza, którą w sercach nosi tak naprawdę wielu zawodników z bieżni.

Lewy, mimo że do piłkarzy – przynajmniej otwarcie – nie żywił zazdrości, sam teraz wspominał o finansach. Zwłaszcza że po pandemii rynek sponsorski dla lekkoatletów się skurczył. Dla piłkarzy – w żadnym wypadku.

Odchodzi nie tylko jako wciąż aktualny medalista stadionowych MŚ, na którego czarnoskórzy rywale musieli szykować oddzielne taktyki – takie, żeby zgubić go wcześniej, skoro przy wolniejszym biegu "Lewy" zjadał ich świetnym, szybkim finiszem. Marcin to nadal wicemistrz Europy w hali. Z tego samego obiektu, w którym co roku biegał w słynnym Copernicus Cup, żeby całą swoją gażę przeznaczać na cele charytatywne. W sumie 35-latek w karierze sportowej wywalczył aż dziesięć krążków międzynarodowych imprez seniorskich. W Europie cztery razy był złoty. Gdyby do tego dołączyć jeszcze wór medali Kszczota, mówimy o duecie, który na dekady zapisał się na kartach naszej historii. Nie udało się im tylko w igrzyskach. Ale tu przypomnijmy treść transparentu. "Dla nas i tak jesteś mistrzem!"

Polskie biegi średnie nie zostaną puste i nudne. Idzie nowe pokolenie

Odejście dwóch legend to moment, w którym polska kadra bezsprzecznie straci część swojej twarzy. Nazwiska Kszczota i Lewandowskiego wymienialiśmy w roli kandydatów do medali właściwie przed każdą imprezą. Krzysztof Różnicki, który w 2020 roku przebojem wdarł się do krajowej czołówki biegu na 800 m i w wieku 17 lat został nawet mistrzem kraju, po występie powiedział: – dla mnie to są idole, nie wyobrażam sobie mówić do niej po imieniu. To jest Pan Adam i Pan Marcin. Wychowałem się, oglądając ich popisy.

To właśnie Różnicki, a obok niego równie młody Kacper Lewalski mają być gwarantem tego, że polskie męskie średnie biegi nie umrą wraz z karierami starych lisów. A to nie wszystko, bo przecież minionego lata na nowo rozbłysła gwiazda Patryka Dobka. Ten były czterystumetrowiec w dopiero pierwszym roku pracy na wydłużonym dystansie zdołał wywalczyć to, czego nigdy nie udało się Marcinowi i Adamowi. Wszyscy są inni, wszyscy pragną sukcesów. I wszystkich na to stać. Ale niezależnie od tego, ile osiągnie w sporcie następne pokolenie, to Kszczot i Lewandowski na zawsze pozostaną wielcy. I zawsze będą mieli szczególne miejsce w encyklopediach.

Jakiś rozdział jednak się zamknął. Marcinie, a może to jest w końcu czas na twoje ukochane MMA?

* * *

Marcin Lewandowski na Facebooku:

Z przykrością i smutkiem, ale jednocześnie z wielką radością chciałbym oficjalnie ogłosić, że kończę przygodę ze sportem a przynajmniej tym wyczynowym, bo nadal będę reprezentował @cwz_sport.

Po nieszczęśliwym wypadku mojej córki podczas zajęć gimnastyki artystycznej zdecydowałem, iż pozostanę w domu, dopóki Midia nie odzyska pełnej sprawności. W związku z tym, iż nie miałem możliwości wyjeżdżać na zagraniczne zgrupowania, nie byłem w stanie się należycie przygotować, aby mieć możliwość obrony brązowego medalu mistrzostw świata oraz srebra mistrzostw Europy a miejsca poza podium mnie nie interesują.

Czy to była trudna decyzja? Nawet sekundy się nie zastanawiałem bo rodzina jest priorytetem. Tak samo było kiedy odpuściłem HMŚ mimo, że byłem w świetnej formie.

To było piękne 16 lat biegania, niesamowita przygoda, która dobiegła końca. Coś się kończy i coś się zaczyna, bo w listopadzie po raz kolejny zostanę tatą.

[...]

A przede wszystkim chciałbym podziękować Wam – kibicom. Za to, że przez tyle lat byliście ze mną, kibicowaliście kiedy zdobywałem medale i wspieraliście w trudnych chwilach. Bez Was ta droga nie byłaby taka piękna. DZIĘKUJĘ! To już koniec tej pięknej przygody... do zobaczenia na stadionach, gdzieś tam wśród Was, na trybunach.