Najważniejsi w historii MŚ: piłkarze z miejsc 15 – 11

W tej fazie nie ma już przegranych – każdy z wymienionych graczy mógłby się znaleźć wyżej, w czołowej dziesiątce. Historia finałów mistrzostw świata jest jednak na tyle bogata, że czasem trzeba "odrzucić" także piłkarzy wybitnych. Oto pięciu z nich. 

15. Dino Zoff (Włochy)

Kariera Zoffa w reprezentacji od początku była bogata w sukcesy – nim na stałe zadomowił się w kadrze seniorów, zdobył mistrzostwo świata z zespołem do lat 23 w igrzyskach śródziemnomorskich w 1963 roku. W pięć lat później debiutował w podstawowym zespole Italii... w wyjątkowych okolicznościach.

Pojawił się na murawie w ćwierćfinale mistrzostw Europy w 1968 roku, który Włosi rozgrywali z Bułgarią. Zaprezentował się tak dobrze, że od tamtego czasu to młody Dino zamieniał się w podstawowego bramkarza kadry, aby zostać nim na stałe od 1972 roku.

Nim zachwycił na mundialu, czekało go bolesne starcie z tym turniejem. W 1974 roku Włochy spisały się fatalnie. Lepiej było cztery lata później w Argentynie – wtedy europejski zespół spisał zajął czwarte miejsce, a Zoff trzykrotnie zachował czyste konto. Mimo to bramkarza Juventusu krytykowano... W meczu o finał z Holandią zarzucano mu błąd przy strzale z dystansu Ariego Haana, po którym padła bramka.

Koncert wraz z całą reprezentacją dał w 1982 roku na mundialu w Hiszpanii. Choć Włosi zaczęli od trzech remisów (w tym bezbramkowego z Polską), to ostatecznie zwyciężyli, a Zoff spisywał się świetnie. Bramkarz miał wtedy czterdzieści lat, został więc najstarszym zdobywcą Pucharu Świata w historii piłki nożnej. Jako kapitan charakter pokazał przede wszystkim w ostatnim meczu drugiej rundy z Brazylią, który jego drużyna wygrała 3:2... a Dino zaliczył kluczową interwencję na linii bramkowej w ostatnich minutach meczu, dając zespołowi awans do półfinału.

14. Giuseppe Meazza (Włochy)

Uczestnik i triumfator dwóch mundiali w latach trzydziestych. W tamtej erze Italia nie miała lepszego piłkarza od Meazzy – łamał rekordy, strzelał setki goli i prowadził zespoły do tytułów. Nie bez powodu stadion AC Milan i Interu nazwano jego imieniem i nazwiskiem.

Pomógł także Włochom, doprowadzając zespół do złotego medalu na mundialu u siebie i we Francji. Takiego samego wyczynu dokonała Brazylia (1958 i 1962 rok), ale reprezentacji z Meazzą w składzie udało się to szybciej. Słynął z szybkości, dobrego dryblingu i skuteczności.

13. Just Fontaine (Francja)

Do dziś pozostaje absolutnym rekordzistą mistrzostw świata – nikt inny nie zdołał strzelić na jednym turnieju aż trzynastu goli. Więcej – nikt nawet nie zbliżył się do wyczynu Francuza z 1958 roku. Drugi na liście Sandor Kocsis strzelił 11 goli, ale na mundialu w 1954 roku. Później do dziesiątki dobić zdołał już tylko Gerd Mueller.

Nie było zresztą tak, że gole Francuza nie przekładały się na wyniki. Odwrotnie... można powiedzieć, że zawiesił brązowe medale na szyje Francuzów na mundialu w Szwecji. Nie zdołał pociągnąć drużyny do zwycięstwa w półfinale, gdy Trójkolorowi mierzyli się z późniejszymi mistrzami Brazylią, ale w spotkaniu o trzecie miejsce... to on rozdawał karty. Jego zespół wygrał z Republiką Federalną Niemiec 6:3, ale aż cztery gole strzelił własnie Fontaine. Krótko mówiąc: Fontaine – Niemcy 4:3.

12. Paolo Rossi (Włochy)

Jeśli Zoff pozwolił Włochom w 1982 roku zagrać w półfinale mistrzostw świata, to Rossi sprawił, że go wygrali. Boleśnie przekonała się o tym reprezentacja Polski, którą w tamtym czasie prowadził Antoni Piechniczek. Napastnik strzelił biało-czerwonym dwa gole w meczu o finał. W całym turnieju do siatki rywali trafił sześciokrotnie i został królem strzelców.

Nie zatrzymał się także w ostatnim spotkaniu – to on dał impuls do ataku w finale z Niemcami, zdobywając pierwszą bramkę. Za tamten sezon Rossiego nagrodzono Złotą Piłką, choć na początku mundialu wcale się na to nie zapowiadało. Włoska prasa krytykowała go po trzech pierwszych meczach. Zarzucano mu, że "snuł się po murawie bez celu niczym duch", a na turniej zameldował się w złej formie fizycznej. Prędko wyprowadził ich z błędu, dając reprezentacji ostatni złoty medal mistrzostw świata w XX wieku.

11. Eusebio (Portugalia)

Był jednym z przykładów, że kolonializm może się bardzo przysłużyć piłce reprezentacyjnej – pochodził z Mozambiku (stąd pseudonim "Czarna Perła z Mozambiku"), którym kiedyś władała Portugalia i to właśnie dla tej reprezentacji strzelał gole.

Dla Portugalii jest kimś więcej niż Cristiano Ronaldo czy Luis Figo – prekursorem, siewcą futbolu w tym kraju. Przed nim i długo po nim nie było tam reprezentacji, która byłaby w stanie walczyć o wielkie cele.

Finały mistrzostw świata w Anglii w 1966 roku były zarazem pierwszymi, w których wzięła udział Portugalia i to jak – udało się wywalczyć brązowy medal na turnieju. Walnie przyczynił się do tego Eusebio – najlepszy strzelec na turnieju i zdecydowanie najlepszy gracz w swojej reprezentacji.

Na kolejny występ na mundialu Portugalczycy musieli czekać aż do 1986 roku... bez Eusebio reprezentacja nie była wstanie zakwalifikować się na mundial. Mistrzostwa nie wywalczyła nigdy – najbliżej było w 2006 roku, kiedy zajęła czwarte miejsce, mając w składzie i Luisa Figo, i Cristiano Ronaldo.

Najlepsi piłkarze w historii mistrzostw świata według SPORT.TVP.PL – miejsca od 100. do 16. miejsca:

100. James Rodriguez (Kolumbia)
99. Oleg Salenko (Rosja)
98. Teofilo Cubillas (Peru)
97. Dennis Bergkamp (Holandia)
96. Wesley Sneijder (Holandia)
95. Michael Ballack (Niemcy)
94. Thierry Henry (Francja)
93. Elias Figueroa (Chile)
92. Bellini (Brazylia)
91. Geoff Hurst (Anglia)
90. Giuseppe Bergomi (Włochy)
89. Ricardo Zamora (Hiszpania)
88. Oldrich Nejedly (Czechosłowacja)
87. Jose Pedro Cea (Urugwaj)
86. George Hagi (Rumunia)
85. Davor Suker (Chorwacja)
84. Ruud Krol (Holandia)
83. Salvatore Schillaci (Włochy)
82. Uwe Seeler (Niemcy)
81. Kazimierz Deyna (Polska)
80. Bebeto (Brazylia)
79. Oliver Kahn (Niemcy)
78. Tostao (Brazylia)
77. Helmut Rahn (Niemcy)
76. Marco Tardelli (Włochy)
75. Cafu (Brazylia)
74. Diego Forlan (Urugwaj)
73. Lew Jaszyn (Rosja)
72. Carlos Alberto (Brazylia)
71. Arjen Robben (Holandia)
70. Socrates (Brazylia)
69. Claudio Gentile (Włochy)
68. Roberto Carlos (Brazylia)
67. Christo Stoiczkow (Bułgaria)
66. Bobby Moore (Anglia)
65. Sandor Kocsis (Węgry)
64. Djalma Santos (Brazylia)
63. Zbigniew Boniek (Polska)
62. Dunga (Brazylia)
61. Karl Heinz-Rummenigge (Niemcy)
60. Johan Neeskens (Holandia)
59. Rivaldo (Brazylia)
58. Raymond Kopa (Francja)
57. Leonidas (Brazylia)
56. Gary Lineker (Anglia)
55. Roberto Rivelino (Brazylia)
54. Roger Milla (Kamerun)
53. Nilton Santos (Brazylia)
52. Zico (Brazylia)
51. Andrea Pirlo (Włochy)
50. Juergen Klinsmann (Niemcy)
49. Xavi (Hiszpania)
48. Jairzinho (Brazylia)
47. Franco Baresi (Włochy)
46. Carles Puyol (Hiszpania)
45. Leo Messi (Argentyna)
44. Ronaldinho (Brazylia)
43. Mario Zagallo (Brazylia)
42. Mario Kempes (Argentyna)
41. Jose Leandro Andrade (Urugwaj)
40. Obdulio Varela (Urugwaj)
39. Michel Platini (Francja)
38. Ferenc Puskas (Węgry)
37. Sepp Maier (Niemcy)
36. Daniel Passarella (Argentyna)
35. Silvio Piola (Włochy)
34. Juan Alberto Schiaffino (Urugwaj)
33. Bobby Charlton (Anglia)
32. Lothar Matthaeus (Niemcy)
31. Gianlugi Buffon (Włochy)
30. Gordon Banks (Anglia)
29. Vava (Brazylia)
28. Guillermo Stabile (Argentyna)
27. Iker Cassilas (Hiszpania)
26. Luis Monti (Argentyna/Włochy)
25. Paul Breitner (Niemcy)
24. Roberto Baggio (Włochy)
23. Fritz Walter (Niemcy)
22. Romario (Brazylia)
21. Philipp Lahm (Niemcy)
20. Fabio Cannavaro (Włochy)
19. Didi (Brazylia)
18. Paolo Maldini (Włochy)
17. Grzegorz Lato (Polska)
16. Alcides Ghiggia (Urugwaj)
15. Dino Zoff (Włochy)
14. Giuseppe Meazza (Włochy)
13. Just Fontaine (Francja)
12. Paolo Rossi (Włochy)
11. Eusebio (Portugalia)