09 paź 2021 | Boks

Tyson Fury kontra Deontay Wilder. Pierwsza taka trylogia od 20 lat!

Deontay Wilder – Tyson Fury w TVP Sport! (fot. Getty Images)

Kacper Bartosiak

Dziewiątego października dojdzie do trzeciego ringowego spotkania Tysona Fury'ego (30-0-1, 21 KO) z Deontayem Wilderem (42-1-1, 41 KO). Stawką pojedynku po raz kolejny będzie tytuł mistrza świata organizacji WBC w wadze ciężkiej, ale gra tak naprawdę toczy się o coś więcej. Dla Amerykanina to walka o wszystko w poważnym boksie. Kibice boksu na taką mistrzowską trylogię w wadze ciężkiej czekali od blisko dwóch dekad.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

TRANSMISJA WALKI FURY - WILDER W NOCY Z SOBOTY NA NIEDZIELĘ W TVP SPORT

Kosmiczny strój. Wilder zaprezentował kostium, w którym wyjdzie do ringu

Czytaj też

Deontay Wilder i Tyson Fury (fot. Getty Images)

Kosmiczny strój. Wilder zaprezentował kostium, w którym wyjdzie do ringu

O ile przed pierwszymi walkami dominowała niegroźna wymiana uprzejmości (z legendarnym już dosser (w wolnym tłumaczeniu – menel) regularnie serwowanym przez Brytyjczyka), tak rozstrzygnięcie drugiego pojedynku w niektórych kręgach obrosło sporymi kontrowersjami. Znokautowany Wilder do dziś nie pogodził się z porażką i konsekwentnie próbuje zrzucić winę na wszystko wokół. Najpierw siły miał odebrać mu zbyt ciężki strój, w którym na własne życzenie wkroczył do ringu. Potem bezpodstawnie oskarżał własnego trenera o spiskowanie z obozem Fury'ego, którego finałem miało być… otrucie.

Choć do pierwszej walki doszło w grudniu 2018 roku, to obaj pięściarze o wiele dłużej rywalizowali korespondencyjnie. Sześć lat wcześniej do wielkich rzeczy typował ich Emanuel Steward. Legendarny trener Lennoksa Lewisa i Władimira Kliczki w jednym z ostatnich wywiadów przed śmiercią ocenił, że po Ukraińcu nastanie era właśnie Wildera i Fury'ego, w których widział najlepszych zawodników wagi ciężkiej nowej generacji.

Przepowiednia zaczęła się spełniać w podobnym czasie. Przez moment obaj pięściarze byli nawet dwiema najważniejszymi postaciami na scenie wagi ciężkiej. Mistrzowski poziom osiągnęli w odstępie zaledwie kilku miesięcy. W styczniu 2015 roku zaczął Wilder (32-0), który pobił Bermane'a Stiverne'a (25-2-1) – ówczesnego mistrza federacji WBC. Król nokautu rozwiał wówczas sporo wątpliwości. Pierwszy raz przeboksował 12 rund i pokazał, że jego atutem może być zwłaszcza lewy prosty.

W listopadzie Fury (24-0) w szokującym stylu zdetronizował Władimira Kliczkę (64-3), który od dekady konsekwentnie odprawiał kolejnych pretendentów. Niewygodny styl Brytyjczyka pozwolił kraść kolejne rundy – aż do pewnego, choć mało efektownego zwycięstwa. W styczniu 2016 roku Tyson wtargnął do ringu po walce Wildera z Arturem Szpilką (20-2), domagając się walki ze zwycięzcą. Pobity Kliczko miał jednak w kontrakcie klauzulę rewanżową i wydawało się, że kolejna odsłona jego rywalizacji z Furym będzie teraz priorytetem.

Kosmiczny strój. Wilder zaprezentował kostium, w którym wyjdzie do ringu

Czytaj też

Kosmiczny strój. Wilder zaprezentował kostium, w którym wyjdzie do ringu

Zmartwychwstanie, kostium i... Joshua. Fury – Wilder [HISTORIA]

Czytaj też

Tyson Fury – Deontay Wilder III w TVP Sport (fot. TVP/YouTube)

Zmartwychwstanie, kostium i... Joshua. Fury – Wilder [HISTORIA]

Niespodzianka dla Wildera

Do walki Fury – Kliczko II jednak nie doszło – podobnie jak do żadnej innej z udziałem brytyjskiego mistrza. Tyson stopniowo zatracał się w sukcesie. Przez wiele tygodni balował do białego rana, a pewnego dnia waga w końcu pokazała ponad 150 kilogramów. Imprezowy tryb życia ostatecznie wpędził Brytyjczyka w depresję. Publicznie przyznał się do samobójczych myśli, jednak długa droga na końcu zaprowadziła go do sali treningowej.

Tam znalazł Bena Davisona – młodszego o 4 lata początkującego trenera. Wielu ekspertów nie wierzyło, że taki układ na dłuższą metę może mieć sens, jednak powrót do boksu stał się faktem w lipcu 2018 roku. Fury ważył ponad 13 kilogramów więcej niż w ostatniej walce z Kliczką, ale nie opuszczał go dobry humor. Z błyskiem w oku deklarował, że chce walczyć o tytuł mistrza świata, ale nikt mu specjalnie nie wierzył. Za słowami mogły pójść czyny, bo zainteresowanie taką potyczką zgłosił także Wilder.

Łatwo zrozumieć, czym kierował się obóz Amerykanina. Fury po powrocie wciąż miał nadwagę i był właściwie tylko pyskatą ciekawostką. W drugiej walce z przeciętnym Francesco Pianetą (33-4) nie błyszczał i przeboksował pełen dystans. Mogło się wydawać, że to idealny moment, by któs mógł dopaść niepokonanego zawodnika z wciąż znakomitym dorobkiem. A Wilder potrzebował naprawdę znaczącego nazwiska w CV, bo jego kilkuletnie rządy w tym akurat aspekcie przyniosły pewne rozczarowanie. Walka miała być także mocnym akcentem na wymagającym rynku transmisji Pay-Per-View w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii.

Pojedynek, do którego ostatecznie doszło 1 grudnia 2018 roku, miał rzadko spotykany przebieg. Fury zdominował większość rund, ale mimo to dwukrotnie znalazł się na deskach. W ostatniej rundzie padł naprawdę ciężko – wielu sędziów pewnie nawet by nie liczyło. Mimo to Jack Reiss dał mu szansę, a Tyson poderwał się w ostatniej chwili i już za moment... sam zepchnął Wildera do obrony.

Finałem szalonej walki był remis, który tak naprawdę odpowiadał każdej ze stron. Amerykanin zachował tytuł i wciąż mógł się przechwalać na temat siły własnego ciosu. Fury z kolei zyskał kolejny element mitu – teraz mógł twierdzić, że ograbili go sędziowie, a prawdziwym zwycięstwem było pokonanie depresji i samo stawienie czoła unikanemu królowi nokautu. Wydawało się, że rewanż z Wilderem jest tylko kwestią czasu, ale wtedy boks po raz kolejny przegrał z biznesem.

Zmartwychwstanie, kostium i... Joshua. Fury – Wilder [HISTORIA]

Czytaj też

Zmartwychwstanie, kostium i... Joshua. Fury – Wilder [HISTORIA]

Rekordowa waga Wildera, Kownacki drugim najcięższym

Czytaj też

Tyson Fury, Deontay Wilder, Fury Wilder, Fury Wilder gdzie oglądać, Fury Wilder transmisja

Rekordowa waga Wildera, Kownacki drugim najcięższym

Różne podejście do trenerów…

Historia Fury'ego stała się naprawdę głośna. Pięściarz podbił media i napisał książkę o swojej przemianie. Podpisał także umowę z nowym promotorem – Bobem Arumem. Nestor, który miał na koncie współpracę między innymi z Muhammadem Alim i Mannym Pacquiao, namówił pięściarza na inną drogę. W ten sposób w 2019 roku Fury i Wilder ostatecznie stoczyli dwa oddzielne pojedynki, które miały podgrzać temperaturę przed rewanżem. Obaj wyszli zwycięsko z tych starć, jednak Brytyjczyk spotkanie z niedocenianym Otto Wallinem (20-0) przypłacił potwornym rozcięciem, które wymagało aż 47 szwów.

Długo oczekiwany rewanż ostatecznie zmaterializował się dopiero w lutym 2020 roku, ale przyniósł definitywne rozstrzygnięcie. Fury przed drugą walką z Wilderem rozstał się z trenerem Davisonem. Młodego szkoleniowca zastąpił JavanHill Steward – bratanek słynnego Emanuela Stewarda. Tyson argumentował, że za decyzją stała potrzeba zmiany stylu. Tym razem nie planował już spokojnie boksować – chciał odważnie przejąć inicjatywę.

Medialne zapowiedzi to jedno, jednak w rewanżu Fury od pierwszej rundy faktycznie tłamsił Wildera w bliskim kontakcie. Mistrz był kilkukrotnie liczony, a w siódmej rundzie ledwo stał na nogach, gdy z narożnika poleciał ręcznik na znak poddania. Na tym amerykańsko-brytyjska rywalizacja wcale się nie zakończyła, bo pobity czempion szybko znalazł winnego i wytoczył najcięższe działa przeciwko trenerowi.

Mark Breland pomagał Wilderowi od 2008 roku. To człowiek o nieposzlakowanej opinii w pięściarskim środowisku. Jako zawodnik sięgnął po złoto mistrzostw świata i igrzysk olimpijskich, a potem także po tytuł w gronie zawodowców. Od zawsze unikał rozgłosu, a jego znakiem rozpoznawczym stał się szept. – Rozumiemy się tak dobrze, że podczas walk zawsze słyszę jego rady – nawet gdy jest bardzo głośno – opowiadał Wilder.

To właśnie pod okiem Brelanda doszedł do mistrzowskiego poziomu, a potem przez lata się na nim utrzymywał. Po pierwszej porażce w karierze nieoczekiwanie oskarżył szkoleniowca o udział w bliżej nieokreślonym spisku. – Wierzę, że Mark dodał czegoś do mojej wody. Wiem, jak czułem się w ringu. To nie byłem ja! – komentował pięściarz.

– W boksie często obserwujemy scenariusz, gdy pięściarz po pierwszej porażce w karierze po prostu nie potrafi się pogodzić z rzeczywistością. (...) Gdy potężnie bijący puncher sam zostaje znokautowany, to wszystko się rozpada na kawałki. To sposób walki o własne ego – ocenił krytycznie Andre Ward, były mistrz świata, a obecnie komentator stacji ESPN.

Sam Mark Breland do bezpodstawnych zarzutów odniósł się tylko raz, ale niezwykle dosadnie. Zdradził, że przez cały wieczór nie miał żadnego kontaktu z wodą Wildera i brutalnie ocenił sens dalszego boksowania byłego zawodnika. – To koniec jego kariery. Wszyscy dziennikarze rozpisują się o sile Deontaya i teraz zobaczymy, gdzie ta siła go zaprowadzi – skomentował były już trener.

Rekordowa waga Wildera, Kownacki drugim najcięższym

Czytaj też

Rekordowa waga Wildera, Kownacki drugim najcięższym

Fury – Wilder III oraz Kownacki w TVP! Gdzie obejrzeć galę?

Czytaj też

Boks. Fury – Wilder 3 i Kownacki – Helenius 2: gdzie transmisja? Walki na żywo w TVP Sport

Fury – Wilder III oraz Kownacki w TVP! Gdzie obejrzeć galę?

Mieszkanie bez płacenia czynszu

W obozie Wildera pozostał Jay Deas, jednak głównym szkoleniowcem ogłoszono Malika Scotta. To niespodziewany wybór – nie tylko za sprawą tego, że nowemu trenerowi brakuje jakiegokolwiek doświadczenia w tej roli. W dodatku w 2014 roku Wilder... znokautował przyszłego opiekuna w jednej z ostatnich walk przed zdobyciem tytułu. Rozstrzygnięcie było zresztą kwestionowane, bo Scott padł po pierwszym mocniejszym ciosie.

Trylogia z Furym w ogóle prawie przeszła Amerykaninowi koło nosa. Obóz nowego czempiona przekonywał, że Wilder przegapił termin aktywowania odpowiedniej klauzuli. Sprawa po roku znalazła finał w sportowym arbitrażu i to w najgorszym momencie – gdy wydawało się, że zaledwie kilka dni dzieli pięściarski świat od ogłoszenia pierwszej od ponad dwóch dekad walki o wszystkie mistrzowskie tytuły, w której Tyson miał zmierzyć się z Anthonym Joshuą (24-1).

Trzecia odsłona rywalizacji Fury’ego z Wilderem pierwotnie miała się odbyć w lipcu. Na kilkanaście dni przed planowaną datą sprawy się skomplikowały. Brytyjczyk zachorował na COVID-19, ale Wilder i w to specjalnie nie wierzy. Plotkowano o nokaucie, który na sparingu miał zadać Jared Anderson (9-0, 9 KO), ale niektórych nie przekonało nawet zdecydowane dementi ze strony domniemanego sprawcy pobicia. Fury tylko bawi się tą sytuacją i podgrzewa atmosferę.

– Mieszkam w jego głowie bez płacenia czynszu! Wilder widzi mnie, gdy tylko spojrzy w lustro. Jestem jego ostatnią myślą przed zaśnięciem i pierwszą po obudzeniu się. Nawet gdy kładzie się obok swojej partnerki myśli o Tysonie Furym – prowokuje Brytyjczyk. W wywiadach dodaje, że znów zamierza "oszukać" Wildera, ale tym razem oszustwo ma polegać na biciu go o wiele dłużej niż poprzednim razem.

Fury – Wilder III oraz Kownacki w TVP! Gdzie obejrzeć galę?

Czytaj też

Fury – Wilder III oraz Kownacki w TVP! Gdzie obejrzeć galę?

Czas na walkę Fury – Wilder 3! Oglądaj galę w Las Vegas

Czytaj też

Fury – Wilder i Kownacki – Helenius na żywo online transmisja live stream gdzie oglądać

Czas na walkę Fury – Wilder 3! Oglądaj galę w Las Vegas

Dwie dekady bez trylogii

Bez względu na wynik sobotniej walki (podczas gali również pojedynek Adama Kownackiego z Robertem Heleniusem) dojdzie do ważnego wydarzenia z punktu widzenia bokserskiej historii. Trylogie są nierozerwalnie związane ze złotymi okresami wagi ciężkiej. Pierwszą słynną tego typu rywalizacją były spotkania Floyda Pattersona (35-1) z Ingemarem Johanssonem (21-0). W 1959 roku zaczęło się od trzęsienia ziemi – Szwed siedem razy rzucił mistrza na deski zanim w końcu wygrał przed czasem w trzeciej rundzie.

W rewanżu prawie doszło do powtórki, ale Patterson przetrwał kryzys i sam znokautował przeciwnika w piątej rundzie. Decydujące starcie w 1961 roku również było niezwykle emocjonujące. Obaj lądowali na deskach w pierwszej rundzie (Amerykanin nawet dwa razy), ale ostatecznie wyliczony został Johansson.

Najbardziej z trylogiami kojarzą się jednak Muhammad Ali i Evander Holyfield. Pierwszy spotkał na drodze dwóch godnych rywali w tym zakresie – Joego Fraziera i Kena Nortona. Z każdym przegrywał w pierwszej walce, by potem odgryźć się w dwóch kolejnych – nierzadko w dramatycznych i kontrowersyjnych okolicznościach. – Nigdy nie byłem tak blisko śmierci – wyznał Ali po zakończeniu ostatniej walki z Frazierem.

Holyfield nawiązał do tych wzorców w latach dziewięćdziesiątych. Godnym partnerem do tańca okazał się Riddick Bowe (31-0). W 1992 roku dwaj niepokonani Amerykanie dali jedną z najlepszych walk o tytuł w historii królewskiej kategorii. Wygrał Bowe, ale w rewanżu sytuacja się odwróciła. W trzecim starciu Riddick po raz pierwszy w karierze znalazł się na deskach, ale wrócił do gry i znokautował Evandera, który wyglądał na zawodnika skończonego na mistrzowskim poziomie, co wcale nie było prawdą.

W 2000 roku Holyfield po porażce z Lennoksem Lewisem (34-1-1) zmierzył się z niedocenianym Johnem Ruizem (36-3) w walce o wakujący pas organizacj WBA. Najpierw wygrał w dyskusyjnych okolicznościach, zostając pierwszym w historii cztereokrotnym mistrzem wagi ciężkiej. Potem dość wyraźnie przegrał, a trzecie starcie zakończyło się remisem, po którym jednak niedosytu nie odnotowano. W historycznym rankingu trylogii wagi ciężkiej rywalizacja Tysona Fury’ego i Deontaya Wildera na pewno pozostawi lepsze wrażenie – i to bez względu na sobotni finał

Czas na walkę Fury – Wilder 3! Oglądaj galę w Las Vegas