Zagubieni poza Serie A. Trudna dola kolegów Glika

W przypadku Cerciego nie można nawet mówić o próbie podboju, tylko o przygodzie. Diego Simeone ani razu nie wystawił go jesienią w pierwszym składzie w meczu o stawkę. I choć latem wydał na niego około 16 milionów euro, to po kilku miesiącach wolał wymienić za darmo na syna marnotrawnego Los Colchoneros, Fernando Torresa.

Cerci, czyli kosztowna pomyłka

Atletico nie jest klubem, który szasta pieniędzmi. Wciąż walczy z długami, więc trudno uwierzyć, by transfer Włocha był fanaberią menedżera. Latem więcej zapłacił tylko za Antoine'a Griezmanna (30 milionów euro) oraz Mario Mandzukicia (około 22 miliony euro). Wszechstronny skrzydłowy Torino miał dodać mistrzom Hiszpanii odrobinę fantazji w ofensywie, ale zderzenie z wymaganiami Simeone było dla niego brutalne.

Największym problemem Cerciego okazały się niechęć do pracy w defensywie oraz lekceważące podejście do treningów. Dla Simeone to klucz. W jego wariantach 4-5-1 i 4-4-2 nie ma miejsca dla zawodników bez zadań defensywnych. Podejście trenera scharakteryzował Diego Godin, który już w listopadzie odniósł się do pierwszych narzekań pomijanego Włocha.

– To naturalne, że chce grać, ale jeśli chcesz mieć miejsce w Atletico, to musisz na nie ciężko pracować na każdym treningu. Te same zasady dotyczą podstawowych zawodników i tych, którzy wchodzą na 5 czy 10 minut. U nas najważniejszy jest kolektyw, a nie jednostki. Wypracowaliśmy unikalny styl pracy zespołowej. Rozumiem Cerciego, też chcę grać w każdym meczu, ale gdybym był rezerwowym, to każdy trening traktowałbym jako szansę – przyznał obrońca.

Włoch do takiego środowiska nie pasował. Nie jest przypadkiem, że nie sprawdził się w klubach pokroju Romy (której jest zresztą wychowankiem) i Fiorentiny. Cerci to wolny elektron, zawodnik, który najlepiej czuje się, gdy wszystko w drużynie jest dopasowane pod niego. Właśnie tak było w Torino, gdzie Giampiero Ventura dał mu wolną rękę. Przed nim biegał tylko Immobile, na prawej stronie wsparcie zapewniał chętnie podłączający się do akcji ofensywnych Matteo Darmian, a tuż za nim rozgrywał Omar El Kaddouri. Dodając do tego stabilną linię obrony pod przywództwem Kamila Glika okazało się, że Torino może z powodzeniem celować w europejskie puchary.

Dwie twarze Immobile

Bardziej skomplikowana jest sytuacja Ciro Immobile w Borussii Dortmund. Do Niemiec trafił jako król strzelców ligi i następca Roberta Lewandowskiego. Potrzebował jednak czasu, by zdobyć zaufanie Juergena Kloppa.

– Przychodzi z jednej z najbardziej walecznych i najwięcej biegających drużyn we Włoszech. Jest przyzwyczajony do zostawiania serca na boisku, ale jak widać nie odbija się to na jego bilansie strzeleckim – cieszył się trener, ale... szybko przyszło zwątpienie. Przez moment wystawiał na szpicy kosztem Włocha nawet skrzydłowego – Pierre'a-Emericka Aubameyanga.

24-latek na 1530 możliwych minut zagrał w lidze tylko 669 i strzelił zaledwie 3 gole. Lepiej wygląda jego dorobek w Lidze Mistrzów, gdzie i drużyna BVB spisuje się zdecydowanie lepiej. Do zdobycia czterech bramek potrzebował o połowę mniej czasu niż w Bundeslidze.

Lis w nowym otoczeniu

Co złożyło się na problemy Immobile? Ich źródło jest w dużej mierze podobne, co w przypadku Cerciego. Król strzelców Serie A to typ lisa pola karnego. Lubi operować na granicy spalonego – w całym sezonie 2013/14 mógł się pochwalić największą średnią spalonych na mecz, wspólnie z Alberto Gilardino i Antonio Di Natale. U Juergena Kloppa obowiązują jednak zupełnie inne realia.

Szkoleniowiec wiele razy mówił, że "najlepszym playmakerem jest pressing". Wysoki i ostry pressing BVB rozpoczynał się właśnie od napastnika. Tu nieoceniony był Lewandowski, który u schyłku gry w Dortmundzie stał się idealnym napastnikiem w filozofii Kloppa. Polak był ostatnią deską ratunku w trapionej kontuzjami Borussii.

Choć porównania Immobile i Lewandowskiego nasuwają się same, to wypadają dla Włocha brutalnie. Najlepiej ten problem opisał były obrońca BVB Christoph Metzelder. – System gry Kloppa to wyzwanie dla każdego napastnika. Kiedy przychodzisz z innej ligi i jesteś przyzwyczajony do innego stylu, sprawa się komplikuje. Lewandowski też potrzebował czasu. Od napastnika Borussii oczekuje się czegoś więcej. Nie jestem pewien, czy płacąc 18 milionów za Immobile Borussia zrobiła dobry interes. Bardzo się jednak na niego uparli i teraz muszą dać mu więcej czasu na przystosowanie – stwierdził.

I rzeczywiście: czas to luksus, na który w Dortmundzie nie mogą sobie pozwolić. Zajmując na półmetku miejsce w strefie spadkowej, gole Immobile potrzebne są od zaraz. Jak do tej pory Włoch pokazał jedynie przebłyski klasy. Najlepiej zagrał w meczu LM z Arsenalem (2:0), ale tam fantastycznie spisał się cały zespół. W Bundeslidze najlepiej wyszedł mu mecz z Wolfsburgiem (2:2), gdzie strzelił pięknego gola, a przy drugim asystował. Jak na piłkarza, za którego zapłacono niemal 20 milionów euro, to jednak zdecydowanie za mało.

Jednego Immobile może być pewny: gdy w Dortmundzie stracą do niego cierpliwość, to z pewnością ustawi się po niego kolejka chętnych z kraju. Jednak jeśli rzeczywiście chce dokonać postępu i wskoczyć do ścisłego topu europejskich napastników, to powinien uważnie studiować mecze "Lewego" z poprzednich dwóch sezonów i zacząć dawać z siebie więcej.

Zła wiadomość dla Contego

Oczywiście można traktować perypetie Immobile i Cerciego jako problemy jednostek, które niezbyt dobrze odnalazły się w nowych realiach. Jednak jeśli spojrzeć na problem w szerszej perspektywie, to wnioski mogą okazać się przygnębiające dla kibiców włoskiej piłki.

Klopp i Simeone to jedni z najlepszych szkoleniowców młodego pokolenia. Wizjonerzy. Zwolennicy nowoczesnego pressingu, którzy wytyczają trendy w całej dyscyplinie. Fakt, że czołowe gwiazdy Serie A nie odnajdują się w ich koncepcjach jest z pewnością złą wiadomością dla Antonio Contego.

Energiczny pressing i czujność od pierwszej do 90 minuty w połączeniu ze świetną formą fizyczną to tylko niektóre wymogi nowego selekcjonera reprezentacji Włoch. Jego pierwsze wyniki dają pewne podstawy do nadziei fanom Calcio, ale Conte z pewnością nie cieszy się z tego, że dwaj uczestnicy mundialu w Brazylii zaliczają tak mizerny początek sezonu.

"Nowa Italia" to zespół, gdzie w ataku wyżej będą stać akcje biegającego po całym boisku Simone Zazy niż leniwego Cerciego, ale akurat po Immobile były trener Juventusu sięga wyjątkowo chętnie. Napastnik BVB rozpoczął wszystkie mecze eliminacyjne ME 2016, ale nie strzelił choćby jednego gola. Jeśli jednak włoski futbol ma wyjść z dołka, to jego czołowi przedstawiciele nie mogą być skazani na lekceważenie przez najważniejszych szkoleniowców.