01 kwi 2016 | Inne

Olimpijska klątwa Nastuli?

Marcin Karda

Mija 20 lat odkąd polskie judo miało ostatnie medale olimpijskie. Podczas igrzysk w Atlancie srebro wywalczyła obecna trenerka kadry kobiet Aneta Szczepańska, a po złoto sięgnął Paweł Nastula. Mistrz olimpijski i świata będzie w niedzielę gościem specjalnym turnieju dzieci Same Judo Cup w Markach pod Warszawą.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Marcin Karda: Co jest bliższe sercu: MMA czy judo?
Paweł Nastula: Zdecydowanie judo, nie ma dwóch zdań. Do końca życia będzie razem ze mną. MMA to był epizod.

– I sposób na podreperowanie budżetu domowego?
– Jak się ma rodzinę, to myśli się o niej i zapewnieniu jej komfortowego życia. Sprawy finansowe miały znaczenie, ale nie były najważniejsze. Krew wojownika zawsze jest we mnie, chciałem spróbować czegoś innego. Podjąłem się tego wyzwania. Gdyby chodziło tylko o kasę, to tak długo w MMA bym nie był.

– Nasi judocy podczas igrzysk wywalczyli osiem medali. Debiutowali w 1972 roku i do 2000 z każdych wracali z medalem. Od Pawła Nastuli posucha. Klątwa?
– Jaka klątwa? Po prostu nam nie idzie. Bądźmy dobrej myśli, może już z tych igrzysk wrócimy z medalem. Jest Katarzyna Kłys, Daria Pogorzelec, niektóry mężczyźni mają jeszcze szansę kwalifikacji. Liczmy na niespodziankę: ktoś zdobędzie medal. Będzie jednak ciężko.

– Czego brakuje? Decydują detale? Przecież piąte miejsca w igrzyskach zajmowali i Paweł Zagrodnik w Londynie, i Robert Krawczyk w Atenach. Ten drugi walczył w półfinale i przegrał w ostatniej sekundzie.
– Krawczykowi zabrakło zimnej krwi – prowadził, nie powinien szaleć. Chciał zaatakować i nadział się na kontrę. Łatwo się jednak o tym teraz mówi. Kiedy się walczy, są emocję i czasami trudno nad nimi zapanować. Robert był bardzo blisko. Chciał dobrze, wyszło inaczej. Dlatego sport jest taki piękny, bo nieprzewidywalny. Można być w superformie, mieć "dzień konia" i popełnić drobny błąd, który decyduje o medalu.

– W 1992 roku przez brak koncentracji przegrał pan w półfinałowej walce z Brytyjczykiem Raymondem Stevensem. Była kara za zbyt długie wiązanie pasa. Wtedy narodził się nowy Paweł Nastula?
– Dużo się nauczyłem i wyciągnąłem wnioski z tej porażki. Zabrakło wtedy doświadczenia, mocniejszych treningów; osób, które by pewne rzeczy podpowiedziały. Cztery lata później w Atlancie błędu już nie popełniłem. Tam w półfinale przegrywałem pół minuty przed końcem walki. Zacząłem wtedy myśleć o porażce w Barcelonie. Powiedziałem sobie: "to nie może się powtórzyć!". Rzuciłem się na rywala i wygrałem. Później także w finale.

– Gdzie następcy? Pod koniec lat 80., dostanie się do sekcji judo graniczyło z cudem. Jak jest teraz?
– Jest więcej możliwości. Powstało bardzo dużo klubów, zajęcia są prowadzone w szkołach podstawowych tuż po lekcjach. Teraz dzieci zaczynają wcześniej, bo nawet od piątego roku życia. To jednak na początku raczej zabawa, może pięć procent to nauka techniki judo. Dziecko nie może się znudzić. Najważniejsze, że dzięki tym treningom rozwijają się wszystkie partie mięśniowe. Staje się gibki, sprawniejszy. To jest dobre dla rozwoju fizycznego. Poza tym uczy się pewnych zasad, szacunku. Może stać się lepszym człowiekiem.

– Prowadzi pan taką szkółkę?
– Mam dwa kluby, jeden na Bielanach dla adeptów od 15 lat, a drugi w Łomiankach.

– Czy w takich turniejach jak Same Judo Cup można łowić talenty?
– Oczywiście. Tylko to jest bardzo długa droga do sukcesu. Talent to jedno, a potrzebna jest ciężka praca i ludzie wokół, którzy młodego poprowadzą: trener i rodzice. Byle nie był to klub oszalałych rodziców, bo opiekunowie czasami przesadzają z zachowaniem podczas zawodów. Nie znają się na judo, a podpowiadają w trakcie walk, co trzeba zrobić. Najchętniej weszliby na matę i powalczyli. Chcą leczyć kompleksy: im nie wyszło, to dziecko musi być mistrzem. Za dużo emocji, to odbija się nad dzieciach i ich postawie. Zawsze jednak z przyjemnością odwiedzam takie turnieje, jeśli mam możliwość i czas. Zachęcam więc, by w niedzielę pojawić się w Markach, w hali przy Szkole Podstawowej numer 4.

– Może potem wyrośnie kolejny medalista olimpijski w judo?
– Trzymajmy kciuki, by stało się to wcześniej, niż później.