Tokio 2020. Tomasz Świątek: sport w Polsce jest na marnym poziomie

Tokio 2020. Iga Świątek po porażce z Paulą Badosą: jestem trochę sfrustrowana, że nie podołałam

Filip Kołodziejski, TVPSPORT.PL: – Był wielki smutek po ostatniej piłce w meczu Świątek vs. Badosa?
Tomasz Świątek: – Emocje już opadły. Jako ojciec miałem po zakończeniu meczu dużo smutku w sobie. Iga bardzo to przeżywała. Przegrała, ale taki jest sport. Takie sytuacje mają w nim miejsce. W tenisie jest o tyle brutalnie, że nie ma remisów. Musi być zwycięzca i przegrany. Chciała zrobić dużo. Wyszło mało. Po prostu jest smutek.

– Obrazki płaczącej Igi poruszyły kibiców...
– Prawda. Nic nie da się zrobić.

– Rozmawialiście już?
– Tak. Po porażce, tego samego dnia. Było słabo. Wiadomo, po nocy przychodzi dzień. Po obudzeniu miała już nieco lepsze samopoczucie. Nie róbmy sobie zbędnych złudzeń. Iga nastawiała się na dobry wynik w indywidualnej grze.

– Po płaczu, który zarejestrowały kamery, zmotywowała się wewnętrznie i wyszła porozmawiać z mediami.
– Nie ma się przecież na co obrażać. Logiczne, że w trakcie meczu i tuż po nim, gdy się przegrywa, zawodnika to boli. Potem trzeba sobie poradzić z porażką.

– Igrzyska "siedziały" jej najmocniej w głowie w 2021 roku?
– Nie, nie. Mimo wszystko, to męczący rok. Na jego początku funkcjonowała w ścisłym reżimie. W niektórych miejscach było nieco luźniej, ale w Tokio nie dało się tego odczuć. Klimatycznie w Japonii też było trudno. Wiele czynników składało się na odpowiednie przygotowanie do gry.

– Trzeba mieć twardą psychikę, żeby wytrzymać w tym "koronawirusowym szaleństwie"?
– Dokładnie. Słuchałem telewizji i ktoś powiedział: "Do tej pory nie zdobyliśmy jeszcze medalu, a jest piąty dzień zmagań". Taka jest szara rzeczywistość. Sport w Polsce jest na dość słabym poziomie, mówiąc generalnie. Mamy mało bardzo dobrych zawodników, patrząc na liczbę mieszkańców w kraju. Można by gawędzić na ten temat bardzo długo. Nie mamy jednak pełnego wpływu na to, co się dzieje.

– Macie jednak wpływ na to, jak przebiega kariera Igi. Trener Piotr Sierzputowski i psycholog Daria Abramowicz to odpowiednie osoby na odpowiednim miejscu?
– Na tę chwilę jest ok. Gdyby tak nie było, zrobilibyśmy zmiany. Nic nie zmieniamy.

– Dziennikarze rozpisywali się, że bardzo dużo rozmawiał pan z córką na temat igrzysk.
– Oj... wyolbrzymia się ten temat. Nie było tak, że codziennie o tym gadaliśmy. Poruszyliśmy wątek naście razy w ciągu kilku lat. To nie jest tak, że wkładałem jej do głowy tylko jeden temat: "igrzyska, igrzyska, igrzyska!". Nic takiego nie miało miejsca. Można dać proste porównanie: nie jemy codziennie szynki, to też codziennie nie będziemy rozmawiać o igrzyskach. Iga miała zakodowane, że ta impreza jest wyjątkowa, ale nikt nie nakładał na nią wielkiej presji. Córka jako młoda, 20-letnia zawodniczka, jeszcze bez ogromnego doświadczenia, nie potrafiła zagrać w Tokio tak, jak podczas zwykłych zawodów. Tutaj mamy dwie imprezy w jednej. Jest wioska olimpijska i to, co dzieje się na danym obiekcie sportowym. Trzeba umieć się w tym odnaleźć, rozgraniczyć wioskę i kort. W moim odczuciu tak to działa. Ci, którzy potrafią to robić, osiągają dobre wyniki. Bycie w wiosce jest dużym wyzwaniem, wydarzeniem. Spotyka się sportowców z wielu krajów. W czasie pandemii wszyscy mają maski, niewiele osób się pewne nawet rozpoznaje.

– Przed Igą jeszcze kilka startów w igrzyskach?
– Patrząc optymistycznie to powinna zaliczyć jeszcze Paryż w 2024 roku i Los Angeles w 2028 roku. Mam nadzieję, że będzie robiła progres.

– Pan też brał udział w olimpijskiej rywalizacji w Seulu w 1988 roku. Doświadczenie i opanowanie były kluczem do sukcesu?
– Tak. Do Seulu polecieliśmy jako ekipa czwórki podwójnej. Dziennikarze żartobliwie pytali z jakim medalem wrócimy. Zanosiło się na to, że przywieziemy do kraju. Niestety, było to złe. Wróciliśmy na tarczy z siódmą lokatą. Gdyby nie zwracano za bardzo uwagi na to, że lecimy walczyć, to nawet siódme miejsce byłoby traktowane jako dobry rezultat. Wiele zależy od tego z jakim nastawieniem wysyłamy w bój danego zawodnika. Iga też jest rozżalona, bo nie zrobiła porywającego wyniku, ale uważam, że starała się trzymać wynik z Badosą. Hiszpanka gra chyba najlepszy tenis w karierze. Nie można powiedzieć, że Iga miała super drabinkę, bo słabych zawodniczek podczas igrzysk nie ma. Faworytki Ashleigh Barty i Naomi Osaka też odpadły. Trudny turniej.

– W Polsce za bardzo pompuje się balonik oczekiwań?
– Tak. Wynika to z tego, że mamy mało zawodników w poszczególnych dyscyplinach. Czesi mają dziesięć tenisistek w pierwszej setce rankingu WTA. U nas moglibyśmy mieć ich minimum pięć. W innych sportach jest tak samo. Im więcej zdolnych ludzi, tym mniej presji na danym "Kowalskim", który ma walczyć o medal. Ostatnie lata pokazywały, że wioślarze z igrzysk wracali z medalami, dlatego od razu się tego od nich oczekuje. Im więcej sportowców z danej dziedziny, tym lepsza jakość. Mieliśmy Roberta Kubicę w Formule 1. Teraz następców brak. Nadal można lubić ten sport, ale zainteresowanie maleje.

– Dzięki Idze czuć boom na tenis w Polsce.
– Życzyłbym sobie, żeby tak było. Jeśli teraz zacznie trenować wiele dzieci, to za parę lat może kilka z nich połknie bakcyla i spróbują sił na międzynarodowych arenach. Był moment, gdy Otylia Jędrzejczak wygrywała w pływaniu. Zaczęto budować baseny. Widziałem jednak, co działo się w Raszynie, bo Iga zaczynała od pływania. Była szkółka, ale po czasie zaczęło brakować pieniędzy dla trenerów, itp. Zainteresowanie trwało zbyt krótko. Kontynuacji nie było. Teraz jest tak, że poziom pływania w kraju jest kiepski. Sport to długofalowy proces. Nie działa to tak, że dziecko poodbija piłkę 2-3 lata, a potem wskakuje na poziom mistrza świata. Ono musi dorosnąć, dojrzeć sportowo. Tego nam brakuje w Polsce. Brakuje odpowiedniego systemu w kraju. Bylibyśmy na pewno bardziej wysportowanym narodem.

– Wróćmy jeszcze do Igi. Będzie chwila na odpoczynek?
– Sama mówiła, że jest zmęczona. Nie tyle fizycznie, co psychicznie. Pogoń z turnieju na turniej. Chciałaby pewnie kilkudniowego urlopu, by odłożyć wszystko na bok. Nie można cały czas zasuwać. Gdy poleci do USA, to tam ma zrobić sobie tygodniową przerwę.

– Wy się widujecie czy cały czas życie na walizkach?
– Z Tokio przyleci na trochę do domu, potem wyruszy dalej w trasę.

***

Tomasz Świątek – na igrzyskach olimpijskich w Seulu w 1988 roku wystartował w czwórce podwójnej (partnerami byli: Sławomir Cieślakowski, Mirosław Mruk, Andrzej Krzepiński). Polska osada zajęła 7. miejsce. Jest ojcem Igi Świątek, jednej z najlepszych tenisistek w historii Polski.