17 gru 2022 | Piłka nożna / MŚ 2022

Mundial 2022. Maroko zagrało po afrykańsku. Chorwacka rodzina górą

Piłkarze Maroka w meczu o brąz (fot. Getty)

W 1974 roku Zair przegrał na mistrzostwach świata z Jugosławią aż 0:9, a Pele jeszcze tego samego roku zawyrokował, że przed 2000 drużyna z Afryki zdobędzie mistrzostwo świata. W 2010, gdy Puchar Świata zajechał do Republiki Południowej Afryki, Pele znów wymarzył sobie afrykańską drużynę w finale. Pragnął, by fantazja dała opór organizacji. Tak się nie stało, a na półfinał drużyny z Czarnego Lądu trzeba było czekać do tego roku. Aby tak się stało, afrykańską fantazję trzeba było posklejać europejską gliną, a co najciekawsze – dokonał tego trener z Afryki. Na koniec jednak poległ, a Chorwacja drugi mundial z rzędu kończy z medalami mistrzostw świata.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Co z chorymi Francuzami? Są nowe informacje

Czytaj też

Aurelien Tchouameni, Raphael Varane i Adrien Rabior brali udział w sobotnim treningu reprezentacji Francji (fot. Getty Images)

Co z chorymi Francuzami? Są nowe informacje

W 2010 marzenia Pelego zostały brutalnie zweryfikowane. Drużyna gospodarzy nie wyszła z grupy – RPA zakończyła potrafiła co prawda wygrać z Francją, która zanotowała koszmarny turniej, ale to było za mało. Wybrzeże Kości Słoniowej również nie wyszło z grypy mimo zdobycia czterech punktów. Nigeria zdobyła jeden punkt, Algieria podobnie, Kamerun wrócił do domu z zerowym kontem. Honor Czarnego Lądu uratowała wówczas Ghana, która dotarła do ćwierćfinału, by tam po rzutach karnych odpaść z Urugwajem.

I do tej pory to był maks. Żadna afrykańska drużyna nie doszła dalej. W 2014 roku z grupy nie wyszły Kamerun, Wybrzeże Kości Słoniowej i Ghana. Nigeria i Algieria pożegnały się z turniejem na 1/8 finału. Cztery lata później fazy grupowej nie przebrnął nikt – Maroko, Egipt, Algieria, Nigeria, Tunezja ani nawet Senegal, który tak dał nam się we znaki.

Krew z kozła, dolary w walizce

Wcześniej, bo pod koniec XX wieku wydawało się, że sukces jest coraz bliżej, ale wówczas Europejczycy znów wymyślili broń, która zabiła piłkarską Afrykę. Pressing. Słabo zorganizowane afrykańskie zespoły nie były w stanie sprostać tej bezdusznej, dobrze naoliwionej maszynie. Pracującej na okrągło przez 90 minut. Afrykanie przywozili gwiazdy, piłkarzy, w których można było się zakochać. Przywoziły fizyczność, jak Ghana czy Senegal, ale nie były w stanie sprostać wyzwaniom miesięcznego turnieju. Nawet wtedy, gdy drużyny w coraz większym stopniu składały się z piłkarzy grających na co dzień w Europie.

Maroko 2022 ma niewiele wspólnego z tamtymi zespołami, które owszem przywoziły na mundial wspaniałych graczy, ale potem rozpadały się. Nie tylko pod presją rywali, ale też targane wewnętrznymi sporami czy kłótniami o premie (skąd my to znam?). Sam awans, poprzedzony bardzo trudnymi kwalifikacjami, był uznawany za sukces. Konsumowano go na zimno, bez przystawki. Trochę krwi z kozła, dolary w walizce, podejrzenia ustawienia meczów. Niemal zawsze znalazł się element rozkładający zespół od środka.

Trener Maroko Walid Regragui, piłkarski samouk zdołał scementować zespół w jednym marzeniu, a przecież ma w składzie gwiazdy PSG czy Chelsea oraz piłkarzy grających na co dzień w lidze katarskiej, saudyjskiej czy marokańskiej. To Marokańczyk, ale szlify zebrał w szkole francuskiej. Jego drużyna w typowy afrykański sposób zagrała tylko raz, w ostatnim spotkaniu, gdy trzeba było zawalczyć z Chorwatami o trzecie miejsce. Regragui nie nastawił odpowiednio zespołu na to spotkanie. Zresztą sam utrudnił sobie zadanie mocno deprecjonując mecz przy okazji konferencji prasowej. Trudno jednak przypuszczać, że Afryka zrezygnowała z tego medalu ot tak. Trener Marokańczyków już po półfinale mówił, że to dla nich o jeden krok za daleko i zespół jest już po prostu bardzo wyczerpany.

Solidarność Afryki

Jego zawodnicy wyszli na boisko zdekoncentrowani, gotowi, by sami strzelić sobie gola i byli bliscy wcielenia tego planu w życie. Dali się zaskoczyć po sprytnie rozegranym stałym fragmencie gry. Szybko odpowiedzieli, ale potem znów stracili gola i już do końca grali chaotycznie, zostawiając rywalom sporo wolnego miejsca pomiędzy swoimi liniami. Chorwaci skrzętnie z tego korzystali.

Piłkarze Maroko mogli czuć się w Katarze jak u siebie (podobnie jak Argentyńczycy, Meksykanie czy Saudyjczycy). W Katarze mieszka około 40 tysięcy Marokańczyków, a co więcej – wyjazd na mundial był dla nich najłatwiejszy od lat. Katar znacznie usprawnił kwestie wizowe, a sprawę ułatwiły tanie połączenia lotnicze między oboma krajami Bilet lotniczy do Dohy kosztuje mniej niż do Johanesburga, gdzie odbywały się mistrzostwa w 2010 roku. A więc bliskowschodni mundial jest dla Marokańczyków łatwiejszy w dostępie niż mundial na ich własnym kontynencie. Potem były mistrzostwa w Brazylii i Rosji, a tu logistyka była znacznie trudniejsza. Wycieczka do Ameryki Południowej okazała się bardzo droga, a do Rosji – przy okazji także trudna logistycznie, bo trzeba było starać się o wizy.

No i co równie ważne, Marokańczyków na tym mundialu wspiera cały region. Wystarczył przed meczem zrobić rundkę wokół stadionu, by się o tym przekonać. W koszulkach reprezentacji Maroko paradowali ludzie z Egiptu, Turcji, Bahrajnu czy Kataru. W sobotę cała Europa wspierała Chorwację? W w niedzielę stanie ramię w ramię z Trójkolorowymi?

Piłkarze wujkami

Afrykanie trzymają się razem, a drużyn będzie coraz więcej. W 2026 aż dziewięć. – Jesteśmy kontynentem 54 narodów, a w przeszłości mieliśmy jedno miejsce na mundialu, potem trzy, teraz pięć. W Afryce mieszka ponad miliard ludzi, a w samej Nigerii ponad 200 mln. Dla nas to fascynujące, że kolejny mundial będzie większy. I nie uważam, że to wpłynie negatywnie na poziom mistrzostw – przekonuje Sunday Oliseh, który w Katarze przygląda się grze drużyn z ramienia komitetu technicznego FIFA. Bardziej trzeba się martwić o poziom gry gospodarzy i pozostałych drużyn w strefie CONCACAF, bo dostaną aż sześć przepustek. Maroko musi to wykorzystać, tym bardziej, że to wciąż młoda drużyna i widać tu pole do rozwoju.

Medal dla Afryki był na wyciągnięcie ręki, ale ostatecznie zgarnęła go Chorwacja. Zlatko Dalić i jego ekipa drugi mundial z rzędu kończą z medalami na szyi. A co równie ważne, ta historia może płynnie przejść w kolejną. W meczu o trzecie miejsce obrona była złożona z młodych. Bosko Sutali, Josipa Stanisicia i genialnego w sobotę Josko Gvardiola uzupełniał doświadczony Ivan Perisić. Ten niespełna 4-milionowy kraj ponownie potwierdza, że jest piłkarską potęgą. To woda, to klimat czy rakija? A może rodzina? W trakcie ceremonii medalowej mieliśmy piękną scenę, gdy do piłkarzy dołączyły ich dzieciaki.

I nagle zamiast zdjęcia drużynowego otrzymaliśmy fotkę rodzinną. A piłkarze w jednym momencie stali się wujkami. Luka Modrić w fantastyczny sposób żegna się z mundialami.

– Naszą siłą jest jedność. Przez lata opracowaliśmy system, który pozwala nam budować skuteczną drużynę bez opierania się na indywidualnościach. Jesteśmy wielką rodziną, co pomaga nam w uzyskiwaniu korzystnych wyników – mówił po meczu Dalić. Wie, że przed nim przebudowa zespołu, ale pozostaje optymistą.

– Uważam, że Chorwacja nie musi bać się przyszłości. Część piłkarzy zagrała na mundialu po raz ostatni, ale w ich miejsce wchodzą inni. Na razie potrzebują jeszcze wsparcia starszych kolegów, bo dają im doświadczenie, ale nie uważam, że to koniec pewnej generacji – dodał. – W szatni powiedziałem piłkarzom, że jeśli chcą przejść do historii, muszą wygrać Puchar Narodów Afryki. Jeśli chcesz być królem na świecie, najpierw zdominuj rywali na własnym kontynencie – mówił z kolei po meczu Regragui.

Jeden z dziennikarzy zapytał go, czy coś by zmienił w drodze do tego meczu. – Nie. Przed mistrzostwami dawano nam mniej niż jeden procent na tytuł mistrzowski, a kończymy w pierwszej czwórce. Myślę, że dopiero jutro rano zrozumiemy, jak wiele osiągnęliśmy. W przyszłości chcielibyśmy regularnie dochodzić do 1/8 finału, do ćwierćfinału. Tylko taka regularność da nam doświadczenie, które mają europejskie drużyny. Dlaczego wygrywają tytuły? Bo regularnie grają w mistrzostwach świata i dochodzą do dalszego etapu. Nie brakuje im do nich wiele, ale mecz o trzecie miejsce pokazał, jaka jest różnica między europejskim a afrykańskim futbolem – dodał.

Regragui powiedział, że zdjęcia marokańskich dzieci cieszących się z sukcesu piłkarzy są dla niego dodatkową nagrodą. – Te obrazki znaczą dla mnie więcej niż wygrana meczu na mistrzostwach świata. Jeśli chcemy rozwijać afrykański futbol, musimy pokazać naszym dzieciom, że wygrywanie na mundialu jest możliwe. Chcemy, by te dzieci marzyły o zostaniu piłkarzem. O wyjeździe na mistrzostwa świata. W 2026 będziemy mieli więcej doświadczenia, więc szanse na sukces będą jeszcze większe. Wierzę, że ta drużyna może jeszcze zrobić postęp – zapewnił.

Co z chorymi Francuzami? Są nowe informacje