Belgia. Patryk Walicki nowym Zielińskim? Niedawno zadebiutował w kadrze U20

Nowi Cash i Zalewski? Oni mogą wkrótce zagrać w kadrze

Patryk Walicki (ur. 2003) – reprezentant Polski U20, urodzony w Belgii. W przeszłości trenował w OH Leuven, Diegem Sport oraz Beerschot VA, w którym zadebiutował w belgijskiej ekstraklasie. Niedawno podpisał kontrakt z AA Gent. W czerwcu zadebiutował w kadrze Miłosza Stępińskiego, w spotkaniu z Włochami (1:0), wychodząc w pierwszym składzie.

Wcześniej wziął udział w zgrupowaniu selekcyjnym, po którym trener reprezentacji U20 porównał go do Piotra Zielińskiego. – To bardzo ciekawy zawodnik. Nie chcę zapeszać, ale dawno nie widziałem tak dobrego technicznie chłopca. Przypomina mi stylem gry Piotra Zielińskiego, choć umiejętności ma na razie mniejsze, ale ma dopiero dziewiętnaście lat –ocenił go Stępiński.
Można powiedzieć, że wcześniej odkrył go Arkadiusz Stelmach, dyrektor ds. skautingu młodzieżowego Wisły Płock, który pasjonuje się wyszukiwaniem polskich talentów wychowanych poza granicami kraju. "Cieszę się, że wpisy na jego temat doszły do PZPN. Wciąż nie mogę uwierzyć, że z niewinnej zajawki wyniknęło coś tak dobrego. Oby nie po raz ostatni" – napisał na Twitterze.

Patryk Walicki w rok przeszedł drogę od IV ligi do kontraktu z Gent. Był anonimowy, dziś jest młodzieżowym reprezentantem Polski.

Cieszę się, że wpisy na jego temat doszły do PZPN. Wciąż nie mogę uwierzyć, że z niewinnej zajawki wyniknęło coś tak dobrego. Oby nie po raz ostatni. https://t.co/rL0OP3sRJr pic.twitter.com/yHiesbJvs9

— Arek Stelmach (@arek_stelmach) May 16, 2022

***

Przemysław Chlebicki, TVPSPORT.PL: – Twoi rodzice są Polakami, którzy opuścili kraj wiele lat temu. Dlaczego wyemigrowali?
Patryk Walicki, piłkarz AA Gent: – Moi rodzice przyjechali do Belgii jako nastolatkowie, na początku lat dziewięćdziesiątych. Tato miał dziewiętnaście lat, mama osiemnaście. W Polsce wtedy nie było łatwo o pracę, dlatego postanowili wyjechać na trzy miesiące, żeby trochę zarobić i usamodzielnić się od rodziców. Nie mieli ze sobą praktycznie nic – mówili nam, że przyjechali tylko z jednym widelcem. Nie było im łatwo, nie znali języka... Ale po krótkim czasie im się tutaj spodobało. Zdecydowali się zostać, zarobili na własny dom. Najpierw urodził się mój brat, potem ja.

– Nigdy nie brali pod uwagę możliwości powrotu?
– Myślę, że chcieli nam zagwarantować dobrą przyszłość. Uznali, że w Belgii będziemy mieć więcej możliwości niż w Polsce. Przyjeżdżaliśmy do Polski, ale nie było tematu, żeby wrócić na stałe.

– Wiele razy byłeś w Polsce?
– Gdy byłem młodszy, w każde wakacje przyjeżdżałem do rodziny z Białegostoku. Od kiedy jednak trenuję "na poważnie", trudniej mi latem znaleźć czas na odwiedziny.

– Jak zapamiętałeś chwile spędzone w kraju?
– Do dziś Polska kojarzy mi się z wakacjami, spokojem. Gdy przyjeżdżałem, za każdym razem miałem wrażenie, że czas leci wolniej niż w Belgii. Bardziej "południowy" tryb życia. A tutaj wszystko trzeba robić szybko.

– Miałeś do czynienia z polską kuchnią albo muzyką?
– Co tydzień w domu jemy mielone albo schabowe! Natomiast, gdy odwiedzam ciocię i wujka, zawsze u nich leci polska muzyka, często disco-polo. Zenka Martyniuka znam!

– Chociaż nigdy nie mieszkałeś w Polsce, bardzo dobrze posługujesz się językiem. Twoim rodzicom zależało na tym, żebyś dobrze mówił po polski?
– W wieku sześciu lat uczyłem się w belgijskiej szkole. Ale rodzicom zależało na tym, żebym wiedział, skąd pochodzą. Dlatego jako ośmiolatek chodziłem na zajęcia w polskiej szkole. Dwa razy w tygodniu, w środę i sobotę, spędzając tam pół dnia. Ale to trwało przez dwa lata. Regularnie trenując nie miałbym czasu na pogodzenie gry w piłkę z zajęciami w obu szkołach.

– Ile miałeś lat, gdy zacząłeś trenować?
– Pamiętam moment, gdy jako siedmiolatek powiedziałem mamie, że chcę zostać piłkarzem. Pamiętam, że była zdziwiona! Ale powiedziała, że nie ma problemu i rodzice zapisali mnie do klubu. Zacząłem trenować w klubie grającym w czwartej lidze i spędziłem tam cztery lata.

– Co cię wyróżniało na tle rówieśników?
– Od dziecka byłem dobry technicznie i myślę, że wpływ na to miała gra na ulicy z kolegami. Graliśmy mecze "pięć na pięć" na małym terenie i po latach uważam, że mogłem się w ten sposób wiele nauczyć.

– Czy twoi koledzy z podwórka też zostali piłkarzami?
– Zdarzyło się kilka razy, że grałem z piłkarzem, który w ubiegłym sezonie grał w Polsce, Jasonem Lokilo. Pochodzimy z jednego miasta – on jest oczywiście starszy, ale kilka razy do nas przychodził. Wyróżniał się spośród nas, był zdecydowanie najlepszy. A ja chciałem być taki jak on. Można powiedzieć, że był moim pierwszym autorytetem.

Poza nim, grałem przeciwko Romeo Lavii, który już debiutował w pierwszej drużynie Manchesteru City, Kazeemowi Olaigbe z Southampton i Johanowi Bakayoko z PSV Eindhoven.

– Powiedziałeś, że brałeś przykład z Lokilo. A która ze światowych gwiazd była twoim idolem?
– Cristiano Ronaldo. Podobało mi się jego podejście. Gdy podrosłem, zacząłem coraz bardziej analizować zawodników. Nie tylko grę, ale także mentalność. Słyszałem o tym, ile musiał włożyć pracy i poświęcić czasu. Zostawał godziny po treningach, spędzał wiele godzin na boisku, na siłowni, imponowało mi to. Miałem kilku ulubionych piłkarzy pod względem gry, ale pod względem zaangażowania Ronaldo ceniłem najwyżej.

– Wciąż masz zawodników, na których się wzorujesz?
– Teraz zależy mi najbardziej pokazać to, co ja potrafię zrobić z piłką. Jestem już w takim wieku, że rywal nie może mi imponować. Nawet jeśli ktoś jest ode mnie lepszy, to muszę zrobić wszystko, by być lepszym od niego.

– Pierwszym klubem, który dał ci szansę w dorosłej piłce, był Beerschot. Czego się tam nauczyłeś?
– W tym klubie rozwinąłem się taktycznie. Ale zwracano uwagę na to, żebyśmy umieli czerpać radość i przyjemność z gry.

– Czy w Gent coś cię zaskoczyło?
– Większa intensywność, większe umiejętności zawodników i duża konkurencja. Ale to mi odpowiada.

– Miałeś oferty z innych klubów, może z innych państw?
– Nie, z zagranicy nikt się nie odzywał. Było zainteresowanie z kraju, ale obecnie jeszcze nie mogę mówić na ten temat.

– Kiedy po raz pierwszy skontaktował się z tobą ktoś z Polski?
– Wszystko się zaczęło dzięki Arkadiuszowi Stelmachowi, który szuka i śledzi zawodników z polskimi korzeniami w zagranicznych klubach. Bez niego nie poszłoby to tak szybko. Napisał na Twitterze, że podpisałem kontrakt z Gent i zadebiutowałem w najwyższej lidze. Okazało się, że post wzbudził duże zainteresowanie na tyle, że zainteresowała się mną federacja.

– Jak wyglądały twoje rozmowy z PZPN?
– Zadzwonił do mnie skaut polskiego związku, Maciej Chorążyk i od razu zadał mi pytanie, czy chciałbym grać dla Belgii czy dla Polski – odpowiedziałem, że dla Polski. Skontaktował się z moją mamą, zapytał czy mam paszport, dokumenty. Potem wysłano skauta na mój pierwszy mecz w Gent. Ale nie dojechał, bo miał po drodze wypadek samochodowy.

– W czerwcu brałeś udział w pierwszym zgrupowaniu selekcyjnym kadry U20. Na czym polegało?
– Trenerzy nas obserwowali, a na koniec zgrupowania rozegraliśmy wewnętrzne spotkanie, jedenastu na jedenastu. Pokazałem się z najlepszej strony, z pełnym zaangażowaniem. I trenerzy to zauważyli.

Gdy byłem na zgrupowaniu selekcyjnym, odzywali się do mnie agenci z Polski. Mam jednak swojego agenta z Belgii, z którym współpracuję od dwóch lat. Dzięki niemu z czwartej ligi dotarłem do pierwszej. Jest zawsze, gdy go potrzebuję. Nie mogłem sobie wymarzyć lepszego agenta. Obojętnie, w jakiej sprawie, zawsze mi pomaga.

– Także w sprawach pozasportowych?
– Tak. Zdarzało się, że kiedyś potrzebowałem samochodu i mój menedżer przyjechał po pięciu minutach.

– Wspomniałeś o agentach z Polski. A miałeś propozycje od tutejszych klubów?
– Odezwał się do mnie dyrektor sportowy jednego z klubów Ekstraklasy. Ale uznałem, że chcę powalczyć o swoje w Belgii.

– Wracając do wątku reprezentacji – po zgrupowaniu selekcyjnym dostałeś powołanie na mecz z Włochami. Ale jeszcze przed nim selekcjoner kadry, Miłosz Stępiński, porównał cię do Piotra Zielińskiego. Też uważasz, że masz podobny styl gry?
– Coś w tym jest! Jeszcze podczas zgrupowania selekcyjnego zapytałem jednego z kolegów, czy nie mam podobnego stylu do Zielińskiego. On odpowiedział, że może trochę. A już następnego dnia trener powiedział to samo.

– Czym najbardziej zwróciłeś uwagę trenera?
– Tym, że na boisku nie bałem się niczego robić. Wierzyłem w swoje umiejętności i chociaż byłem w nowym otoczeniu, starałem się grać po swojemu, indywidualnie. Wykreowałem też kilka sytuacji kolegom.

– Jesteś zadowolony z występu przeciwko Włochom?
– Z wyniku drużyny oczywiście się cieszę (Polacy wygrali 1:0 – przyp. red.), ale mogłem stworzyć więcej okazji. Miałem większe oczekiwania co do swojego występu. Ale nie było łatwo – Włosi częściej byli przy piłce i chyba nie do końca pokazaliśmy im, co potrafimy. Najważniejsze jednak, że wygraliśmy to spotkanie. I mogę się cieszyć z tego, że dostałem szansę w pierwszej jedenastce – trener mnie zauważył i docenił.

– Masz jakieś cele na przyszły sezon w Gent?
– Nie lubię mówić o swoich celach i marzeniach. To na razie działa, bo większość z nich się spełniła. Wolałbym jednak, żeby ludzie sami zobaczyli, co potrafię.