10 mar 2018 | Pjongczang

Rozsypany karabin, czyli dramat polskiej paraolimpijki. "Nie cierpię biathlonu"

PJ

Debiutująca na igrzyskach paraolimpijskich Iweta Faron zajęła ostatnie miejsce w biathlonowym sprincie na 6 km. Tegoroczna maturzystka wykazała wielki hart ducha samym startem. Tuż przed biegiem rozsypał się jej jedyny karabin, przystosowany do niepełnosprawności zawodniczki. Pożyczyła broń od Kamila Rośka, na strzelnicy popełniła siedem błędów.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Polacy wystartowali w zjeździe i biathlonie

– Pół godziny przed startem na przestrzelaniu zaciął mi się magazynek. Kiedy próbowaliśmy z trenerem go wyjąć, oderwało się ramię i broń zrobiła się nie do użytku. Nie było czasu na naprawy, a zapasowego karabinu nie ma. Każdy ma tylko jeden, przystosowany specjalnie do swojej niepełnosprawności – tłumaczyła Faron.

Urodziła się bez prawej dłoni. Ponieważ jej chłopak, Witold Skupień zaczynał swój bieg na 7,5 km paręnaście minut po niej, pożyczyła broń od chorążego reprezentacji Polski, Kamila Rośka, który skończył bieg biathlonowy na sankach pół godziny wcześniej. Niestety Kamil strzela przy pomocy obu dłoni. Iweta wiedziała więc, że rusza w misję niemożliwą. Na pierwszym strzelaniu popełniła trzy błędy, na kolejnym cztery. Dokończyła bieg.

– Ogromny ukłon i szacunek dla Iwety, że w ogóle wystartowała. Wiele dziewczyn zrezygnowałyby na jej miejscu, mając taką wymówkę. Albo zeszłyby z trasy po pierwszym nieudanym strzelaniu. Wiadomo, że nie ma większych szans, gdy strzela się z nieznanej broni. Wtedy kompletnie brak kontroli nad kulą – komentowała Katarzyna Rogowiec, dwukrotna złota medalistka paraolimpijska z Turynu, która w Pjongczangu pracuje w komisji antydopingowej Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego, m.in. nadzorując kontrole WADA.

– Dobrze, że dokończyła ten beznadziejny bieg, bo za dwa dni startuje na 15 km. Tak jej radziłem, nie schodź do końca, ważne żebyś pooddychała tym powietrzem, tą startową atmosferą przed następnym występem – dodał Skupień.

Związek z jedną dłonią

– Cholerny pech z tym karabinem, bo Iweta świetnie strzela. Mamy tę broń ponad osiem lat, niestety czasem zawodzi, ciągle się coś w łamie, psuje. Fatalny moment wybrał sobie karabin Iwety, żeby ją zawieść – akurat podczas debiutu na igrzyskach. Popracujemy nad tym, żeby go naprawić, bo w naszym przypadku strzelanie nie ze swojej broni to tragedia – mówił Skupień.

Witek, który stracił obie dłonie w porażeniu prądem dodał, że z jego broni nikt nie może korzystać, bo jej układ jest niezwykle skomplikowany. – Sam nie wiem z czego właściwie strzelam. Niestety rywale górują nad nami pod względem sprzętu. Nie tylko mają zapas. U czołowej trójki widziałem nowiutką broń, której nie mieli na ostatnim Pucharze Świata. Ja mam auto tańsze niż oni karabiny – mówi.

Skupień to chłopak Iwety. Na mecie mogła liczyć na wsparcie partnera.

– Dobrze nam ze sobą. Wspieramy się, denerwujemy się, pomagamy nawzajem, bo oboje jesteśmy niepełnosprawni. Żartujemy, że w związku wspólnie mamy jedną dłoń i z niej musimy korzystać – śmieje się Witek. – Dzięki niemu nie czułam się spięta przed debiutem, nie wariowałam w wiosce olimpijskiej. Pozytywnie mnie nastawił do startu. Dobrze mieć u boku kogoś, kto cię wspiera, doradza, a w chwili takiej jak ta – pocieszy i przytuli – mówiła Iweta.

Biathlonista, który nie cierpi biathlonu

Skupień w swoim biegu biathlonowym na 7,5 km zajął 11. miejsce. – Zobacz, Witek jest na podbiegu! Zobacz jak mu ciężko, jak musi bardzo pracować, jak tam miękko. Zapada w tym gęstym śniegu, a nie może podeprzeć kijkami. Zawodnicy, którzy mają do dyspozycji chociaż jeden kij, stawiają o wiele dłuższe kroki na nartach. O tej godzinie, gdy słońce zrobiło ze śniegu prawdziwą kaszę, Witek biegnący bez obu górnych kończyn nie ma szans z tą grupą rywali – opowiadała Rogowiec, która ma ten sam rodzaj niepełnosprawności.

Tłumaczyła, że tacy jak oni spędzają też więcej czasu na strzelnicy, bo celowanie bez dłoni po prostu jest bardziej skomplikowane. Jeszcze trudniejsze staje się przy mocno ujemnych temperaturach gdy wiatrówki zamarzają i zacinają.

– Nie cierpię biathlonu i nie liczyłem na szczególnie dobre miejsce. Traktowałem ten start jak przetarcie przed konkurencjami biegowymi. Chciałem się "przepalić" i widzę, że fizycznie czuje się bardzo dobrze, więc w biegach miejsca na pewno będą dużo lepsze. A nie cierpię biathlonu dlatego, bo nie mam czucia w ręce, więc strzelanie zajmuje mi dwa razy więcej czasu na jednym "leżaku" niż rywalom. Jeszcze nigdy w życiu nie miałem mniej niż trzech kar. No i okazało się, że podtrzymałem tę passę w Pjongczangu – żartował za metą Skupień.