Igor Drapiński: w Piaście Gliwice bardziej się otworzyłem [WYWIAD]

• Igor Drapiński był jednym z bohaterów wygranego meczu z Legią i został wybrany do jedenastki kolejki. W tym sezonie stał się ważnym piłkarzem Piasta
• 20-latek zdradza, pod jakimi względami rozwinął się sportowo w drużynie Aleksandara Vukovicia. Przyznaje także, że w drużynie bardziej się otworzył niż wcześniej
• Był już powoływany do reprezentacji Polski U21. Czy myśli o powołaniu na nadchodzące mistrzostwa Europy?
• "Pasowałbym najbardziej do ligi włoskiej. Pod względem gry i życia"
• Więcej piłkarskich treści na stronie TVPSPORT.PL

Piast Gliwice zagra o półfinał Pucharu Polski z Pogonią Szczecin. Oglądaj mecz w TVP Sport!

Piłkarz Górnika wyprzedził legendę polskiej piłki!

Czytaj też

Piłkarz Górnika wyprzedził legendę polskiej piłki!

Przemysław Chlebicki, TVPSPORT.PL: – Po meczu z Legią zostałeś wybrany do jedenastki kolejki. Czy twój plan na ten mecz różnił się od innych?
Igor Drapiński, piłkarz Piasta Gliwice: – Parę razy zdarzało mi się już grać na Pawła Wszołka i Wahana Biczachczjana, więc znałem już w miarę tych zawodników. Wiedziałem, że Paweł lubi dostawać piłkę za plecy, dlatego zostawiałem sobie trochę miejsca. Za to Wahan lubi mieć piłkę przy nodze i próbowałem być często blisko niego, żeby uniemożliwić mu jego ulubiony sposób gry.

– Teraz grasz na lewej obronie. Wcześniej jednak występowałeś częściej na środku. Czy po transferze do Piasta zmieniła się twoja gra pozycyjna?
– To prawda, wcześniej w Płocku i często w kadrze młodzieżowej byłem środkowym obrońcą. W Piaście przestawiono mnie na bok i też czuję się tutaj dobrze. Ale gdybym miał wrócić do środka – na pewno również bym się odnalazł.

– Musiałeś się czegoś nowego nauczyć, gdy w Piaście stałeś się lewym obrońcą na stałe?
– Potrzebowałem przystosowania do bardziej ofensywnej gry. Musiałem nauczyć się wyczuć momenty, w których mógłbym biec do przodu i pomagać kolegom z przodu, ale też wiedzieć, kiedy zostać. Na początku biegałem trochę bezsensownie i traciłem siły.

– Czasem zdarzało się, że zostawiałeś dużo miejsca na lewej stronie.
– Teraz już rzadko się to zdarza, bo mam większe wyczucie. Wiem, kiedy mogę iść do przodu. Upewniam się czy inny piłkarz z mojej drużyny został z tyłu i nie marnuję sił na niepotrzebne wyjścia.

– Czego się nauczyłeś w Piaście poza grą na lewej obronie?
– Myślę, że poprawiłem się w każdym elemencie. Z piłką czuję się pewniej. W defensywie od początku pomagał mi Kuba Czerwiński, który dużo mi podpowiada w ustawianiu. Moje dośrodkowania też są lepsze i gram lepiej w ofensywie – o czym już powiedziałem.

– A pomijając sprawy boiskowe?
– Dużo ludzi, którzy mnie wcześniej znali, uważali mnie za introwertyka. Ale w Piaście jest sporo otwartych chłopaków, z każdym można porozmawiać i czuję się z nimi dobrze w szatni. Wśród nich bardziej się otworzyłem.

– Słyszałem, że interesowały się tobą latem także inne kluby. Dlaczego wybrałeś Piasta?
– Było zainteresowanie, ale przyszedłem tutaj ze względu na drużynę i trenera. Wiedziałem, że jest tu dużo doświadczonych zawodników, od których mógłbym się czegoś nauczyć. Przekonałem się na miejscu, że są oni chętni do pomocy i po kilku miesiącach w Gliwicach wiem, że podjąłem dobrą decyzję.

– Rozpoczęliście rok siedmioma punktami. Czujecie się silniejsi niż jesienią, gdy mieliście nieudaną końcówkę?
– Bardzo dobrze przepracowaliśmy okres przygotowawczy, mieliśmy udane sparingi. W pierwszym meczu ze Śląskiem zdawaliśmy sobie sprawę z tego, gdzie ta drużyna jest w lidze, ale byliśmy świadomi, na co trzeba uważać. A potem przyszło zwycięstwo z Legią. Takie mecze budują drużynę i dają nam "kopa" do dalszej pracy.

Piłkarz Górnika wyprzedził legendę polskiej piłki!

Czytaj też

Piłkarz Górnika wyprzedził legendę polskiej piłki!

Fiasko. "Rozmowy Jagiellonii zostały zawieszone"

Czytaj też

Fiasko. "Rozmowy Jagiellonii zostały zawieszone"

– Zanim trafiłeś do Piasta, grałeś w Wiśle Płock. Które momenty w drużynie będziesz najlepiej wspominał?
– Debiut w Ekstraklasie, gdy miałem siedemnaście lat. Wiele zawdzięczam temu klubowi i cieszę się, że w młodym wieku dostałem tam szansę. Ale były też gorsze chwile – przede wszystkim ten nieszczęsny spadek.

– Przez pewien czas byliście w czołówce. Co się z wami stało?
– Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. To jest dla mnie niewytłumaczalne. Rozmawialiśmy o tym, zastanawialiśmy się, dlaczego tak się dzieje. Ciężko pracowaliśmy. Na treningach nasze zaangażowanie było cały czas takie same, ale na boisku nie wychodziło to za bardzo.

– Co uważasz za swój największy sukces do tej pory?
– Występ na Euro U19.

– Jak po dwóch latach wspominasz ten turniej?
– Z lekkim niedosytem. Czuliśmy, że możemy zrobić coś więcej. Bardzo się zżyliśmy z chłopakami – do dziś mam kontakt z większością tej drużyny, choć nie każdy teraz gra w reprezentacjach. Występy przeciwko Portugalii i Włochom, zawodnikom spośród których większość dziś występuje w silnych klubach, to momenty, które będę pamiętał długo.

– Kto zrobił na tobie największe wrażenie?
– Skrzydłowy reprezentacji Portugalii, Carlos Borges. Grał co prawda po przeciwnej stronie, ale kilka razy musiałem z nim rywalizować. Bardzo zwinny i dynamiczny chłopak, trudno się grało przeciwko niemu.

– Rozmawiałem z kilkoma twoimi kolegami z kadry i niektórzy żałowali, że nie wygraliście wyżej z Maltą.
– Czerwona kartka na początku meczu nam nie pomogła. Do końca pierwszej połowy mieliśmy problemy i właściwie to Malta grała w piłkę z nami. Później się poprawiliśmy, strzeliliśmy dwa gole. Staraliśmy się o kolejne, ale niestety zabrakło nam czasu.

– A czego wam zabrakło w meczu z Włochami, który zremisowaliście? Kilka razy wydawało się, że mogliście zrobić więcej, szczególnie w ofensywie.
– Mieliśmy sporo sytuacji, żeby wcisnąć piłkę do bramki. Myślę, że zabrakło nam kilku lepszych zachowań, żeby wygrać.

– Grasz teraz w kadrze U20, ale byłeś też powoływany do drużyny U21. Myślisz o powołaniu na tegoroczne mistrzostwa Europy?
– Na razie się nad tym nie zastanawiam, skupiam się na razie na grze w klubie. Staram się pokazywać i występować regularnie, ale decyzja należy do trenera. Ale jeśli uzna, że będę mu potrzebny, będzie mi bardzo miło.

– A jak oceniasz współpracę z selekcjonerem kadry U20, Miłoszem Stępińskim?
– Myślę, że Miłosz Stępiński to dobry trener. Kadra U-20 pod jego wodzą robi progres i cieszę się, że otrzymuje powołania na zgrupowania. Dostaje możliwości gry w barwach narodowych i pokazania się na tle silnych rywali, za co jestem wdzięczny.

Fiasko. "Rozmowy Jagiellonii zostały zawieszone"

Czytaj też

Fiasko. "Rozmowy Jagiellonii zostały zawieszone"

Komisja Ligi zajmie się Feio. Jaka kara dla trenera Legii?

Czytaj też

Komisja Ligi zajmie się Feio. Jaka kara dla trenera Legii?

– Co cię najbardziej motywuje?
– Chęć osiągnięcia tego, co założyłem sobie jeszcze jako mały chłopiec i próby dążenia do tego.

– Zdradzisz, co dokładnie założyłeś?
– Po prostu marzyłem o tym, żeby zostać profesjonalnym piłkarzem. Z biegiem czasu to stawało się bardziej realne i chciałem osiągnąć coraz więcej. I teraz moim marzeniem jest gra w TOP5.

– Zawsze chciałeś być piłkarzem?
– Interesowałem się piłką, odkąd pamiętam. Mój dziadek był prezesem Górnika Kłodawa, a mój tata tam grał. Od maleńkiego chłopca jeździłem na mecze.

– Czyli trochę nie miałeś wyjścia!
– Trochę tak, ale zawsze lubiłem grać w piłkę.

– Jak trafiłeś do SMS-u Łódź?
– W decyzji pomogli mi rodzice. Mogłem wtedy wybrać Włocławek, gdzie też była Szkoła Mistrzostwa Sportowego. Bursa była tam jednak w innym miejscu niż szkoła i boiska. Rodzice bali się czy na pewno poradzę sobie z dojazdami.

– Miałeś tam kolegów, którzy przebili się na profesjonalny poziom?
– Grałem z Karolem Łysiakiem, który teraz występuje w Stali Rzeszów. Chwilę trenowałem też z Patrykiem Letkiewiczem, bramkarzem Wisły Kraków. Część chłopaków gra też w trzecich ligach.

– Byłeś wyróżniającym się piłkarzem w swoim roczniku?
– Na początku zdecydowanie nie. A później trenerzy zaczęli coś we mnie widzieć, bo najpierw trenowałem z drużyną rok starszą, a potem – ze starszą dwa lata. W jednej i drugiej grałem we wszystkich meczach.

– Jakie miałeś wtedy główne atuty?
– W SMS-ie grałem jako stoper. Chociaż większość trenerów uważała, że jestem za niski na tę pozycję, potrafiłem grać w kontakcie z napastnikami. Ale nie czułem kompleksów, bo nadrabiałem czymś innym. Wygrywałem pojedynki główkowe i umiałem się z nimi ścigać – bo wolny nigdy nie byłem. Poza tym, miałem dobrze ułożoną lewą nogę i dobrze wyprowadzałem piłkę.

– Powiedziałeś wcześniej, że marzysz o grze w lidze z TOP5. A masz wymarzony kierunek?
– Pasowałbym najbardziej do ligi włoskiej. Pod względem gry i życia.

– Tylko włoska kuchnia jest zdradliwa, trzeba uważać na dietę...
– O to się nie martwię, z dietą nigdy nie miałem problemów!

Komisja Ligi zajmie się Feio. Jaka kara dla trenera Legii?

Czytaj też

Komisja Ligi zajmie się Feio. Jaka kara dla trenera Legii?