– Krzysztof Głowacki powiedział mi, że kontrakt na walkę z Marco Huckiem podpisywał po ważeniu. Przed pojedynkiem z Lawrencem Okolie, który w końcu nie doszedł do skutku, o umowę dopominał się przez media.
– 11 lat temu, gdy odszedłem pierwszy raz od Wasilewskiego, zacząłem mówić o tym, że to jest nie w porządku, to nie rozumiano mnie, ale z czasem wszystko potwierdziło się w stu procentach. Każdy zawodnik powinien transparentnie podpisywać kontrakty zagraniczne z organizatorem gali, a polski promotor powinien mieć z tego procent. Dla mnie to jest proste i oczywiste.
– Zauważasz wzrost świadomości wśród kolegów po fachu?
– Tak, ta świadomość wzrasta. Tylko to jest jak z boksem – możesz nauczyć się pewnych rzeczy, ale najważniejsze, byś zrozumiał, po co to robisz i kiedy to, czego się nauczyłeś, powinieneś wykorzystać. Zrozumienie czegoś a zrealizowanie, to dwie różne sprawy. Zawodnicy coraz bardziej starają się walczyć o swoje, ale nie do końca rozumieją schematy działań promotorów, dlatego myślę, że jeszcze trochę czasu minie, żeby to wszystko poukładać.
Jak w 2006 roku podpisywałem pierwszy zawodowy kontrakt, też bazowałem na sportowej ambicji. Pan Andrzej zagwarantował mi, że jeśli po roku się sprawdzę, to będziemy renegocjowali umowę. Oczywiście nie na piśmie, ale mam na to świadka. Mija rok – nic. Mijają dwa lata – cisza. Spotkaliśmy się w tej sprawie dopiero po 3,5 roku, ale tylko dlatego, że zmieniał spółkę na cypryjską i trzeba było odnowić umowy. Wtedy ścięliśmy się najbardziej, bo dostałem gorszą propozycję niż wyjściowa. Odszedłem.
Gdy pojawił się temat mojego powrotu do grupy, powiedziałem mu, że wrócę, ale na moich warunkach. Nie chciałem żadnego stypendium, tylko większych pieniędzy za walki. Zaznaczyłem też, że nie będę chodził w jego mundurku, bo ja z tych jego logotypów, które nam poprzyklejał, nic nie mam. Boks to sport indywidualny i powinniśmy być traktowani indywidualnie. Nie jesteśmy piłkarzami, by chodzić w tych samych mundurkach! Ewentualnie możemy dogadać się na zasadzie barteru: ja reklamuję twoich sponsorów na spodenkach, a ty dajesz mi jakąś dobrą ekspozycję podczas imprezy, np. w narożniku. Prosty temat. Tylko wtedy staje się jasne, że musisz pracować więcej i to miejsce zapełnić.
– Dobrze by było, żeby pięściarze zapełniali także trybuny.
– Ten temat jest modny od jakiegoś czasu i uważam, że to jest zupełnie normalne. Żeby twoja walka była na karcie telewizyjnej, to promotorowi musi to się ekonomicznie opłacać. Przecież nie da miejsca w karcie komuś, do kogo będzie dokładał. To proste.
Racja jest zawsze pośrodku. Miałem pretensje do promotorów o to, że jako zawodnik pracowałem na trzy etaty: rozmawiałem z włodarzami miast, ze sponsorami, załatwiałem firmy eventowe, które organizowały różne rzeczy. Tak naprawdę, gdybym miał swoich zawodników, to mógłbym robić takie imprezy sam, bez niczyjej pomocy.
Zawodnicy muszą zrozumieć, że aby dobrze przygotować się do walki to muszą mieć czystą głowę. A żeby profesjonalnie podchodzić do swojego zawodu, muszą zabezpieczyć kilka płaszczyzn: organizacyjną, ale też sportową, czyli muszą mieć trenera od boksu, od przygotowania fizycznego, dietetyka i psychologa. To cztery osoby. Doliczając menedżera, to pięć.
– Ile zawodnicy zarabiają na walkach?
– W przypadku zawodników, którzy nie występują w walkach wieczoru, to jak dostają od tysiąca do półtora tysiąca złotych za rundę, to jest super.
– Biorąc pod uwagę, że walczy się kilka razy w roku, to trudno z takich pieniędzy utrzymać pięć osób.
– Są różne rozwiązania, można przecież podpisać umowę barterową.
Chodzi o to, że my ciągle żyjemy tym amerykańskim snem. Że będzie duża walka i wtedy godziwie zarobimy, a jak już zostaniemy tymi mistrzami świata, to będziemy pływali w luksusach. A mistrzami zostaje 2% ludzi, którzy zawodowo uprawiają boks. Dlatego zawodnicy powinni zainteresować się tym, skąd biorą się pieniądze w ich branży. Jeśli komuś się to nie podoba, to niech idzie do pracy, a po robocie niech trenuje. W innych krajach, gdzie boks jest na wysokim poziomie, tylko najlepsi nie pracują. W Polsce problemem jest to, że jest kij, a nie ma marchewki. Marchewką jest duża walka zagraniczna, tzw. złoty strzał. A te strzały nie są wcale złote i trzeba to powiedzieć otwarcie.
– Nie są dla zawodnika czy dla promotora?
– Dla promotora zdecydowanie tak, dla zawodnika na pewno nie.
Trzeba też rozróżnić jedną rzecz – promotor jest od tego, żeby zorganizować imprezę i promować zawodnika w mediach. Od sponsorów i dbałości o zaplecze finansowe zawodnika jest menedżer. U nas jest pomieszanie z poplątaniem, dlatego potem zawodnik jest okradany przy walkach zagranicznych, bo promotor myśli sobie tak: "Skoro mu tyle pomogłem i zorganizowałem, to muszę to sobie jakoś odbić". My, jako pięściarze, tracimy masę zdrowia i czasu na przygotowanie się do walki. W ringu narażamy zdrowie i wydaje mi się, że powinniśmy być szanowani. Szacunek do drugiego człowieka polega na tym, że się go, za przeproszeniem, nie robi w ch***.
