Bobsleje. Sylwia Smolarek została na lodzie. A miała zostać olimpijką z Pekinu

Nazywam się Sylwia Smolarek. Urodziłam się 23 lata temu, a od trzech jestem bobsleistką. Chociaż właściwie to nią byłam, ponieważ teraz zostałam zmuszona wreszcie przejrzeć na oczy. Zrozumiałam, że nie będzie żadnych bobslejów, wyjazdów, mistrzostw ani igrzysk. Marzenia wykasowała brutalna rzeczywistość.

Początek.

Moje oba najważniejsze życiowe wybory – uczelni oraz sportu, który chciałabym uprawiać – zapadły w zasadzie jednocześnie. Zdawałam na Akademię Marynarki Wojennej w Gdyni, dziś właściwie nie wiem dlaczego. Wtedy faktycznie chciałam być wojskową. Był 2018 rok. Podczas testów sprawnościowych na uczelnię zobaczyłam, że własne chcieliby tam przeprowadzić trenerzy z kadry bobsleistów. Poznałam na nich Janisa Mininsa. Zgodziłam się sprawdzić i po wszystkim wyszło, że byłam najlepsza.

– Nie chciałabyś spróbować?
– Chciałabym – odpowiedziałam, mimo że wcześniej ani razu nie widziałam, jak wygląda od środka ten sport.

Główna motywacja przyszła szybko: po igrzyskach w Pjongczangu było już jasne, że na następnych w Pekinie zadebiutuje dla kobiet nowa konkurencja jedynek. Dla krajów takich jak nasze, tych z drugiego szeregu, monoboby wydawały się idealne. Jesteś też tam sama sobie szefową, odpowiedzialną za wszystko. Pojechałam do Siguldy. Pierwszy obóz, pierwsze zapoznanie, stres, nauka pilotażu. Zostałam nawet mistrzynią kraju, bo imprezę udało się przeprowadzić pierwszy raz po blisko pół wieku przerwy. Wkręciłam się. Później sprawy rozwinęły się już szybciej. Zaczęłam trenować na poważnie i myśl, że to wszystko może faktycznie skończyć się dobrym wynikiem zaczęła dominować ponad realiami. W tym czasie ekipa chłopaków była już na kontrze do związku. Ja, wtedy nadal początkująca, nie przyjmowałam do siebie ich żadnych skarg. Nawet tych, że nie mają zapewnionego sprzętu lub że ten był przechowywany w okropnych warunkach. Nawet tych, że na zgrupowaniu jeździli któregoś razu właściwie bez trenera. Nie zraziłam się także, kiedy Minins odszedł z pracy w Polsce, a nowy zatrudniony trener zagraniczny – już po jego hucznym ogłoszeniu przez PZBiS – nie zdecydował się jednak na kontrakt i tym samym ośmieszył nasze środowisko.

Ja w tym czasie z każdą nową zawodniczką, która przychodziła, naiwnie oglądałam powtórki "Reggae na lodzie".

Moim nowym trenerem został Norbert Foltin, a następnie – gdy także on odszedł z drużyny, w której od dawna nie było już trzonu męskiego zespołu z Korei – pomagał nam Oleg Polyvach. To ojciec Vlada, chyba największej naszej nadziei w skeletonie, a przy okazji jego ówczesny trener. Pod jego wodzą do spółki z Julią Słupecką zadebiutowałam jesienią 2020 roku w Pucharze Świata na Łotwie. Pod jego wodzą chciałyśmy awansować do Pekinu i czułyśmy, że to jest możliwe.

PRZECZYTAJ WIĘCEJ: TRENER BEZ WIZY, KADRA BEZ LIDERKI. OTO POLSKIE BOBSLEJE PRZED PEKINEM

Bańka pękła.

Dziś jednak – o ile się orientuję – Olega Polyvacha też może nie być już w PZBiS. Podobno kilka dni temu zrezygnował na ostatniej prostej przygotowań do olimpijskiej zimy. Starał się organizować tu więcej niż się faktycznie dało, ale notorycznie odbijał się od ściany.

W tej kadrze nigdy nie było najlepszego sprzętu ani możliwości. Ani osób w zarządzie, które znają się na tym sporcie. Sezon 2021/22 na etapie, gdy jeszcze łudziłam się być jego częścią, był nieprzygotowany logistycznie. W mediach społecznościowych oglądaliśmy, że rywale trenują na tzw. ścieżkach, mają kontakt z bobem. My w tym czasie byliśmy w Cetniewie. Od lat w Polsce z zazdrością spoglądaliśmy, co wkładają na siebie i na czym jeżdżą Niemcy. Ale Janis był i tak zadziwiająco dobrym trenerem, biorąc pod uwagę możliwości finansowe. I panowie – to było widać gołym okiem – mu ufali. Stali za nim murem, ale później wszystko zaczęło się staczać. Autorytarne, nieznoszące sprzeciwu podejście władz związku, na czele z jego sekretarzem, uprzykrzało życie i nie było w żaden sposób skierowane na dobro zawodników, lecz prawdopodobnie na dobro ich samych. Nam tymczasem przez cały czas bardzo brakowało techniki. Tylko jak miałyśmy ją poprawiać na lodzie, jeżeli teraz po Olegu został jedynie Ryszard Rećko – trener motoryczny, który rok temu pierwszy raz w życiu widział bobslej?

Ja długo udawałam, że tego wszystkiego nie widzę. Jednak w końcu ta bańka musiała pęknąć, a w zasadzie pękły dwie naraz.

Rachunek.

Najpierw pękła bańka uczelniana. Z powodu trudnej sytuacji prywatnej po trzech latach musiałam zrezygnować ze studiów. I tak mi się nie podobały – ani one, ani tym bardziej akademia. Gdy szłam z kartą obiegową na pożegnanie, zobaczyłam, że w tej sytuacji po trzech latach muszę oddać za edukację 60 tysięcy złotych.

Mam 23 lata. Kto w Polsce ma w takim wieku takie pieniądze?

Czy studenci w takim razie powinni ubezpieczać się na wypadek przedwczesnej rezygnacji? Nie wiem. Wiem jedynie, że przez tę sytuację moje igrzyska i jakiekolwiek inne marzenia legły w gruzach. Nie jestem w stanie pozwolić sobie na dalsze trenowanie, bo żeby nie płacić tych 60 tysięcy, co miesiąc muszę stawiać się na tzw. rotacjach w Wojskach Obrony Terytorialnej. Tam albo w innych służbach mundurowych – taki dostałam wybór. Oczywiście jest jeszcze jedno: kredyt, na co absolutnie nie zamierzam sobie pozwolić. I tak będę chodziła sobie na rotacje. Co miesiąc, przez sześć lat. Gdy je skończę, będę ich miała prawie 30. To jak wyrok. Oczywiście na uczelni próbowałam coś z tym zrobić. Powiedziałam, że szykuję się do igrzysk, a przy takim rozwiązaniu nie będę miała najmniejszej możliwości przejechania sezonu kwalifikacyjnego. Nikogo to nie interesowało. Niestety, poza Olegiem nikt także nie przejął się mną w PZBiS, mimo że wiceprezesem tej organizacji jest lub był komandor Arkadiusz Sobieraj. Pracownik akademii. Spytałam go, czy nie chciałby mi jakoś pomóc.

– Proszę napisać podanie do rektora o umorzenie tej płatności – poradził mi. Napisałam, zaniosłam, miałam nadzieję. – Ale proszę pani, nie ma czegoś takiego. Ustawa się zmieniła. Już nie da się tego ot tak anulować – te słowa zabrzmiały jak ostateczny cios. Więcej pomocy już nie uzyskałam. Po prostu przestałam być bobsleistką.

I tylko nie dajcie się zwieźć, odwiedzając stronę internetową PZBiS. Jako członków drużyny wpisuje się tam wszystkich, którzy choć raz mieli kontakt z tym środowiskiem. A może i tych, którzy choć raz obejrzeli "Reggae na lodzie".

CZYTAJ TAKŻE: POLSKA W KOŃCU MOŻE MIEĆ TOR LODOWY. "NIEPRAWDA, ŻE SĄ NIEOPŁACALNE"

ZOBACZ ODPOWIEDŹ WŁADZ ZWIĄZKU NA INFORMACJE SYLWII SMOLAREK