Dekada bez króla, ale z liderem. Kto dominował w polskim boksie?

Ranking TOP 10: najlepsi pięściarze tej dekady

Czytaj też

Ranking TOP 10: najlepsi pięściarze tej dekady

Analogicznie jak w rankingu światowym, tworząc poniższe zestawienie skupiałem się przede wszystkim na sportowej randze osiągnięć pięściarzy. Najbardziej liczy się więc "suche" pięściarskie CV, ale pewną wagę ma też styl boksowania oraz umiejętność trafiania nie tylko do fanów szermierki na pięści. W każdym przypadku podliczam bilans zawodnika w analizowanym okresie i staram się wyszczególnić trzy najcenniejsze zwycięstwa. W bilansie walk mistrzowskich podsumowuję tym razem nie tylko starcia o tytuły mistrza świata (wliczając pasy tymczasowego czempiona), ale także te o mistrzostwo Europy (EBU).

Ranking TOP 10: najlepsi pięściarze tej dekady

Czytaj też

Ranking TOP 10: najlepsi pięściarze tej dekady

10. Michał Cieślak (19-0, 13 KO)
Nie da się ukryć – to nominacja w jakimś sensie na zachętę, bo poważne wyzwania dopiero przed nim. Ostatnie lata były czasem kształtowania pięściarza z Radomia pod właściwie każdym względem. Warto odnotować, że przebył wręcz modelową drogę od aspirującego zawodnika do pełnoprawnego pretendenta. Zdarzały się jednak wyboje – Cieślak miewał problemy z biciem rywali w tył głowy i zaliczył bolesną dopingową wpadkę. W 2019 roku pokazał się jednak w najlepszej wersji i uczciwie zapracował na walkę o mistrzowski pas w bardzo silnie obsadzonej kategorii.

Bilans walk mistrzowskich: 0-0
Najcenniejsze zwycięstwa:
Youri Kalenga (24-5), Olanrewaju Durodola (29-6), Francisco Palacios (23-3)

9. Mateusz Masternak (25-5, 17 KO)
Dekadę rozpoczynał jako najbardziej obiecujący pięściarz na krajowych ringach. Wydawało się, że jest stworzony do rzeczy wielkich, ale 10 lat później "Master" pozostaje zawodnikiem chyba przede wszystkim niespełnionym. Tylko raz walczył o tytuł mistrzowski (w wersji tymczasowej), a jego kariera długimi momentami sprawiała wrażenie prowadzonej po omacku. W 2012 roku został na moment mistrzem Europy, jednak większość najważniejszych walk (Bellew, Kalenga I, Dorticos) minimalnie przegrywał. Oby więcej szczęścia miał w 2020 roku na ringach olimpijskich.

Bilans walk mistrzowskich: 1-3
Najcenniejsze zwycięstwa:
Youri Kalenga (23-4), Jean Marc Mormeck (37-5), Ismaił Siłłach (25-3)

8. Grzegorz Proksa (10-4, 9 KO)
Choć nie boksuje od 2014 roku, to zdążył odcisnąć na tym dziesięcioleciu niezaprzeczalne piętno. Wyjazdowe zwycięstwo z Sebastianem Sylvestrem to wciąż jeden z najbardziej pamiętnych momentów w krótkiej historii polskiego boksu zawodowego. Można się zżymać, że nie wycisnął z potencjału wszystkiego, ale niepowtarzalny styl Proksy gwarantował emocje niemal za każdym razem. Wystarczyło to tylko i aż do tytułu mistrza Europy w kategorii średniej, ale przy lepszym prowadzeniu miałby szansę nawet na najcenniejsze z trofeów. Z większością mistrzów nie byłby na straconej pozycji, ale trafił akurat na najtrudniejszą przeszkodę – potężnie bijącego Giennadija Gołowkina, który dopiero zaczął udowadniać, jak wielkim jest pięściarzem.

Bilans walk mistrzowskich: 2-2
Najcenniejsze zwycięstwa:
Sebastian Sylvester (34-4-1), Kerry Hope (17-3), Pablo Navascues (25-1-1)

7. Artur Szpilka (18-4, 13 KO)
Trudno jednoznacznie ocenić dokonania pięściarza z Wieliczki. Zapowiadał się na zdolnego zawodnika kategorii junior ciężkiej, ale po wyjściu z więzienia dołączył do królewskiego stolika. Często utrudniał zadanie promotorom i sam wybierał sobie walki, co nie zawsze wychodziło mu na zdrowie. Mimo to przez moment rzeczywiście był pięściarzem z TOP 15 wagi ciężkiej, a w jedynej mistrzowskiej walce był przez wiele rund dla Deontaya Wildera co najmniej równorzędnym rywalem. Na poziomie międzynarodowym miał kilka bolesnych weryfikacji, jednak w prestiżowych krajowych pojedynkach pokonywał Tomasza Adamka i Mariusza Wacha. Dodatkowe "małe punkty" trzeba przyznać Szpilce za umiejętne wykorzystanie popularności. Można krytykować wiele jego działań, ale to bezsprzecznie największy społeczny fenomen w świecie polskiego boksu ostatniej dekady.

Bilans walk mistrzowskich: 0-1
Najcenniejsze zwycięstwa:
Tomasz Adamek (49-3), Mariusz Wach (33-3), Mike Mollo (20-3-1)

6. Maciej Sulęcki (28-2, 11 KO)
Dość długo nie było o nim głośno. Niby pokonywał kolejne przeszkody, ale w jego występach brakowało błysku i przede wszystkim nokautów. Przełom przyszedł w 2014 roku – w wojnie pokoleń efektownie wygrał przed czasem z Grzegorzem Proksą, choć wcale nie był faworytem. Potem na szerokie wody wypłynął w USA, gdzie zaliczył kilka cennych zwycięstw i miał twardą, choć przegraną walkę z wysoko notowanym Danielem Jacobsem. W 2019 roku w jedynej mistrzowskiej szansie wyraźnie uległ Demetriusowi Andrade'owi, ale do tego momentu może pochwalić się pełnym CV, w którym nie brakuje wyjątkowej jak na polskie warunki głębi.

Bilans walk mistrzowskich: 0-1
Najcenniejsze zwycięstwa:
Jack Culcay (22-2), Grzegorz Proksa (29-3), Hugo Centeno (24-0)

5. Tomasz Adamek (14-5, 4 KO)
Początek dekady zaznaczył porywającą ringową wojną z zaliczanym wówczas do ścisłej czołówki wagi ciężkiej Chrisem Arreolą. Potem przyszedł upragniony mistrzowski sprawdzian na tle Witalija Kliczki, który zakończył się jednak dotkliwą porażką. Po nim były nieznaczne wzloty, ale i bolesne upadki, jak niewątpliwie przegrane z Głazkowem a zwłaszcza ze Szpilką. Druga połowa dziesięciolecia coraz częściej stała pod znakiem rozważnego dobierania rywala, ale i stale odwlekanego pożegnania z ringiem. Szkoda, że puentą tego wszystkiego była gorzka porażka ze złapanym kilka miesięcy później na dopingu Jarrellem Millerem, a nie efektowna wygrana z dużo większym Joeyem Abellem.

Bilans walk mistrzowskich: 0-1
Najcenniejsze zwycięstwa:
Chris Arreola (28-1), Eddie Chambers (36-2), Joey Abell (34-9-1)

4. Andrzej Fonfara (18-3, 15 KO)
Każde wyjście tego pięściarza do ringu gwarantowało emocje. Nie był może geniuszem w defensywie, ale po prostu lubił się bić. W najlepszych chwilach śrubował rekordy kategorii półciężkiej w liczbie wyprowadzonych ciosów (walka z Cleverlym), sprawiać efektowne niespodzianki (jako pierwszy wygrał z Chavezem przed czasem) i iść po swoje do końca (Dawsona znokautował w ostatniej rundzie, przegrywając do tego momentu na punkty). "Polski Książę" był jednak pięściarzem nierównym, a ringowe wojny z czasem zaczęły się w nim odkładać. Dwa razy walczył o tytuł mistrza świata z Adonisem Stevensonem – za pierwszym razem miał czempiona na deskach, ale i sam się na nich znalazł, ulegając po dwunastu twardych rundach. Za drugim został szybko znokautowany, choć jeszcze szybciej skończył go wtedy szerzej nieznany Joe Smith. W ogólnym rozrachunku wycisnął z potencjału co tylko się dało – także pod względem finansowym.

Bilans walk mistrzowskich: 0-2
Najcenniejsze zwycięstwa:
Julio Cesar Chavez jr (48-1-1), Nathan Cleverly (29-2), Chad Dawson (34-4)

3. Adam Kownacki (19-0, 14 KO)
Długo traktowano go jako egzotyczną ciekawostkę zza Wielkiej Wody. Na pierwszy rzut oka łatwo nie dostrzec atutów, które czynią z niego wyjątkowego pięściarza na tle czołówki współczesnej wagi ciężkiej. Ma szybkie i ciężkie ręce, a do tego potrafi przez wiele rund boksować z rzadko spotykaną w tej kategorii intensywnością. Z czasem nauczył się też maskować drobne kryzysy kondycyjne, a jego szczęka momentami sprawiała wrażenie granitowej. Do pierwszej ligi wprowadziła go w 2017 roku wygrana z Arturem Szpilką, który przed walką był powszechnie uznawany za faworyta. Pod koniec dekady lista pokonanych przez "Babyface'a" robi wrażenie - zwyciężył byłego mistrza świata i trzech solidnych pretendentów do mistrzostwa, dzięki czemu aż trzy z czterech najważniejszych federacji klasyfikuje go w czołowej piątce rankingów. W ostatnim występie z Arreolą wyśrubowali także długoletni rekord królewskiej kategorii w liczbie wyprowadzonych ciosów.

Bilans walk mistrzowskich: 0-0
Najcenniejsze zwycięstwa:
Charles Martin (25-1-1), Artur Szpilka (20-2), Chris Arreola (38-5-1)

2. Krzysztof Głowacki (23-2, 15 KO)
W 2015 roku przerwał triumfalny pochód Marco Hucka, który mógł przejść do historii jako ten z rekordową liczbą obron mistrzowskiego tytułu w kategorii junior ciężkiej. Niestety, piękny sen tak naprawdę nigdy nie zdążył się zacząć, bo szybko spotkał na drodze genialnego Ołeksandra Usyka, który był po prostu poza zasięgiem. Mimo to pochodzący z Wałcza pięściarz wrócił do gry, choć zdarzały się trudne chwile – choćby te nieoczekiwane deski w walce z Serhijem Radczenką. Pod koniec dziesięciolecia zdołał odzyskać pas, ale do dziś tak naprawdę nie wiemy, czy bronił go w Rydze, kiedy to padł ofiarą bezprecedensowej grabieży w bandyckiej bójce z Mairisem Briedisem. Pięściarski dorobek Głowackiego w analizowanym czasie musi jednak budzić uznanie – został zbudowany niemal podręcznikowo od zera do poziomu pięściarza rangi mistrzowskiej.

Bilans walk mistrzowskich: 3-2, 1 KO
Najcenniejsze zwycięstwa:
Marco Huck (38-2-1), Steve Cunningham (28-7-1), Maksym Własow (42-2)

1. Krzysztof Włodarczyk (16-2, 8 KO)
Żaden polski pięściarz nie miał w tej dekadzie tak imponującej mistrzowskiej serii. Łatwo o tym zapomnieć, ale przetrzymywał mistrzowski pas federacji WBC przez ponad 4 lata. Choć dziś nie jest powszechnie kojarzony z dostarczaniem wielkich emocji, to nie zawsze tak było. W dramatycznych walkach z Rachimem Czakijewem i Dannym Greenem (obie na terenie rywali) potrafił pójść na całość i kilkoma ciosami zmieniał losy pojedynków, w których wyraźnie przegrywał na punkty. Miał też nieco szczęścia, bo w kilku wyrównanych starciach to jego doceniali sędziowie, choć rywale często mieli prawo czuć się takimi werdyktami skrzywdzeni. Mimo wszystko wyniki mówią same za siebie – aż szkoda, że nikt nie wpadł na pomysł zorganizowania turnieju w 2013 roku, gdy był jednym z najlepszych junior ciężkich na świecie.

Bilans walk mistrzowskich: 7-2, 4 KO
Najcenniejsze zwycięstwa:
Rachim Czakijew (16-0), Danny Green (31-4), Giacobbe Fragomeni (26-2-1)