08 kwi 2022 | Piłka nożna / PKO BP Ekstraklasa

PKO Ekstraklasa. Jerzy Podbrożny: gdyby nie moje bramki, nie byłoby mistrzostw dla Lecha

Jerzy Podbrożny grał zarówno w Lechu, jak i w Legii (fot. PAP)

Niewielu jest zawodników, którzy tak mocno zapisali się na kartach historii zarówno Lecha Poznań, jak i Legii Warszawa. Jerzy Podbrożny w latach 1991-1993 reprezentował barwy Kolejorza, zdobywając w tym czasie dwa tytuły mistrzowskie oraz dwie korony króla strzelców. Były napastnik uważa, że Lech pokona Legię. W rozmowie z TVPSPORT.PL podkreśla również, że ma jednak ogromny żal do tego klubu.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Transmisja meczu Lech Poznań – Legia Warszawa w TVP. Sprawdź szczegóły

Finisz walki o tytuł. Legia ostatnią przeszkodą na drodze Lecha?

Czytaj też

Finisz walki o tytuł. Legia ostatnią przeszkodą na drodze Lecha?

Jakub Ptak, TVPSPORT.PL: – Jest pan kojarzony głównie z Legią, ale to właśnie w Lechu tak naprawdę rozwinęła się pańska kariera. Jakie ma pan wspomnienia związane z Poznaniem?
Jerzy Podbrożny: – Ten pobyt był dla mnie bardzo udany. Mieliśmy super drużynę i dobre wyniki. Wspominam go bardzo dobrze.

– Trafił pan do Lecha w wieku 25 lat, ale po zaledwie rocznej przygodzie w Ekstraklasie w barwach Igloopolu Dębica. Wejście do Kolejorza było znakomite, bo niemal z marszu stał się pan najlepszym snajperem ligi. Czy odczuł pan, że ten przeskok z zaplecza okazał się czymś prostym?
– Wydaje się, że Ekstraklasa była łatwiejsza od II ligi. Pamiętam pierwsze mecze po awansie z Igloopolem. Grało się zupełnie inaczej. Gdy przyjąłem piłkę, nie byłem od razu tak atakowany. W II lidze nie zdążyłem dostać piłki, a już ktoś mnie "skrobał" po nogach. W Ekstraklasie miałem natomiast dużo luzu, a jak się już obróciłem, to ciężko było mnie złapać. W tamtym czasie biegałem dość szybko, przez co grało mi się dużo łatwiej.

– Na początku lat 90. Lech sięgał po dwa mistrzowskie tytuły, pokazywał się też w europejskich pucharach. Mówiło się wtedy, że to najsilniejsza drużyna ligowa ostatnich lat. Czy tamtą ekipę można porównać do Legii z 1995 roku, z którą awansował pan do Ligi Mistrzów?
– Myślę, że tak. Nasze bezpośrednie boje były zawsze bardzo zacięte, nie notowaliśmy wysokich wyników. Obie ekipy grały na podobnym poziomie, natomiast myślę, że w Legii udało się lepiej ułożyć zespół pod kątem osiągania dobrych wyników.

– Dlaczego zatem Lechowi nie udało się wejść do Champions League? Próby były dwie.
– Szansa była, zwłaszcza w pierwszym roku, gdy graliśmy z Goeteborgiem. Pechowo przegraliśmy 0:1 w Szwecji. W Poznaniu szybko straciliśmy bramki i wszystko się posypało. Myślę, że wtedy było to źle zorganizowane. Nie mieliśmy takich przygotowań, jakie zrobiliśmy później w Legii. To pożyteczny czas. Z Legią przed eliminacjami do Ligi Mistrzów pojechaliśmy na naprawdę dobre zgrupowanie. Graliśmy z Lyonem, Bastią czy Auxerre, a nie przegrywaliśmy tych spotkań. Wtedy było widać, że możemy walczyć. W Lechu natomiast takiego podejścia nie było. Budżet też chyba się różnił. W Poznaniu były problemy finansowe, pojawiły się zaległości wobec piłkarzy. To na pewno też miało wpływ.

Rewanż w Poznaniu to było dno. Od spodu. Jedyną szansę pod koniec znów zmarnował Podbrożny. Przez cały mecz poznaniacy odbijali się od Szwedów z IFK Göteborg. Tu taran Johnny Ekström i jakieś dwa pionki. pic.twitter.com/cKkuh9ViyW
— Bartosz Nosal (@Numer_10) November 24, 2017

– Właśnie te problemy doprowadziły do tego, że opuścił pan Lecha w 1994 roku – zresztą w nie najlepszych nastrojach – jako jeden z ostatnich z mistrzowskiej drużyny.
– Zrobiłem to tak naprawdę nie na własne życzenie. Miałem wyjechać do Niemiec, ale zrezygnowałem z tej opcji. Wróciłem do Poznania, a wtedy Lech bardziej ode mnie chciał, żebym odszedł. Klub stwierdził, że otrzyma za mnie jakieś pieniądze, a ponadto chciał odmładzać drużynę. Sami zaproponowali, żebym pojechał do Warszawy na rozmowy, bo Legia jest zainteresowana. Tak też się stało. Szybko porozumieliśmy się z panem Romanowskim i zostałem w stolicy. Dzięki temu moi koledzy z Lecha otrzymali część zaległości.

Finisz walki o tytuł. Legia ostatnią przeszkodą na drodze Lecha?

Czytaj też

Finisz walki o tytuł. Legia ostatnią przeszkodą na drodze Lecha?

"Niedziela cudów". Lech Poznań – Widzew Łódź 3:3 [SKRÓT]

20 czerwca 1993, mecz Lech Poznań - Widzew Łódź 3:3 (fot. TVP)

"Niedziela cudów". Lech Poznań – Widzew Łódź 3:3 [SKRÓT]

– Lech umieścił pana wśród kandydatów do jedenastki stulecia klubu, ale – jak przeczytałem w jednej z rozmów – nie zaprosił pana na jubileuszowy mecz z Jagiellonią. Ma pan żal do władz klubu?
– Tak. Moje odejście do Legii nie powinno mieć wpływu na postrzeganie mojej osoby – tym bardziej, że Lech sam tego chciał. Nie miałem problemu z tym transferem. Piłkarz idzie tam, gdzie go chcą, dlatego dziwi mnie podejście ze strony klubu. Lech nie ma szacunku dla zawodników, którzy odchodzą, zwłaszcza do Legii. Nie tylko ja się o tym przekonałem. Ani na 90-lecie, ani teraz na stulecie nie otrzymałem zaproszenia.

Dyrektor Legii: nie będzie nas stać na kupowanie piłkarzy

Czytaj też

Dyrektor Legii: nie będzie nas stać na kupowanie piłkarzy

Kiedyś koledzy zaprosili mnie, żebym zagrał w meczu Pucharu Polski w drużynie oldbojów. Później dowiedziałem się, że były pretensje o to, że w koszulce Lecha zagrał legionista. Nie miało znaczenia, że w przeszłości grałem z tymi ludźmi, przyjechałem się spotkać, pogadać… Warszawa jest chyba tak znienawidzona przez Poznań, nie wiadomo w sumie dlaczego. W drugą stronę działa to inaczej – w Legii mogą pracować byli lechici. Przykładem jest Mirek Trzeciak. Tutaj droga nie jest zamknięta, a w Lechu takiej opcji raczej nie widzę. To dziwne. Mówiąc szczerze, gdyby nie moje bramki w obu sezonach, tych mistrzostw dla Poznania by nie było.

– Czy te sytuacje mają wpływ na pańskie postrzeganie Lecha, patrząc również przez pryzmat pana gry w Kolejorzu?
– Jeśli tylko mogę, to oglądam mecze Lecha. To, że klub mnie nie zaprasza, nie oznacza, że nie mam sentymentu do tego zespołu. Spędziłem tu bardzo miłe chwile. Moja córka urodziła się w Poznaniu. Do dzisiaj mam tam przyjaciół i kolegów, z którymi grałem. Często rozmawiamy. Co do obecnej formy Lecha – uważam, że gra całkiem dobrą piłkę, zbudował silną drużynę. Na pewno walka o mistrzostwo będzie ciekawa do samego końca.

– W sobotę kolejny mecz Lech – Legia. Tę rywalizację zna pan bardzo dobrze. Grając w Poznaniu, strzelał pan gole Wojskowym, a po przejściu do stolicy – strzelał pan lechitom. Czy atmosfera tamtych spotkań była już tak napięta, jak obecnie?
– W tamtych czasach było trochę inaczej. Tak naprawdę w obu klubach grali niemal sami Polacy. Każdy z nich wiedział, że to są ważne mecze. Nikt się nie napinał w stylu: "ale ich nienawidzę, muszę ich ograć za wszelką cenę", a przynajmniej w Warszawie. Nikt nas nie straszył, że jak przegramy, to będzie się działo nie wiadomo co. Wszyscy podchodzili do tych pojedynków w zdrowy sposób, z pełnym zaangażowaniem. Obie drużyny regularnie walczyły wtedy o tytuł mistrza Polski, dlatego punkty w tych spotkaniach były zawsze bardzo ważne.

– Kto dla pana jest faworytem najbliższego meczu?
– Lech, bo gra u siebie, ma dobrą drużynę, nie ma wielkich problemów z kontuzjami, a w Legii ostatnio znów się coś posypało pod tym względem. W środę, po meczu pucharowym z Rakowem, morale w Warszawie pewnie trochę opadło. Legia liczyła, że przez Puchar Polski awansuje do europejskich pucharów. Teraz tych szans już właściwie nie ma. Lech powinien wygrać. Już jakiś czas temu stawiałem, że to poznaniacy zdobędą mistrzostwo i tego będę się trzymał.

Dyrektor Legii: nie będzie nas stać na kupowanie piłkarzy