Jacek Kurowski wspomina Leo Beenhakkera. Futbol, kawa i papierosy

Leo Beenhakker (fot. Getty Images) — Jacek Kurowski wspomina Leo Beenhakkera (fot. Getty Images/TVP)

Zapada się w głębokim fotelu. Powoli sięga po cygaretkę, niespiesznie ją odpala, by po chwili głęboko się zaciągnąć. Leo Beenhakker we wspomnieniu dziennikarza TVP Sport Jacka Kurowskiego.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Czarodziej z innego świata. Miał szczególną cechę

Czytaj też

Czarodziej z innego świata. Miał szczególną cechę

Jacek Kurowski wspomina Leo Beenhakkera

W tej przejmującej ciszy słuchać jedynie syk dymu, który najpierw znika w płucach, a kilka sekund później otula i jego i wszystkich czekających na to co powie.

Siedzimy w hotelowym lobby. Każdy z dziennikarzy ma swój deadline, każdego naciska przełożony, żeby wysłać wszystko szybko, jak najszybciej i jak najkonkretniej. My w pośpiechu, a on ma czas.

On nigdzie się nie spieszy. Odkłada cygaretkę i sięga po kawę. Mały łyk, długa pauza. My czekamy w napięciu. W gęstym od dymu powietrzu wiszą pytania o kadrę, jego wybory, taktykę, rywali i kogo do licha widzi w wyjściowym składzie w najbliższym meczu.

On wie, że będzie musiał za moment zaspokoić niezaspokajalną ciekawość wścibskich dziennikarzy, ale jeszcze przez kilka chwil ważniejsze od tego wszystkiego są kawa, papieros i cisza.

Podczas takich nieformalnych, spontanicznych spotkań z Leo Beenhakkerem, kiedy boss schodził do lobby na kawę, można się było dowiedzieć o jego reprezentacji najwięcej. Trzeba było jedynie zachować cierpliwość, nie pospieszać, nie naciskać, czekać, czekać i jeszcze raz czekać. Aż skończy się papieros, wystygnie kawa, aż coach poczuje się swobodnie. Bo tylko wtedy, gdy spełnione będą te warunki, będzie mówił i być może zdradzi również jakieś tajemnice.

A o futbolu mówić uwielbiał i trochę nas wszystkich czarował. Byłem jednym z tych, którzy pukali się w czoło gdy przed pamiętnym meczem z Portugalią przekonywał, że jeśli w ciągu pierwszych dwudziestu minut strzelimy dwa gole - wygramy. I miał rację. Nie wierzyłem, jak pewnie większość, że Grzegorz Bronowicki zatrzyma wtedy Cristiano Ronaldo, a zatrzymał. Beenhakker potrafił dotrzeć do każdego piłkarza i przekonać, że ma to coś, co czyni go tu i teraz całkowicie wyjątkowym. To za jego kadencji najlepszy okres w kadrze przeżywał przecież Euzebiusz Smolarek, to u niego debiutował i w pierwszym meczu w reprezentacji gola strzelił Robert Lewandowski.

Był pierwszym trenerem, który wprowadził reprezentację Polski na mistrzostwa Europy i pierwszym, który został zwolniony przed kamerami. Pamiętam jego zaskoczenie w Mariborze, pamiętam, jak trzymał fason i z jakim trudem kontrolował emocje.

Czarodziej z innego świata. Miał szczególną cechę

Czytaj też

Czarodziej z innego świata. Miał szczególną cechę

Ten triumf Beenhakkera pamiętamy wszyscy. Tak ograliśmy Portugalię [SKRÓT]

Ten triumf Beenhakkera pamiętamy wszyscy. Tak ograliśmy Portugalię [SKRÓT]

Był ostatnim, który przypisywał sobie sukcesy i ostatnim, który pozwalałby na krytykę swoich zawodników. Kiedy podczas jednego z naszych wywiadów na żywo zaprezentowałem mu filmik z kilkoma niefortunnymi interwencjami Artura Boruca pytając o jego przyszłość, odpowiedział, czy mam przygotowany również taki, gdy Boruc broni spektakularnie. Oczywiście nie miałem.

Beenhakker chronił swoich piłkarzy, opiekował się nimi, wspierał i czuł się za nich odpowiedzialny. Wybaczał błędy i dawał kolejne szanse, o czym wspomniany Artur Boruc sam się przekonał. Zresztą nie tylko on.

Oczywiście bywał trudny. Na konferencjach prasowych, które częściej przypominały wykłady o piłce nożnej dla opornych, filozofował, demaskował i pouczał, każąc nam wyjść z "drewnianych domków". Prowokował trenerów, podpuszczał polskie legendy futbolu, potrafił rozpalić głowy kibiców.

Gdy spotkaliśmy się ostatni raz w 2018 roku, widziałem człowieka zmęczonego i pogodzonego z przemijaniem, ale jednocześnie uśmiechniętego, pogodnego i wciąż z poczuciem humoru, jakie lubię najbardziej – ze szczyptą ironii i sarkazmu. Nie miałem żadnych wątpliwości, że mimo bogatej w sukcesy kariery, w Realu Madryt, Ajaksie czy Feyenoordzie, praca z reprezentacją Polski była dla niego czymś wyjątkowym. Wspomnienie awansu na Euro 2008 nadal podnosiło niemal niezauważalnie kąciki ust, a porażka w walce o mundial w 2010 kłuła w sercu. Rozmawialiśmy o jego wolnym czasie, którego, jak twierdził, nie ma, o ciele, które odmawia posłuszeństwa, o ludziach z dawnego sztabu, o dobrym jedzeniu, mojej rodzinie i oczywiście o futbolu. Bo Leo uwielbiał rozmawiać o futbolu. Mógł to robić godzinami. Z przerwami na kawę i cygaretkę.

Ronaldo nie pomógł, kadra Beenhakkera zremisowała w Lizbonie [WIDEO]