Filip Kaminiarz idzie drogą dwóch Polaków. Roberta Kubicy, bowiem ściga się w bolidach jednomiejscowych i kroczy coraz wyżej ku jak najlepszym wynikom. Ostatniego Polaka w dawnej serii GP3 (dziś FIA F3) Artura Janosza, ponieważ występuje w Euroformule Open, tak jak jej wicemistrz z sezonu 2014. – Mierzę zdecydowanie wyżej. Debiutancki sezon 2021 miał być rokiem nauki, zbierania doświadczenia i rozwoju, bez presji walki o wynik. Sezon 2022 to już zupełnie inna historia – mówi w rozmowie z TVPSPORT.PL.
F1: nie z Polski, a z Chin. Alfa Romeo ogłosiła drugiego kierowcę na sezon 2022
Rafał Majchrzak, TVPSPORT.PL: – Filip Kaminiarz... wicemistrz bliskowschodniej Formuły Gulf, przed awansem do Formuły 3 ścigałeś się w mistrzostwach Hiszpanii Formuły 4. Jak myślisz, to dało ci znacznie więcej pewności siebie, jak na ten wiek, a masz 19 lat? Czy można było wycisnąć więcej?
Filip Kaminiarz, kierowca wyścigowy: – Zawsze można wycisnąć więcej, ale na tym etapie najważniejsza była, a w sumie nadal jest, nauka, a każdy przejechany kilometr jest na wagę złota. Zadebiutowałem w hiszpańskiej Formule 4 – obok włoskiej F4 jednej z najbardziej konkurencyjnych serii wyścigowych na świecie – mając na koncie zaledwie rok wyścigowego doświadczenia. Nie ścigałem się wcześniej w kartingu, dlatego musiałem bardzo szybko uczyć się prawie od zera. To był skok na bardzo głęboką wodę, ale także bardzo dobra decyzja i świetny kierunek rozwoju.
W Hiszpanii nauczyłem się prawdziwej, profesjonalnej jazdy i pracy z profesjonalnym zespołem. Po drodze oczywiście zdarzały się błędy, które dzisiaj wydają się oczywiste, ale taka jest cena zbierania doświadczenia w tym sporcie. Formuła Gulf była rozgrzewką, ale ściganie w Hiszpanii było już naprawdę dużym wyzwaniem. Szczególnie z takimi rywalami, jak Franco Colapinto znany choćby z walki jako kierowca G-Drive Racing z Robertem Kubicą w European Le Mans Series, Jonny Edgar czy Matteo Nannini, którzy są znani z FIA Formuły 3.
– Początki twojej jazdy profesjonalnej miały miejsce w Kia Platinium Cup. W jakim wieku? Który sukces wspominasz najlepiej?
– Debiutowałem w Kia Platinium Cup jako 15-latek, w sezonie 2017. To był mój pierwszy rok startów, wspaniała przygoda i świetna lekcja, ale także rok ciężkiej, intensywnej pracy. Robiliśmy postępy z weekendu na weekend, a mój najlepszy rezultat wywalczyłem podczas ostatniej rundy na Monzy. Nie pamiętam już teraz nawet dokładnego wyniku. Na pewno była to pierwsza dziesiątka i pozycje w okolicach 5-6 miejsca, ale jako debiutant byłem z takich wyników bardzo zadowolony.
– Jak wygląda sytuacja z poszukiwaniem finansowania? Ile pieniędzy mniej więcej potrzebujesz na sezon startów nawet w serii non-FIA, jeśli mówimy o poziomie Formuły 3?
– Mam to szczęście, że jako kierowca mogę w pełni skupić się na jeździe, a wszelkie kwestie finansowo-managerskie zostawić w rękach moich rodziców i managementu. Nie jest jednak tajemnicą, że starty w seriach na poziomie Formuły 3 wymagają siedmiocyfrowych budżetów, dlatego każdy partner jest dla zawodnika bardzo cenny.
Im większe zaplecze finansowe, tym więcej możliwości ma kierowca, przede wszystkim jeśli chodzi o testy. Pracujemy właśnie nad budżetem na sezon 2022 i pozyskaniem nowych partnerów. Na szczęście motorsport oferuje potencjalnym sponsorom mnóstwo korzyści, dlatego wierzę, że jeśli ja wykonam dobrze swoje zadanie na torze, moi potencjalni partnerzy wyniosą z naszej współpracy szereg korzyści.
– Portimao, Paul Ricard, Spa, Hungaroring, Imola, Red Bull Ring, Monza, Barcelona - kalendarz w roku 2021 składał się w Euroformule z samych torów, na których startuje się też w F1. Który z nich przypadł ci najbardziej do gustu?
– Co ciekawe najbardziej do gustu przypadły mi trzy tory, na których sięgnąłem po swoje najlepsze wyniki w tym sezonie, czyli Portimao, Spa i Monza. Portimao to prawdziwy rollercoaster ze zmianami poziomów i zróżnicowanymi zakrętami. Mimo długiej, spowodowanej pandemią przerwy, od początku weekendu miałem tam dobre tempo. Fajnie było także ścigać się jako seria towarzysząca Formule 1.
Spa to z kolei tor kultowy. Jest bardzo trudny i wymagający, ale mimo wszystko byłem w stanie pokazać tam pazur i dwa z trzech wyścigów ukończyć na czwartej pozycji, mniej niż dwie sekundy od podium. Pokonałem wtedy wielu dużo bardziej doświadczonych rywali, co także dało mi ogromną satysfakcję.
Na Monzy przejechałem z kolei najlepszy weekend wyścigowy w karierze. W sobotę byłem bardzo szybki na suchym torze i w pierwszym wyścigu przebiłem się z dwunastego na piąte miejsce. W niedzielę warunki były po prostu ekstremalne, a stojącej wody było tak dużo, że opony traciły przyczepność na prostych przy prędkościach dochodzących do 200 km/h. Podium w takich warunkach było ogromnie satysfakcjonujące. Tym, co łączy te trzy obiekty jest także fakt, że na wszystkich z nich korzysta się z niskiego docisku aerodynamicznego, a ja lubię takie tory.
Na drugim biegunie był w tym roku Hungaroring, który był strasznie wymagający, techniczny, a do tego trudny także pod względem fizycznym, bo nie ma tam czasu na odpoczynek. Długo szukaliśmy odpowiedniego balansu, a zadanie utrudniały także ogromny upał i niska przyczepność.
Ściga się bolidami, a jest jak... Matty Cash. Kapitalne testy Polaka
– To, co można zaobserwować w Euroformule Open, w której startujesz, to jednak znacznie "ostrzejszy" wygląd samochodów w porównaniu nawet z FIA F3 oraz Formułą 2. Co dla ciebie było najbardziej uderzające w tych autach podczas pierwszych doświadczeń za kierownicą?
– Dallara 320 to jeden z najlepszych bolidów na świecie i mówią to nawet kierowcy F1. Moja przesiadka z Formuły 4 do F3 wynikała nie tylko z naturalnej chęci dalszego rozwoju, ale także faktu, że ten bolid dużo bardziej pasuje do mojego stylu jazdy niż auto F4 i wymaga zupełnie innego stylu jazdy. Na pewno to, co robi największe wrażenie, do docisk aerodynamiczny, który w F4 jest symboliczny, a w tym aucie robi ogromną różnicę i wymaga dobrego zrozumienia.
Kolejną bardzo ważną cechą jest lekkość, bo Dallara bez kierowcy waży ok. 500 kg. Wszystko to sprawia, że ten samochód jest duży szybszy niż bolid F3 z serii Formula Regional European Championship, który także miałem okazję testować rok temu. Dallara pozwala pokonywać zakręty dużo szybciej, ale jest też trudniejsza, a przez to bardziej ekscytująca w prowadzeniu.
– CryptoTower Racing – jak opisałbyś zespół, w którym w tej chwili startujesz? Zajęliście w klasyfikacji konstruktorów drugie miejsce, za plecami jedynie Team Motopark, który w social mediach przedstawia się jako "szkoła mistrzów". To do niej chciałbyś teraz wstąpić? Udało się przecież np. Vivien Keszthelyi, która jeszcze w 2019 roku ścigała się z Gosią Rdest w W Series.
– Tak naprawdę oba zespoły, CryptoTower i Motopark, wchodzą w skład jednej grupy, mają wspólne zaplecze i siedzibę, a podczas weekendów wyścigowych tworzą jedną wielką, wyścigową rodzinę. Różnią się tylko nazwą, co wynika z przepisów serii EFO. Pracujemy razem zarówno z kierowcami, jak i inżynierami obu zespołów.
– Podium w deszczu na Monzy. Czy jest lepsza możliwość na wejście do pierwszej trójki wyścigu? Jak wspominasz ten wyścig?
– Trudniej już chyba być nie mogło! Na pewno było zdecydowanie trudniej niż gdyby asfalt był suchy. Tor był bardzo, bardzo mokry, ale razem z zespołem świetnie przygotowaliśmy się do startu, a decyzje, które podjęliśmy tuż przed wyścigiem, jeśli chodzi o balans i ustawienie auta oraz dobór opon, okazały się strzałem w dziesiątkę. Mimo trudnych warunków dobrze czułem się za kierownicą i byłem najszybszym kierowcą z naszych obu zespołów. Zebrałem też bardzo dużo doświadczenia.
Samo podium było nie tylko spełnieniem marzeń, ale też wspaniałą nagrodą za ciężką pracę nie tylko moją, ale także całego zespołu i moich najbliższych. Niewiele brakowało, a kilka godzin później znów stanąłbym na podium. Warunki były jeszcze gorsze niż podczas wcześniejszego wyścigu, a ja w pewnym momencie obróciłem się po wjechaniu w potężną kałużę. Po chwili wyścig przerwano czerwoną flagą. Gdyby zrobiono to dosłownie 30 sekund wcześniej, znów byłbym na pudle.
– W stawce spotkałeś chociażby Enzo Trullego, syna dawnego rywala Roberta Kubicy z torów F1, Jarno, zwycięzcę GP Monako z 2004 roku. Jaką cechę charakterystyczną w jego jeździe wskazałbyś, co widać najlepiej na pierwszy rzut oka?
Enzo jeździ bardzo konsekwentnie. Widać, że sporo doświadczenia najzwyczajniej w świecie wyniósł z domu jako syn byłego kierowcy Formuły 1, ale też dobrze przepracował poprzedni sezon we włoskiej Formule 4, bo na włoskich torach, na których jeździł wcześniej, Imoli i Monzy, był wyraźnie szybszy niż na pozostałych. Na przestrzeni całego sezonu znacznie większe wrażenie zrobił jednak na mnie Jak Crawford, który jako debiutant i junior Red Bulla od samego początku był ekstremalnie konkurencyjny i powtarzalny.
Kolega szczerze o Kubicy: byłby zły, gdybym tak o nim powiedział
– Jako jedna z załóg, nie zmieniliście obsady przez cały sezon Euroformuły. Louis Foster w takim samym aucie jak ty, wywalczył wicemistrzostwo. To zawsze motywuje, czy raczej wzbudza zazdrość kolegów z zespołu.
– Gdy w zespole panuje tak dobra atmosfera i kultura pracy, nie ma mowy o negatywnych emocjach. Obie nasze załogi miały bardzo dobre relacje. Wymienialiśmy się nie tylko danymi, ale także uwagami i spędzaliśmy dużo czasu na wspólnych analizach. Ja, jako debiutant, dużo nauczyłem się nie tylko od Louisa, ale także ostatecznego mistrza, bardzo doświadczonego Camerona Dasa, czy właśnie Jaka Crawforda. Dzięki takiej współpracy i otwartości cały zespół idzie do przodu jeszcze szybciej, co zresztą ma swoje odzwierciedlenie w wynikach.
– 15 wyścigów na 24 zakończyłeś w punktach – to cel na sezon 2022, by przebić ten wynik. Chciałbyś mierzyć właśnie w to czy coś więcej?
– Mierzę zdecydowanie wyżej! Debiutancki sezon 2021 miał być rokiem nauki, zbierania doświadczenia i rozwoju, bez presji walki o wynik. Sezon 2022 to już zupełnie inna historia. Celem jest walka o mistrzostwo, zwycięstwa w wyścigach i regularne podia. Stawiam sobie poprzeczkę bardzo wysoko, ale też daję z siebie absolutne sto procent, pracuję bardzo ciężko i w żadnym aspekcie nie idę na skróty. Jaki będzie tego efekt? Przekonamy się za dwanaście miesięcy.
– Raczej pojedziesz w 2022 roku znów na poziomie EFO. Będziesz miał za rok 20 lat. Czas ucieka na kolejne poziomy, czy mamy cierpliwie czekać na kolejne sukcesy?
– Tak. Cel i plan jest taki, aby w sezonie 2022 ponownie wystartować w Euroformule Open w barwach grupy Motopark i walczyć w czołówce, ale co będzie dalej? Tak naprawdę na tym etapie staram się o tym nie myśleć. Każdy kierowca marzy o Formule 1, a droga do niej prowadzi przez cykle FIA F3 i FIA F2. Moje kolejne kroki uzależnione są jednak od tego, jak potoczy się sezon 2022 i jakie wyniki osiągnę w EFO. Skupiam się więc całkowicie na przyszłym roku, a kibiców proszę jeszcze o odrobinę cierpliwości.
![Kiedy mecze Roberta Lewandowskiego w FC Barcelona w sezonie 2024/25? [TERMINARZ]](https://s5.tvp.pl/images2/5/5/a/uid_55a0facccc074cc5a32693ee0f099b2b_width_390_play_0_pos_0_gs_0_height_202_kiedy-mecze-roberta-lewandowskiego-w-fc-barcelona-w-sezonie-202425-terminarz.jpg "Kiedy mecze Roberta Lewandowskiego w FC Barcelona w sezonie 2024/25? [TERMINARZ]")
