23 lis 2016 | Kolarstwo / Kolarstwo szosowe

Szmyd: swój potencjał wykorzystałem w 120 procentach

Sylwester Szmyd (FOT. MARIO STIEHL/FACEBOOK.COM/CCCPROTEAM)

– Swój potencjał wykorzystałem w 120 procentach – powiedział Sylwester Szmyd, kolejny – obok Bartosza Huzarskiego – znany polski kolarz, który w tym roku zakończył zawodniczą karierę.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

– Po zakończeniu kariery odczuwa pan ulgę czy może żal?
Sylwester Szmyd: – To, co czuję, określiłbym jako prawie radość. Niczego nie żałuję, nie uważam, że mogłem osiągnąć coś więcej. Potencjał, jaki miałem, wykorzystałem w 120 procentach. Cieszę się, że szczęśliwie przejechałem tę masę wyścigów. Nie miałem większych kłopotów zdrowotnych. Nie doznałem żadnych poważnych złamań.

– Startował pan w 23 wielkich tourach - 12-krotnie w Giro d'Italia, cztery razy w Tour de France oraz siedem razy w Vuelta a Espana. Wszystkie ukończone. Łącznie 483 etapy. To rekord, który trudno będzie pobić w polskim kolarstwie. Policzył pan pokonane kilometry?

– Z grubsza policzyłem, że jako kolarz zawodowy przejechałem minimum pół miliona kilometrów. Nie marzyłem o tym, że przez 16 lat będę zawodowcem. Tym bardziej, że gdy zaczynałem karierę profi w 2001 roku, kolarzy ścigających się zawodowo na rowerze, którzy mieli 34 lata i więcej, było tylko kilku. Może pięciu, może sześciu. Teraz jest ich dużo więcej. Ja kończę karierę w wieku 38 lat.

– Kibice zapamiętają pana zwycięstwo etapowe na Mont Ventoux podczas wyścigu Criterium du Dauphine. Wtedy jedyny raz wyszedł pan z cienia...
– To przyklejanie łatki. Sprawy wyglądały inaczej. W pewnym momencie doszedłem do wniosku, że nie wygram ani nie będę w pierwszej trójce wielkiego touru i że być może stać mnie najwyżej na czołową dziesiątkę. Wielokrotnie plasowałem się w Top 10 w takich wyścigach, jak Tour de Romanie, Dauphine czy Tour de Pologne, na których nie musiałem nikomu pomagać. Ale nie ukrywajmy – lokaty szósta, ósma, dziesiąta to nie są żadne wyniki w kolarstwie. Pomyślałem więc, że lepiej być najlepszym w pomaganiu niż uzyskiwać takie rezultaty.

- Proszę zauważyć, że na tamtym wyścigu Dauphine nie byłem pomocnikiem, nie wyłamałem się z roli. Generalnie pomagałem liderom drużyny tylko na wielkich tourach. Był taki okres, że od każdej z ekip mających kandydata na zwycięzcę Tour de France otrzymywałem propozycję kontraktu. Doceniano mnie. Swój cel zatem osiągnąłem i uważam za krzywdzące niektóre opinie o mnie w mediach, że brakowało mi ambicji. Nie mam "motoru" Rafała Majki do wygrywania etapów w Tour de France, ale za to byłem ostatnim pomocnikiem w górach dla moich liderów. Musiałem na to ciężko zapracować.

– Był pan pomocnikiem kolarzy, którzy wygrywali Giro d'Italia. Który z nich zrobił na panu największe wrażenie?
– Mógłbym napisać o tym książkę. Z Marco Pantanim ścigałem się na Giro w 2003 roku i we wszystkich imprezach ten start poprzedzających. Spędziłem z nim kilka miesięcy, a Giro było jego ostatnim wyścigiem w karierze. On już wtedy był mitem, co łatwo było zauważyć, bo wokół niego wciąż kręciły się tłumy kibiców, gdy w tym samym czasie Gilberto Simoni, lider wyścigu, przemykał gdzieś bokiem, by podpisać listę startową i nikt na niego nie zwracał uwagi.

Sylwester Szmyd w barwach Movistaru (fot. Getty Images)

– Po etapach szybko się nauczyłem, gdzie szukać busa naszej ekipy Mercatone Uno. To nie były jeszcze lata wielkich autobusów grup zawodowych. Naszego busika nie było widać, ale wiadomo gdzie stał – tam, gdzie najwięcej kibiców. Pantani był bożyszczem Włochów. Parę razy z nim rozmawiałem, ale nie można powiedzieć, że byliśmy kolegami. Pół roku po wyścigu już nie żył (śledztwo wykazało, że przyczyną zgonu było przedawkowanie kokainy w połączeniu z lekami antydepresyjnymi).

– Później startował pan w różnych ekipach razem z Simonim, Damiano Cunego, Ivanem Basso. W której drużynie czuł się pan najlepiej?
– Najlepiej wspominam grupę Liquigas, gdy jeździłem z Basso. To był szczytowy okres mojej kariery, lata 2009-12. Panowała w tej grupie bardzo dobra atmosfera. Miałem świetny kontakt z zawodnikami i z dyrektorami sportowymi.

– Potem były dwa sezony w hiszpańskim Movistarze i na zakończenie kariery dwa w CCC Sprandi Polkowice. Jak pan wspomina te lata?
– W Movistarze pojechałem tylko jeden wielki Tour – Vueltę w 2013 roku. Dwa lata w CCC to było dla mnie nowe doświadczenie. Cieszę się, że w zeszłym roku wystartowałem w polskiej drużynie w Giro d’Italia. Nawet jeśli to było dla mnie jedno z gorszych Giro. Nie wyszło, przykro mi, ale na starcie nie mogłem sobie niczego zarzucić, bo byłem dobrze przygotowany. W tym sezonie ścigałem się w niewielu wyścigach. Jedyna satysfakcja to zwycięstwo Janka Hirta w Dookoła Austrii, w którym jest też cząstka mojego wkładu. Po górach kręciłem pedałami jak za najlepszych lat, pomagając mojemu czeskiemu koledze. Jak się okazało, Hirt był moim ostatnim liderem, któremu pomagałem.

– Jakie są pana plany na przyszłość?
– Dwa lata temu ukończyłem w Szwajcarii kurs na dyrektora sportowego i mam licencję UCI. Jestem też na drugim roku studiów w Wyższej Szkole Kultury Fizycznej i Turystyki w Pruszkowie, filia w Lubiczu pod Toruniem. Uczę się więc i podtrzymuję kontakty z drużynami, trenerami, być może w przyszłości dołączę do jakiejś ekipy World Tour. Na szczęście nie muszę się stresować, że w styczniu nie dostanę pensji.