Anita Włodarczyk: jeśli nie zdobędę medalu mistrzostw świata, to nic się nie wydarzy

Płacą mu, żeby nie dobiegał do mety. Raz dobiegł i zaszokował środowisko

Na światowych listach przed trzykrotną mistrzynią olimpijską jest jeszcze Amerykanka Brooke Andersen. Przedstawicielka USA osiągnęła wynik 79.02, czym podgrzała atmosferę przed najważniejszymi startami w 2022 roku. Włodarczyk nie ulega jednak presji. W spokoju szykuje formę na docelowe imprezy. Nie zamierza nakładać na siebie wygórowanych oczekiwań. Wyciągnęła wnioski z lat poprzednich.

– Na Śląsku interesowało mnie tylko zwycięstwo. Jestem zadowolona ze startów w Polsce. W Bydgoszczy przekroczyłam 74 metry. W Chorzowie 76. Mam bardzo napięty grafik. Dużo startów. Nie przeraża mnie, że w Nairobi udało się rzucić 78 metrów. W głowie mam cały czas sytuację sprzed roku, gdy byłam zadowolona, jeśli młot leciał na 72 metry. Poprawiałam się regularnie ze startu na start. Forma przyszła w odpowiednim momencie. Liczę, że będzie podobnie. Cieszę się, że mogłam wystąpić w Chorzowie, w moim lekkoatletycznym domu – mówiła w strefie mieszanej.

36-letnia zawodniczka do końca musiała walczyć o triumf. Za jej plecami grasowała Malwina Kopron, która po raz kolejny chce nawiązać rywalizację ze światowym topem. – Wszyscy są przyzwyczajeni, że wchodzę do koła, oddaję próbę i od razu jest daleko. Teraz bywa nieco inaczej. Nie ma się co przejmować. Regularność to podstawa. Jestem po dwutygodniowym, ciężkim zgrupowaniu w Arłamowie. Był to bardzo wymagający okres. Nie mogę się również doczekać startu w mistrzostwach świata na amerykańskiej ziemi. Co będzie? Jestem bardzo zmotywowana. Czeka mnie wyrównana rywalizacja. Zawodniczki z USA są w znakomitej dyspozycji. Powalczą o medale u siebie. Nie przeraża mnie to. Lubię USA. Lubię atmosferę, która tam panuje. To bardzo dobre dla mojej psychiki. Trzeba się odpowiednio czuć w nowym miejscu. Nie odpuścimy. Czeka nas zacięta walka – przekazała.

Nie będzie medalu mistrzostw świata!?

Mimo upływających lat Włodarczyk cały czas skupia się na igrzyskach. Chce po raz kolejny przejść do historii i zdobyć w Paryżu czwarte złoto z rzędu. Do tej pory świętowała na najwyższym stopniu podium w Londynie (otrzymała medal po dyskwalifikacji Tatiany Łysenko), Rio de Janeiro i Tokio. – Start w Paryżu tylko za dwa lata! Super, że nie trzeba czekać aż czterech. Wtedy byłoby to już dla mnie wielki wyzwanie. Zdrowie dopisuje. Jestem gotowa na rzucanie. Przetrenowałam okres przygotowawczy zdecydowanie lepiej, niż rok temu. Wtedy wracałam po poważnym urazie. Treningi mnie cieszą. Zawody bawią. Jestem na innym etapie kariery niż 10-12 lat temu. Wcześniej były cele i marzenia, do których musiałam dążyć. W tym momencie, dopóki będzie fun z rywalizacji, będę to robić z uśmiechem – dodała czterokrotna mistrzyni świata.

Nawiązując do tej imprezy nie można zapomnieć, że walka na całego odbędzie się Eugene w dniach 15-24 lipca. Czy Włodarczyk dostosowuje każdą chwilę w życiu pod treningi i regenerację? – Zawsze potrafiłam oddzielać życie sportowe od prywatnego. Pojawiają się nowe pomysły. Jestem coraz bliżej zakończenia kariery. Nie mogę stać w miejscu. Mimo wszystko, na tę chwilę na horyzoncie coraz bliżej jest Paryż i igrzyska olimpijskie. Jeśli na dwóch kolejnych mistrzostwach świata nie zdobędę medalu, to nic się nie wydarzy. Mam klapki na oczach, tak jak to było przed operacją. Liczy się najważniejsza impreza czterolecia – powiedziała z powagą.

– Sport mnie bawi. Nie mam żadnej presji. Zdecydowanie łatwiej jest z takim podejściem. Nie muszę już nikomu niczego udowadniać. Inaczej się trenuje, ale to nie oznacza, że lekceważę resztę i się nie przygotowuję na maksa. Denerwuje mnie, gdy ktoś mówi, że odpuszcza mistrzostwa Europy, bo są nieważną imprezą. Sama do tego tak nie podchodzę. Każdy start biorę na poważnie. Jeśli jest się w formie, nic nie jest w stanie zaszkodzić. Trzeba być zdrowym – podkreśliła.

Będzie 80 metrów i pomoc młodszym

Kibice i dziennikarze cały czas dopytują, kiedy na tablicy wyników pojawi się rezultat 80 metrów i więcej, który w poprzednich latach, przed kontuzją, wyświetlał się z regularnością. – Spokojnie. Powinnam rzucić 80 metrów. Jestem silniejsza niż w okresie przygotowawczym. Na taką próbę wszystko musi się poukładać. W trakcie tygodnia zaliczę trzy starty. To nowość. Zobaczymy, czy dam radę. Ostatnim występem przed mistrzostwami świata w Eugene będzie Diamentowa Liga w Paryżu. 30 czerwca wylatuję do USA. Ostatnie dwa tygodnie to spokój i koncentracja. Długo tam będę. Wiem, jak mój organizm reaguje. Przez ostatnią dekadę jeździłam tam na zgrupowania. Wiem, jak jest z aklimatyzacją. Chcę zachować spokój. Być wcześniej. Skoncentrować się na przygotowaniach – podsumowała.

W czołówce rywalizacji w Polsce pojawiła się nowa osoba. To Ewa Różańska. Z każdym kolejnym startem rozkręca się i pokazuje, że w kolejnych latach może próbować dominować na rodzimym podwórku. – Po raz pierwszy widziałam ją rok temu w Splicie podczas Zimowego Puchary Europy w Rzutach. Już tam było widać, że może daleko rzucać. Utrzymuje regularność. To nie jest tak, że udał się jej tylko jeden rzut. Daję radę systematycznie. W pierwszym starcie i rzucie na memoriale Janusza Kusocińskiego pobiła rekord życiowy. Widać, że to dziewczyna na dobre rzucanie. Trzeba tę perełkę pielęgnować. Jestem dla niej otwarta. Mogę podpowiedzieć – zakończyła.