Novak Djoković może powtórzyć wyczyn legendarnego Roda Lavera. "Fajnie jakby ktoś dołączył do mojego klubu"

On znów to zrobił! Djoković o krok od Wielkiego Szlema

Czytaj też

On znów to zrobił! Djoković o krok od Wielkiego Szlema

Australijczyk uznawany jest za jednego z najwybitniejszych tenisistów w historii. Określa się go jako gracza kompletnego, który w swoim arsenale miał niemal wszystkie rodzaje zagrań. Na tenisowych kortach znany był nie tylko z fantastycznych wolejów, ale żelaznej kondycji, wspomaganej przez umiejętne gospodarowanie siłami.

Wyjątkowe zdolności zyskał, dzięki wczesnemu rozpoczęciu gry. Urodził się w 1938 roku jako syn Roya, okolicznego rzeźnika, który każdą wolną chwilę spędzał na korcie. Matka, Malba, również kochała tenis. Wygrała kilka okolicznych turniejów, a czasem występowała nawet z mężem rozgrywkach mikstowych. Nic dziwnego, że kiedy w rodzinie Laverów pojawiły się dzieci, każdemu wpojona miała zostać miłość do najpopularniejszej gry rakietowej.

Rod z początku nie wyróżniał się niczym. Był mały, szczupły, niski, a w dodatku ze słabym zdrowiem. W wieku 15 lat zachorował na żółtaczkę, która znacznie przewartościowała jego życie. Po powrocie do sprawności zdecydował się rzucić szkołę i w pełni poświęcić grze.

Gdyby nie Hopman, grałbym dzień i noc

Na szczęście talent widział w nim legendarny australijski trener, Harry Hopman. Zauważył go na obozie sponsorowanym przez jedną z gazet w Brisbane i bardzo chciał przyjąć pod swoje skrzyła. To on wymyślił przydomek "Rakieta", który pozostał z zawodnikiem przez resztę życia. Nie wynikał on bynajmniej z prędkości uderzeń czy szybkości poruszania się po korcie, a wyjątkowej determinacji i charakteru młodego gracza.

– Była we mnie głęboka miłość do gry, wtedy Hopman miał mnie jednak na oku. Gdyby nie on, trenowałbym cały dzień i noc – wspominał później Laver. Uznany trener wymyślił w jaki sposób nadać uderzeniom młodego jeszcze więcej agresji. Kazał nosić ze sobą starą tenisową piłkę i próbować ją ciągle ściskać.

Nietypowe metody przynosiły efekty. Australijczyk robił szybkie postępy, a w poprawie gry nie przeszkodziła nawet obowiązkowa służba wojskowa. Wygrane w turniejach juniorskich nie znaczyły jednak wiele w kontekście rozpoczęcia prawdziwej kariery. Laver musiał zmierzyć się w końcu seniorami. Do poważnego  tenisa wszedł w 1958 roku i już w jednym z pierwszych meczów pokonał utytułowanego Amerykanina Barry'ego McKaya na kortach Queen's Clubu, udowadniając swoją wartość.

On znów to zrobił! Djoković o krok od Wielkiego Szlema

Czytaj też

On znów to zrobił! Djoković o krok od Wielkiego Szlema

Nie musiał czekać długo na swój pierwszy wielkoszlemowy sukces. Wysoka etyka pracy, regularne i odpowiednie treningi szybko dały efekty. Dzięki bystrości umysłu i zadziorności w 1960 wygrał Australian Open. Rok później dodał jeszcze tytuł w Wimbledonie.

Mało kto mógł spodziewać się jednak po Australijczyku tego, co wydarzyło się w sezonie 1962. Przed nim, cztery wielkoszlemowe tytuły w jednym roku zdobył tylko jeden człowiek. Don Budge uniósł trofea za zwycięstwa w Australii, Francji, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych przed II wojną światową.

Laverowi nie było łatwo powtórzyć wyczyn Amerykanina. Najwięcej problemów miał we Francji, gdzie w ćwierćfinale przeciwko Marty'emu Mullingamowi musiał bronić piłki meczowej. Z trudem przyszło też zwycięstwo w finale nad znakomitym wtedy Royem Emersonem. Rodak tenisowej legendy wygrywał 2:0 i prowadził 3:0 w trzeciej partii. Laver odwrócił jednak losy spotkania, a za kilka miesięcy mógł cieszyć się z klasycznego Wielkiego Szlema.

Rekordy Lavera mogły by być jeszcze bardziej wyśrubowane

Kariera Australijczyka przypadła na czas profesjonalizacji tenisa. W latach 60. amatorzy nie mogli otrzymywać nagród pieniężnych za wygrane. Choć często dostawali pewne kwoty poza protokołem, to nie gotówka, a możliwość startu w najbardziej prestiżowych turniejach była dla nich motywacją.

Laver długo wahał się czy przejść na zawodowstwo. W końcu przekonał go trzyletni kontrakt o wartości 110 tysięcy dolarów. Razem z nagrodą za podpis, musiała przyjść też kara. Pięć lat zakazu występów w wielkoszlemowych turniejach znacząco zatrzymało karierę "Rakiety", której rekordy, gdyby nie ten okres, mogły być znacznie bardziej okazałe.

Saga podwójnego tenisowego świata zakończyła się w 1968 roku. Tenis na nowo się otworzył, a amatorzy i zawodowcy znów mogli rywalizować w tych samych turniejach. Laver miał szansę by ponownie udowodnić swoją bezdyskusyjną wyższość nad innymi zawodnikami.

Udało się to w kolejnym sezonie po powrocie. Australijczyk zamęczał przeciwników akcjami "serw i wolej". Dzięki elastycznemu nadgarstkowi i leworęczności, nadawał piłkom rotacje niewidziane wcześniej na kortach tenisowych. Gdy podchodził do siatki, prawie nie dało się go minąć. Gibkość i refleks zastępowały wzrost i zasięg ramion. Rywale nie mogli znaleźć pomysłu na pokonanie zawodnika, który po raz drugi w karierze wygrał wszystkie turnieje wielkoszlemowe w jednym roku.

Postać Australijczyka obrosła legendą nie tylko ze względu na grę, ale też na swoje niedoścignione osiągnięcia. W 53-letniej historii ery profesjonalnego tenisa, żadnemu z graczy nie udało się powtórzyć wyczynu "Rakiety". Próbowali Sampras, Agassi, w końcu też Nadal i Federer. Za każdym razem brakowało przynajmniej jednego zwycięstwa.

Nieudany atak na klasycznego Wielkiego Szlema podjął też sam Djoković. W sezonie 2015 wygrał w Australii, Wielkiej Brytanii oraz Stanach Zjednoczonych. Na mączce w Paryżu pokonał w ćwierćfinale Nadala, eliminując z gry najpoważniejszego kandydata do tytułu. W decydującym o mistrzostwie meczu lepszy okazał się jednak Stan Wawrinka.

Nauczony na błędach, spróbował ponownie na początku trwającego sezonu. Nie miał sobie równych w ukochanej Australii, we Francji wykorzystał półfinałowe zwycięstwo nad Nadalem i sięgnął po tytuł, odwracając losy spotkania ze Stefanosem Tsitsipasem. W końcu przypieczętował dominację na trawiastych kortach w Londynie.

– Byłbym bardzo szczęśliwy, gdybym uścisnął mu rękę po wygranej w czterech szlemach. Nie wiem, czy założyłem klub zwycięzców klasycznych Wielkich Szlemów, ale fajnie jeśli ktoś do niego dołączy – opowiadał z uśmiechem Laver w niedawnym wywiadzie dla The Associated Press.

Trzeba przyznać, że szansa na powiększenie rzeczonego "klubu" jest bardzo duża. Djoković miewał gorsze momenty w Nowym Jorku, ale przezwyciężył wszystkie z nich. W niedzielnym finale zmierzy się z Miedwiediewem, z którym wygrywał już łatwo w Melbourne. Wszystkie karty są w ręku Serba, stojącego przed nieporównywalną szansą na dogonienie legendarnej australijskiej "Rakiety".