Mamy nowego mistrza świata w skokach! Hannawalda nie przekonali

Skocznia w Wiśle-Malince straciła wyciąg. To koniec wielkiej przebudowy

Klingenthal, które z przerwami gości zawody Pucharu Świata w skokach od lat 80., to jeden z najważniejszych ośrodków tej dyscypliny w Niemczech. Mając Vogtland Arenę, a przy okazji kilka mniejszych obiektów do szkolenia juniorów, przez cały rok – choćby dla treningów – stanowi magnes dla światowej czołówki. Miasteczko – choć do jego uroków można mieć pewne zastrzeżenia – jest zresztą jednym z tylko dwóch na świecie, które PŚ gościło na dwóch różnych skoczniach dużych. Regularnie odbywa się tam też finał Letniego Grand Prix, na podstawie którego później wyłania się faworytów zimy.

Znowu takie same MŚ. Jest gospodarz i poczucie: narciarstwo umiera

Czytaj też

Znowu takie same MŚ. Jest gospodarz i poczucie: narciarstwo umiera

W miniony weekend próżno było tam jednak wypatrywać Ryoyu Kobayashiego czy dyrektora PŚ Sandro Pertile. Ani w ogóle zeskoku z igelitem, mimo że rozbieg skoczni, na której rywalizowano, wyglądał tak jak wszystkie, które znamy z telewizorów.

Ta impreza w Klingenthal odbyła się na publicznym basenie. To tam – na kąpielisku Durrenbach – od 2006 roku miejscowy klub organizuje Wasserskisprung Weltmeisterschaft, czyli nieformalne MŚ w skokach do wody. Być może frekwencja na liście startowej nie imponowała, ale 13 uczestników z trzech krajów Europy i tak stało się turystycznym magnesem.

– Wokół areny, rozstawionej na tymczasowym systemie rusztowań, w oba dni zgromadził się blisko tysiąc ludzi. To wspaniałe – komentował Manfred Deckert, wicemistrz olimpijski z Lake Placid i triumfator Turnieju Czterech Skoczni z sezonu 1981/82. A przede wszystkim reprezentant lokalnego klubu, w którym po zakończonej karierze postanowił zostać i działać dalej.

Pewnie sam nie spodziewał się, że jedną z jego aktywności zawodowych będzie któregoś dnia pływanie łódką po basenie.

Idea zawodów jest prosta. Po najeździe, używając normalnych nart, tyle że bez zapięć ani butów, przy prędkości ok. 35 km/h należy odbić się z progu i jak najładniej stylowo uzyskać możliwie najlepszą odległość. Punkty za oba elementy – podobnie jak w normalnym wydaniu tej dyscypliny – sumuje się i na tej podstawie wyłania zwycięzcę. Najwyższe noty przyznaje się tym, którzy do samego wodowania utrzymają sylwetkę lotną. A najlepiej zakończą próbę na tzw. dechę.

W sezonie 2024 impreza odbyła się po raz 15. Dowodem, że związki z zimowym wydaniem skoków są duże, niech będzie chociażby fakt, że kwalifikacje zostały przełożone przez problemy z pogodą. Gdy ta się w końcu poprawiła, najlepszy w stawce złożonej z Niemców, Czechów i – tu zaskoczenie – 48-letniego Ukraińca okazał się Johann Unger. Co jasne, nikt w świecie normalnych skoków go nie zna. Niemniej, na oficjalnej stronie wydarzenia, którą działacze prowadzą na Facebooku, można przeczytać m.in. że jest to kolejna wygrana tego zawodnika. I że on w ten sposób buduje swoją legendę.

Znowu takie same MŚ. Jest gospodarz i poczucie: narciarstwo umiera

Czytaj też

Znowu takie same MŚ. Jest gospodarz i poczucie: narciarstwo umiera

Norweska federacja każe płacić skoczkom za... miejsce w kadrze

Czytaj też

Norweska federacja każe płacić skoczkom za... miejsce w kadrze

– Patrzcie na to, jak to wygląda. Jest protokół, nawet delegaci techniczni i pięciu sędziów stylowych. To jest jak normalne skoki – komplementował Sven Hannawald, którego zaproszenie na konkurs przed dekadą szerzej opisywano nawet w ogólnokrajowym "Bildzie".

– Powinieneś spróbować – przekonywano wówczas mistrza. – Mike Arnold, mistrz świata juniorów z 1987, radził tu sobie całkiem dobrze.

– Moim wielkim atutem były telemarki. Bez nich, a tu się nie da, po prostu bym przegrał.

Oprócz konkursu o domniemane mistrzostwo świata na basenie Durrenbach w Klingenthal odbyły się również zmagania sztafet pływackich. Za pałeczki przekazywane między zmianami służyły kufle z piwem.

Norweska federacja każe płacić skoczkom za... miejsce w kadrze

Czytaj też

Norweska federacja każe płacić skoczkom za... miejsce w kadrze