The Eagle FC. Polski klub zakochanych w futbolu. "Marzeniem gra w... Pucharze Anglii"

Szóstoligowiec zaskakuje hegemonów. Najlepszy wynik od 100 lat!

Andora, San Marino, Wyspy Owcze. Po co takie mecze?

Czytaj też

Andora, San Marino, Wyspy Owcze. Po co takie mecze?

Kluby zrzeszające mniejszości narodowe w mniejszych krajach potrafią awansować nawet do Ekstraklasy. Przykładem luksemburska Benfica czy gibraltarskie Boca Juniors. Anglia to jednak najtrudniejsze miejsce do tego, by z sukcesami rozwijać klub z założenia amatorski. Oni się nie poddają. The Eagle Football Club ma już 13 lat. I skupia przede wszystkim Polaków, którzy za chlebem wyjechali do Wielkiej Brytanii – a konkretnie w okolice Cambridge. Większość z nich w przeszłości kopała piłkę w niższych ligach. Niektórzy jednak wcale nie w takich niskich.

– Kiedyś grał u nas młodzieżowy reprezentant Polski, Marcin Byszewski. Mieliśmy chłopaka, który zaliczył epizod w Lechii Dzierżoniów. Aktualnie występuje u nas Mateusz Gretkowski, który swego czasu był testowany przez trenera Kubickiego w Olimpii Grudziądz, a także był w orbicie zainteresowań Arki Gdynia. Są też zagraniczni zawodnicy z ciekawą przeszłością. Jeden z nich, Kristaps Janens, z Metalurgsem Lipawa występował w eliminacjach europejskich pucharów. Ich życie potoczyło się tak, że wylądowali w UK. I trafili do nas – opowiada Arek Jargieło, kapitan drużyny, pełniący również rolę "marketingowca". Nikt nie opowie o klubie z taką pasją jak on.

Sam też próbował grać w Polsce, ale – jak sam przyznaje – marzenia zweryfikowała życiowa rzeczywistość. – Musiałem podjąć decyzję, czy idę bardziej w piłkę, czy w edukację. Wybrałem edukację, a następnie wyjazd zagraniczny. Ale od samego początku, gdy wylądowałem w Anglii, chodził za mną futbol – uśmiecha się. W ojczyźnie Premier League trudno się temu dziwić. Podobnie było z rodakami, których w Cambridge i okolicach jest wielu. Zamiast przesiadywać w pubach czy domach, skrzyknęli się więc i postanowili dołączyć do piłkarskich rozgrywek, nadzorowanych przez FA. Powiew poważnego grania! Saturday League w pełnej krasie! Nie mylić z Sunday League, bo tam to kompletna amatorka. A tu zawodnicy mają nawet kamizelki GPS i sprawdzają, ile przebiegli kilometrów. W której to lidze? Czasem ciężko to policzyć. 

Andora, San Marino, Wyspy Owcze. Po co takie mecze?

Czytaj też

Andora, San Marino, Wyspy Owcze. Po co takie mecze?

– Piramida rozgrywkowa w Wielkiej Brytanii jest mega skomplikowana, szczególnie na tych niższych szczeblach. Jeżeli chodzi o nasz poziom rozgrywkowy, to on jest dosyć ruchomy, bo zawsze zależy to od ilości drużyn, które przystąpią do rozgrywek. W tym momencie występujemy na piętnastym poziomie rozgrywkowym, używając takiej matematycznej nomenklatury. To tak jakbyśmy grali w klasie F – śmieje się Jargieło. Z punktu widzenia polskiego kibica egzotyka totalna. – To piętnasty poziom rozgrywkowy, ale bywają tu nawet dwadzieścia cztery poziomy – szybko dodaje. – Gdy rozmawiamy ze znajomymi z Polski to łapią za głowy, ale nie jest to żaden powód do wstydu, wręcz przeciwnie. I biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, z jakimi się tu musimy mierzyć, jako klub polonijny, to sam fakt, że istniejemy trzynaście lat – i udaje nam się przeskakiwać kolejne poziomy, to jest to powód do dumy i zadowolenia – podkreśla.

Klub to polonijny, ale i Anglicy byliby mile widziani. Z tym, że... są oni łakomym kąskiem. – Lokalsa jest bardzo ciężko zrekrutować, bo oni mają tutaj naprawdę piekielnie duży wybór. Ostatnio negocjowaliśmy z chłopakiem – i mówił, że rozmawia z pięcioma klubami. Na piętnastym poziomie! – przyznaje Jargieło. Być może obecność Anglików pomogłaby w przeprawach z władzami ligi. Nawet piętnasty szczebel podlega FA – Football Association. A to dość konserwatywna organizacja. – Gdy składaliśmy aplikację o dołączenie do rozgrywek, dawali nam dwa, trzy lata – bo tak zwykle kończą się takie projekty emigracyjne. My trochę zrobiliśmy im psikusa.

Nie wszędzie w Wielkiej Brytanii imigranci są najmilej widziani. Objawia się to także w rozgrywkach. Psikusa zawodnikom The Eagle FC robią czasem i sędziowie. – Najgorsi są ci starsi – zaznacza kapitan drużyny. – Nie wiem, z czego to wynika, ale jest im zdecydowanie łatwiej wyciągnąć kartkę dla naszego zawodnika, czy odgwizdać spalonego przeciwko nam, aniżeli rywalom. Musimy mierzyć się z uprzedzeniami – i to też na poziomie związkowym – dodaje. I przytacza przykład. – Kiedyś zorientowaliśmy się, że w drużynie rywali gra nieuprawniony zawodnik. Mieliśmy galerię meczową, na której był uwieczniony jego występ. Odnaleźliśmy jego profil na Facebooku. Połączyliśmy kropki. Jasne było, że wystąpił w spotkaniu pomimo zawieszenia za czerwoną kartkę. Rozpatrzyli nasz protest po siedmiu miesiącach, gdy ruszyły kolejne rozgrywki. Pomimo niezbitych dowodów! Gdy ktoś zgłosił takie zażalenie na nas – co więcej, niesłuszne – to w tydzień byli w stanie dociec wszystkiego. 

A jak jest z przeciwnymi drużynami? – Oczywiście, są ekipy, które traktują nas jak kolejnego rywala. Bez zbędnych złośliwości. Niestety u większości fakt, że jesteśmy grupą w głównej mierze złożonej z Polaków, wyzwala dodatkową agresję. Zdarzały się odzywki, żebyśmy wynosili się z Anglii, zdarzały brutalne faule i docinki po nich. Widać inną motywację, gdy rywale grają z nami, a gdy grają z kimś innym – zauważa Jargieło. A przecież niższe ligi angielskie dla zbyt delikatnych chłopców nie są. – Oczywiście, że są drużyny takie, jak nasza, które starają się grać piłką, ale spora część to klasyczne "kick and rush" – atletyka, motoryka, dużo biegania. Bardzo dużo biegania. Ten pressing może nie jest jakiś mega zorganizowany, ale często zmusza do błędów. Miałem jakieś wyobrażenie polskiego grania amatorskiego. Ale gdy zagrałem po raz pierwszy w Anglii, zastanawiałem się, co tu się dzieje?! – śmieje się Arek. 

– Zdarzają się chłopy po dwa metry, sto dwadzieścia kilo wagi – i weź tu walcz z takimi drwalami. Bardzo trudno się przeciwstawić takiej sile, agresji czy wręcz brutalności. Można siłą, ale po co? – zastanawia się. Pytany o to, co jest najgorsze w agresywnych drużynach, odpowiada bez wahania. – Obrońcy, którzy totalnie nie kalkulują. Sytuacja zero-jedynkowa: albo wybiją piłkę, albo połamią zawodnika. To jest 50:50. A przecież chłopaki pracują, więc ciężkie lub przewlekłe kontuzje absolutnie nie wchodzą w grę. Trzeba zarabiać na życie. 

A zawodnicy zarabiają na nie w różnorakich miejscach. Rozpiętość zajęć jest bardzo szeroka. Od mechaników, przez kierowców samochodów dostawczych, pracowników marketów czy prowadzących food trucki bądź stołówki uniwersyteckie. Potem wszyscy spotykają się w jednym miejscu. Na boisku. By potrenować w tygodniu – i zagrać mecz w sobotę. – Mam wrażenie, że wcześniej w naszej okolicy nie było czegoś, co mogłoby spajać Polonię. A teraz mamy grono bardzo zaangażowanych zawodników i wiernych kibiców, którzy za nami jeżdżą, wspierają nas. Odwdzięczamy się dobrą postawą na boisku, organizujemy jakieś imprezy, nagrody z gadżetami, robimy grille, dbamy o zacieśnianie tych więzów. Atmosfera jest naprawdę rodzinna. Krzewimy naszą kulturę i naprawdę chcemy, żeby było o nas słychać, żeby była świadomość, że jest takie miejsce w Anglii, że jest taki polonijny klub The Eagle FC, który nie tylko rywalizuje sportowo, ale jest również miejscem dla każdego Polaka na Wyspach – podkreśla Jargieło.

13 lat klubowej tradycji cieszy go tym bardziej, że w przeszłości był już moment zwątpienia. – Byliśmy bardzo blisko rozwiązania klubu i takie pospolite ruszenie swoistego kręgosłupa klubowego sprawiło, że udało się ten kryzys przetrwać. Teraz mamy pozytywną, wspierającą się grupę chłopaków, która ma wspólny cel – dobre wyniki sportowe. To nie zawsze podoba się lokalsom. The Eagle FC prowadzi w tabeli rozgrywek i jest na dobrej drodze do awansu na 14. poziom rozgrywkowy. Później jeszcze trzy i będzie można dokonać czegoś naprawdę dużego. Od jedenastego szczebla można zgłaszać się do rund przedwstępnych Pucharu Anglii. A to marzenie Orłów. – Na razie poziom ligowy jeszcze nas w tym blokuje. Możemy grać w lokalnych pucharach, organizowanych przez poszczególne podokręgi, ale to nie to samo. Polski zespół w FA Cup to byłoby coś! – przekonuje Jargieło. 

By marzenie się spełniło, potrzebny jest nie tylko awans, ale i kolejne wzmocnienia. Pozaboiskowe wsparcie zespołu jest również mile widziane. Tym bardziej, że średnia wieku zespołu rośnie. – Trzon drużyny nadal stanowią jej założyciele. I bardzo chcemy to zmienić, bo młodsi przecież nie będziemy. Ogłaszamy nabory przed każdym sezonem, sami namawiamy zawodników przez social media. Mobilizujemy się, żeby przekazywać informacje w pracy, gdzieś wśród znajomych. Ja to się śmieję, że my oprócz tego, że gramy w piłkę i jakoś to wszystko organizujemy, to też pełnimy funkcję skautów, bo wypatrujemy piłkarzy prawie wszędzie – uśmiecha się dumny przedstawiciel The Eagle FC. Klubu, któremu nikt nie dawał szans na przetrwanie – na boisku i poza nim. Klubu, któremu nikt nie zabroni marzyć.