Puchar Króla. Athletic Club kontra Real Sociedad. Druga szansa piłkarzy z San Mames, jedyna dla tych z Anoeta

Transmisje i wideo od TVP Sport na platformie hybrydowej Telewizji Polskiej!

Paradoksem sobotniego finału jest fakt, że baskijskim drużynom bardzo zależało na rozegraniu tego spotkania z kibicami. Odkładano je bardzo długo, więc już samo w sobie dziwne jest, że sezon 2019/20 w Copa del Rey wieńczy starcie zaplanowane na 3 kwietnia 2021 roku. A co śmieszniejsze, finał kolejnego sezonu tych rozgrywek odbędzie się raptem dwa tygodnie później. Co więcej, po drodze rozegrano też już Superpuchar Hiszpanii, w którym triumfował Athletic Club, jedenasty zespół poprzedniego sezonu ligi hiszpańskiej.

Kibiców w sobotę na Estadio La Cartuja w Sewilli nie będzie. Stadion ten pamięta triumfy w walce o puchary. To właśnie tutaj w 2003 roku po Puchar UEFA sięgnął Jose Mourinho wraz z FC Porto. Na tym obiekcie w obecnym tygodniu zmierzyły się z kolei reprezentacje Hiszpanii i Kosowa (3:1), a ten mecz odbił się szerokim echem z uwagi na ciągłe oznaki braku respektowania niepodległości bałkańskiego państwa przez Hiszpanów.

Zarówno Real Sociedad, jak i Athletic Club to zespoły, które posłały ostatnio na zgrupowania reprezentantów kraju. Kontynuując zatem wątek aktualnych zdarzeń, właśnie w spotkaniu z Kosowem grali chociażby bramkarz Unai Simon i obrońcy Inigo Martinez, obaj zanotowali po 90 minut. Golkiper zresztą był obecny na boisku w każdym z trzech spotkań eliminacyjnych w walce o katarski mundial. Martinez był zmiennikiem Sergio Ramosa w pierwszym spotkaniu z Grecją, gdzie sam sprokurował rzut karny, Grecy oddali z rzutu karnego jedyny celny strzał w meczu, a wynik końcowy utrzymał się na poziomie 1:1. Martinez ostatecznie rozegrał w 3 meczach 180 minut i dał się poznać już z pewniejszej strony. Tylko w pierwszej połowie meczu z Kosowianami zaliczył 63 celne podania, gdzie cała drużyna rywala wykonała ich 58.

Wątek reprezentantów Hiszpanii jest o tyle ważny w kontekście Euro i meczu, który ma się odbyć 19 czerwca na San Mames w Bilbao. Których rywali należy obserwować pod kątem meczu z Polską?

Simon jest podstawowym bramkarzem zarówno w Athletiku, jak i w reprezentacji. Luis Enrique postawił na niego od września, był twarzą przemiany personalnej, jaka zachodziła w składzie La Roja. W tym sezonie potrafił jednak swojej klubowej drużynie sprawić problemy. Tak było w meczu z Leganes (0:2) w lipcu 2020 roku, gdy popełnił kosztowny błąd, wychodząc poza pole karne, faulując rywala i otrzymując czerwoną kartkę. To samo powtórzył w reprezentacji, gdy Kosowo za sprawą jego nonszalancji strzeliło na 1:2. Odsłanianie przez niego dostępu do własnej bramki jest jego największym "szaleństwem" i często prowadzi do złych skutków. Tylko sześć razy w ligowym sezonie zachował on zresztą czyste konto.

����‍♂️ Así fue el error de Unai Simón en el gol de Halimi para Kosovo

�� @deportes_rtve pic.twitter.com/8ggzxvXUC1

— El Partidazo de COPE (@partidazocope) March 31, 2021

Inigo Martinez nie wspomina z kolei dobrze października 2018 roku. Był wówczas piłkarzem, który zasilił szeregi Athletiku, przechodząc do... Realu Sociedad. Jeszcze w barwach ekipy z Anoeta potrafił strzelać z połowy boiska cudownego gola, który na zawsze zapisał się w historii derbów.



Co zrobił jednak lata później? Po jego przewinieniach przyznano dwa rzuty karne w dwóch kolejnych meczach derbowych i z RSSS, i z Eibarem.

W przypadku La Real Luis Enrique skupił swoją uwagę na Mikelu Oyarzabalu (35 minut w marcowych meczach kadry), zdecydowanie najlepszym piłkarzu tej drużyny oraz jego imienniku, Mikelu Merino, który ma w swoim CV choćby Borussię Dortmund czy Newcastle United. Oyarzabala do Realu Sociedad wprowadzał jeszcze David Moyes, gdy piłkarz miał zaledwie 18 lat. W obecnym sezonie strzelił 12 goli i zaliczył 8 asyst we wszystkich rozgrywkach. Jednocześnie w jego przypadku też nie wszystko układa się tak kolorowo. Pragnący trofeum zespół odpadł z Ligi Europy z Manchesterem United, a właśnie lider zespołu spudłował z rzutu karnego na Old Trafford. Tydzień wcześniej w Rzymie test charakteru oblano koncertowo, przegrywając 0:4.

Czołowe postacie są zatem niedoskonałe, a cały mecz jest pełen wewnętrznych paradoksów. O Athletiku wciąż mówi się powszechnie – choć są od tego stwierdzenia odstępstwa – bowiem w pozytywnym aspekcie za sprawą fantastycznej atmosfery San Mames, gdy tylko mogą wypełnić ten stadion kibice. Bilbao cały czas broni zasady cantery, która w uproszczeniu oznacza, że piłkarzami danego klubu zostają głównie wychowankowie akademii ("cantera" tłumaczona na polski to "akademia", "klub wychowujący młodzież" formowany przez drużynę nadrzędną). Pozostają dla romantyków futbolu przykładem, jak wciąż można budować przywiązanie i nie opierać się kultowi mercato. M. in. dzięki swojemu podtrzymaniu tradycji klub nie odczuł tak mocno, jak choćby zadłużona Barcelona skutków finansowych pandemii COVID-19.

Jak wyliczył Colin Millar z football-espana.net, autor "The Frying Pan of Spain", aż 40 piłkarzy zarówno RSSS, jak i Athletiku to piłkarze, którzy wychowali się w drużynach młodzieżowych, czyli właśnie "las canteras". 21 z nich podążyło przez poziomy młodzieżowe La Real, 19 zaś traktuje się jako wychowanków klubu z Bilbao. Przemieszczanie się między odwiecznymi rywalami jest jednak sprawą, która ma miejsce.

Alex Remiro z Realu Sociedad wychował się w drużynach młodzieżowych Athletiku. Inigo Martinez, Dani Garcia, Yuri Berchiche oraz Mikel Balenziaga (piłkarze grający w Bilbao) trenowali niegdyś w San Sebastian położonym w prowincji Gipuzkoa.

Przywiązanie regionalne również ma tutaj znaczenie. Wielu z tych zawodników pochodzi też z Nawarry, regionu, który obejmuje część Kraju Basków. Takimi zawodnikami są chociażby wspomniany Merino, najlepszy strzelec Athletiku w 2020 roku Raul Garcia, Alex Berenguer czy drugi kapitan Bilbao, Oscar De Marcos. W sumie wyliczenie Millara wskazuje, że z Baskonii i Nawarry pochodzi aż 45 zawodników obu drużyn.

W przypadku Athletiku rzeczywistość może jednak wymuszać zmianę podejścia, a w sumie nawet już się to dzieje. Ich daleko posunięty romantyzm jest bowiem nieco mityczny. Nie istnieje już wymóg pochodzenia z sąsiedniej prowincji Vizcaya, gdzie leży miasto Bilbao, a także całego Kraju Basków. Rozszerzono nawet te kryteria o piłkarzy, którzy są potomkami Basków urodzonych poza samą Baskonią, czego przykładem był urodzony w Wenezueli Fernando Amorebieta. Real Sociedad na większą elastyczność zaczął sobie pozwalać już w 1989 roku, kiedy pozyskano z niemogącego grać w europejskich pucharach Liverpoolu Johna Aldridge'a oraz Lorena, który był wtedy najdroższym transferem RSSS w historii klubu. Najnowszym przykładem było oczywiście wzięcie do drużyny Antoine'a Griezmanna, który świetnymi występami w San Sebastian wypromował się i w lipcu 2014 roku Atletico Madryt sprowadziło go na Vicente Calderon. Zapłacono za niego 30 milionów euro, by po latach Barcelona wydała na tego samego zawodnika 120 milionów.

Sytuacja obecna

Dla obu klubów to będzie pierwsze starcie na przestrzeni pięciu dni, gdyż już 7 kwietnia spotkają się znów na Anoeta w ramach ligi hiszpańskiej. Poprzednie starcie rozgrywane było w Sylwestra, gdzie piłkarze La Real wygrali 1:0. Wówczas trenerem zespołu z Bilbao był jeszcze Gaizka Garitano, którego drużyna prezentowała bardzo siermiężny, wręcz brzydki styl gry. Władze klubu stwierdziły, że sytuacja wymaga reakcji, tym bardziej, iż klimat zmian podsycali "socios" Athletiku. W miejsce Garitano, który wywalczył awans do finału Pucharu Króla pojawił się Marcelino Garcia Toral.

Tym samym klub zatrudnił znacznie lepszego szkoleniowca, sprawdzonego w Villarrealu oraz Valencii, półfinalistę Ligi Europy z 2016 roku oraz zdobywcę Pucharu Króla z 2019 roku, ostatniego człowieka, który awansował do LM z Valencią Kontrakt Marcelino wygasa z końcem czerwca 2022 roku. Choć liczono na powrót Ernesto Valverde, trudno powiedzieć, by były powody do niezadowolenia. Marcelino wręcz mógłby spokojnie pracować w lepszym zespole niż Athletic. Jeśli kibice nie mogli uwierzyć w zdobycie trofeum z Garitano, uwierzą z Marcelino. To już zresztą się stało za sprawą wygranego Superpucharu Hiszpanii w styczniu tego roku. To mogą być przedziwne miesiące, jeśli naprawdę udałoby się wygrać oba finały Copa del Rey. Do tej pory gablota za ostatnie lata zawiera jeszcze jeden Superpuchar, z roku 2015.

Athletic w finale Pucharu Króla znajdował się w najnowszych czasasch także w roku 2009, 2012, ale wówczas starcia przegrywał. Tak samo było też w finale Ligi Europy, również w 2012 roku, kiedy trenerem był Marcelo Bielsa.

W Realu Sociedad musi panować zatem przeświadczenie, że ten mecz wpłynie na postrzeganie całego zespołu. Byli przez dłuższy moment liderem tabeli La Liga w sezonie 2020/21. Niestety, przestają śnić nawet o Lidze Mistrzów. Tracą 10 punktów do czwartej Sevilli, zaś aż 21 do prowadzącego Atletico Madryt. Mają obecnie w drużynie mieszankę młodości i doświadczenia, a w Europie słychać już o nazwiskach takich jak Alexander Isak, Portu, Aritz Elustondo. Wsparcie mają także ze strony tych, którzy grali już w silniejszych klubach. David Silva, Nacho Monreal czy Asier Illarramendi widzieli w różnym zakresie znacznie poważniejszy futbol niż na Anoeta.

W klubie trwa także poczucie zaufania do trenera. Tuż przed świętami Bożego Narodzenia Imanol Alguacil przedłużył z klubem kontrakt do 2023 roku. Ma teraz zdobyć pierwsze trofeum dla RSSS od lat 80. XX wieku. W sobotnim spotkaniu dość łatwo będzie wskazać teoretycznego faworyta, natomiast wskazaliśmy powyżej, co może sprawić, że w Bilbao nagle nastąpi przebudzenie. Ta perspektywa powiększenia gabloty na przestrzeni czterech miesięcy jest po prostu niepowtarzalna.

I zrozumie to zarówno kapitan po przejściach zdrowotnych Iker Muniain, a także przeżywający kryzys po czterech latach z rzędu ze wszystkimi meczami ligowymi na koncie, czyli Inaki Williams.