Michał Ignerski: wsiadłem do samolotu nie wiadomo dokąd [wywiad]

Michał Michalak o kadrze: nie mogę mieć do siebie pretensji

Adrian Koliński, TVPSPORT.PL: – Nie żałujesz tego powrotu?
Michał Ignerski: – Nie żartuj. Dopiero co zacząłem, czuję jakbym urodził się na nowo.

– Ten szum medialny też lubisz?
– Nie mogę powiedzieć, że lubię, ale nie przeszkadza mi. Rozumiem to i miło, że jest zainteresowanie mediów. Dla mnie to również wielkie wydarzenie. Cieszę się, że wróciłem akurat do Włocławka, gdzie znam miasto, kibiców. Wyjątkowy moment.

– Jak sobie radzisz na treningach? Słyszałem, że u Igora Milicicia nie ma taryfy ulgowej…
– Igor jest młodym trenerem, ale ma dużą wiedzę i jest strasznie zaangażowany. Ma za sobą długą karierę koszykarską i wróżę mu taką samą w roli szkoleniowca. Wie, że nie może narzucić mi od razu pełnego obciążenia, dawkujemy też ćwiczenia siłowe. Jest też dużo do nauczenia w aspekcie taktycznym, bo Igor ma bardzo skomplikowaną wizję gry w defensywie. Zresztą w ofensywie też jest wiele zagrywek. Już wszystko przyswoiłem, teraz trzeba to szlifować i praktykować. Szkoda, że meczów nie ma co dwa dni, bo wiadomo, że trening do końca nie zastąpi meczu.

– W ostatnich wywiadach mówiłeś, że nie wracasz po mistrzostwo, którego brakuje w twoim CV. Ale patrząc z boku, to trochę tak wygląda.
– Medal nie jest powodem mojego powrotu, ale celem na pewno tak, bo nienawidzę przegrywać i zrobię wszystko, żeby zdobyć mistrzostwo. Byłem w zeszłym roku na tym wyjątkowym meczu półfinału ze Stelmetem, w którym Anwil niesamowicie odrobił straty w ostatniej kwarcie. Poczułem tę atmosferę, za którą tęskniłem przez ostatnie trzy lata. Wtedy pomyślałem: "kurczę, fajnie byłoby przeżyć to jeszcze raz jako zawodnik". Coś tam we mnie się ruszyło…

– To był ten moment, w którym zdecydowałeś, że wrócisz?
– Jeden z wielu. Tych powodów, dla których wróciłem jest naprawdę wiele. W głowie odkładało mi się, że może za szybko przestałem grać. Stwierdziłem, że to ostatni dzwonek, żeby coś z tym zrobić. Najbardziej brakowało mi tych emocji związanych z przeżywaniem meczów na boisku, z ławki, przebywaniem w szatni, na treningu…

– Wróciłeś tylko do końca sezonu czy będziesz kontynuował karierę przez kolejny rok?
– Na razie nie zastanawiam się nad tym. Podjąłem wyzwanie sam ze sobą. Chcę sprawdzić czy będę w stanie wytrzymać i czy będzie mi to sprawiało frajdę. Na razie tak jest, ale zobaczymy jak ten sezon się ułoży. Ważne będzie moje zdrowie i samopoczucie.

– Najpierw był powrót do drugoligowej Nysy. Taki był plan, żeby sprawdzić się na niższym poziomie przed Anwilem?
– Do Basketu Nysa poszedłem, żeby pomóc bardziej od strony trenerskiej i pomyślałem, że poruszam się z chłopakami. Trener Marcin Łakis po dwóch treningach powiedział: "Michał, zgłosimy cię do rozgrywek, zagrasz chociaż parę meczów, to by nam bardzo pomogło w walce o play-offy". Chciałem najpierw zobaczyć jak moje ciało będzie reagować. Potrenowałem przez miesiąc i było OK. Ale gdy zbliżał się pierwszy mecz, nawet w tej drugiej lidze, poczułem jakbym przeniósł się w czasie o 20 lat, a radość była porównywalna z rozegraniem spotkania na najwyższym europejskim poziomie. Koszykówka wszędzie jest taka sama i zawsze daje taką samą frajdę. Wtedy uświadomiłem sobie, że gdybym mocniej przycisnął, może coś by z tego było. Wtedy jeszcze nie zastanawiałem się czy podpiszę jakiś kontrakt, ale chciałem kontynuować tę pracę. Później trener Milicić się odezwał. Zresztą robił to co roku, ale zawsze mu odmawiałem i po raz kolejny zapytał czy podejmę wyzwanie.

– W Nysie miałeś pomóc od strony szkoleniowej. To znaczy, że myślisz o karierze trenerskiej?
– Raczej nie. Przestałem grać też dlatego, że źle znosiłem jak musiałem robić wszystko na konkretną godzinę i wszystko podporządkowywać karierze. A trener ma jeszcze gorzej. To jest naprawdę ciężka robota. Profesjonalny sportowiec to pikuś przy szkoleniowcu. Chciałbym kiedyś pomagać od strony technicznej, pracować indywidualnie z koszykarzami, bo w trakcie kariery zebrałem na tyle doświadczenia, by udzielić kilku cennych wskazówek, ale na pierwszego trenera nie będę się pchał.

– Jak oceniasz obecną siłę Anwilu?
– Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony. Treningi są bardzo intensywne, mogę je nawet porównać do zajęć u najlepszych trenerów w Hiszpanii czy Turcji. Jeśli przeniesiemy tę intensywność i zaangażowanie na mecze, to będzie dobrze. Potencjał jest naprawdę duży, taktyka nie jest łatwa, szczególnie w obronie. Trzeba trochę czasu, żeby ją w pełni przyswoić, ale wierzę w te pomysły.

– Którego z trenerów wspominasz najlepiej?
– Sporo ich było, a szkoda kogoś pominąć. Bardzo dobrze wspominam Pablo Laso, który do dziś prowadzi Real Madryt, a także świętej pamięci Manela Comasa z Sevilli, który ściągnął mnie do Hiszpanii i naprawdę we mnie wierzył. On mnie "ustawił" w europejskiej koszykówce. Bardzo pozytywnie będę wspominał też trenera Siergieja Bazariewicza, dla którego miałem okazję grać dwukrotnie. Mimo że prowadził mnie w klubach, które miały problemy finansowe i nie zarobiłem wiele, to tak zbudował te ekipy, że miałem wielką przyjemność z gry i pod względem koszykarskim przeżywałem najlepszy okres w karierze. Rosjanin chyba najlepiej ze wszystkich trenerów czuł mój potencjał i wiedział, co mogę zrobić dla zespołu.

– Mówiłeś, że przez trzy ostatnie lata jeździłeś na rowerze, na nartach, zajmowałeś się dziećmi. Gdzie w tym wszystkim koszykówka?
– Nie było koszykówki. Jedynie chodziłem od czasu do czasu z kumplami na salę pograć amatorsko. Oni grali co tydzień, ja przyjeżdżałem raz na miesiąc czy dwa, jak znalazłem chwilę. Śmieję się, że chłopaki z Żernik Wrocławskich podtrzymali mnie koszykarsko. A tak serio, byłem tak zmęczony psychicznie tym wszystkim, kontuzją pleców, która doskwierała mi w Cantu, a okazało się, że była związana z napięciem nerwowym. Wtedy zrozumiałem, że warto przystopować i poświęcić się innym rzeczom. Nie miałem "napinki", żeby grać nie wiadomo ile. Zresztą doszło kolejne dziecko, żona też miała swoje priorytety i ambicje, dlatego te decyzje były trudne.

– Zawsze rodzina mieszkała z tobą w miejscach, w których grałeś?
– Starsze dzieci mają po siedem lat, więc przez dwa ostatnie sezony jeździły za mną. Jak się rodziły i grałem w Rosji, to były w Polsce. A jak urodził się Jasio (trzecie dziecko), to już było ciężej ruszać się z miejsca, stąd decyzja o zawieszeniu butów.

– Jak to jest być ojcem bliźniaków?
– Fantastycznie, pierwsze dwa lata wyjęte z życia (śmiech). Odczułem to grając na Sardynii, bo nieprzespane noce dały o sobie znać, zwłaszcza pod względem skuteczności, ale wiadomo, że dzieci są najważniejsze. Dzieci to inny wymiar radości i poczucia obowiązku.

– Spędziłeś cztery lata w Stanach Zjednoczonych w college’u, ale zawsze mówiłeś, że nie marzyłeś o NBA. Dlaczego?
– Pojechałem do college’u przede wszystkim dlatego, żeby kontynuować naukę i jednocześnie trenować. Ojciec zawsze mi powtarzał, że edukacja jest najważniejsza. Sam poświęcił wszystko koszykówce i później odczuł na własnej skórze, co znaczy nie mieć wyższego wykształcenia. Nie chciał, abym popełnił ten sam błąd. Dlatego to był podstawowy cel wyjazdu do USA. W tamtych czasach nie było takiego dostępu do informacji jak dziś. Wówczas jako jeden z nielicznych z Polski jeździłem na "Nike Euro Camp". Byłem trzy razy z rzędu i tam poznałem wielu skautów i trenerów z college’ów, którzy namawiali mnie na wyjazd. Podjąłem rękawicę i wsiadłem do samolotu nie wiadomo dokąd…

– Było strasznie. Trafiłem do junior college’u ze względu na to, że mój angielski nie był wystarczająco dobry. Nie wiedziałem za bardzo co to jest. Tłumaczono mi, że to takie policealne studium. W rzeczywistości była to nieduża szkoła prywatna w środku Oklahomy. Całkiem inne życie, tradycje, nie miałem możliwości dzwonienia do rodziców, bo kosztowało to, z tego co pamiętam, dziesięć dolarów za pięć minut. Pisaliśmy listy. Pracowałem w wolnych chwilach, żeby mieć na karty telefoniczne albo inne przyjemności. Później już w Mississippi State University było dużo lepiej. Na każdy mecz lataliśmy prywatnymi odrzutowcami ze szkolnego lotniska i pod eskortą policji dojeżdżamy do hotelu. Jak prezydent (śmiech). Wielkie doświadczenie i niesamowita przygoda.

– Ile zajęło ci zaaklimatyzowanie i kiedy w końcu poczułeś się tam swobodnie?
– Nigdy. Stany nie rozkochały mnie w sobie i z chyba z wzajemnością. Chciałem wracać do Europy, a moim celem była gra w silnej lidze na Starym Kontynencie. Możliwe, że był to brak wiary w siebie w tamtym momencie. Wówczas dobrze radziłem sobie w reprezentacji, rywalizowałem w moim roczniku m.in. z Juanem Carlosem Navarro, Pauem Gasolem, Andriejem Kirilenko i wieloma innymi. Wszyscy dostali szansę gry dla swoich krajów, byli w najlepszych zespołach, inwestowano w nich i wypływali na szerokie wody ze swoich państw. Ja nie miałem takiej opcji. Mną zainteresował się Pruszków, który rok później upadł…

– Karol Gruszecki powiedział, że poleca każdemu młodemu zawodnikowi wyjazd do USA, bo to szkoła życia. Popierasz go?
– Jeśli spojrzymy pod tym względem, to tak. To była niesamowita szkoła. Po powrocie wszystko wydawało się proste i przyjemne, żaden trener nie był w stanie mnie niczym zaskoczyć. Wszystkie trudności w USA – na boisku i te poza nim – tak mnie zahartowały, że później podróże po Europie i dostosowywanie się do nowych trenerów i zespołów było czystą przyjemnością. Pamiętam jak przechodziłem do Anwilu Andreja Urlepa, wszyscy mnie straszyli, że to kat i będzie ciężko. Dla mnie nie było. W ogóle bardzo pozytywnie wspominam ten czas we Włocławku pod rządami Urlepa.

– Przez całą karierę zwiedziłeś 15 klubów, a najdłużej w jednym miejscu – w Sewilli – byłeś trzy lata. Natomiast twój tata Edward całe koszykarskie życie spędził w Lublinie.
– To były inne czasy. Kiedyś z Polski było dużo trudniej wyjechać przez ustrój, ograniczone informacje i kontakty. Pewnie kilku zagrałoby na wysokim europejskim poziomie, a być może nawet w NBA. Jeśli chodzi o mnie, to zmieniałem kluby z dwóch powodów: po pierwsze lubiłem nowe wyzwania i chciałem połączyć koszykówkę z czymś więcej – chciałem poznawać nowe kraje, inne kultury. Potrzebowałem tego i nie bałem się. Sewilla to piękne miasto, a i tak potrafiła mi się znudzić. Drugi powód był taki, że często natrafiałem na problemy finansowe klubów, w których grałem. Tak było w Hiszpanii, Rosji czy Turcji i mimo że nieraz chciałem zostać dłużej, to nie decydowałem się właśnie ze względu na zaległości w wypłatach.

– Które miejsce wspominasz najlepiej?
– Każde było fajne, ale każde miało też wady. Bardzo dobrze wspominam pobyt we Francji, w Le Mans. Tam mieszkałem z rodziną i niczego nam nie brakowało. Wiązaliśmy nawet nadzieję, że zostaniemy tam na dłużej, jednak życie potoczyło się inaczej.

– Najlepszy zawodnik, z którym grałeś w jednym zespole?
– Obraziłbym Allena Iversona, gdybym go nie wskazał (śmiech). Na pewno był najlepszy.

– Jak zareagowałeś na grę z idolem?
– Gdy dowiedziałem się, że Besiktas zakontraktował Iversona, nie mogłem w to uwierzyć. I nie wierzyłem dopóki go nie zobaczyłem w szatni. Nawet przez chwilę myślałem, że to jakiś sobowtór (śmiech). A później był trening i funkcjonował z nami jak każdy inny zawodnik. Tylko ta otoczka wokół niego rzutowała na zespół, bo wszyscy – kibice i dziennikarze – patrzyli na drużynę przez pryzmat Iversona. To nie wpłynęło na nas dobrze, tym bardziej, że on był już daleki od swojej formy z NBA.

– W obecnej kadrze jest Lampe i też jest problem, bo nie wiadomo czy wystąpi na mistrzostwach świata...
– Nie chcę krytykować Maćka. Bardzo go doceniam jako gracza, widzę jak na przestrzeni lat się zmienił, jak rozumiał grę i zasady funkcjonowania w zespole. Miał problemy z poskromieniem swojego ego, ale to dobry zawodnik, lider swoich zespołów i to ego też musi mieć. Wiem, że teraz jest dużo bardziej lubiany niż wtedy, gdy był młodym koszykarzem.

– Jakie są atuty reprezentacji Mike’a Taylora?
– To poukładany zespół, od wielu lat z tym samym trzonem, cały czas jest jeden selekcjoner, czego brakowało za moich czasów, gdzie trenerów wymieniano częściej niż w klubach. Jest kontynuacja i to przyniosło awans na mistrzostwa świata. Nie chcę dyskredytować tego sukcesu, jednak zmiana sposobu rozgrywania eliminacji i konflikt Euroligi z FIBA bardzo nam pomógł. Chłopaki tworzą zgraną paczkę i należy się cieszyć, ale trzeba z chłodną głową zapytać kto ich zastąpi? A z tym jest słabo. To mnie najbardziej boli. Już powinniśmy mieć czterech czy pięciu rozgrywających, którzy potencjalnie będą grać na kolejnych mistrzostwach Europy. A ja ich nie widzę…

– Najpierw mamy jednak mistrzostwa świata i teoretycznie najłatwiejszą grupę jaką mogliśmy wylosować.
– Według mnie to będą bardzo ciężkie mecze, bo trudno będzie rozpracować przeciwników. Nie wiadomo też w jakiej my będziemy formie. Nie ma co prognozować. Kibicujmy i bądźmy dobrej myśli.

Rozmawiał Adrian Koliński
Follow @AdrianKoliski