– Jak dużo daje sprzęt?
– Wiadomo, że rower sam nie pojedzie. Ale porównując sprzęt, jakim dysponują Brytyjczycy, a jaki mam ja, to kolosalna różnica. I nie było czasu na zmianę. Od końcówki roku byliśmy bez finansowania. Co nie dzwonię, to nic nie wiadomo. W takich właśnie warunkach szykujemy się do najważniejszej imprezy czterolecia.
Robimy wszystko, co możemy. Ja z Wiktorią (siostra Darii Pikulik – przyp. red.) i naszym trenerem, staramy się trochę od tego odciąć. Wykorzystać nasze możliwości z szosy i nie przejmować się za dużo. Ale to strasznie przykre, gdy lecę do Kanady i widzę jak reagują nasi sprinterzy, którzy nie załapali się na igrzyska praktycznie tylko dlatego, że nie polecieli do Hongkongu. Ktoś jest ograbiany z marzeń tylko dlatego, że ma nieudolny związek i jest z Polski. Trudno udawać, że tego nie ma. Choć staram się skupić na przygotowaniach. Zaraz w maju znowu się ścigamy, w czerwcu jedziemy na kolejne zgrupowanie do Sierry na trzy tygodnie...
– Tym razem już za pieniądze związkowe?
– Tak. Trener mówił, że teraz pieniądze już będą.
– Mówiłaś o warunkach przygotowań. A jak to wygląda z welodromem w Pruszkowie? Możecie z niego korzystać?
– Tak, ale my jako kadra też opłacamy nasze treningi. Więc to oczywiście nie tak, że możemy tam sobie wejść kiedy chcemy. Choć to akurat chyba naturalne. Natomiast, mamy piękny, szybki tor. A przy okazji tak zaniedbany i brudny, że żal patrzeć. Ostatnio czytałam, że zrobili tam jakieś wystawy ptaków...
– Zapewne tor musi coś organizować, żeby się utrzymywać.
– Ale wystawy ptaków? Tego typu imprezy nie mają prawa mieć miejsca na obiekcie sportowym. Później jedziesz na trening i wdychasz kurz i wszystko, co się nagromadzi. Rozumiem, że tor ma problemy, coraz bardziej się zadłuża, nie ma pieniędzy i musi mieć z czego żyć. Ale on miał być przecież dla nas, kolarzy. Jeśli chcemy mieć wyniki na poziomie, posiadanie własnego toru w kraju to podstawa. Jak mamy przygotować się do igrzysk w obiekcie, który jest tak zaniedbany, brudny i dla mnie – alergiczki – po prostu męczący. Po tygodniu treningów tam, mam problemy, żeby normalnie funkcjonować. Rozmawiałam już zresztą o tym z trenerem. Rozważamy, czy tuż przed igrzyskami nie wybrać się na przykład na Litwę, gdzie tor jest czysty i zadbany. W przeszłości wiele razy po treningach w Pruszkowie źle się czułam. Nie chcę ryzykować, że rozchoruję się na najważniejszą imprezę czterolecia.
– To co mówisz brzmi katastrofalnie. Skąd akurat teraz tak fatalna sytuacja? Przecież związek w podobnej kondycji jest od lat (w 2017 roku ówczesny minister sportu Witold Bańka wstrzymał finansowanie, a pieniądze przestały płynąć z ministerstwa bezpośrednio na konto związku. Od tej pory związek potrzebuje "pośrednika" – przyp. red.).
– Wydaje mi się, że problem jest w komunikacji: między naszym zarządem a ministerstwem i między zarządem a nami. Dobrze wiemy, że bez ministerstwa czy bez PKOl-u nie jesteśmy w stanie funkcjonować. A zarząd, w moim odczuciu, nie potrafi uzgodnić z nimi najważniejszych kwestii.
Mamy zawodników, którzy są w stanie realnie walczyć o medale olimpijskie. I z takim potencjałem nie mamy nawet sponsorów. Kiedyś był Orlen. Już go nie ma. Pojawił się niby InPost. Gdzie on jest? Nie widziałam nigdy żadnego InPostu. Żeby kolarstwo torowe normalnie funkcjonowało, potrzebne są pieniądze. Bez porozumienia zarządu z ministerstwem, nigdy ich nie będzie.
– Dla mnie, osoby spoglądającej na sytuację z boku, pierwszym momentem, w którym pomyślałem, że jest bardzo źle, był Puchar Narodów w Hongkongu. Poleciały tam tylko sprinterki.
– Tylko dlatego, że klub opłacił im ten wyjazd.
– Ciebie w Hongkongu zabrakło.
– Odkąd jeżdżę na szosie, mam trochę inną perspektywę. Inaczej układa mi się plan na sezon. Po mistrzostwach Europy poleciałam na zgrupowanie z moim teamem i rozpoczęłam starty. Od początku założenie było takie, że do Hongkongu nie polecę. Nastawiałyśmy się z siostrą wyłącznie na Milton. O ile Hongkong był za drogi, żeby ruszać tam za swoje, bo nikt nie jest w stanie z marszu wyczarować kilkudziesięciu tysięcy złotych, o Kanadzie myślałyśmy inaczej. Przeszło mi przez myśl, że jeśli związek nie da rady, sama to sobie opłacę. I znów: to mój przywilej. Dzięki kontraktowi z szosy mogłabym sobie na to pozwolić, zawodnicy żyjący ze stypendiów już nie.
– Lot do Milton był ostatecznie finansowany przez trenerów?
– Nie jestem pewna. Chyba już nie, a jeśli tak, te pieniądze zostaną im zwrócone. Na pewno nastroje były bojowe. Na tydzień przed wylotem trener Ratajczyk powiedział: "dobra, lecimy, w razie co, to ja wyłożę pieniądze". Ja też, jak wspomniałam, byłam gotowa na taki wariant. Już układałam sobie w głowie: lot na dwa dni przed madisonem, start i powrót zaraz później.
– Na takim jet lagu byłoby trudno o pozytywny wynik.
– Na szczęście miałyśmy dobrą sytuację punktową. Dzięki wynikom z poprzednich miesięcy musiałyśmy praktycznie wystartować i ukończyć wyścig, żeby wziąć kwalifikację olimpijską. Zabrać mogła nam ją tylko jakaś sensacja, na przykład zwycięstwo Czeszek. Tak czy siak tamten tydzień niesamowicie obciążył mnie psychicznie. Widziałam, jak ludzie pracujący w związku, jak nasi sprinterzy to przeżywali. Same negatywne emocje. I wcale im się nie dziwię, bo taka jest właśnie nasza rzeczywistość: totalnie do kitu.
Ja wiem, że ja mam w miarę dobrą sytuację: załapałam się na igrzyska, podpisałam dobry kontrakt, ścigam się na poziomie World Touru, żyję tak, jak chciałam. Ale jeszcze kilka lat temu byłam tylko na torze, żyłam wyłącznie ze stypendium. Gdyby tak było ciągle, dziś nie dałabym rady. Jest mi przykro, że niektórzy muszą się z taką sytuacją zmagać.
