20 kwi 2021 | Piłka nożna / Anglia

Premier League. Jakub Moder wahadłowym? Tylko na papierze

Jakub Moder wahadłowym? (fot. Getty Images)

Jakub Moder coraz lepiej odnajduje się w Brighton & Hove Albion. Trzy ostatnie spotkania ekipy Grahama Pottera rozpoczął w podstawowym składzie. Nie zagrał jednak w środku pomocy, a na lewym wahadle. Tak przynajmniej sugerowały przedmeczowe grafiki. Czy to, co na papierze, miało jednak przełożenie na boisko? I czy były gracz Lecha Poznań powinien być traktowany jako boczny obrońca?

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Czytaj też: Szalony tydzień Modera. "Nabiera pewności co mecz"

Kto zastąpi Mourinho? Kandydat z Niemiec priorytetem Tottenhamu

Czytaj też

Piłkarze Tottenhamu Hotspur (fot. Getty Images)

Kto zastąpi Mourinho? Kandydat z Niemiec priorytetem Tottenhamu

ROTACJE

Choć szkoleniowiec Brighton – Graham Potter – pochodzi ze środkowo-zachodniej Anglii, to jego filozofii futbolu bliżej do szkoły latynoskiej. Mnogość rozwiązań taktycznych sprawia, że jego drużyna gra w sposób nietypowy. Bazuje na wymienności pozycji i płynnie zmienia formacje.

Tak wyglądało to w ostatnich trzech kolejkach. W każdym z tych meczów na boisku od pierwszych minut był Jakub Moder. Gracz, którego Potter ulepił jakby na nowo, dopasowując go do swojej koncepcji. Bo choć reprezentant Polski opuszczał PKO Ekstraklasę jako środkowy pomocnik, to w Premier League ustawiany jest na lewym wahadle. Przynajmniej na papierze.

Trójkę środkowych obrońców Brighton tworzą Ben White, Lewis Dunk i Joel Veltman. Ostatni z nich jest nominalnym bocznym defensorem, co odgrywa ogromną rolę w taktyce zespołu. W trakcie budowania ataków drużyna zmienia bowiem swoją bazową formację z 3-4-3 w 4-2-3-1.

Veltman, grający najbliżej lewej flanki, ustawia się więc po tej stronie. Drugi z wahadłowych – Pascal Gross, cofa się do linii obrony, wspierając dwóch centralnie ustawionych stoperów – White'a i Dunka. W środku pola linie podań zapewniają im za to dwaj głęboko grający środkowi pomocnicy – Yves Bissouma i Adam Lallana.

To oni odpowiadają za inicjowanie ataków spod własnego pola karnego. Wymieniają krótkie podania, licząc na znalezienie strefy, w którą mogą zagrać piłkę. Wtedy do akcji wkracza Moder. Choć nominalnie ustawiony jest na lewym skrzydle, to często schodzi do środka. Ustawia się w półprzestrzeni, gdzie oczekuje podań od partnerów.

Miejsce na flance zajmuje za to Danny Welbeck, który przejmuje ofensywne obowiązki wahadłowego. Dzięki dobremu przyspieszeniu nierzadko jest adresatem długich podań od środkowych pomocników. W obronie Polaka asekuruje za to Veltman.

Kto zastąpi Mourinho? Kandydat z Niemiec priorytetem Tottenhamu

Czytaj też

Kto zastąpi Mourinho? Kandydat z Niemiec priorytetem Tottenhamu

Fabiański przeprosił kibiców. Takiej reakcji się nie spodziewał

Czytaj też

Łukasz Fabiański ulubieńcem kibiców West Hamu (fot. Getty Images)

Fabiański przeprosił kibiców. Takiej reakcji się nie spodziewał

USTAWIENIE

Moder na papierze jest więc wahadłowym, ale na boisku pełni zupełnie inną funkcję. Próżno oczekiwać od niego szarż do linii końcowej, dryblingów, czy dośrodkowań. Trudno spodziewać się także błyskawicznych powrotów do obrony, czy rajdów od pola karnego do pola karnego.

Reprezentant Polski ma ustawiać się w lewej półprzestrzeni – strefie pomiędzy środkiem pola a skrzydłem. Jego obecność akurat w tym miejscu ma pozwolić Brighton na osiągnięcie przewagi liczebnej.

Veltman nierzadko włącza się do ataku obiegając Modera, a z przodu rolę bocznego atakującego przejmuje Welbeck. Polak zostaje więc zepchnięty do środka, pozostając łącznikiem pomiędzy pomocnikami, a partnerami ustawionymi na flance.

Dzięki współpracy grającej po lewej stronie trójki ekipa Pottera najczęściej atakowała właśnie ich flanką. Z tego skrzydła zdobyła też dwie bramki, choć mogła znacznie więcej. Głównie za sprawą Modera.

Jego ustawienie w lewej półprzestrzeni pozwala graczom Brighton na szybkie kombinacje w trójkącie. Wymiana piłki na jeden kontakt często kończy się zagraniem do niekrytego Polaka. Szczególnie widoczne było to w spotkaniu z Newcastle United.

Już w pierwszych minutach 21-latek miał szansę na strzelenie premierowego gola w Premier League. W ostatnich trzech meczach żaden z jego kolegów z zespołu nie kopał na bramkę przeciwnika tak często, jak on – osiem razy. Choć żadna z tych prób nie zakończyła się trafieniem, to wydaje się, że pozostaje ono tylko kwestią czasu.

Fabiański przeprosił kibiców. Takiej reakcji się nie spodziewał

Czytaj też

Fabiański przeprosił kibiców. Takiej reakcji się nie spodziewał

Jakub Moder i Aaron Wan-Bissaka (fot. Getty Images)

"Zdrada tradycji, zaprzeczenie futbolu". Legendy oburzone Superligą

Czytaj też

Rio Ferdinand i Jamie Carragher są przeciwni Superlidze (fot. getty)

"Zdrada tradycji, zaprzeczenie futbolu". Legendy oburzone Superligą

OBRONA

Ostatnie trzy mecze były bowiem popisem gry ofensywnej Modera. Najczęściej strzelał nie tylko z gry, ale i po stałych fragmentach. Brighton jego stroną przeprowadzało najwięcej ataków, a on sam stoczył trzecią najwyższą liczbę pojedynków w ofensywie.

Tak kolorowo nie wyglądało to jednak w obronie. Przeciwnicy szybko przeczytali pozycję Modera, będącego fałszywym wahadłowym. Manchester United często wykorzystywał wysokie ustawienie Polaka, podając za jego plecy. Nim Veltman zdążył go zaasekurować, do piłki dopadał Aaron Wan-Bissaka.

Uruchomienie przez Ole Gunnara Solskjaera mniej ofensywnie usposobionego bocznego obrońcy jasno sugerowało, że to właśnie lewa flanka Brighton została oceniona, jako słabszy punkt zespołu. Podobnie sądzili zresztą Carlo Ancelotti i Steve Bruce.

To właśnie stroną Polaka – w trzech ostatnich meczach – rywale Brighton atakowali najczęściej. Veltman stoczył więc najwyższą liczbę pojedynków w obronie – 29, a Moder miał ich zaledwie sześć mniej. To on za to najczęściej odbierał piłkę. Z największą częstotliwością przekraczał też przepisy – robił to aż siedmiokrotnie.

Jego wysokie ustawienie prowokowało rywali do błyskawicznych ataków. Moder, nie będący najszybszym zawodnikiem, miał problemy z szarżami bocznych atakujących. Nie pozostawało mu nic innego, jak faule. Dobrze radził sobie za to w pressingu, grając bliżej środka pola.

To właśnie w tej strefie czuł się najlepiej. Ograniczony linią boczną nierzadko popełniał błędy, tracąc piłkę na rzecz rywali. Bliżej centrum mógł wykorzystać swój zmysł do gry kombinacyjnej i włączyć się do ataku.

Choć w defensywie – w systemie 5-2-3 – ustawiał się po lewej stronie linii obrony, a na papierze był jednym z wahadłowych, to na boisku spełniał inną funkcję. Był bocznym pomocnikiem, schodzącym do środka boiska.

"Zdrada tradycji, zaprzeczenie futbolu". Legendy oburzone Superligą